Το ψευδοκράτος και η ψευδοελευθερία

Αλήθεια, σας έτυχε ποτέ να αναρωτηθείτε αν η χιλιοειπωμένη φράση "ψευδο____" έχει κάποιο σκοπό; Ή απλά όλοι κοιμηθήκαμε ακούγοντας την τόσα χρόνια, ρίξαμε το μυαλό μας σε νάρκη και το δεχόμαστε απλά και μόνο για να νιώθουμε καλά;

Χθες είχα μια συζήτηση με ένα φίλο από το εξωτερικό. Με ρωτούσε διάφορα για το κυπριακό και σε κάποια στιγμή, αναφερόμενος στο καθεστώς του Ταλάτ, είπα στα αγγλικά την λέξη "pseudostate". Απορημένος ο φίλος μου, με ρώτησε με αυτές ακριβώς τις λέξεις: "so, is that how you call it here?". Όχι, ο φίλος αυτός δεν πήρε θέση στο θέμα υπέρ κανενός, γνωρίζει πολύ καλά πως το μόρφωμα στα κατεχόμενα δεν είναι αναγνωρισμένο, γνωρίζει πως το πρόβλημα είναι η τουρκική κατοχή αλλά παρόλα αυτά απόρησε με την λέξη "ψευδοκράτος". Μου είπε πως στη χώρα του, μια πραγματικά άσχετη πολιτικά με την Κύπρο χώρα, ονομάζουν το καθεστώς σαν Βόρεια Κύπρο.

Τότε έκανα κλικ. Συνηθίσαμε τόσα χρόνια να λέμε για ψευδοκράτος, λεγόμενους υπουργούς, ψευδοπροθυπουργούς, ψευδοπρεσβείες, λεγόμενους ηγέτες κτλ κτλ. Τόσο πολύ το συνηθίσαμε, που μας αρκεί απλά να το ακούμε για να νιώθουμε καλά. Με λίγα και κυπριακά λόγια, να κάμνουμε χαρές μόνοι μας πως είναι όλοι και όλα ψευδο___. Και είναι αλήθεια. Κάθε φορά (ειδικά τώρα τελευταία) που κάτι αρνητικό θα προκύψει στο εθνικό μας θέμα, και όταν μας μπουν τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι, πετάμε το "λεγόμενος" και το "ψεύδο" και καθαρίζουμε. Μονομιάς νιώθουμε καλά και πως όλα είναι μέλι γάλα. Αναρωτηθήκαμε ποτέ όμως πως το βλέπουν το θέμα οι ξένοι, οι ουδέτεροι παρατηρητές, οι παράγοντες στους οποίους καταφεύγουμε για να μας βρουν λύση; ΌΧΙ. Και το γιατί είναι απλό: γιατί δεν μας συμφέρει, γιατί θα μας ξυπνήσει από τον ύπνο του δικαίου που μας έριξαν οι πολιτικοί μας με τους λεγόμενους τους και τους ψευδό τους. Κοιτάξαμε ποτέ τις πραγματικότητες για να καταλάβουμε σε ποιο σημείο φτάσαμε; Βρήκαμε το θάρρος να βγούμε έξω από το καλούπι μας και να γευτούμε ένα καινούργιο, άγνωστο ως τώρα, διαφορετικό, πιο σκληρό αλλά και πιο πραγματικό κόσμο; ΟΧΙ. Μείναμε στάσιμοι, μια ζωή στον μη σκληρό, ψεύτικο μας εφησυχασμό πως εμείς είμαστε οι αναγνωρισμένοι και αυτοί όχι. Πως εμείς έχουμε πρόεδρο και αυτοί ψευδοπρόεδρο.

Αν βγούμε όμως έξω από το καλούπι μας, και δούμε αυτόν τον σκληρό αλλά πραγματικό κόσμο θα συνειδητοποιήσουμε πως με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, η "Βόρεια Κύπρος" δεν είναι ένα ψευδοκράτος, αλλά ένα κράτος προς αναγνώριση. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως από την πλήρη απομόνωση και την καταδίκη της Τουρκικής εισβολής από όλο το κόσμο, μέσα σε 3 χρόνια γίναμε εμείς οι κατηγορούμενοι και έχει το θάρρος η Τουρκία μας να μας αποκαλεί αδιάλλακτους. Και το αστείο πιο είναι; ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟ. Είμαστε αδιάλλακτοι. Ακόμη και τώρα που το κατεχόμενα είναι ένα (αν όχι μισό) βήμα πριν την αναγνώριση, συνεχίζουμε να είμαστε αδιάλλακτοι. Κολλημένοι στις ιδέες του 60, στις ιδέες ανταγωνισμού, στις ιδέες πως οι ΤΚύπριοι δεν μετρούν και πως μόνο τα δικά μας δικαιώματα έχουν σημασία κτλ. Στις ιδέες πως δεν θέλουμε να ζήσουμε μαζί τους. Παρόλα αυτά, συνεχίσουμε να μιλάμε για θέληση για λύση, για ειρηνική συμβίωση με τους Τκύπριους συμπατριώτες μας καθώς και για ψευδοκράτη και ψευδουπουργούς. Ας δούμε λίγο όμως πόσο "ψευδο___" είναι όλα αυτά.

- εκεί που το πρόβλημα ήταν διεθνώς αναγνωρισμένο σαν πρόβλημα κατοχής, τώρα είναι πρόβλημα αδιαλλαξίας των ΕΚυπρίων και απομόνωσης των κατεχομένων.
- εκεί που ήταν σε πλήρη απομόνωση, παράνομο κράτος, τώρα τα κατεχόμενα διαφημίζονται στην Αγγλία και στην Γερμανία σαν ένας ωραίος τουριστικός προορισμός.
- εκεί που στην Ελλάδα ήταν το κυπριακό το πρώτο θέμα, τώρα δεν αποτελεί καν κριτήριο εξωτερικής πολιτικής
- εκεί που η Ισλαμική Διάσκεψη δεν τους αναγνώριζε, τώρα τους καλεί όχι απλά σαν παρατηρητές αλλά με δικαίωμα λόγου. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι που εκπροσωπούν χώρες
- εκεί που κανείς ξένος δεν πατούσε πόδι στα κατεχόμενα, τώρα μέχρι και πρεσβείες ξένων χωρών υπάρχουν.
- εκεί που κανείς δεν τους αναγνώριζε σαν οντότητα, σήμερα τους καλούν στις χώρες τους και τους προσφωνούν "πρόεδρε"¨.
- εκεί που η σημαία τους ήταν άγνωστη ανα το παγκόσμιο, αναρτήθηκε σε στάδιο του Λονδίνου.
- εκεί που κανείς δεν τους μιλούσε, ούτε καν ανεπίσημα, τώρα τους προσκαλούν στον λευκό οίκο, στις Βρυξέλλες, στην ιταλική βουλή, στα κυβερνητικά κτήρια του Πακιστάν, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στο Σουηδικό υπουργείο Εξωτερικών, στην Ισλαμική και και και....
-εκεί που καμία αρχή ή επιτροπή δεν αναγνωριζόταν, σήμερα ορίζει η ίδια η ΕΕ δύο ΤΚύπριους δικαστές με αναγνωρισμένη πείρα αυτή που έχουν στα κατεχόμενα.
-εκεί που κανείς δεν ήξερε πως έχουν ομάδες ποδοσφαίρου, σήμερα έρχονται αγγλικές ομάδες για να φιλικά μαζί τους
-εκεί που καμία χώρα δεν τολμούσε να τους αναγνωρίσει και να πάει κόντρα στην διεθνή νομιμότητα, το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν τους έχουν αναγνωρίσει
-εκεί που φίλες χώρες προς εμάς, μας στέκονταν με κάθε ευκαιρία, τώρα μας γυρίζουν την πλάτη. Η Συρία έκανε την αρχή με δρομολόγια Αμμοχώστου-Λατάκειας, παρά τις δικές μας διαμαρτυρίες
-εκεί που κανένα έγγραφο τους δεν είχε νομική υπόσταση, σήμερα η Συρία αναγνωρίζει Τουρκοκυπριακά διαβατήρια!
- εκεί που θεωρούνταν από όλους τους ξένους σαν ΚΥΠΡΙΟΙ, τώρα έρχονται Ιταλοί βουλευτές και ζητούν υπηκοότητα της ΤΔΒΚ!
-εκεί που ήμασταν το θύμα εισβολής, τώρα είμαστε ο θύτης της αξιοπρέπειας και της κυριαρχίας των κατεχομένων

Υπάρχουν πολλά άλλα που μπορώ να πω, αλλά λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Ενώ λοιπόν, σε αυτόν τον σκληρό αλλά πραγματικό κόσμο συμβαίνουν όλα αυτά, εμείς επιλέγουμε να ζούμε ευτυχισμένοι και καθησυχασμένοι στον δικό μας, ουτοπικό, γαλήνιο και καθόλου σκληρό κόσμο και όλα τα αντιμετωπίζουμε μέσα από τον δικό μας, μοναδικό παγκόσμια φακό, του "ψευδο__" και του "λεγόμενου ___". Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα ξυπνήσουμε και τα σύνορα μας θα είναι στον Άγιο Δομέτιο. Οριστικά. Καλό ύπνο λοιπόν φίλοι μου... και όνειρα γλυκά. 33 χρόνια ύπνου είναι πολλά... και είναι δύσκολο να ξυπνήσουμε. Πολύ. Ίσως όμως, εμείς, οι μπλόγκερς μέσα από την κυπριακή μπλογκόσφαιρα, εμείς που βρίσκουμε καταφύγιο σε μια ηλεκτρονική σελίδα για να δώσουμε ήχο στη φωνή μας, να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε λίγους... φτάνει να είναι αρκετοί για να κάνουν την διαφορά τον Φεβράρη. Τον Φεβράρη, που θα κριθούμε σαν λαός, που θα δώσουμε ουσιαστικά την οριστική μας απάντηση αν θέλουμε λύση ή όχι. Αν θέλουμε λύση ή τον Τάσσο πρόεδρο.

Ως τότε, καλή λεγόμενη ψευδοελευθερία.