ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Ζ (τελευταίο): Κύπρος: Προοπτικές και καθήκον για επανένωση

Στα προηγούμενα μέρη για αυτό το θέμα που μας καίει όλους, είδαμε πως ο εθνικισμός μας έφερε στην σημερινή κατάντια, μέσα από τον τρόπο που εκφράστηκε και από τις δύο κοινότητες.
Σε αυτό το τελευταίο μέρος, θα ήταν καλό να δούμε τι προοπτικές υπάρχουν στη Κύπρο πλέον για μια λύση και επανένωση. Λέγοντας το αυτό, εξυπακούεται πως πιστεύω πως υπάρχουν αυτές οι -έστω και λίγες- προοπτικές.
Καταρχάς κρίνοντας μετά από μισό περίπου αιώνα τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, παρατηρούμε πως ΑΠΕΤΥΧΕ. Παρόλο που υποβόσκει μέσα σε πολύ κόσμο ακόμη, εντούτοις έχει αποτύχει να εκπληρώσει τον στόχο του. Ούτε Ένωση επιτεύχθηκε, ούτε διπλή Ένωση ή διχοτόμηση (επίσημη). Αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει σταθμό για ένα νέο ξεκίνημα ανάμεσα στις νέες γενιές του τόπου για ακολούθηση μιας διαφορετικής προσέγγισης που θα είναι ανθρωποκεντρική, κρατοκεντρική και όχι εθνοκεντρική.
Δεν είναι όμως αυτό αρκετό από μόνο του. Πρέπει οπωσδήποτε ο εθνικισμός να αποβληθεί από μέσα μας αλλά και από την πολιτική του τόπου. Δεν δύναται να πετύχει η οποιαδήποτε λύση κι αν συμφωνηθεί αν εμείς, ο κόσμος, η κοινωνία παραμείνουμε με τα ίδια μυαλά και τρόπο σκέψης. Σε αυτό φυσικά θα πρέπει να βοηθήσει ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ένα κράτος που θα εστιάζει την πολιτική του προς όφελος όλων των πολιτών του και όχι να τους διαχωρίζει με βάση την εθνική τους καταγωγή. Ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ γράφει επί του θέματος: "Γι' αυτό σε μια κοινωνία με πραγματικά ίσους πολίτες χρειάζεται ένα κράτος στη δημιουργία του οποίου δεν θα επικρατεί η αρχή του έθνους". Και έχει απόλυτο δίκαιο... η απαλλαγή από εθνοκεντρικές πολιτικές είναι απαραίτητο συστατικό στην περίπτωση της Κύπρου.
Σήμερα, οι πλείστοι πολιτικοί ηγέτες του κράτους συζητάνε για λύση Ομοσπονδίας. Δεν θα αναλύσω τι προνοεί αυτή η λύση, μιας και δεν είναι ούτε δουλειά ούτε ειδικότητα μου. Στη γενική της όμως εκδοχή, η Ομοσπονδία είναι ένας τρόπος να εξυπηρετείται η πολιτεία και το κράτος παραμένοντας ενωμένο, μέσα από μια διαδικασία αποδοχής της διαφορετικότητας των κοινοτήτων που την αποτελούν. Γι αυτό και οι λέξεις "σεβασμός", "ανοχή¨, "αμοιβαία κατανόηση" είναι λέξεις-κλειδιά για να πετύχει αυτό το σύστημα. Μια εθνοκεντρική ή εθνικιστική προσέγγιση της ομοσπονδίας θα είναι καταστροφική, καθώς ο εθνικισμός εμπεριέχει ακριβώς τις αντίθετες έννοιες με αυτές που προανέφερα Είναι φανερό λοιπόν πως ο στόχος μιας ομοσπονδίας είναι η αποτροπή της μονομερούς κυριαρχίας μια κοινότητας πάνω σε άλλη αλλά και η αποτροπή της απόσχισης ή του διαχωρισμού των κοινοτήτων που αποτελούν την ομοσπονδία. Αυτό προσπαθούμε να επιτύχουμε τώρα στη Κύπρο. Δυστυχώς οι πολέμιοι της ομοσπονδίας ταυτίζονται με εθνικιστικές ιδέες και αντιλήψεις και θα πρέπει να πειστούν πως τέτοιες ιδέες σαν τις δικές τους μόνο περισσότερη καταστροφή θα μας φέρει.
Ένας οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, κρίνοντας ψύχραιμα την πορεία των δύο κοινοτήτων μέσα στην σύγχρονη ιστορία, αντιλαμβάνεται πως η προοπτική μιας ομοσπονδιακής λύσης και ομοσπονδιακής Κύπρου είναι εφικτή. Είναι εφικτή μέσα από την αποδοχή επιτέλους πως ούτε η ΤΚυπριακή ανεξαρτησία μέσω της διχοτόμησης, ούτε ένα ΕΚυπριακό εθνικό κράτος με την μέθοδο της επιβολής ή της αφομοίωσης πέτυχαν ή προσφέρουν την οποιαδήποτε ειρηνική λύση.
Η Κύπρος μπορεί να είναι ένα νησί όπου οι άνθρωποι με όλες τους τις διαφορές μπορούν να συνυπάρχουν με ζεστές σχέσεις και κατανόηση, σεβασμό, ανοχή. Μπορούν να συζήσουν σε ένα κράτος σαν ΚΥΠΡΙΟΙ, Εκύπριοι, ΤΚύπριοι, Παφίτες, Μορφίτες, Καρπασίτες και όχι σαν Έλληνες ή Τούρκοι. Φτάνει οι γέρο-εθνικιστές να μας αδειάσουν την γωνιά και να αφήσουν τις νέες γενιές να αποφασίσουν το μέλλον τους, μέσα σε μια ενωμένη Ευρώπη που θα τους βοηθήσει να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλον και να δουλεύουν από κοινού για την πρόοδο του γεωγραφικού χώρου που ανήκουν, δηλαδή του κράτους τους, και όχι του έθνους!
Οι ερχόμενες εκλογές του Φεβράρη είναι η μεγάλη (και ίσως και η τελευταία ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ) ευκαιρία των Κυπρίων να καθορίσουν το μέλλον τους: Απόρριψη Τάσσου και ομοσπονδιακή λύση ή διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης και οριστικός διαμελισμός της χώρας.



Πηγές:
-Νιαζί Κιζιλγιουρέκ "Κύπρος: το αδιέξοδο των εθνικισμών"
-Εφημερίδες Πολίτης, Cumhuriyet, Yeniduzen, Φιλελεύθερος
-Γλαύκος Κληρίδης "Η Κατάθεση μου"
- Νιαζί Κιζιλγιουρέκ "Η Ολική Κύπρος"
- Πασχάλης Κιτρομιλίδης "Η ελληνική επανάκτηση εδαφών στην Μικρά Ασία και Κύπρο"
- Σεβγκιούλ Ουλουντάγ "Τα στρείδια που έχασαν τα μαργαριτάρια τους" - "Oysters with the missing pearls"
-Καίσαρ Μαυράτσας "Όψεις του Ελληνικού εθνικισμού στην Κύπρο"