Τουρκική εισβολή: μάθαμε ή μόνο πάθαμε;

Έβλεπα σήμερα σε ένα τηλεοπτικό κανάλι 3 πολιτικούς να συζητούν για τα πολιτικά. Από 3 διαφορετικά κόμματα... 3 διαφορετικοί άνθρωποι προσκαλέστηκαν να μιλήσουν και να αναπτύξουν τις θέσεις τους. Οι 2 από αυτούς γεννήθηκαν, αναγιώθηκαν και έγιναν γνωστοί μέσα από ένα κόμμα, που πρόσφατα χωρίστηκε. Μιλώ για το ΕΥΡΩΚΟ και το ΔΗΣΥ όπως καταλάβατε. Δεν με νοιάζει τι λένε και ποια είναι η πολιτική τους, αλλά θέλω να μιλήσω για το ήθος τους και την εικόνα που βγάζουν στην κοινωνία μας.
Ο κύριος από το Ευρωκό, γνωστός για την κάκιστη εικόνα που βγάζει προς τα έξω όποτε συζητά τα έβαλε με την κυρία από τον Συναγερμό. Δεν ξέρω τι άλλο θα της έλεγε αν δεν ήταν μπροστά στην τηλεόραση, αλλά ούτε καν την άφησε να μιλήσει, την διέκοπτε συνέχεια και στο τέλος της είπε ότι είναι και κοκόρι. Ούτε πολιτική συζήτηση επιπέδου Ελλάδας να ήταν! Ο άλλος κύριος από το ΑΚΕΛ, έμεινε αμέτοχος και μίλησε μετά εκφράζοντας τις θέσεις του. Η κυρία από το Συναγερμό, φανερά εκνευρισμένη από τον πρώην σύμμαχο της, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατήσει ένα ψηλό επίπεδο συζήτησης. Βλέποντας όμως τους 2 πρώην συμμάχους να καβγαδίζουν μου βγήκε μια έντονη επιθυμία να κλείσω την τηλεόραση... ενώ ο δημοσιογράφος του καναλιού προφανώς διασκέδαζε την κοκορομαχία. Ούτε μια σύσταση, ούτε μια παρατήρηση, παρά χαριτολογώντας και γελώντας αμήχανα δοκίμαζε να τους διακόψει με την πέννα του! Δεν ξέρω τι θα επακολουθήσει ως τον Φεβρουάριο που είναι οι εκλογές, αλλά φοβάμαι πολύ, ήδη. Προβλέπω πολύ φανατισμένους πολιτικατζήδες να ξυπνούν μίση και πάθη του παρελθόν και για ακόμη μια φορά ο κυπριακός ελληνικός λαός θα κομματιαστεί σε διάφορες κατηγορίες... προδότες, νενέκηδες και πατριώτες ... μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά προβλέπω ένα νέο 2004...
Το γελοίο είναι η υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου... του κόσμου που σκέφτεται ποιόν θα ψηφίσει για να λύσει το πρόβλημα κατοχής, ενώ αυτοί κοκορομαχούν για μια χούφτα ψήφους. Δεν θέλω να παίρνω θέση σε πολιτικά θέματα, αλλά κάποια πράγματα που είναι εξόφθαλμα δε μπορώ παρά να μην τα σχολιάσω.
Πως γίνεται το Ευρωκο, γνωστό για την απορριπτική του στάση [και δράση] σε οτιδήποτε εμπεριέχει το σύνοικο στοιχείο να υποστηρίζει τον πρόεδρο Παπαδόπουλο που διαλαλεί πως είναι υπέρ της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας; Πως γίνεται το Ευρωκο που δεν θέλει διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία για λύση να συντάσσεται υπέρ του προέδρου που αυτό θέλει; Αφού υπάρχει πρωτοφανής πολιτική σύγκρουση ιδεολογιών και ιδεών. Και πως γίνεται το Ευρωκό να θέλει να πει στον κόσμο πως οι "κούμμουνοι" του ΑΚΕΛ και οι "φασίστες" του ΔΗΣΥ έχουν τις ίδιες θέσεις και συνωμοτούν μαζί για να ρίξουν τον πρόεδρο από την εξουσία, από τη στιγμή που το ΑΚΕΛ και ο Συναγερμός σκυλλοτρώγονται μέρα-νύκτα για την διαχείριση του προβλήματος μας; Και πως γίνεται το ΑΚΕΛ να θέλει να φάει τον Παπαδόπουλο από τη στιγμή που είπε πως αν δεν περάσει στον 2ον γύρο δεν πρόκειται να ψηφίσει τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ; [και μην μου πείτε ότι υπάρχουν ακόμη βλάκες που να πιστεύουν πως ο Κασουλίδης είναι ανεξάρτητος υποψήφιος. ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΤΕ ΓΙΑ ΒΛΑΚΕΣ κύριοι πολιτικοί, μας ενοχλεί!] Ενώ ταυτόχρονα το ΔΗΚΟ δεν ξέρει ποιον θα ψηφίσει στον 2ο γύρο αν δεν περάσει ο Παπαδόπουλος! Πως γίνεται το Ευρωκό να λέει πως το ΑΚΕΛ θέλει να φάει τον Παπαδόπουλο, βγάζει τον Συναγερμό από την καθήλωση και συμπράττει με τον Συναγερμό, από τη στιγμή που το ίδιο το κόμμα του προέδρου δεν τάσσεται φανερά εναντίων του συναγερμού σε περίπτωση που δεν περάσει στον 2ο γύρο ο πρόεδρος; Και μήπως είναι αυτοσκοπός να καθηλωθεί ένα κόμμα; Ή είναι απαγορευτικό για ένα άλλο κόμμα να βάλει υποψηφιότητα; Και πως κατηγορείτε κύριοι του ευρωκό τον Συναγερμό για το σχέδιο Αναν, από τη στιγμή που ΕΣΕΙΣ οργώνατε την Κύπρο για μια δεύτερη θητεία Κληρίδη και διεκδικούσατε εθναρχικές τιμές για τον εκλεκτό σας; Πως συμπορεύεστε με τον πρόεδρο από τη στιγμή που αυτός στο τελευταίο συνέδριο του Ακέλ έλεγε πως το σχέδιο Αναν δεν μπορεί να είναι νεκρό αλλά μια βάση προς διαπραγμάτευση ενώ ταυτόχρονα επιτίθεστε στους υπόλοιπους που ισχυρίζονται ακριβώς το ίδιο πράγμα; Τόσο υποτιμάτε την νοημοσύνη του κόσμου; Τόσο σας στράβωσε η ελπίδα της εξουσίας;
Μα μας περνούν για βλάκες ή ηλίθιους; Ένα κόμμα που έχει εκ διαμέτρου διαφορετική ιδεολογία με τις θέσεις του προεδρικού, τάσσεται φανερά υπέρ του προέδρου και ξεκατινιάζει στις τηλεοράσεις τους υπόλοιπους. Και όλα αυτά ο πρόεδρος τα αποδέχεται!!! Ένα ξέρω, από πολιτική ανωριμότητα, έλλειψη ήθους και λασπολογίες, είμαστε πρώτοι και παίρνουμε ΑΡΙΣΤΑ. 33 χρόνια μετά, επέτειος της εισβολής, περιμέναμε να ακούσουμε καταδίκες των εισβολέων και κάτι να μας ενθαρρύνει και να μας δώσει κουράγιο, και μας έκαναν να θέλουμε να κλείσουμε την τηλεόραση βλέποντας τον κύριο του Ευρωκο να φανατίζεται, να φωνάζει και να κοκκινίζει από την ένταση μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς.

Κύριε Παπαδόπουλε, κύριε Χριστόφια, κύριε Κασουλίδη, έχετε ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ [απέναντι σε αυτούς στις φωτογραφίες] να κάνετε τον κόσμο να νιώσει πως έχει να διαλέξει ένα πρόεδρο ανάμεσα σε 3 δημοκρατικές επιλογές και όχι ανάμεσα σε 3 πολεμικές εστίες!!! Είναι υποχρέωση σας απέναντι στον λαό. Κρατήστε τα προσχήματα, το ήθος και την δημοκρατικότητα σε υψηλά επίπεδα ... δεν θέλει ο κόσμος να βλέπει άλλους εκπρόσωπους σαν κι αυτόν του Ευρωκό.
Δείξτε μας πως δεν πάθαμε μόνο... αλλά μάθαμε και κάτι. Δώστε στον κόσμο το αίσθημα της ενότητας που για μισό αιώνα τώρα του το στερείτε.

Η Βασιλική και η Βίκη

Η ιστορία που έπεται δεν είναι φανταστική, είναι αληθινή πέρα για πέρα. Η κυρία Χαρίκλεια, μάνα 2 αγοριών ήταν μια απλή, προσιτή και φιλόξενη γυναίκα. Την θυμάμαι πάντα να μας κερνάει διάφορα λιξιά (λιχουδιές) όποτε πήγαινα σπίτι της. Θα την θυμάμαι πάντα με ευχάριστα συναισθήματα, παρόλο που είχε και αυτή τα αΐπια της και τις ιδιοτροπίες της. Ο Αντρέας, ο μεγάλος γιος, γνώρισε την Βασιλική και παντρεύτηκαν πάρα πολύ σύντομα. Η κ. Χαρίκλεια ήταν πάρα πολύ περήφανη διότι η Βασιλική προερχόταν από καλή, εύπορη και γνωστή οικογένεια της Λευκωσίας. Σαν μια συνηθισμένη μάνα, όπου καθόταν και στεκόταν, φούμιζε τον προκομμένο της που "πέτυχε" και βρήκε μια γυναίκα που δε θα τους έλειπε ποτέ τίποτε. Η Βασιλική ήτανε γνωστή για την καλαισθησία που είχε στο ντύσιμο ενώ ήταν ακόμη περισσότερο γνωστή για την πλούσια ζωή που έκανε. Μαθημένη στη χλίδα, στα λεφτά, στο άππωμα του μπαμπά. Παρόλα αυτά, είχε αγαπήσει τον Αντρέα και δεν την ένοιαζε αν αυτός ήτανε ένα φτωχόπαιδο. Τα πρώτα χρόνια ήταν όλα καλά... έκαναν και 2 παιδία και η κ. Χαρίκλεια ήταν ευτυχισμένη που έβλεπε το παιδί της να περνά καλά. Το πρόβλημα το μεγάλο ήταν ο μικρότερος της γιος, ο Πάνος που αγάπησε την Βίκη, μια φοιτήτρια από τις Φιλιππίνες. Η Βίκη ήταν ένα ντροπαλό κορίτσι, φτωχή, δεν μιλούσε πολύ και δυσκολευόταν πολύ να συνηθίσει την ζωή μας εδώ. Η κ. Χαρίκλεια ήταν έξω φρενών με τον Πάνο, δεν ήθελε με το τίποτε να πάρει την "ξένη" διότι θα δυστυχούσε και διότι θα του έκανε κοπελλούι και θα έφευγε μια μέρα για την χώρα της, εγκαταλείποντας τον γιο της. Έκανε πολύ μεγάλο αγώνα για να αποτρέψει αυτή τη σχέση να εξελιχτεί σε κάτι σοβαρό, αλλά όλοι οι αγώνες της έπεφταν στο κενό. Μέχρι και την προσφιλή τακτική της λιποθυμικής επίταξε στον γιο της, αλλά δεν πέτυχε. Η Βίκη αγαπούσε τον Πάνο πολύ και στεναχωριότανε που η πεθερά της την είχε απορρίψει πριν καν την μάθει σαν άνθρωπο. Οι σχέσεις τους όμως είχαν δηλητηριαστεί από την αρχή και για μια ζωή έμειναν τυπικές αφού οι όποιες προσπάθειες της Βίκης δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Ο κ. Χαρίκλεια ούτε βοήθησε τον Πάνο και την Βίκη ποτέ ενώ ταυτόχρονα έδειχνε την μεγάλη της αδυναμία στην Βασιλική. Ότι έκανε ο Πάνος και η Βίκη στην ζωή τους, το έκαναν με τον δικό τους ιδρώτα και με τους δικούς τους κόπους. Δούλευαν και οι δύο μέρα-νύκτα και στερήθηκαν πολλά για να μπορέσουν να φτιάξουν το σπίτι τους και να κάνουν οικογένεια. Δεν θυμάμαι ποτέ την Βίκη να αγοράζει συνέχεια καινούργια ρούχα ή να πηγαίνει ταξίδια... στερήθηκαν πάρα πολλά και ζούσαν μια ζωή κάτω από την αδικία να βλέπουν τον άλλον αδελφό να βασιλεύει. Τα χρόνια πέρασαν και η κ. Χαρίκλεια αρρώστησε... τους τελευταίους μήνες τους πέρασε σε νοσοκομείο. Η Βασιλική την βοήθησε όσο μπορούσε, δεδομένου ότι είχε και 2 μωρά η ίδια... η Βίκη όμως δεν της στάθηκε καθόλου. Σπάνια πήγε στο νοσοκομείο ενώ δεν έδειχνε και ιδιαίτερη ευαισθησία στα δεινά που βρήκαν την κ. Χαρίκλεια... Η κ. Χαρίκλεια δεν είναι πια μαζί μας... πέθανε πριν ένα χρόνο. Η Βίκη μετά από τόσα χρόνια, είναι ακόμη το "απόβρασμα" της οικογένειας και κανείς συγγενείς δεν την χωνεύει. Λένε ότι είχε δίκαιο η κ. Χαρίκλεια που πάντα έλεγε πως σαν ξένη δεν ήτανε καλή... Δυστυχώς κανείς δεν συνειδητοποίησε μέχρι σήμερα γιατί η Βίκη φέρθηκε όπως φέρθηκε. Η μόνη εξήγηση είναι επειδή "έτσι είναι οι ξένες". Σημασία έχει όμως πως η ίδια και ο άντρας της ξέρουν, όπως κι εγώ που μοιράζομαι την ιστορία μαζί σας. Ελπίζω να το ήξερε και η μακαρισμένη κ. Χαρίκλεια... διότι είναι κρίμα να έφυγε από τη ζωή και να μην γνώριζε πως μεγάλωσε 2 παιδιά προκομμένα αλλά κατάφερε επίσης να μετατρέψει ένα αθώο, ντροπαλό κορίτσι σε ένα σκληρό, ψυχρό άνθρωπο. Βασικά η Βίκη πλήρωσε το τίμημα να σταθεί στο ύψος της, να μην παρακαλέσει κανέναν να την αποδεχτεί, να μην ξεχάσει την απόρριψη που έπαιρνε από όλη την οικογένεια για μια ζωή. Ίσως αν η Βίκη δεν εκτιμούσε πολύ τον εαυτό της να ήτανε σήμερα μια καλή νύφη και αγαπητή στην οικογένεια που υπηρέτησε με πίστη και ευλάβεια την πεθερά της. Δεν θα ήταν όμως η Βίκη... Αφιερωμένο σε όλες τις Βίκες της Κύπρου... και σε όλες τις κυρίες Χαρίκλειες...

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Ο καταπιννάς = φάρυγγας, οισοφάγος

Η λέξη καταπιννάς είναι καθόλα Ελληνική και προέρχεται από το αρχαίο ρήμα που χρησιμοποιείται και σήμερα καταπίνω.

Γιαξ παράδειγμα:
Εξέρανεν το φτύμμαν μου μέσ' τον καταπιννάν μου!

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Το κερτέλλιν: προέρχεται από την τουρκική λέξη gerdel και σημαίνει κάδος, κουβάς. Για όσους δεν κατάλαβαν το κερτέλλιν είναι η σίκλα. Χρησιμοποιόταν η λέξη αυτή πριν την τουρκική εισβολή κυρίως στα χωριά της Καρπασίας.

Μπανάλ Παράδειγμα: μα ποιάν να πάρω ολάν; Τούτην την λόττα; Άγια ολάν, τούτη εν όπως το κερτέλλιν!

Εδώ είναι Κύπρος!

Πάντα με ενδιέφεραν οι σημαίες των χωρών. Βρίσκω ενδιαφέρον την επιλογή χρωμάτων όπως και τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται αλλά και τί συμβολίζουν αυτά τα σύμβολα.
Για παράδειγμα, η Κυπριακή σημαία έχει χρώμα κίτρινο. Πάντως δεν είναι κίτρινη επειδή έχουμε πολλές κίτρινες τουλίπες, ούτε επειδή είμαστε κιτρινιασμένοι, ούτε επειδή έχουμε δυνατό ήλιο. Απλά δεν έπρεπε να ήταν κόκκινη (λόγω Τουρκίας) και δεν έπρεπε να ήταν και μπλε (λόγω Ελλάδας). Την αγαπήσαμε όμως την σημαία μας (όχι όλοι όμως, δυστυχώς), όπως αγαπάμε και την Ελληνική, όπως και οι Τουρκοκύπριοι αγαπάνε και την Τουρκική.
Για μια χώρα όμως που χιλιοπροδώθηκε από τους δικούς της ανθρώπους (πραξικόπημα από Ελλάδα, εισβολή από Τουρκία) είναι αντιφατικό να έχουμε τόσο τυφλή αγάπη για την σημαία μας. Και είναι κρίμα που την μεταφέρουμε ακόμη και στα παιδιά μας. Δεν λέω σε καμία περίπτωση να μην αγαπάμε την σημαία μας. Απλά λέω πως η τυφλή αγάπη δεν μπορεί να έχει λογική, ούτε όρια.
Η γειτονιά μου είναι πολύ ανιαρή. Μια τυπική κυπριακή γειτονιά, όπου οι γείτονες χαιρετίζονται το πρωί σαν πάνε δουλειά, και οι γειτόνισσες σαν σκουπίζουν τα πεζοδρόμια και τις βεράντες τους, ρίχνοντας η μια στην άλλη κλεφτές ματιές για να δουν τι γίνεται μέσα στα σπίτια τους. Τα βράδια είναι πάντα τα ίδια... ήσυχα, με τους γείτονες να κάθονται στην βεράντα τους. Την σιωπή σπάει κάποτε κανένα κλάμα μωρού κτλ.
Πέρσι το καλοκαίρι σε ένα σπίτι που νοικιάστηκε, μετακόμισαν 5 Πολωνοί. Οι Πολωνοί ούτε κοίταξαν ποτέ μέσα στα σπίτια μας από περιέργεια, ούτε άκουσαν από κανένα γείτονα μια καλημέρα, ούτε και έκαναν όργια με χασίσι, όπως κάποιοι γείτονες φοβήθηκαν πως θα γινότανε.
Βασικά οι άνθρωποι ούτε πείραξαν κανέναν, ούτε ασχολήθηκαν ποτέ με κανέναν. Μέχρι που έκαναν ένα μέγα λάθος. Κρέμασαν την σημαία της χώρας τους πάνω στην ταράτσα του σπιτιού τους.
Μια μέρα καθόμουνα στην βεράντα μου και έβλεπα και άκουγα την διπλανή μου να μιλά με την απέναντι. Έλεγε πως "ήρταν τα άγρια να θκιώξουν τα ήμερα" και πως "ήρταν οι φτωχοί να μας βάλλουν την σημαία τους μέσα στα μούτρα μας". Η απέναντι, συμφωνώντας και επαυξάνοντας, συμπλήρωσε πως "εδώ έννεν Πολωνία, δαμέ εν Κύπρος. Να παν στην χώρα τους να βάλουν την σημαία τους". Το ίδιο βράδυ είχα καλεσμένους σπίτι μου την ξαδέλφη μου και τον άντρα της, μαζί με την κόρη τους, περίπου 11 χρονών. Δεν πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να δουν την σημαία και να μου το σχολιάσουν. Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο ήτανε η γνώμη της κόρης τους. Ήταν χειρότερη και από την άποψη της γειτόνισσας μου: "δαμέ εν κύπρος. να βάλουν ελληνική ή κυπριακή σημαία".
Μετά που έμεινα μόνος και το σκέφτηκα το θέμα... ένιωσα πόσο ρατσιστές είμαστε τελικά. Ήρθαν 5 νέα άτομα στην γειτονιά. Καμιά "νοικοτζυρεμένη" γειτόνισσα δεν πήγε να τους καλωσορίσει. Καμιά τους δεν είπε ούτε μια φορά καλημέρα σε κανέναν από αυτούς. Καμιά τους δεν είδε με θετικό μάτι την μετακόμιση τους στην γειτονιά. Καμία από αυτές τις κυράτσες που οργανώνουν τσάι στα σπίτια τους και το παίζουν ευγενείς δεν μπόρεσαν να παραμερίσουν έστω και ένα πρωί τον ρατσισμό που τις διακατέχει και να πουν ένα καλημέρα στα παιδιά εκείνα. Αντίθετα πριν ακόμα καλά καλά μετακομίσουν είχαμε σενάρια για χασισόργια κτλ. Όταν ήρθαν άλλοι τους έλεγαν ότι φαίνονται μεθύστακες, άλλοι έλεγαν ότι πρέπει να είναι "που τους άλλους"... όλοι και κάτι έλεγαν σαν να ήταν εξωγήινοι οι άνθρωποι. Και καλά αυτοί οι γείτονες είναι παλιά κεφάλια, έτσι έμαθαν και δεν θα αλλάξουν τώρα πια. Αλλά να ακούω από ένα μωρό να λέει πως πρέπει να βγάλουν την Πολωνική σημαία και να την αντικαταστήσουν με την Κυπριακή ή την Ελληνική. Αυτή τη λογική έχουν μάθει όλα τα μωρά από τους γονείς τους; Όταν αυτά τα μωρά δεν έχουν ιδέα τι εστί ανοχή και σεβασμός, τι θα κάνουν σε παρόμοιες περιπτώσεις όταν μεγαλώσουν; Θα αρπάζουν όπλα και θα τους σκοτώνουν κιόλας; Άκου εκεί να αντιτακαστήσουν την σημαία τους με την δική μας.
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;
Είμαστε τόσο ανώτεροι εμείς από αυτούς; Μήπως εμείς όταν φύγαμε και πήγαμε Αγγλία και Αυστραλία μετά τον πόλεμο, μας απαγόρευσαν ποτέ να έχουμε τις σημαίες μας και να κάνουμε και εκδηλώσεις καταδίκης της εισβολής; Μήπως πρέπει να τους βαπτίσουμε και Έλληνες Ορθόδοξους επειδή έκαναν το μέγα σφάλμα να έρθουν στην Κύπρο; Δεν μπορούμε να δεχτούμε το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο; Πως ένας Πολωνός λογικό είναι να έχει την Πολωνική σημαία; Να πω ρε παιδί μου ότι έφεραν τούρκικη σημαία και ήθελαν να προκαλέσουν, να καταλάβω τις αντιδράσεις. Αλλά να κάνουν σαν να τους γάμησαν τις κόρες επειδή τα πλάσματα έφεραν την Πολωνική σημαία στο σπίτι τους; ΑΙΣΧΟΣ. Μόνο αυτό λέω. Από πείσμα εγώ, όποτε τους δω τους χαιρετώ ενώ έκοψα το ΓΕΙΑ σε πολλές ηλίθιες γειτόνισσες μου. Πέρασε λίγος καιρός και δεν ακούστηκε τίποτε... νόμισα πως τελικά έκατσαν τα κόμπλεξ τους και επανήλθαν στα γνωστά τους θέματα: τι κάνουν οι γείτονες μέσα στα σπίτια τους. Μέχρι πριν λίγες μέρες που διαψεύστηκα πανηγυρικά. Ήταν τα γενέθλια κάποιου από τους Πολωνούς και ένας έβγαλε κιθάρα στο μπαλκόνι να τραγουδήσουν του εορτάζοντα... σε 3 λεπτά η αστυνομία ήταν εκεί να τους κάνει παρατήρηση... διότι ενοχλούσαν την γειτονιά... Χρόνια Πολλά Γιόπεκ!

Οι ήρωες, οι "προδότες", οι ανεγκέφαλοι και οι... ακέφαλοι

Δεν πρόκειται να πάρω πολιτική θέση. Απλά θα κράξω τον Αρχιεπίσκοπο, έτσι επειδή γενικά τους τραουλλοπαπάδες (τραγοπαπάδες) δεν τους πάω με το τίποτε.
15 Ιουλίου χτες λοιπόν... η μέρα που το δίδυμο έγκλημα έλαβε τόπο και επέφερε την καταστροφή κτλ κτλ κτλ. Εμάθαμεν το ποιήμα που έξω. Έγινε λοιπόν και το μνημόσυνο των πεσώντων, των υπερασπιστών της δημοκρατίας όπου όλοι οι πολιτικοί πλέον εκμεταλλεύονται την θυσία τους για ψηφοθηρία. Αντέδρασαν οι συγγενείς των Χουντικών πραξικοπηματιών και ήθελαν τον τράουλλο να τους κάμει κι αυτούς τρισάγιο.
Ο τράουλλος δέκτηκε και εδώ θα πάρω θέση και θα πω ΚΑΛΩΣ δέκτηκε. Αμαρτωλοί-ξι-αμαρτωοί είναι κι αυτοί πεθαμένοι και δεν βλέπω τίποτε το κακό να τους κάνεις κι αυτούς τρισάγιο και ορθώς η εκκλησία δεν πρέπει να διαχωρίζει τους ανθρώπους. (οι τουρκοκύπριοι και οι πούστηδες εξαιρούνται διότι δεν είναι άνθρωποι - εδώ γελάμε) Το στεφάνι όμως ο τράουλλος, τί το ήθελε;; Δεν του είπαν του τράουλλου ότι το στεφάνι αποτελεί φόρο ΤΙΜΗΣ; Καλά δικαιολογώ τους βουλευτές του ΔΗΣΥ και τον Συλλούρη του ΕΥΡΩΚΟ. Αυτές ήταν πάντα οι θέσεις τους και δικαίωμα τους.
Δεν σκέφτηκε ο ζάμπλουτος τράουλλος ότι θα προκαλούσε αντιδράσεις τέτοια μέρα; Ενώ όλα τα κόμματα (ναί, ακόμα και ο ΔΗΣΥ και το ΕΥΡΩΚΟ) καταδίκασαν το πραξικόπημα, ήρθε ο τράουλλος να βάλει και ΣΤΕΦΑΝΙ ΤΙΜΗΣ για τα παιδιά αυτά; Πόση διπλοπροσωπία ρε τράουλλε; Απονέμεις φόρο τιμής σε αυτούς που προκάλεσαν τόσο κακά στο τόπο μας, άσχετα αν απλά εκτελούσαν εντολές; Μήπως για τον φασισμό του Χίτλερ, μόνο αυτός έπρεπε να πληρώσει; Οι άλλοι που διοικόύσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσεις επειδή απλά εκτελούσαν διαταγές του, ήταν αθώοι; Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους παρευρισκόμενους πολιτικούς. Πως βγάζεις λόγο και λες ότι καταδικάζεις το πραξικόπημα και μετά πας και τιμάς με στεφάνι αυτούς που το εκτέλεσαν; Τόσο ΜΑΛΘΑΚΟ θεωρείτε τον κόσμο της Κύπρου;
Και δεν φτάνει αυτό, είχαμε και συνέχεια. Κάποιοι συγγενείς αντιστασιακών τον είπαν προδότη (εγώ απλά θα τον έλεγα ψεύτη και τράουλλο διότι προδότης δεν είναι αυτός που έχει διαφορετικό φρόνημα από εμένα) και θίκτηκε τόσο πολύ που θεώρησε ορθό να ρίξει παραπάνω λάδι στη φωτιά βγαίνοντας στις ειδήσεις του ΡΙΚ το βράδυ.
"Δεν είμαι προδώτης και είμαι κι εγώ αντιστασιακός. Μάλιστα στο πραξικόπημα αντιστάθηκα και με όπλο στο χέρι, παρόλο που ήμουνα κληρικός..." ενώ συνέχισε "αυτοί που με είπαν προδότη είναι ανεγκέφαλοι και ακραίοι". Και εγώ, ο παλαβός και μαλθακός κυπραίος τηλεθεατής που παρακολουθώ, παλαβώνω. Δεν πιστεύω στα αφτιά μου. Νομίζω δικαιολογημένα μου δημιουργούνται τα εξής ερωτήματα:

α. Που είναι η ανωτερότητα του, σαν τράουλλοεπίσκοπος που είναι, να απαντήσει με εγκράτεια και σεβασμό στον πόνο των απλών ανθρώπων;

β. Τράουλλος άνθρωπος της εκκλησίας, πως βρέθηκες με όπλο στο χέρι; Κληρικός άνθρωπος τί έκανες το όπλο; το είχες για να κάνεις βάρη ή μήπως για να πυροβολίσεις κι εσύ πίσω στα πυρά; Πόσες έριξες; Πέτυχες κανέναν και είναι από τύψεις που πήγες χτες να βάλεις το στεφάνι; Υπάρχει η πιθανότητα να έχουμε για αρχιεπίσκοπο έναν που έχει διαπράξει φόνο, έστω και σε κατάσταση άμυνας; Διότι είναι σίγουρο πως έχουμε για αρχιεπίσκοπο κάποιον που οπλοφόρησε!

γ. Που είναι η ανέχεια του στην κριτική; Δηλαδή, δεν σηκώνουν οι πράξεις του κριτική και διαφωνία; Πρέπει σώνει και καλά να συμφωνούμε όλοι μαζί του; Ρε δε μας χ... λέω εγώ.

δ. Πως νιώθουν οι συγγενείς των αντιστασιακών μετά που χαρακτηρίστηκαν ως ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ και ΑΚΡΑΙΟΙ; Που είναι η απολογία σου ρε τράουλλε;

ε. Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Να καλούμε τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη να τιμά τους πεσόντες επίσης;

Στην Κύπρο της ντροπης, στην ΜΠΑΝΑΝΙΑ που ζούμε, χτες δεχτήκαμε ακόμη μια μαχαιριά. Ο προκαθούμενος (αλλιώς στρογγυλοκαθούμενος) της εκκλησίας μας να χαρακτηρίζει με επίθετα τους συγγενείς των παιδιών που σκοτώθηκαν προασπιζόμενοι την νομιμότητα και την δημοκρατία. ΄Ενας τράουλλος που βγήκε αρχιτράουλλος από το παράθυρο και όχι επειδή ήταν η πρώτη επιλογή του κόσμου.
Απορώ που κάθεται το πανάκριβο και ολόχρυσο στέμμα σου ρε τραουλλοπαπά. Διότι εκείνη η κούζα που κάθεται πάνω στους ώμους σου δεν είναι κεφάλι. Μπορεί οι άλλοι να είναι ανεγκέφαλοι αλλά εσυ ρε τράουλλε είσαι ΑΚΕΦΑΛΟΣ. Ο σεβασμός και η εκτίμηση κερδίζονται, δεν χαρίζονται. Ούτε και αγοράζεται με τα εκατομμύρια που έχεις... ούστ από εδώ, τράουλλε!

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

δικλώ = κοιτάζω, βλέπω

"Πολύ χωριάτικο" παράδειγμα:
δικλάτε ούλλοι πάνω του τζι αν έσιει αϊπιν πέτε, εν σαν τον ήλιον τον γρουσόν, την ώραν που γιενιέται

Έτσι είναι τα μωρά... κι έτσι γίνονται μαλάκες

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τους Κύπριους σαν τους τελευταίους ανθρώπους στο κόσμο και τους άλλους όλους ανώτερους. Ευτυχώς από ξενομανία δεν πάσχω. Παράλληλα δεν είμαι ούτε από αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους, την χώρα και την ιστορία τους αλάνθαστη, γι' αυτό και αναγνωρίζω τα κακά και τα στραβά του κόσμου μας. Θα έλεγε κάποιος πως τα τελευταία χρόνια όπου όλοι σχεδόν οι Κύπριοι πάνε και εξωτερικό και έρχονται πίσω σπουδασμένοι και με πτυχία στο χέρι θα έφερναν νέα στοιχεία στην Κύπρο και μια καλύτερη, ίσως πιο πρωτοποριακή νοοτροπία. Με μεγάλη λύπη παρατηρώ πως γινόμαστε όλο και πιο μαλάκες αντί καλύτεροι και πιο πολυσύνθετοι. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε ολόκληρο το κόσμο της Κύπρου, αλλά στην μερίδα αυτών που άθελα τους έγιναν οι σhμερινοί μαλάκες της κοινωνίας. Τι εννοώ άθελα τους; Και ποιούς εννοώ; Αναφέρομαι στα μωρά και στους γονείς. Τα μωρά είναι οι μαλάκες της επόμενης γενιάς και οι γονείς οι σύγχρωνοι. Να εξηγηθώ όμως. Τα σημερινά μωρά είναι ότι καλύτερο έχουμε... τα μωρά είναι πάντα αθώα, άκακα, είναι χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη. Ευθύνη διότι οι γονείς οφείλουν να τα μεγαλώσουν για να γίνουν σωστοί άνθρωποι και όχι να εξελιχτούν σε μαλασμένα όντα υποκινούμενα από κόμπλεξ που αυτούς. Από τη στιγμή που αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, όλοι λένε πως δεν θέλουν να λείψει τίποτα από το παιδί τους. Φυσικά εννοούν τίποτε ΥΛΙΚΟ. Διότι η έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης είναι πανηγυρικά απούσα. Αρκετά συχνά έρχομαι σε επαφή με ζευγάρια που έχουν μωρά, γνωστοί μου αλλά και άγνωστοι... στο δρόμο, στην τράπεζα, σε δημόσιους χώρους κτλ. Παρατηρώ όμως πως ευνουχίζουν τα μωρά τους οι περισσότεροι γονείς και ανάβουν τα λαμπάκια μου. Θα φέρω στο νου κάποια περιστατικά που μου έτυχαν για να καταλάβετε τι εννοώ. Είδα που λέτε μια μικρούλα, ήταν δεν ήταν 5 χρονών, μπροστά στην βιντεοκάμερα του πατέρα της να βρίζει τον Βακουφτσή τραγουδιστά που έφυγε από τον Αποέλ και πήγε στην Ομόνοια . Η μάνα του είναι π...., τον έκανε με τουρκοκύπριο κτλ. Όλα αυτά από ένα κορίτσι, 5 χρονών πάνω κάτω!!! Κι ο πατέρας να ακούγεται που την χειροκροτεί. Είδα σε ΔΗΜΟΤΙΚΟ σχολείο, ένα μωρό να λέει σε ένα άλλο να φέρει τη μητέρα του σπίτι του για να τους το καθαρίσει, επειδή η μητέρα του μωρού είναι Ασιάτισσα. Είδα σε συγγενικό σπίτι ένα μωρό να χτυπάει άλλο μωρό επειδή ήθελε να φάει παραπάνω παγωτό, το παγωτό του άλλου μωρού. Είδα γονείς να αφήνουν ανεξέλεγκτα τα μωρά τους να ενοχλούν τον κόσμο σε δημόσιους χώρους από τη φασαρία που έκαναν και να μην συγκινούνται. Είδα πολλά, πάρα πολλά. Είναι μεγάλη η μαλακία μας που το 80% των παιδιών μας, που αύριο θα είναι η επόμενη γενιά, να είναι τόσο κακομαθημένα και να τα έχουν όλα έτοιμα στο πιάτο, ότι κι αν ζητήσουν, όποτε κι αν το ζητήσουν. Πάμε θάλασσα. Η μάνα ξαπλάρει στο κρεβατάκι και λούννεται τα λάδια για να πάρει χρώμα. Το παιδί της απομακρύνεται και πάει μέσα στο νερό. Δεν σηκώνει τον κώλο της να πάει να το συνάξει και αρχίζει να φωνάζει σαν να είναι μόνη της στη παραλία: "Γιαννάκη, έλα δαμέ είπα σου. Άκουσες; Έλα τωρά δαμέ." Ε, σηκώσου ρε μαλακισμένη και πάρτο παιδί σου κοντά σου. Ο άλλος δηλαδή που πήγε παραλία να ξεκουραστεί είναι υπόχρεος να σε ακούει να φωνάζεις; Στο πολλά πολλά και αφού ήδη έσπασε τα νεύρα των γύρω της, σηκώνεται και τον φέρνει κοντά της και του απαγορεύει να απομακρυνθεί. Το παιδί, σαν μωρό και αθώο που είναι, κάνει φασαρία, αρχίζει να ρίχνει νερά στους διπλανούς λουόμενους κτλ. Η μάνα, απολαμβάνει την θάλασσα. Αν τολμήσει κάποιος που δεν θα τον νοιάξει αν φανεί τατσίζης θα της πει να τον συμμαζέψει διότι έχει κι αυτός δικαίωμα να ξεκουραστεί. Η μάνα, το πιο πιθανόν είναι να ενοχληθεί για την παρατήρηση, δεν θα απολογηθεί και θα δικαιολογήσει το βλαστάρι της πως "έτσι είναι τα μωρά". Εννοείται πως δε θα κάνει καν παρατήρηση στο μωρό. Αντίθετα, θα το φέρει κοντά της και θα το φιλήσει και 10 φορές. Το μωρό, λογικό είναι, θα νιώσει πως παίρνει έγκριση από τη μαμά του για ότι έκανε. Στην τράπεζα, στεκόμουνα σε ουρά και περίμενα την σειρά μου να εξυπηρετηθώ. Ήταν στενάχωρα και σχεδόν ακουμπούσαμε ο ένας στον άλλον. Μπροστά μου μια μοντέρνα μητέρα με το αγοράκι της. Η κυρία μιλούσε στο κινητό και ο γιόκας της ότι ήθελε έκανε. Σε κάποια φάση, παίρνει το κουτί για εισφορές για τους καρκινοπαθείς και το αναποδογυρίζει για να πέσουν έξω τα χρήματα. Τον βλέπει, του φωνάζει "όχι Μάριε μου, κακό" και συνεχίζει να μιλά στο τηλέφωνο. Σε δύο λεπτά, πάει στο στάντ δίπλα και αρχίζει να παίρνει τα διαφημιστικά της τράπεζας και να τα πετάει κάτω. Τον βλέπει πάλι, και τον παίρνει από το χέρι και τον φέρνει κοντά της. Φυσικά μιλούσε κάτι σημαντικό στο κινητό προφανώς που δεν θεώρησε πρέπων να πει στον γιό της πως έκανε κάτι λάθος. Μετά από κανένα τέταρτο, κλίνει το κινητό και αρχίζει να χαϊδεύει το μωρό στο κεφάλι. Το μωρό παίρνει θάρρος και αρχίζει πάλι τον θόρυβο. Δεν αργεί πολύ και αρχίζει να ενοχλεί τον άλλον κόσμο. Μπροστά της στεκότανε ένας άνθρωπος, προφανώς μπογιατζής. "Κύριε, γιατί τα παπούτσια σου εν ξημαρισμένα; Εν έχεις καλά;" Ο άνθρωπος χαμογέλασε και η μάνα γυρίζει χαμογελώντας αλλά και χαϊδεύοντας τον γιόκα της και λέει στον κύριο "σόρρυ πάντως, ξέρετε, έτσι εν τα μωρά". Ούτε μια παρατήρηση, ούτε μια συμβουλή, πως δεν μιλάμε έτσι στο κόσμο ας πούμε. Ε όχι κυρά μου, τα μωρά είναι όπως τα μάθεις και δεν είναι "έτσι". Άμα 5 χρονών κότσιρος έμαθε να ασχολείται και να παρατηρεί τέτοια πράγματα, μάλλον εσύ φταις. Και από τη στιγμή που δεν τον συμβουλεύεις καν τι είναι σωστό και τι λάθος, πως περιμένεις να μην το ξανακάνει; Είναι τόσα πολλά τα περιστατικά που μπορώ να γράψω για απρεπή και ενοχλητική συμπεριφορά των μωρών... καλύτερα, των γονιών. Τα μωρά είναι μωρά και κανείς δε μπορεί να τα αδικήσει ή να τα κατηγορήσει. Τα αγγελούδια αυτά δεν φταίνε. Οι γονείς τους όμως είναι το πρόβλημα. Αυτά τα αγγελούδια του σήμερα, πολύ πιθανόν να εξελιχτούν στους αυριανούς μαλάκες για ένα πολύ απλό λόγο: επειδή μεγάλωσαν σε ένα μαλακισμένο περιβάλλον από μαλακισμένους γονείς.
Πως μαθαίνεις σε ένα μικρό παιδί την έννοια του ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς τον άλλον; Ασφαλώς όχι με λόγια. Αλλά με πράξεις, με μια μικροπαρατήρηση όταν άθελα του το μωρό κάνει κάτι λάθος. Σίγουρα πάντως δεν το κάνεις αυτό με το να γελάσεις κι εσύ και να το επαινέσεις που φέρθηκε σαν μαλακισμένο.
Πως μαθαίνεις σε ένα παιδί την έννοια της ανοχής και της δεκτικότητας στο διαφορετικό; Ασφαλώς όχι με λόγια... αλλά με πράξεις. Με το να είσαι κι εσύ δεκτικός και ανεκτικός στο διαφορετικό. Όχι με το να αποκαλείς την υπηρέτρια σου "μαυρού", "δούλα" ή Φιλιππινέζα, άσχετα αν είναι Ταυλανδέζα η Σριλανκέζα, "διότι τούτοι ούλλοι το ίδιο ΠΡΑΜΑ ένι".
Πως μαθαίνεις σε ένα παιδί την έννοια της ομαδικότητας, της αλληλεγγύης; Ασφαλώς όχι με λόγια. Αλλά με πράξεις... με το να ενθαρρύνεις το παιδί σου να κοινωνικοποιηθεί, να κάνει φίλους, να νιώσει την έννοια της στήριξης μιας φιλίας, της αγάπης και του ανιδιοτελούς "πρέπει".
Όταν όλα αυτά και τόσα άλλα οι σημερινοί γονείς δεν τα κάνουν, γι αυτό και τα νιάτα του τόπου μας πάσχουν από ρατσισμό, ξενοφοβισμό, άκρατο εγωισμό και εγωκεντρισμό αλλά και φανατισμό. Επικεντρώνονται πως να αγοράσουν τα πιο ακριβά ρούχα για τα μωρά τους για να ξεχωρίζουν από τα άλλα μωρά, δεν αφήνουν να παίζουν τα μωρά με μωρά "χωριάτικα" επειδή μιλούν κυπριακά και όχι ελληνικά, αφήνουν τα μωρά να κάνουν τον κόσμο όλο δικό τους από τη φασαρία και τις φωνές χωρίς να σκέφτονται τους άλλους γύρω τους, τους μαθαίνουν να βρίζουν επευφημώντας τους κτλ. ΝΑ γιατί "ο κόσμος εχάλασε τη σήμερον ημέρα" και ΝΑ γιατί όσο πάμε θα γινόμαστε όλο και χειρότεροι.

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Το μαϊττάππιν = κοροϊδία, ειρωνεία.

Η λέξη μαϊττάππιν προέρχεται από την τουρκική λέξη maytab.


Παράδειγμα ομιλίας προς πολιτικούς:
Σοβαρομιλάς τωρά, όξα έπιασες μας στο μαϊττάππιν;

Για τα μάτια του κόσμου, υποκρίνεσαι φως μου

Γέμισε η Λεμεσός με συνθήματα στους τοίχους σπιτιών, καταστημάτων και οπουδήποτε αλλού κοιτάξεις από Αελίστες και Απολλωνίστες. Γαμιέται η ΑΕΛ την μια, γαμιέται ο Απόλλωνας την άλλη.. τελικά είμαστε όλοι και πολύ γαμιάδες οι Κύπριοι.

Ένι γουέϊ, η πόλη καλύπτεται από τα συνθήματα αυτών που λένε πως αγαπούν την Λεμεσό και πως η πολη τους ανήκει. Με χαρά διάβασα σε μια εφημερίδα πως θα γίνει μια εκδήλωση από μικρά παιδιά, τους συνδέσμους φιλάθλων και ποδοσφαιριστές από όλες τις ομάδες της Λεμεσού με σκοπό να περάσουν το μύνημα πως τα αισθήματα για τις ομάδες μας πρέπει να εκφράζονται με κόσμιο τρόπο χωρίς να προσβάλλουν άλλες ομάδες. Ως εδώ όλα καλα... μέχρι που διάβασα και την παράγραφο για τις δηλώσεις του Δήμου Μέσα Γειτονιάς. Ο κύριος αυτός έκανε και δήλωση υποστηρίζοντας την εκδήλωση αυτή και φαντάζομαι νιώθει και πολύ περήφανος. Πολύ περήφανος φαντάζομαι θα νιώθει και που στα όρια της περιοχής όπου είναι δήμαρχος αναγράφονται πάνω σε σπίτια άκρως ρατσιστικά συνθήματα που δεν μας τιμούν καθόλου σαν λαό. Και μην μου πει κανείς πως μπορεί να μην τα είδε, διότι κατέχουμε μαρτυρία πως ένας κάτοικος τους τηλεφώνησε λίγες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές και διαμαρτυρήθηκε. Του υποσχέθηκαν πως σε μια-δύο μέρες θα τα έσβηναν, αλλά μετά από 1 χρόνο ακόμη τα συνθήματα διακοσμούν το συγκεκριμένο σπίτι που βρίσκεται σε κεντρικότατο δρόμο.
Δεν κρίνω εδώ αν τα συνθήματα καλώς ή κακώς γράφονται, αν και έχω άποψη για το θέμα, αλλά σας τα μεταφέρω:
"Τούρκος καλός, μόνο νεκρός"
"Kill all turks"
Τα έξυπνα λεμεσιανούθκια φρόντισαν να τα γράψουν ΚΑΙ στα αγγλικά, μπας και περάσει και κανένας ξένος από το δρόμο και δεν καταλάβει τι μυαλά κουβαλούμε σαν λαός και τι παιδεία έχουμε. Δεν είναι όμως αυτό που θέλω να θίξω. Αν είναι καλό ή κακό το ότι υπάρχουν αυτά τα συνθήματα εκεί... όσοι έχουν μυαλό, ξέρουν την απάντηση. Βλάκες και φανατισμένους πάντα θα έχουμε. Αυτοί όμως που θέλουν να έχουν και ένα αξίωμα στην πολιτεία, όπως ο συγκεκριμένος δημαρχος, ας μην μας πουλά ΜΑΛΑΚΙΕΣ για την καθαριότητα της πόλης και διάφορα άλλα κουρουφέξαλα.
Σκέφτομαι πραγματικά να πάω στην εκδήλωση και αν τολμήσει να βγεί στο βήμα να μιλήσει και να το παίξει και περιβαλλοντιστής ή να μας πουλήσει πνεύμα, θα τον κράξω.
Η σελίδα θα προσπαθήσει να βρεί φωτογραφία των εν λόγω συνθημάτων και θα ενημερώσει την δημοσίευση αυτή.
Για τα μάτια του κόσμου ξέρουμε όλοι να είμαστε τέλειοι. Τόσο τέλειοι όσο ατελείς είμαστε στην πραγματικότητα.

Από άντρακλες σε πεζεβέγκηδες

"Δεν έχει άντρες την σήμερον ήμερα"
Αυτή τη κουβέντα την ακούω όλο και πιο συχνά. Την άκουσα από νεαρές κοπέλες, την άκουσα από άλλους άντρες, την άκουσα και από ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που ίσως βλέπουν με κακό μάτι την ισότητα των δύο φύλων. Τι είναι όμως ο άντρας γι' αυτούς και τι είναι ο άντρας για τους νεότερους; Δεν ισχυρίζομαι πως μπορώ να δώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά πάντα μέσα από τα δικά μου μάτια και πάντα με δόση χιούμορ θα προσπαθήσω να το αναλύσω λίγο. Θυμάμαι τον παππού μου και την γιαγιά μου. Αυτή από μια εύπορη-για την τότε εποχή- οικογένεια και αυτός ένα φτωχόπαιδο από ένα χωριό της Πάφου. Πάντα αυτός είχε τον πρώτο (και δεύτερο και τρίτο και δέκατο) λόγο και η γιαγιά πάντα ακολουθούσε, σαν καλό αρνάκι. Στο σπίτι πάντα αυτός φώναζε, μόνο αυτός ζητούσε και η γιαγιά και τα παιδιά πάντα υπάκουαν. Εννοείται πως στα δύσκολα τότε οικονομικά χρόνια, μόνο αυτός δούλευε ενώ απαγορευόταν αυστηρότατα να δουλέψει και η γιαγιά, που απλά ήθελε να ζούνε καλύτερα. Θυμάμαι πως ο άντρας έπρεπε "να είναι τύρρανος, γιατί μόνον έτσι καταλαβαίνουν οι γυναίκες. Όϊ να είναι σαν κάποιους που κρατάνε το χέρι της γυναίκας τους και περπατούν στην θάλασσα. Τζίνοι εν πεζεβέγκηες". Δεν ξέρω αν έπεφτε και ξύλο τότε, αλλά τίποτε δεν αποκλείω. Άμα σήμερα ακόμη, το 2007, υπάρχουν γυναίκες κακοποιημένες από τους άντρες τους, τότε δε θα υπήρχαν που ούτε καν νόμοι που να το απαγορεύουν υπήρχαν;
Έτσι για να κάνουμε μια σούμα, παλιά οι άντρες: δούλευαν μόνο αυτοί, διέταζαν μόνο αυτοί, έπιναν τα ποτά τους έξω με φίλους μόνο αυτοί, μόνο ο δικός τους λόγος μετρούσε στο σπίτι, έβγαζαν και τα νεύρα τους χτυπώντας τις γυναίκες τους ενώ η μοιχεία ήταν μόνο δικό τους προτέρημα. Αυτά, μέχρι και πριν λίγες (πολύ λίγες) δεκαετίες. Σήμερα, τα πράγματα είναι πάρα πολύ διαφορετικά. Τα διάφορα φεμινιστικά κινήματα στην Ευρώπη (βιβ λα Φράνς) και ο σεβασμός προς την ισότητα των δύο φύλων έχουν ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και ικανότητες με τους άντρες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι γυναίκες είναι και πιο δυνατές. Στην Κύπρο φυσικά εκφράζεται αυτό με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Στο σπίτι, τα δύο φύλα είναι ισότιμα. Και ο άντρας θα βγει έξω με την σκούπα να καθαρίσει το πεζοδρόμιο από τα φύλλα του δέντρου τους, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε άντρες να κρεμούν και τα βρακιά της γυναίκας τους στο ττέλι [σχοινί] για να στεγνώσουν.[προσωπικά αυτό δεν θα το έκανα ΠΟΤΕ] Μπορεί ακόμη να μην είδαμε γυναίκες πάνω σε τρακτέρ αλλά είδαμε ταξιτζίνες... κάτι είναι κι αυτό. Ταυτόχρονα, βλέπουμε πολλές γυναίκες να έχουν διευθυντικές θέσεις σε εταιρίες, να είναι υπουργοί, να είναι πολιτικοί και να αναμυγνύνται με μεγάλη ευκολία ακόμη και σε αρκετά δύσκολες εργασίες. Ως και στην Τουρκία είχαν γυναίκα πρωθυπουργό! Πρόσφατα σε τηλεοπτικό κανάλι, είδα ένα ρεπορτάζ για οικογενειακή βία όπου τα θύματα ήταν ... άντρες. Όσο για το κέρατο... όταν θέλει η γυναίκα, όλα γίνονται. Έπαψε εδώ και πολύ καιρό η μοιχεία να είναι μόνο αντρικό προνόμιο...
Γνωρίζω πολλούς άντρες που δεν τους αρέσουν πολύ τα καινούργια δεδομένα... όπως και γνωρίζω άλλους τόσους που απλά το θεωρούν απλά σωστό τα δύο φύλα να είναι ίσα. Χρησιμοποιώντας τους όρους που είπα πιο πάνω, το ερώτημα όμως παραμένει: Προτιμάς να είσαι "άντρακλας" τύραννος που όμως θα έχεις πάντα την γυναίκα δεμένη γύρω σου να σε φροντίζει ενώ παράλληλα δεν θα διατρέχεις ούτε κίνδυνο να γίνεις ο κερατάς της γειτονιάς αλλά ούτε και θα έχεις ποτέ σου έναν άνθρωπο δίπλα σου να σου σταθεί στις δύσκολες στιγμές Ή προτιμάς να είσαι "πεζεβέγκης" δίκαιος και σωστός, που θα έχεις δίπλα σου μια σύντροφο που θα έχει και την δύναμη και την ικανότητα να σε στηρίξει στα δύσκολα, έναν πραγματικό σύντροφο και φίλο, που θα δουλεύει και αυτή για να εξασφαλίσει μια ομαλή οικονομικά ζωή για την οικογένεια, που και πάλι θα σε φροντίζει, αλλά θα έχει κι αυτή απαιτήσεις από σένα ενώ αν τα κάμεις θάλασσα θα σου φορέσει και το κέρατο; [όχι πως είναι απαραίτητο να τα κάνεις θάλασσα για να αποκτήσεις το συγκεκριμένο διακοσμητικό]
Για έναν άντρα, και αυστηρά μέσα από το φακό ενός άντρα, κακά τα ψέματα, και εσκεμμένα θέλοντας να είμαι politically incorrect, νομίζω πως και στα δύο υπάρχουν κάποια θετικά. Ας το παραδεχτούμε, παρόλο που για τα μάτια του κόσμου θα πούμε πως δεν σκεφτόμαστε έτσι. Προσωπικά όμως θεωρώ πως έχω πολύ περισσότερα να κερδίσω με το δεύτερο, οπόταν ψηφίζω "πεζεβέγκης"! Καλύτερα "πεζεβέγκης" παρά δικτάτορας και τύραννος. Και ας μην κολλούμε στο κέρατο... που στο κάτω-κάτω για αιώνες μόνο εμείς το κάναμε σε αυτές. Οπόταν ΝΑΙ στην ισότητα των φύλων, ΝΑΙ στο κέρατο, ΝΑΙ και στο πεζεβεγκλίκι!

Χάριννε μου τους!

-Τα γέριμα και τα σκοτεινά. Τόσα χρόνια εν εβάλλαμε κομματική υποψηφιότητα, τωρά αθθυμηθήκαν να βάλουν που είμαστεν εμείς υπουργοί; Ως τζαι δαμέ καταδρομή ρε! Ήταν να φάμεν τζαι εμείς νάκκον... εκάτσαν μας της πάλε!
- Διαφωνούμεν με τον Τάσσο στο Κυπριακό. Ε, τόσα χρόνια ποιος σας εμπόδιζε να το πείτε; Η εξουσία; Όξα έπρεπε να χάσετε πρώτα το 6-7% της δύναμης σας και μετά να ανοίξετε τα μαθκια σας;


- Δεν αξιωποιήσατε καλά το ΟΧΙ κύριε Τάσσο.
Ε, αφήκετε τους; Ή μήπως ό,τι και να έκανε θα ήταν λάθος αφού εσύ είσαι φανατικός του ΝΑΙ;
- Εγώ θα τα κάμω ούλλα καλά πάλι, όπως πριν.
Εννα φέρεις το Αναν πίσω όξα έπεται καινούργια κομπίνα στο χρηματηστήριο; Μήπως έννα φέρεις και Σ800 τούτη τη φορά; Μήπως πυρηνικά που θα εγκατασταθούν στην Μάλτα;
- το Ακελ δεν μας πείθει. Εγώ στη θέση σου ήταν να φιλούσα και τα πόδια του Χριστόφια αλλιώς ούτε δεύτερο γύρω εν θα έβλεπες. Ακούς κύριε Μικρασιατική Καταστροφή;





Εξάγγειλε και το οικονομκό πακέτο ο πρόεδρος μας, μετά αμέσως που την απόφαση του ΑΚΕΛ. Ενόμισε ο γέριμος ότι επειδή έδωσεν των συνταξιούχων 15 λίρες αύξηση, ότι έννα πιάσει και ψήφους. Εγώ προβλέπω ότι ούτε τον πρώτο γύρο δε θα περάσει.
"Πρέπει να μιλήσουμε με τον Ταλάτ. Εστείλαμεν του πρόσλκηση"¨, λέει. Ε τόσο καιρό που σου το έλεγε ο Τζίμης, γιατί εκαραμούτσιαζες; Που σου το είπε και ο Κασουλίδης πριν λίγες μέρες, είπες του ότι είναι εκτός πραγματικότητας και ότι μόνο με την Άγκυρα πρέπει να μιλούμε. Α ρε Τάσσο... έχασες τον ππούσουλα σου τωρά που έμεινες μόνος σου με τους παττισμένους της ΕΔΕΚ. Ούτε το Ευρωκό σε σώζει, ούτε οι Ορίζοντες. Καιρός να ασχοληθείς με το δικηγοριλίκκι πάλε...

Όταν δύο άνθρωποι γίνονται ένα, τότε καταλήγουν να είναι δύο μισοί άνθρωποι...

Μου αρέσει πολύ που δουλεύω σε μια εταιρία όπου η πλειοψηφία του προσωπικού είναι γυναίκες. Πρώτα απ’ όλα το γραφείο είναι πιο όμορφο και πιο περιποιημένο. Το κυριότερο και πιο σημαντικό όμως πλεονέκτημα είναι το ότι κάποτε σκυλλοτρώγονται μεταξύ τους [ξέρετε τι γίνεται συνήθως όπου υπάρχουν πολλές γυναίκες] ενώ μερικές κάνουν φιλίες με εμάς και μας λένε και τα άπλυτα τους μέσα μέσα.
Από όλες αυτές υπάρχουν και κάποιες όντως καλές, και στην εμφάνιση αλλά και στο χαρακτήρα. Καλοσυνάτες, ευγενικές και προσγειωμένες.
Η Κ. ήταν μια από αυτές. Αυτό νόμιζα δηλαδή μέχρι τις προάλλες που πήγαμε να φάμε μαζί μεσημεριανό. Την άφησα να έχει την επιλογή του τόπου μιας και εγώ ήξερα πως θα αποζημιωνόμουνα από τα …κοινωνικά σχόλια που θα μου έλεγε. Η Κ. είναι μια κοπέλα κοντά στα 30, ελεύθερη, ευαίσθητη, ζωόφιλη, από καλή οικογένεια και αρκετά ευπαρουσίαστη, κάτι που πάντα με έκανε να διερωτώμαι γιατί τόσα χρόνια που την γνωρίζω έμεινε ελεύθερη. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να μάθαινα το γιατί εκείνη την ημέρα, αλλά τα καλά έρχονται πάντοτε εκεί που δεν τα περιμένεις.
Μιλούσαμε περί ανεμών και υδάτων μέχρι που το έφερε η κουβέντα και μου έλεγε πόσο δυσκολεύεται να βρει έναν πραγματικό άντρα. «πως είναι ο πραγματικός άντρας για σένα;» την ρώτησα. Και άρχισε η κωμωδία. «Τον θέλω να είναι καλός μαζί μου, να εκτιμά τις ανάγκες μου, να με αγαπά και να νιώθω ότι έχω ένα στήριγμα στη ζωή». Ε, καλά κόρη μου, δεν είναι όλοι έναν τέτοιο άνθρωπο που θέλουμε; Τι διαφορετικό μας λες; Και συνεχίζει… «δηλαδή, το πρωί που ξυπνώ, θέλω να μου φέρνει πρόγευμα στο κρεβάτι, να μου λέει πως με αγαπά πριν φύγει για δουλειά, να θέλει να κάνει παρέα τις φίλες μου, να μην με απατά, να πηγαίνουμε μαζί καταστήματα, να με βάζει πάνω από τη μαμά του, να αγαπά αυτά που αγαπώ κι εγώ, να ζηλεύει και λίγο όταν φλερτάρω με άλλους, να έχει καλή δουλειά για να περνάμε και άνετα οικονομικά, να μην πηγαίνει κάθε σαββατοκύριακο στο ποδόσφαιρο και κάθε Κυριακή στο κυνήγι [διότι είναι και χωρκατικο άλλωστε], να μου αγοράζει δώρα, να με παίρνει ταξίδια, να ,να ,να ,να…". κ.ο.κ
Εγώ δεν ήθελα να της χαλάσω τα όνειρα θερινής νυκτός και την άφησα να λέει τα δικά της για αρκετή ώρα. Είχα μπει σε πολύ μεγάλο πειρασμό να της πω πως θα γεράσει και θα εξακολουθεί να είναι μόνη της με τέτοια μυαλά που κουβαλά. Σκέφτηκα να μην την πληγώσω, μιας και σίγουρα έχει άλλες φίλες πιο κολλητές να της τα πούνε αυτά. Εγώ απλά αρκέστηκα στο «σε καταλαβαίνω ρε εσύ, ελπίζω να τον βρεις μια μέρα».
Αργότερα κάθισα και σκέφτηκα αν θα μπορούσα εγώ να ήμουν ποτέ ο τέλειος άντρας για μια γυναίκα, σαν την Κ. Δεν χρειάστηκα πάνω από 5 λεπτά για να συνειδητοποιήσω πως όχι μόνο δεν μπορώ αλλά ούτε και θέλω. Για καμία γυναίκα δε θα ήθελα να ήμουν ένας τέτοιος άντρας. Και σίγουρα καμία γυναίκα, ούτε ακόμη και η Κ. θα ήθελε να ήταν αυτή έτσι για τον άντρα της. Στο κάτω κάτω οι καιροί που οι γυναίκες γίνονταν χαλί για τους άντρες του πέρασε ανεπιστρεπτί, ευτυχώς. Αλλά εξηγιέμαι:
Δηλαδή αν οι φίλες της είναι ξερόλες και χαζοβιόλες και το μόνο που έχουν να λένε είναι να θάβουν άλλες γυναίκες, πρέπει να το ανεχτώ και να το αποδεχτώ; Αν δηλαδή εγώ θέλω να πηγαίνω με τους δικούς μου φίλους ποδόσφαιρο, θα πρέπει να το στερηθώ; Ακόμα και κυνήγι να θέλω να πάω, έτσι για να κάνω και την κάβλα μου, θα πρέπει να μην έχω την επιλογή; Κι αν εγώ το πρωί που ξυπνώ δεν έχω όρεξη να μιλώ και πολύ, πόσο μάλλον να κάνω και πρόγευμα σαν τις χαζοαμερικανικες ταινίες, πρέπει να σηκώνομαι και μισή ώρα νωρίτερα για να προλαβαίνω να της ετοιμάζω τοστ και χυμό; Κι αν εσύ θες να αγοράσεις 10 φορέματα επειδή η κολλητή σου αγόρασε κι αυτή 10 μια μέρα πριν, είμαι εγώ υπόχρεος να χάνω την ξεκούραση μου για να τρέχω μαζί της στα καταστήματα; Κι αν η μάνα μου, που είναι και μεγάλη σε ηλικία, θέλει κάποτε λίγη περισσότερη προσοχή και φροντίδα απ’ ότι εκείνη, θα πρέπει να την αφήσω στο έλεος του Θεού; Κι αν δηλαδή αυτή είναι και λίγο ψωνάρα και της αρέσουν οι φαντασίες και διάφορα αλλά νεοκυπριακα χόμπι, θα πρέπει να τα αγαπώ και εγώ; Κι όταν φλερτάρεις εσύ με άλλους πάω κι εγώ και φλερτάρω με άλλες ή σου λέω ένα "ασσηχτίρ στη μάνα σου", θα φταίω και από πάνω;
Δε μας χέζεις ρε κούκλα λέω εγώ. Εσύ δεν θες άντρα. Θες μια κόπια σου που να έχει απλά πουλί να κρέμεται. Εσύ δηλαδή θα παρατήσουν από τη ζωή σου, τους φίλους σου, την υπόλοιπη οικογένεια σου για έναν άντρα; Θα ανεχόσουνα να έρθει κάποιος από το πουθενά και να σου ζητήσει να γίνεις άλλος άνθρωπος μόνο και μόνο επειδή γαμάει καλά; Σιγά να μην δεχόσουν! Και καλώς δε θα δεχόσουνα. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος μέσα σε μια σχέση είναι να χάσει την προσωπικότητα του. Δεν λέω, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί, αλλά άλλο είναι να πας κάπου επειδή ο/η σύντροφος θέλει να πάει έστω και αν εσύ είσαι κουρασμένος ή δεν σου αρέσει, άλλο να ανεχτείς τα νευράκια και την κακοκεφιά του άλλου, κι άλλο να χάσεις την προσωπικότητα σου επειδή ο/η σύντροφος σου δεν μπορεί να σε δεχτεί όπως είσαι!
Ακόμα και μέσα από την Κ., που εξακολουθώ να συμπαθώ, είδα το πιο μεγάλο χαρακτηριστικό των [περισσοτέρων] νεοκυπριων: τον εγωκεντρισμό, τον εγωισμό και την αχαπαροσυνη. Και αυτό μας πιάνει όλους μέσα... και άντρες και γυναίκες. Πως θα μπορέσετε να κάνετε ποτέ σας έναν ευτυχισμένο γάμο ρε κοπέλες μου; Με έτσι μυαλά; Δηλαδή όλες αυτές που είναι πραγματικά προσγειωμένες και δεν ανέχονται και πολλά πολλά από άντρες με μυαλά σαν και της Κ., είναι ηλίθιες; Εγώ πιστεύω πως είναι πιο ευτυχισμένες από τις περισσότερες δεσμευμένες που συνήθως παντρεύονται η κάνουν σχέσεις μόνο και μόνο για να μην είναι μόνες και να μην τις περιπαίζουν οι φιλενάδες τους. Και ύστερα, φταίνε οι Ρωσίδες που τρώνε τους άντρες, λέει και η Κ. …

Το κλάμα βγήκε από το... κυπριακό ποδόσφαιρο

Όσο κοντεύει η έναρξη του νέου πρωταθλήματος, τόσο περισσότερο γίνομαι ανυπόμονος.
Το κλάμα, το μυρολόϊ και οι κοκορομαχίες που έπονται θα είναι η μεγαλύτερη αποζημίωση για τους 3 μήνες του καλοκαιριού που στερηθήκαμε το άθλημα.

Έχουμε και λέμε, πρώτα οι πρωταθλητές:

α. 'Ολοι τους ζηλεύουν επειδή είναι οι καλύτεροι. Σε τί όμως αναφέρεστε; Στο θέατρο και στο παρασκήνιο μήπως; Ή στο παιχνίδι; Στο δεύτερο παίζεται, στο πρώτο σίγουρα!
β. Αδικά μας η διαιτησία και εμας αλλά εν τα βλέπετε τούτα. Έχετε δίκαιο. Έπρεπε να Χαπέσιης να δώσει οφσάιντ από την ώρα που η μπάλα ήταν στην άμυνα της Ομόνοιας να τελειώνει η φάση.
γ. ΑΠΟΕΛ εναντίων όλων. Αποέλ και ΚΟΠ και ΚΟΑ και Κυβέρνηση και Τσέλεπος και Επιτροπή διαιτησίας και Επιτροπή Ανταγωνισμού και Σύνδεσμος διαιτητών εναντίων όλων.

Πάμε μετά στους συνήθης δεύτερους:
α. Όλοι μας ζηλεύουν επειδή είμαστε οι πιο πολλοί. Αν είχα κι εγώ το πιο μεγάλο κόμμα πίσω μου, κι εγώ πολύς θα είμουν!
β.Πάντα το Αποελ ευνοείται, εμείς ποτέ. Ναί, όταν το Αποέλ κέρδιζε τον ΑΟΑΝ, την Πάφο και ΕΝΠ, εσείς περιμένατε κανένα πέναλτι εξ ουρανού να τους κόψετε κανένα πόντο. Αν δεν ήταν και οι πόρτοι του Σεραφείμ, ούτε την Δρομολαξιά εν θα εδέρνετε.
γ. Θέλω τρόπαιο, θέλω τρόπαιοοοο. Εν καλή τζαι η ασπίδα. Το λέει και ο πρόεδρος σας.
δ. Φταίνε οι κλίκκες στην ομάδα, φταίει ο Σεραφείμ, φταίει το Αποέλ, φταίει το σύστημα. Εν τζαι λέμε ότι εν ούλλοι αθώοι, αλλά πέξετε και λίγη μάππα επιτέλους. Έχει 4 χρόνια ο πλάστης μου...


Οι επόμενοι κλαμένοι με PHD:

α. Φταίει η κλίκκα της πρωτεύουσας. Εσείς ζάβαλλε μου εν έχετε κανέναν μεσ' τα πράματα.
β. τα χάσαμε όλα στην εισβολή και όμως ο Φοίνικας αναστήθηκε. Και ήβρετε τα δεκαπλάσια που το 74 και μετά. Θυμήστε μου, ποιοί έκαναν πρώτοι ιδιόκτητο γήπεδο; Τα άλλα προσφηγικά σωματεία γιατί δεν είδαν μιαν μπακκίραν; Εν γιωγιώ που παίζουν τζίνοι;
γ. Φταίει ο Κετσπάγια, ο Θωμάς Κυριάκου κτλ. Φταίει και η Απέπ, ο Άρης και τα υπόλοιπα χωρκά.

Η δεύτερη ΑΕΛ:

α. Μια ζωή ούλλοι αδικούν μας Είμαστε το καμάρι της Λεμεσού. Ναί, καλό.Και η μπυραρία Κόρκ της Ιρλανδίας το ίδιο!
β. Φταίει ο Φρέντι και οι Ιρακινοί. Θα πρέπει να περάσουν αλλο 12 χρόνια για να καταλάβετε πως τους φερθήκατε.
γ. Ζεί, ζεί και μας καθοδηγεί. Ο Σόσιν;





Και τέλος το όσκαρ κλάματος πάει στην ταλαιπωρημένη:
α. Φταίει η Ομόνοια που μας κλέβει οπαδούς: Ου καλό. Κοντεύετε μισό αιώνα χωρίς πρωτάθλημα και φταίει σας η Ομόνοια εσάς.
β. Όλοι συσπειρώνουν τις δυνάμεις τους για να μας στείλουν 2η κατηγορία. Μα σίγουρα. Είναι επειδή στο γήπεδο όλοι φοβούνται την υπερομάδα σας.
γ. ΑΕΛ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΕΕ... Μα πάλε; το 1997 επιάσετε, κανεί σας!



Ειλικρινά σας λέω... δεν μπορώ να περιμένω την 1η του Σεπτέμβρη. Το γέλιο που θα πέσει θα γιατρέψει και τους πιο καταθλιπτικούς!
Για να δούμε ποιόν θα ευνοήσει περισσότερο φέτος το σύστημα.... σορρυ, ποιός θα είναι ο επόμενος πρωταθλητής ήθελα να πω!

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Το μαουλούτζιν = το μαξιλάρι

Η ξέλη μαουλούτζιν έχει λατινική ρίζα και προέρχεται από τη λέξη magulum που σημαίνει προσκέφαλο, μαξιλάρι. Επίσης μπορεί κάποιος να την δει γραμμένη και σαν μαγλούτζιν

"Χωρκάτικο" παράδειγμα:
'Ειχα κρεβάτιν πούππενον με δίχα μαουλούτζιν!"

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

πρότσα = το πιρούνι.

Η λέξη πρότσα είναι Γαλλικής προέλευσης. Προέρχεται από τη γαλλική λέξη broche που σημαίνει πιρούνι.

Νεοκυπριακό παράδειγμα:

-Κωστούλλα, φέρ' μου μια πρότσα κόρη. Εννα τρώω με τα σιέρκα μου;

Το γοργόν και χάρην έχει

Η ταχύτητα ήταν πάντα κάτι που με έλκυε. Όπως και τους περισσότερους άντρες. Για πολλούς από εμάς είναι απόδειξη τόλμης και σβελτάδας ενώ για άλλους είναι απλά ένδειξη βιασύνης είτε γιατί άργησαν να πάνε στη δουλειά, είτε γιατί τρέχουν να προλάβουν την (παραμελημένη από αυτούς) γυναίκα τους στο κρεβάτι με τον φίλο. Όπως και νά'ναι, υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος επιλέγει την ταχύτητα στον δρόμο. Στην Κύπρο, υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος.
Τις προάλλες οδηγούσα νύκτα στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Λευκωσίας με το σαραβαλάκι μου που όταν τρέξει με 130 χιλ/ώρα αρχίζει να τρίζει ολόκληρο. Ούτε βιαζόμουνα για τίποτε, ούτε κόντευα να χάσω την έναρξη σε αγώνα ποδοσφαίρου. Όπως πάντα, πήγαινα με 100χιλ μέχρι που μπροστά μου βρέθηκε ένα φορτηγό. Το προσπέρασα χωρίς ιδιαίτερη αύξηση ταχύτητας και κράτησα για λίγο την δεξιά λωρίδα του δρόμου. Σε ένα λεπτό, ίσως και πιο λίγο, βρέθηκε μια μερσεντές πίσω μου, κυριολεκτικά στον κώλο μου να μου αναμοσβήνει τα φώτα να φύγω που την μέση να περάσει. Εκτός του ότι με στράβωσε κυριολεκτικά με τα δυνατά και ψιλά φώτα του, με εκνεύρισε τόσο πολύ που κόντευα να χάσω την ψυχραιμία μου. Εγώ σαν τυπικός και συνεπέστατος τατσίζης όμως με αυτούς του τύπους, ελάττωσα σιγά σιγά μέχρι που έτρεχα με 90 για να του σπάσω τα νεύρα ενώ έβαλα και ένα σι-ντι στη δια πασόν για να μην ακούω το κορνάρισμα του. Ο τύπος μάλλον άφριζε και σίγουρα ολόκληρο μου το σόϊ θα άκουσε πολλά ωραία.
Θα τον πήρα έτσι για κανένα χιλιόμετρο πάνω-κάτω, μέχρι που στο τέλος αποφάσισα πως του πέρασα το μήνυμα μου και μπήκα στην αριστερή λωρίδα. Ο τύπος με προσπερνά, γυρίζει και με κοιτάζει και με καβλιάζει. Εγώ χαμογέλασα που του την έσπασα και έτσι εκτονωθήκαμε και οι δύο.
Θα μου πείτε, "καλά ρε μουσουπέττη και 'σύ, δεν μπορούσες να μπεις αριστερά και τίποτε από όλα αυτα να μην γινότανε;" Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα. Και είναι κωμικοτραγικό να μπορείς να εξάγεις συμπεράσματα για την κουλτούρα και το ταμπεραμέντο κάποιου λαού μέσα από ένα αυτοκινητόδρομο.
Διότι όπως φαίνεται, στην Κύπρο υπάρχουν ορισμένοι άγραφοι κώδικες κυκλοφορίας που λίγο πολύ όλοι τους ξέρουμε και κακώς τους έχουμε δεκτεί.
Κώδικας 1: έχω πιο γρήγορο και πιο ακριβό αυτοκίνητο από σενα. Άρα πρέπει να είμαι όπωσήποτε μπροστά σου. Αυτό σημαίνει πως όταν βρεθώ πίσω σου, εσύ πρέπει να κόψεις το κεφάλι σου να εξαφανιστείς από το δρόμο μου. Πρόβλημα σου αν μπορείς ή όχι. Αν δεν το κάνεις, έχω το δικαίωμα να ανάψω τα μεγάλα μου φώτα στο μάτια σου, να σε στραβώσω, να φοβηθείς ότι μπορεί να τρακάρεις για να εξαναγκαστείς να φύγεις από τη μέση.
Κώδικας 2: αν μου σπάσεις τα νεύρα, δικαιούμαι να σου βρίσω το σόϊ ολόκληρο και να σκάσεις διότι μου στερείς το δικαίωμα να αξιοποιήσω τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μου.
Κώδικας 3: αν τολμήσεις να πάρεις την τροχαία και να με καταγγείλεις, θα πω του κουμπάρου μου που δουλεύει στο σώμα να μου βρει το τηλέφωνο σου και θα σου βάλω πόμπα την επομένη στο σπίτι σου ή θα σου κάμω τα μούτρα σου σαν τζέλλι μον αμί από το ξύλο.
Κώδικας 4: Δεν με νοιάζει αν τρακάρεις όταν σου ανάψω τα φώτα στα μάτια. Έχω πιο ακριβό αυτοκίνητο από σένα, άρα αξίζω περισσότερο από σένα. Στο κάτω-κάτω, άτε και σκοτωθείς, ήξερα σε και χτες;
Κώδικας 5: Δικαιολόγα με και λίγο. Έχω μέσα στο πανάκριβο μου αυτοκίνητο την ξένη γκόμενα ή την κυπραία μου φιλενάδα και μου στερείς το δικαίωμα να της δείξω πόσο μάγκας είμαι και πως δεν φοβάμαι. Φαντάστηκες να την έπερνα με 90χιλ/ώρα; Θα με έπερνε για μαννό και σταματημένο. Άσε που μετά μπορεί και να μην μου καθότανε 3 φορές. Τι ιστορία υπέρμετρης μαγκιάς άλλωστε θα είχα να λέω μετά στους παρέες μου;

Σκέφτηκα να κάνω μια ψηφοφορία για την γνώμη του κόσμου για τους Κύπριους οδηγούς. Οι επιλογές θα ήταν:
α) είναι εγωκεντρικοί ή
β) είναι εγωκεντρικοί;

Δεν είναι ούτε εγωισμός, ούτε απλή αναιστησία. Είναι εγωκεντρισμός. Σκέφτομαι μόνο τι θέλω εγώ, πως να ικανοποιηθώ μόνο εγώ, και χέστηκα αν θέτω σε κίνδυνο εσένα ή τους άλλους. Ολόκληρο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από εμένα και μόνο εμένα. Αυτό είναι μόνο ένα-από τα πολλά- συμπεράσματα που μπορεί κάποιος να εξάξει για τους Κύπριους μέσα από ένα ταξίδι 45 λεπτών Λεμεσού-Λευκωσίας.

Πάντως η μόνη παρηγοριά εκείνη την ημέρα είναι πως μετά που με προσπέρασε, σε κανένα 5λεπτο τον είδα σταματημένο στην άκρη του δρόμου να τον γράφουν οι αστυνομικοί της τροχαίας. Κόρναρα κι εγώ πανυγηρικά όπως κάνουν οι Ομονοιάτες με τα διπλοκάμπινα τους όταν κερδίσει η ομάδα τους καμιά ασπίδα ή κύπελλο θέλωντας να εκφράσω την ευαρέσκεια μου προς τους μπάτσους, παρόλο που κι αυτοί είναι πολύ χαμηλά στην εκτίμηση μου.

Άντε όμως να πείσεις τα νευρόσπαστα Ευροκυπριόπουλα πως έχουν λάθος και πως πρέπει να αλλάξουν. Είναι αδύνατον. Διότι η πανέξυπνη αστυνομία μας, θεωρεί πως τα προστίματα θα αλλάξουν την κατάσταση, άσχετα αν τα θύματα της ασφάλτου πληθαίνουν όλο και πιο πολύ (και οι τσέπες της αστυνομίας χοντραίνουν). Αλλά δεν τολμούν να βάλουν καμιά αυστηρή ποινή, όπως στέρηση άδειας για 6 μήνες το πιο λίγο, ακόμη και για μικροπαραβάσεις. Σου βάζουν ένα πρόστιμο 15 λίρες όμως επειδή στα φώτα τροχαίας που σταμάτησες πάτησες την γραμμή. Λίγο παράπτωμα είναι αυτό; Θα την λερώσεις σου λένε! Ρε δε μας χεζ... λέω εγω!
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε από μόνοι μας πως έχουμε λάθος για να αλλάξουμε. Άλλωστε από μικρά μωρά στα σχολεία μας μάθαιναν πως όλος ο κόσμος ήταν λάθος, εκτός εμείς που μια ζωή είμασταν οι καλοί, οι σωστοί και τα θύματα των κακών. Κι ο νοών νοείτω.

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Αννίζω = προέρχεται από τη Λατινική λέξη annus και σημαίνει κάνω αρχιχρονιά, κάνω καλό χρόνο.

Η λέξη αυτή χρησιμοποιείτω παλιά από την Λατινική μειονότητα της Κύπρου, τους σημερινούς Λατίνους.

Νεοκυπριακό παράδειγμα:
-Πού έννα αννίσεις κόρη Ελισάβετ;
-Στο Παρίσι κόρη, θέλω να δω τον πύργο του Άϊφε (χωρίς λλου). Εσύ κόρη Τζοζεφίνα;
-Λέω να πάω στο Άστερταμ. (Άμστερνταμ)

Τελικά η μια άννισε στην Χούλου και η άλλη στον Λιμνάτη.

Η αστειονομία μας!

Γενικά είμαι άνθρωπος που σέβεται τις αρχές και τους θεσμούς του τόπου μας. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα δηλαδή. Μέχρι σήμερα έχω πληρώσει πάνω-κάτω καμιά τριακοσιά λίρες στην αστυνομία για μικροπαραβάσεις. Όλες δικαίως θα έλεγα. Σήμερα έγιναν 350 οι λίρες διότι δεν φόραγα ζώνη ασφαλείας. Θα μου πείτε," ε και; Δεν είναι κι αυτό παρανομία; Καλά να σου κάμουν που σου την έκατσαν! " Δεν διαφωνώ. Όμως περιμένετε λίγο... οδηγούσα από τη δουλειά να πάω σπίτι, φορώντας την ζώνη μου κανονικά. Σαν Κύπριος που είμαι, πάντα την φοράω - σιγά να μην δώσω στην αστυνομία 50 λίρες για μια κωλοζώνη που δεν πάει καν και με τα ρούχα μου (λέει και μια γνωστή μου Λευκωσιάτισσα). Σταμάτησα σε ένα περίπτερο να αγοράσω την δόση μου για τη νύκτα, ένα πακέτο κίτρινα (χωριάτικα) σινιόρ σέρβις. Πάρκαρα μπροστά από το περίπτερο καθώς απέναντι που έχει χώρο στάθμευσης με παρκόμετρο, ένας μαλάκας ή μια ασκήσιμη πάρκαρε με τρόπο που έπαιρνε κανονικά 2 αυτοκίνητα να παρκάρουν. (η μοναδική κουλτούρα των Κυπρίων - "που λείπει, λείπει τζ' η μοίρα του", ακόμα και στους χώρους στάθμευσης)
Τρέχοντας εγώ, φοβούμενος μήπως και μου αρχίσουν τις κόρνες οι περαστικοί που πάρκαρα μπροστά από το περίπτερο, πληρώνω τα τσιγάρα μου και μπαίνω στο αυτοκίνητο και στρίβω αμέσως στο επόμενο στρίψιμο που βρίσκεται 2-3 μέτρα μετά το περίπτερο. Στην βιασύνη μου μπας και εμπόδιζε το αυτοκίνητο μου, δεν φόρεσα την ζώνη ασφαλείας και χλαπ, νάσου 2 μπατσάκια. Ο ένας με ύφος σαν να ήταν ο Μακάριος ή ο Γρίβας που δεν άφηναν πλάσμα να πει την γνώμη του, και ο άλλος βασικά ένα ανθρωπάκι που απέκτησε προσωπικότητα και πρεστίζ όταν πρωτοφόρεσε την στολή του, που προφανώς ο παπάς του έγλειψε 10 κώλους για να του εξασφαλίσει την δουλειά.
Ο τυπάς ο βαρβάτος στάθηκε και περίμενε να σταματήσει κανένα άλλο αυτοκίνητο ενώ ο μαμμόθρεφτος άρχισε να με ρωτά γιατί δεν φόραγα την ζώνη μου, σάμπως και τον ένοιαζε αν πεθάνω στον δρόμο ή όχι. Μου μιλούσε στον ενικό σαν να με ήξερε και χτες. Εγώ από την άλλη, παροτρινόμενος από τατσιζιλίκκι κυπριακό μπας και δώσω τα λεφτά μου στο σώμα (πτώμα καλύτερα), καταπάτησα την αξιοπρέπεια μου και άρχισα να του εξηγώ γιατί δεν φόραγα ζώνη. Ο τύπος ήτανε αρκετά διαλλακτικός και κόντευα να τον πείσω να με αφήσει να φύγω. Ο σούπερ μάτσο άντρακλας όμως κόντεψε και μου λέει:

-Εσιει κανέναν πρόβλημαν ρε παρέα;
-Παρέες εν είμαστεν, του λέω, απλά εξηγώ στον αστυνομικό τι έγινε.
-Εν μας νοιάζει ρε φίλε μου εμάς, εμείς ξέρουμε ότι εν εφόρες ζώνη. Αν συνεχίσεις να διαμαρτύρεσαι θα σε καταγγείλουμε και για παρεμπόδιση του έργου της αστυνομίας, μου λέει.
-σκάσε λέω στον εαυτό μου, με αυτούς δεν τα βγάζεις πέρα. "οκ, του λέω, αλλά να ξέρετε ότι δεν είναι τρόπος τούτος να μιλάς στον κόσμο."
-άκου να δεις ρε κύριε μου, (θυμήθηκε τώρα ότι ούτε παρέας του είμαι, ούτε φίλος του) αν πάω εγώ απόψε μέσα και δώσω τους 10 λαπόρτα και ο άλλος δώσει τους 50, εννα μου πουν ότι εν κάμνω καλά την δουλειά μου. Εκατάλαβες;

Μάλιστα. Μου έβγαλαν το εξώδικο, 50 λίρες, μου έβγαλαν και την πίεση στα 1000. Αυτή είναι η αστειονομία μας... όποιος πάρει παραπάνω λαπόρτα μέσα, τόσο καλύτερα κάνει και την δουλειά του. Να τους χαιρόμαστε. Και χέστηκαν αν εγώ πρέπει να δουλέψω και 3-4 μέρες για να πάρω 50 λίρες.

Άνθρωποι που -ως επί το πλείστον- μια ζωή ήταν λελλέδες και εδέρναν τους στα σχολεία οι συμμαθητές τους, που κουβαλούν 20 τόνους κόμπλεξ και ανασφάλειες πάνω τους και σπίτι μπορεί η γυναίκα τους να τους δέρνει που πάνω, φκάλλουν τα απωθημένα τους πάνω μας. Επειδή φορούν την στολή που τους έδωσαν, νομίζουν ότι κρατούν τον Θεό από τα .... Όσο για αυτές τις αντρογυναίκες που κάθονται στα γραφεία που πάμε και πληρώνουμε τα πρόστιμα... άστα καλύτερα. Είναι προτιμότερο να σου κλάνουν παρά να σου μιλούν, με τον τρόπο και το ύφος που σου μιλούν. Χώρια που φυσούν και τον καπνό από το τσιγάρο τους στα μούτρα σου σάμπως και είμαστε υποχρεωμένοι να μυριζόμαστε Μαρλμπορο. Αυτές τουλάχιστον τις δικαιολογώ και λίγο... λίγο κόμπλεξ έχουν οι καημένες που για δεκαετίες τώρα ήταν υπό των άντρων σε όλες τις δουλειές; (κακώς φυσικά, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας) Πρέπει κι αυτές να βγάλουν κάπου τα αποθαμένα τους. Και ποιος ο πιο εύκολος τρόπος να το κάνουν αυτό; Να δουλέψουν στο αστειονομικό σώμα και να μας παίζουν τις λεβέντισσες. Όσο για την ευγένεια... στη σύγχρονη Κύπρο, θεωρείται ξεπερασμένο και μόνο οι φλώροι και οι "εν που τους άλλους" την χρησιμοποιούν ακόμη.
Ζήτω η Ευρωπαϊκή Κύπρος του 2007!

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!

Γειά σας Κύπριοι!
Η ιστοσελίδα αυτή έχει σκοπό να θίξει τα παράξενα, κουφά, γελοία και ευτράπελα της νεοκυπριακής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας του βολέματος, της διαφθοράς, της ψευτιάς αλλά και της επιφανιακής (αν και όχι πάντα) ανθρωπιάς. Όχι γιατί πιστεύουμε πως οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμάς, αλλά επειδή πιστεύουμε πως μπορούμε να γίνουμε εμείς καλύτεροι μέσα από μια χιουμορίστικη αυτοκριτική.

Μπορείτε να διαβάζετε τις δημοσιεύσεις της σελίδας αυτής, αλλά και να γράφετε τα σχόλια σας για τις δημοσιεύσεις πατώντας στον σύνδεσμο σχόλια στο τέλος της κάθε δημοσίευσης.

Απαραίτητο συστατικό της σελίδας αυτής για τους αναγνώστες είναι το χιούμορ. Κι επειδή σκοπός της σελίδας δεν είναι να ωραιοποιεί καταστάσεις και γεγονότα, ίσως κάποιες φορές το περιεχόμενο να μην είναι politically correct. Η διάθεση όμως είναι πάντα χιουμοριστική, όχι ρατσιστική ή ισοπεδοτική. Όσοι δεν αντέχουν την κριτική, καλύτερα να κλείσουν την σελίδα διότι διατρέχουν κίνδυνο να εκνευριστούν! Οι υπόλοιποι, ριλάξ και γελάστε. Όσοι θέλετε, μπορείτε και να προβληματιστείτε!