Είναι δύσκολο να δεκτούμε τον άλλον όπως είναι...

... ή απλά είναι δύσκολο να αρνηθούμε αυτό που είμαστε;

Σήμερα είχα μια ωραία συζήτηση με μια φίλη. Για τις σχέσεις συγκεκριμένα και πόσο δύσκολες είναι. Δύσκολες όχι να δημιουργηθούν αλλά να κρατήσουν, και να παραμείνουν και ποιοτικές. Μέσα στα πολλά πρέπει που είπαμε πως μια σχέση έχει, μιλήσαμε και για το θέμα της διατήρησης της ατομικότητας μας αλλά και της αποδοχής του άλλου όπως είναι. Φαύλος κύκλος αυτό το θέμα. Το ερώτημα όμως είναι, μπορούμε να δεκτούμε πραγματικά τον άλλον όπως είναι;

Προσωπικά θεωρώ πως και ναί και όχι! Και είναι ανθρώπινο, θα πρόσθετα. Και η ερμηνεία μου είναι απλή. Αν δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν την διαφορετικότητα τους και την δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα, πως μπορούν αλήθεια να δεκτούν τον άλλον ως είναι, χωρίς να παραβιάζουν και την ίδια τους την προσωπικότητα; Ίσως να μπορούν να το κάνουν αυτό αν οι διαφορές τους είναι λίγες, οπόταν μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού μπορούν να ανεκτούν κάποια πράγματα και μια μικρή απώλεια της προσωπικότητας τους. Τί γίνεται όμως αν οι διαφορές είναι περισσότερες από τα κοινά; Εγώ το βλέπω σαν θαύμα να μπορέσουν να δεκτούν τον άλλον ως είναι σε μια τέτοια περίπτωση, κι ας έχουν όλη τη θέληση του κόσμου να δουλέψουν για να κρατηθεί η σχέση τους.

Σκεφτείτε το... αν αυτός πρέπει να προσαρμόσει τις ανάγκες του και την προσωπικότητα του στα μέτρα αυτής, πάντα μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού, σημαίνει πως ως κάποιο βαθμό χάνει την προσωπικότητα του. Αν αυτή πρέπει να συμβιβαστεί με πράγματα που την ενοχλούν, πάλι στα πλαίσια του συμβιβασμού, κι αυτή τότε χάνει ως ένα βαθμό τον εαυτό της. Άρα έχουν κι οι δύο μια απώλεια της προσωπικότητας τους. Κι αν οι προσαρμογές που πρέπει να γίνουν και από τους δύο είναι πολλές, άρα α πολλοί θα είναι κι οι συμβιβασμοί. Κι αν αυτοί οι συμβιβασμοί είναι συχνοί και επηρεάζουν την καθημερινότητα τους, τότε μήπως δεν καταλήγουν να έχουν μια συμβιβαστική σχέση;

Και η αλυσίδα συνεχίζεται: πως μπορεί μια έντονα συμβιβαστική σχέση να κρατήσει έστω τον έναν από τους δύο ευτυχισμένο, από τη στιγμή που ο συμβιβασμός δεν είναι θετικό συναίσθημα; Και πως μπορεί κάποιος που δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος να δώσει το είναι του σε μια τέτοια σχέση, ειδικά μετά από τον πρώτο καιρό του ενθουσιασμού και της ... εξερεύνησης του άλλου ατόμου; Μήπως μια σχέση πρέπει μεν να χαρακτηρίζεται από διάθεση για συμβιβασμούς αλλά το πρώτο της γνώρισμα να είναι η ταύτιση προσωπικοτήτων και -κατ' επέκταση-, η διατήρηση σε μεγάλο βαθμό της προσωπικότητας και ατομικότητας των δύο; Εγώ λέω ΝΑΙ!

Και λογικό μου ακούγεται. Διότι έχοντας κοινά με τον άλλον, αποφεύγονται οι πολλοί συμβιβασμοί. Και να θέλει κάποιος λίγους συμβιβασμούς δεν είναι ούτε ευθηνοφοβία απέναντι στην σχέση, ούτε έλλειψη ωριμότητας, ούτε αδυναμία χαρακτήρα. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα να θέλει κάποιος τους λιγότερο δυνατούς συμβιβασμούς. Τι είναι συμβιβασμός άλλωστε; Δεν είναι ένα είδος συναισθήματος στέρησης αυτού που πραγματικά θα θέλαμε να έχουμε/κάνουμε/ήμασταν; Άρα είναι ένα συναίσθημα αρνητικό εκ φύσεως. Και άρα, λιγότεροι συμβιβασμοί ίσον λιγότερη στέρηση, ίσον περισσότερη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου! Και, πραγματικά, υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα σε μια σχέση οι δύο να διατηρούν την αυθεντικότητα του χαρακτήρα και της προσωπικότητας τους; Και αν οι δύο αλλάξουν τόσο πολύ για να μπορέσουν να γίνουν ένα, μήπως τότε δεν καταλήγουν να είναι δύο ...μισοί άνθρωποι;

Οπόταν, καταλήγουμε στο αρχικό ερώτημα: Είναι δύσκολο να δεκτούμε τον άλλον όπως είναι ή απλά είναι δύσκολο να αρνηθούμε αυτό που είμαστε;

Προσωπικά θεωρώ πως δύσκολα είναι και τα δύο... αλλά το δεύτερο είναι το δυσκολότερο...

Νους ασθενής εν χώρα παλαβή

• Ο Iron Man, αλλιώς Σιδερένος, βγαίνοντας σαν κύριος από την φυλακή έριξε και τα βόλια του προς όλους: "είμαι θύμα πλεκτάνης". Ζάβαλλε μου... καϊμένε. Ναί, είπαν σου ότι θα μετέφερνες χαλλούμια και τυρί για τες φλαούνες και αυτοί οι άθλιοι σου την έστησαν και σου έβαλαν στο φορτηγό ναρκωτικά. Εγώ νομίζω να κινήσεις και αγωγή στην αστυνομία και στην ΥΚΑΝ. Να βρεις το δίκιο σου ρε άνθρωπε μου. Κοτζάμ οικογενιάρχης και ευσυνείδητος πολίτης δεν είναι δυνατόν να σε συνδέουν με τέτοια πράγματα. Δώσε θάρρος του χωρκάτη να φκει με τες ποΐνες πάνω στο κρεβάτι σου, λέει κι η παροιμία. Καλά να μας κάνει όλους!
• Η 8η Ιουλίου προυπόθετε την σύστηση επιτροπών. Η 21η Μαρτίου λέει το ίδιο. Ποιά η διαφορά τους; Η 8η Ιουλίου ήταν για τα μάτια του κόσμου και μια ευκαιρία για να παραμείνει ο Τάσσος πρόεδρος και η διαδικασία σε λήθαργο ενώ η 21η Μαρτίου είναι μια πραγματική προσπάθεια. Κι οι γνήσιοι πατριώτες που καίγονται για λύση, όπως λένε άλλωστε, προτιμούν την 8η Ιουλίου. Βγάλτε άκρη.
• Η 21η Μαρτίου δεν αρέσει όμως ούτε και σε κάποιους στα κατεχόμενα. Όχι στον Ταλάτ, ούτε ακόμη και στον Ερντογάν στην Τουρκία. Αυτοί την δέχονται, διότι θέλουν επιτέλους λύση. Αυτοί που δεν την δέχονται είναι όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως το Κυπριακό λύθηκε το 1974. Δηλαδή ο Ντενκτάς, οι εθνικιστές και οι φανατικοί Κεμαλιστές. Μέχρι κι ο Μπουγιούκανιτ έκανε μια δήλωση-πρωτοφανή για τα δεδομένα της κατοχής, αλλά κανείς δεν κατάλαβε τίποτε: "ο στρατός θα φύγει μόνο αν βρεθεί λύση". Θυμάστε κανέναν αρχηγό στρατού της Τουρκίας να θέτει προυπόθεση για αποχώρηση του στρατού; Εγώ πάντως όχι.
• Και αντί να χαιρόμαστε όλοι που για πρώτη φορά στην Τουρκία και στα κατεχόμενα οι παίχτες του Κυπριακού (Ταλάτ, Ερντογάν κτλ) θέλουν λύση και δεν ισχυρίζονται πως το Κυπριακό λύθηκε το 1974, διαμαρτυρόμαστε εμείς! Φαίνεται πως τα Τασσούθκια (Ομήρου, ΔΗΚΟ, Ευρωκότες κτλ) προτιμούν την Τσιλέρ, τον Ντενκτάς και τον Ετζεβίτ! Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς! Ή μάλλον... μπορώ αλλά άστε καλύτερα!
• Την κοτσάνα του Ομήρου, την ακούσατε; Θέλει λύση, λέει, όπου ΚΑΜΙΑ πρόνοια του σχεδίου Αναν δεν θα συμπεριλαμβάνεται. Και ήθελε αυτός ο άνθρωπος, με αυτή την νοημοσύνη, να γίνει και πρόεδρος βουλής; Χαχα. Ξέχασε πως το σχέδιο Αναν αποτελείτουν από χιλιάδες σελίδες και είχε εκατοντάδες πρόνοιες (αν όχι χιλιάδες) στις οποίες η δική μας πλευρά συμφώνησε! Μπορεί στο τέλος να το απορρίψαμε, ορθώς κατά εμένα, γιατί κάποιες από αυτές ήταν πραγματικά άδικες, αλλά δεν σημαίνει πως ολόκληρο το σχέδιο ήταν η μια αδικία πάνω στην άλλη. Έλεος!
• Στο κάτω κάτω αν ήταν ολόκληρο το σχέδιο και η κάθε πρόνοια του αδικία για εμάς, γιατί ο Ντενκτάς και ο στρατός της Τουρκίας το απέρριψαν το 2004; Μήπως γιατί έχαναν την "ΤΔΒΚ" τους, την κυριαρχία του στρατού τους εκεί, εδάφη θα επιστρέφονταν υπό ΕΚ διοίκηση και ολόκληρη η επικράτεια της Κύπρου θα άνηκε στο κράτος και όχι σε αυτούς; Λέω, μήπως είναι γι αυτό;
• Πάντως ο Ντενκτάς κι ο Τάσσος είπαν ΟΧΙ για τους ίδιους λόγους. Ελληνοφάγος ο ένας, Τουρκοφάγος ο άλλος. Μαζί υποστηρίζουν τον διαχωρισμό. Ε, τυχαία ήταν κι η δήλωση του Ντενκτάς που ευχαριστούσε τον Αλλάχ που υπήρχε κι ο Τάσσος;
• Πάντως δεν είναι παράξενο που ΕΚ ψευδο-πολιτικοί ασκούν κριτική στον πρόεδρο Χριστόφια και δεν βρίσκουν ούτε ένα κακό λόγο να πουν για τον Ντενκτάς και όσους στα κατεχόμενα αντιτίθενται στην συμφωνία της 21ης Μαρτίου;
• Αναβλήθηκε και το ματς Ομόνοια-Αποέλ. Διότι πήγαν κάποιοι και έκαναν επίθεση στο οίκημα του Αποέλ. Κακώς πήγαν λέω εγώ. Φταίει ο χουλιγκανισμός λένε τώρα όλοι μαζί. Καλά ρε εσείς, δηλαδή το κράτος δεν φταίει; Μετρήστε πόσες φορές τα τελευταία 2 χρόνια οικήματα και μπουτίκ της Ομόνοιας δέχθηκαν επιθέσεις από τους Αποελίστες. Εγώ θυμάμαι μόνο 5 ή 6. Ίσως να είναι και περισσότερες. Τιμωρήθηκε κανείς; Ζούμε στην Κίνα ή στην Νέα Υόρκη και είναι τόσο δύσκολο να τους βρούν; Ε, γιατί ξαφνιάστηκαν δηλαδή με το τελευταία κρούσμα βίας; Σιγά που θα έμεναν από κάτω οι Ομονοιάτες. Και τώρα απλά είναι θέμα χρόνου να ξανακτυπήσουν οι Αποελίστες, μετά ξανά οι Ομονοιάτες... μέχρι να έχουμε κι άλλα θύματα για να βγουν όλοι αυτοί οι ανεύθυνοι υπεύθυνοι να τα ρίξουν πάνω στους χούλιγκανς. Και να πάνε όλοι σπίτι τους μετά να κάνουν σεξ με την γυναίκα τους και να κοιμηθούν με ήσυχο το κεφάλι.
• Μετά το Πάσχα θα πάω να φάω ψευδο-φαγητό. Στο Ριζοκάρπασο. Είμαι προδότης; Είσαι!!!
• Συμφωνώ κι εγώ με τον Ντενκτάς! Αυτές οι επιτροπές έχουν στόχο να φέρουν πίσω το σχέδιο Αναν που θα διαλύσουν την ΤΔΒΚ. Είμαι πατριώτης που συμφωνώ μαζί του; Είσαι!!!
• Ο Κάρογιαν λέει πως δεν είναι αρκετό να βρίσκουμε τους αγνοούμενους σε τάφους και να τους κηδεύουμε απλά. Πρέπει να ξέρουμε και κάτω από ποιές συνθήκες σκοτώθηκαν. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Για ένα τέτοιο θέμα είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε όλοι που μπορεί να οδηγήσει το μίσος και ο εθνικισμός.
• Δεν μας διευκρίνησε για ποιους αγνοουμένους μιλά όμως, ούτε και για ποιά περίοδο. Τους δικούς μας ή τους ΤΚ; Διότι από το 1963 μέχρι και το 1974 υπάρχουν καμιά 400σιά ΤΚ αγνοούμενοι. Ξέρετε, από αυτούς που είτε χάθηκαν στα χωράκια και πέθαναν από την ζέστη, είτε τους επιτέθηκαν άγρια ζώα (λιοντάρια, αρκούδες, πύθωνες, ανακόντα κτλ) και τους κατασπάραξαν. Έτσι πεθαίνουν οι ΤΚ. Όχι από σφαίρες, ππάλες και ομαδικές εκτελέσεις. Από τέτοια μόνο εμείς πεθαίνουμε... Είναι σίγουρος λοιπόν ο Κάρογιαν πως θέλει να γίνει τέτοιο; Διότι αν γίνει, σκεφτείτε πόσοι από τους ψευδοπατριώτες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας θα μετακομίσουν στην στενή.
• Σας λέω πως δεν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Διότι σε όλα σχεδόν τα κόμματα υπάρχουν υπεύθυνοι για αυτά τα εγκλήματα. Ακόμη και κόμματα που θέλουν τώρα λύση και έχουν πετύχει σημαντικότατη πρόοδο στο πως αντιλαμβάνονται τα γεγονότα θα φέρουν αντίρρηση. Πολύ απλά διότι κάποιοι στα κόμματα αυτά θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα. Δεν πειράζει όμως. Θα τους δώσει άφεση αμαρτιών, δωρεάν, ο εντιμότατος Τράουλλος μας. Μην σας πω πως θα τους κάνει και προτομές έξω από την Αρχιεπισκοπή...
• Κατά τα άλλα, οικονομία στο νερό. Μεν λούννεστε, μεν κατουράτε πολλά, μεν χέζετε πάνω από μια φορά την ημέρα και μεν κάμνετε τα δόντια σας. Έχουμε 14 γήπεδα γκολφ να ποτίσουμε, ασυνείδητοι πολίτες!!!
• Και έτσι, για κλείσιμο, το ένα από τα 14, στην Τσάδα, ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Πάφου...
• Άντε και καλό Πάσχα χριστιανοί!

Η Αφρικάνικη Ευρωπαϊκή μας μπανανία

Πρόσφατα σύσσωμη η κοινωνία μας έδωσε τα συγχαρητήρια της στην ΥΚΑΝ για την μεγάλη της επιτυχία να συλλάβει έμπορους ναρκωτικών που κουβαλούσαν πέραν των 200 κιλών ναρκωτικών. Ήταν μάλιστα η μεγαλύτερη επιτυχία στα χρονικά της ΥΚΑΝ.

Λίγες βδομάδες αργότερα ήρθε το α-δικαστήριο να αφήσει ελεύθερους τους ένοχους έναντι πληρωμής 580.000 Ευρώ ΜΕΤΡΗΤΑ. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει σωτηρία για αυτό τον τόπο. Η Μπανανία, ακόμη και εν καιρούς έντονης ξηρασίας ανθίζει και μεγαλώνει τις ρίζες της. Και ύστερα σου μιλάνε για κράτος δικαίου και διάφορες άλλες ΜΑΛΑΚΙΕΣ για να χαϊδεύουν τα αυτιά σου. Και εσύ σαν φρόνιμο αρνάκι τα δέχεσαι αδιαμαρτύρητα, τα πιστεύεις και ζεις σε μια ουτοπία πως ο τόπος θα πάει μπροστά.

Και είναι να διερωτάται κανείς... δεν μπήκε ας πούμε σε καμία υποψία το Αδικαστήριο που βρήκαν αυτοί 380.000 ευρώ και μάλιστα μετρητά για να πληρώσουν; Έμποροι ναρκωτικών είναι τα γέριμα και τα σκοτεινά, όχι έμποροι επίπλων που έκαναν κομπίνες! Έλεος.

Στις φυλακές υπάρχουν παράνομοι μετανάστες εδώ και 4-5 χρόνια, που δεν έκαναν καμία απολύτως παρανομία και κρατούνται στα μπουντρούμια χωρίς δίκη! Και οι έμποροι ναρκωτικών αφήνονται ελεύθεροι επειδή βρήκαν τα χρήματα από το... μεροκάματο τους για να πληρώσουν.

Θυμάστε την ιστορία πριν λίγο καιρό με την δασκάλα στην οποία βρέθηκαν μερικά γραμμάρια ναρκωτικών; Μόνο που δεν τη λιθοβόλησαν δημόσια στους δρόμους σε στυλ Ταλιμπάν! Και τι δεν ακούστηκε για την φουκαριάρα! Κι όμως, οι έμποροι 200 κιλών ναρκωτικών κυκλοφορούν ελεύθεροι επειδή είχαν τα χρήματα να πληρώσουν από το ... μεροκάματο τους.

Και που να σκεφτείτε ακόμη ότι για την χάρη κάποιων... γαλαζόμματων και των γηπέδων γκολφ τους τώρα εμείς λουζόμαστε με τα κουβαδάκια και πλενόμαστε με το σταγονόμετρο. Και αυτοί που μας άφησαν χωρίς νερό κυκλοφορούν με τα ακριβά τους αυτοκίνητα ελεύθεροι και μας το παίζουν και ψευδοπατριώτες. Και γιατί να τιμωρηθούν θα μου πείτε; Εδώ οι έμποροι 200 κιλών ναρκωτικών κυκλοφορούν ελεύθεροι επειδή είχαν τα χρήματα να πληρώσουν από το ... μεροκάματο τους.

Κοντεύει καλοκαίρι και όλοι σκεφτόμαστε τις διακοπές μας. Θυμάμαι τις διακοπές του 2005 που έκανα, στην Ελλάδα. Πέταξα στις 13 Αυγούστου... μια μέρα πριν την τραγκή πτήση της Ήλιος. Το θυμάται κανείς αυτό το περιστατικό ή το ξεχάσαμε όλοι και ζούμε στην κοσμάρα μας; Ε, ακόμη αναμένω πάντως να δω ποιός ή ποιοί θα κάτσουν μέσα στην στενή για τον θάνατο 121 αθώων πολιτών. Ακούσατε κανείς σας να τιμωθηθεί; Να έρθει αντιμέτωπος με τον νόμο; Εγώ πάντως όχι. Και γιατί να τιμωρηθούν θα μου πείτε; Εδώ οι έμποροι 200 κιλών ναρκωτικών κυκλοφορούν ελεύθεροι επειδή είχαν τα χρήματα να πληρώσουν από το ... μεροκάματο τους.

Εκείνο το κρακ στο ΧΑΚ, το θυμάστε; Πλήρωσε κανείς, εκτός από τον μπατίρη τον κοσμάκη που πίστεψε πως θα γινότανε πλούσιος από τη μια μέρα στην άλλη; Θυμάστε που ξεφύτρωναν το ένα χρηματηστηριακό γραφείο μετά το άλλο σαν σπυράκια ακμής; Εκείνους τους πολιτικούς που χρησιμοποιούσαν τα ονόματα συγγενών τους για να παίξουν και να βγάλουν χρήματα τους θυμάστε; Πλήρωσε ποτέ κανείς, ακόμη και μετά που βγήκαν όλα στη φόρα; ΚΑΝΕΙΣ. Και γιατί να τιμωρηθούν θα μου πείτε; Εδώ οι έμποροι 200 κιλών ναρκωτικών κυκλοφορούν ελεύθεροι επειδή είχαν τα χρήματα να πληρώσουν από το ... μεροκάματο τους.

Θα μπορούσα να γράφω χωρίς να τελειώσω ποτέ. Όμως πήραμε όλοι την ουσία. Ζούμε στην πιο κίτρινη μπανανία του κόσμου. Εμάς εδώ ούτε Ευρώπες μας σώζουν, ούτε Νάτα ούτε Συναιτερισμοί. Μια ζωή μπανάνες ήμασταν, μια ζωή μπανάνες θα μείνουμε. Θα γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς μια ζωή κι όμως θα πανυγυρίζουμε επειδή κερδίσαμε από την Δανία την μάχη του Χαλλουμιού και της Φέττας...

Εμπρός λοιπόν όλοι... γίνετε κι εσείς μπανάνες! Μπορείτε!

Πόσο αρνητικοί άνθρωποι είμαστε;

Σκέφτομαι συχνά-πυκνά κάθε πόσο συχνά λέω καλά και ωραία λόγια στον κόσμο γύρω μου. Σχεδόν πάντα η απάντηση είναι η ίδια: ποτέ. Σκέφτομαι και κάθε πόσο συχνά ακούω καλά λόγια από άλλο κόσμο. Πάλι σχεδόν ποτέ. Ρώτησα 3-4 άτομα από τη δουλειά μου και μου είπαν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατί όμως; Μήπως είμαστε τόσο απορροφημένοι στα δικά μας θέματα που πλέον δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάτι καλό σε κάποιον άλλον; Ίσως, ως ένα βαθμό. Αν ήταν όμως έτσι, δηλαδή να είμαστε πνιγμένοι στα δικά μας θέματα, δεν θα έπρεπε κανονικά και να μην λέγαμε ποτέ ούτε και κανένα κακό λόγο για τον άλλο κόσμο; Κι όμως λέμε συχνά παράπονα και κατηγορίες για τους άλλους. Που οφείλεται λοιπόν;

Εγώ πιστεύω πως απλά είμαστε αρνητικοί. Κι αν το σκεφτείτε λίγο καλά, θα δείτε πως είμαστε πάρα πολύ αρνητικοί. Και το γελοίο ξέρετε ποιο είναι; Πως σου λένε κάποιοι πως "εγώ δεν γλείφω, εγώ δεν είμαι κόλακας... δεν σημαίνει πως είμαι αρνητικός". Με λίγα λόγια, η κολακία και μια καλή κουβέντα ταυτίζεται πλέον με κάτι που δεν είναι σωστό να γίνεται. Κι όμως, γλύφτης είναι αυτός που θα πει μια καλή κουβέντα για σένα ΧΩΡΙΣ να το εννοεί, απλά για να σε κερδίσει. Αυτό δεν σημαίνει πως άμα θες να πεις μια καλή κουβέντα σε κάποιο άνθρωπο επειδή έτσι ακριβώς το νιώθεις τότε γίνεσαι ταυτόχρονα και κόλακας! Ας πάρουμε κάποια φανταστικά παραδείγματα άξια σχολιασμού...

Παράδειγμα Α: Έρχεται μια καινούργια συνάδελφος στο γραφείο. Προφανώς νιώθει λίγη ανασφάλεια στο καινούργιο περιβάλλον, δεν ξέρει κανέναν... προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις. Πάω και της λέω μια μέρα πως το νέο της κούρεμα την κάνει πολύ συμπαθιτική και θυληκιά. Την επόμενη μέρα, δεν μου είπε ούτε καλημέρα. Τώρα μου μιλάει αναγκαστικά μόνο για θέματα δουλειάς.

Παράδειγμα Βου: Ανακαίνισες το σπίτι σου και με κάλεσες να το δω και να πιούμε και τον καφέ μας. Εσύ μέσα στη χαρά για την ανακαίνηση, περιμένεις να ακούσεις τα σχόλια μου. Εγώ μπαίνω μέσα στο σπίτι και το αρχίζει αμέσως το μάτι μου να επικεντρώνεται πάνω σε αυτά που δεν μου αρέσουν. "Μα δεν πάει το χρώμα εκείνο στον τοίχο με τα έπιπλα σου. Δεν είναι λίγο μικρή τώρα όμως η κουζίνα; Α, είχε και η μάνα μου από εκείνα τα ρολά και στους 6 μήνες καταστράφηκαν. Ναί, εν ωραία τα έπιπλα σου αλλά όχι και τόσο ξεκούραστα. Γιατί δεν πήγες από τον τάδε για να φτιάξεις το μπάνιο σου; Νομίζω πως η τιμή που σου πήρε είναι υπερβολική... κτλ". Ούτε ένα "με γεια" δεν λέω. Ναί σίγουρα δεν περιμένεις την δική μου έγκριση για να χαρείς το σπίτι σου, αλλά μια καλή κουβέντα όλο και την περίμενες... λογικό είναι. Ήθελες να μοιραστείς την χαρά σου μαζί μου και εγώ στο τέλος σου προκάλεσα κατάθλιψη και σε γέμισα προβληματισμούς.

Παράδειγμα Γου: Ψες πήγα έξω με παρέα για ποτό. Σήμερα με ρωτά ένας παρέας πως πέρασα... "Ήταν καλά, είπαμε κάμποσες τσόφτες... αλλά ξέρεις ρε παιδί μου, πόσο ωαριέμαι αυτόν τον Κώστα. Μιλάει τόσο πολύ που σε κουράζει. Ήταν κι οι καρέκλες χάλια και πόνεσα την μέση μου. Άσε που ήθελε φραπουτσίνο και δεν είχε. Αλλά και εκείνα τα γκαρσόνια; Τι χάλια εξυπηρέτηση. Μα μου ήρθε να συκωθώ να φύγω. Και όσο αφορά τις τιμές, άσε... μας κόψαν το κεφάλι.... "

Παράδειγμα Δου: Έμαθα πως ο Γιακουμής έκανε μπλογκ. Επιτέλους... τόσο καιρό τον έψηνα. Μπήκα να το δω... έγραψε λοιπόν για ένα κοινωνικό θέμα, πολύ σημαντικό. Αλλά τι απαίσιο ντιζάϊν ρε παιδί μου... και τι παρδαλά χρώματα ήταν αυτά που είχε; Άσε που πρόσεξα 2-3 ορθογραφικά λάθη. Τέλοσπάντων, του άφησα ένα μύνημα με τις εντυπώσεις μου για να προσέξει κάποια πράγματα.

Παράδειγμα Ε: Βαρέθηκα να πηγαίνω συνέχεια στους ίδιους τόπους. Όλο τα ίδια και τα ίδια... τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο ποτό, ο ίδιος τόπος... Γι αυτό κανόνισα να πάω ένα σύντομο ταξιδάκι στις Άλπεις! Λέω, θα περάσω τέλεια. Μακριά από κυπραίους και επιτέλους θα νιώσω και λίγο χειμώνα. Τρελένομαι για χιόνι που δεν έχουμε εδώ. Πήγα λοιπόν... ναι, οκ ήταν, έκανα και το σκι μου σαν νεοκύπριος, ήπια και ένα βαρέλι βραστό-καυτό κρασί, άλλαξα περιβάλλον, γνώρισα κι άλλους ευρωπαίους... αλλα ρε γαμώτο μου, με όλα τα αυτοκίνητα που είχε στο θέρετρο, έγινε ολόμαυρο το χιόνι στις άκρες του δρόμου. Φαινότανε πολύ βρώμικο το τοπίο. Άσε που έκανε ένα ψοφόκρυο... σου τρυπούσε τα κόκκαλα. Και που να σας λέω για εκείνους του Εγγλέζους που είχε εκεί... έκαναν τόση πολλή φασαρία τις νύκτες που πήγαινα να κοιμηθώ με πονοκέφαλο...

Παράδειγμα Ζου: με την σχέση μου περνώ καλά. Γενικά εν έχω πρόβλημα. Είμαστε μαζί Χ χρόνια ήδη... Όμως προχτές τσακωθήκαμε. Τόλμησε να κάνει κάτι που με πείραξε και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Ενώ μου είπε πως θα τρώγαμε μαζί, τελικά μου το ακύρωσε για να πάει στους γονείς της/του. Τί είμαι εγώ δηλαδή; Μαλάκας; Ας μου το έλεγε νωρίς νακ ανόνιζα κι εγώ τίποτε άλλο! Τι αναιστησία Θεέ μου! ΜΑ καλά, καθόλου δεν με σκέφτεται εμένα;

Αυτά είναι κλασσικά παραδείγματα αρνητικότητας. Και η αρνητικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερα από μια επιλογή, είτε συνειδητή είτε υποσυνείδητη. Σε κάθε εμπειρία της ζωής μας, από την πιο μικρή και ασήμαντη μέχρι και την πιο σημαντινή, θα εισπράττουμε και αρνητικά και θετικά. Δεν γίνεται αλλιώς. Κάτι παρόμοιο είναι κι η ζωή γενικά...

Στο παράδειγμα Α, στο μοναδικό στο οποίο συμπεριφέρομαι θετικά και όχι αρνητικά, εισπράττω αρνητική συμπεριφορά από την τύπισσα. Η αρνητικότητα της οφείλεται στο ότι πολύ πιθανόν η κοπέλα να μην είναι συνηθισμένη σε κομπλιμέντα και να νόμισε πως της την πέφτω. Ή πολύ απλά να είναι τόσο κομπλεξική με τον εαυτό της και να νομίζει πως δεν αξίζει να παίρνει κομπλιμέντα από κόσμο... δεν ξέρω. Σίγουρα όμως συνηθισμένη να ακούει καλά λόγια δεν ήταν! Πόσο δύσκολο ήταν να χαμογελάσει, να χαρεί το κομπλιμάν και να πει ένα ευχαριστώ; Κι όμως, δεν το έκανε.

Στο παράδειγμα Βου, θα μπορούσα απλά να επικεντρωθώ στα θετικά. Στο ότι είναι πάντα ωραία η αλλαγή και είναι σημαντικό να ζεις σε ένα χώρο που εσύ γουστάρεις. Θα μπορούσα να μοιραστώ την χαρά σου και να τονίσω ότι χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η, κι αν επέμενες να έχεις την γνώμη μου για κάτι συγκεκριμένο που εμένα δεν μου αρέσει, θα στην έλεγα. Και θα έλεγα για 1-2 πράγματα, χωρίς να εκμηδενίζω τα πάντα.

Στο παράδειγμα Γου, απλά θα μπορούσα να δώσω έμφαση στο γεγονός πως μπόρεσα να πάω έξω με μια παρέα που με έκανε να γελάσω, να περάσω καλά και να ξεχαστώ. Δηλαδή αν έμενα σπίτι μόνος και την έβγαζα πάλι μπροστά από την τηλεόραση, καλύτερα θα περνούσα; Έχει άλλωστε πιο μεγάλη χαλάρωση και χαρά από το να είσαι έξω με φίλους και να περνάς καλά; Αντί αυτού, επικεντρώθηκα σε ότι πιο αρνητικό μπορούσα να σκεφτώ. Άρνηση πάνω στην άρνηση. Σαμπώς και πήγα έξω και η έννοια μου αντί να είναι οι φίλοι μου ήταν τα γκαρσόνια και οι καρέκλες...

Στο παράδειγμα Δου, ενώ διάβασα ένα ενδιαφέρον λόγου χάρη κείμενο, αντί να σχολιάσω επί της ουσίας, άρχισα να λέω στον παρέα για όλα εκείνα που δεν μου αρέσουν στο μπλογκ του. Ότι ορθογραφικά λάθη κι αν έκανε ο άλλος, ότι απαίσια χρώματα κι αν έβαλε στο μπλογκ... είναι πιο σημαντικά από το κείμενο που έγραψε που έλεγε 1-2 πράματα πιο ουσιαστικά; Κι όμως, επικεντρώθηκα πάλι στα αρνητικά. Σαμπώς και έπρεπε να είναι ΤΟ τέλειο μπλογκ για να πω κάτι θετικό...

Στο παράδειγμα Ε, πλήρωσα προφανώς χρήματα για να βρω πάλι τρόπους να είμαι αρνητικός. Το ότι πήγα ένα ταξίδι που πολλοί άλλοι ίσως δεν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν και γνώρισα κόσμο, έκανα σκι, είδα χιόνι αποδείκτηκαν πολύ λίγια μπροστά στο λερωμένο χιόνι στους δρόμους από τα αυτοκίνητα και το κρύο!!! Τρελό, όμως συμβαίνει, και μάλιστα σε πολύ κόσμο! Άμα το πλάσμα θέλει να είναι αρνητικό και να βρει πράγματα που τον ενοχλούν, τα πάντα θα σκεφτεί... Εξάλλου αυτό που έχει σημασία είναι ο εαυτός που κουβαλούμε κι όχι ο τόπος. Και στον παράδεισο να πάμε, πάλι αρνητικοί θα είμαστε άμα κουβαλούμε το κουσούρι μέσα μας.

Στο παράδειγμα Ζου, θεωρώ δεδεμένη την αγάπη και τον σεβασμό από το ταίρι μου. Είναι υποχρέωση άλλωστε και των δύο μας να είμαστε ΟΚ ο ένας απέναντι στον άλλον. Κι όμως, ουδέποτε είπα ένα ευχαριστώ για όλα όσα καλά είδα από την σχέση αυτή... τα θεωρούσα απλά νορμάλ πράματα. Ουδέποτε είπα ένα κομπλιμέντο στο ταίρι μου, ουδέποτε έθιξα θετικά ένα συγκεκριμένο σημείου του χαρακτήρα του/της που με γοητεύει. Για Χ χρόνια πήρα και καλά και κακά πράγματα. Τα καλά πολύ περισσότερα. Οι φορές που έθιξα όμως τα κακά πολύ περισσότερες! Γελάστηκε βλέπετε όμως και έκανε ένα λάθος, αμέσως θα το υποδείξω! Και όχι απλά θα το υποδείξω. Θα το κάνω και θέμα για καβγά! Και θα κρατώ και μούτρα για μέρες! Και θα τον/την κατηγορώ στους φίλους μου! Σαμπώς και με κεράτωσε ή με πρόδωσε. Επιλέγω δηλαδή με λίγα λόγια να επικεντρώνομαι στα αρνητικά της σχέσης μου και στα λάθη που όλοι οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν κάποτε...

Γι αυτό λοιπόν, πρέπει να προσπαθήσω να γίνω πιο θετικός άνθρωπος. Όχι μόνο θα με απολαμβάνουν περισσότερο οι άνθρωποι γύρω μου, αλλά θα απολαμβάνω κι εγώ ο ίδιος περισσότερο τον εαυτό μου αλλά και την ζωή μου! Είναι σαν να έχεις επιλέξεις μεταξύ δύο μενού. Το ένα μενού έχει σούβλα και το άλλο σκατά ψημένα σε τσίλι σος. Το ένα θα το απολαύσω, το δεύτερο θα το αηδιάσω. Κι όμως, όλοι μας τείνουμε να επιλέγουμε τα σκατά. Ας γίνουμε όλοι λοιπόν πιο θετικοί άνθρωποι και ας εκτιμούμε όλα τα καλά πράγματα της ζωής όπως τους φίλους μας, την υγεία μας και όλες τις εμπειρίες της ζωής από τις οποίες πάντα μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο...

"Θα σε κάνουμε να φας τα άρθρα σου..."

Το 1996 ήταν μια μαύρη χρονιά για την Κύπρο... 3 παιδιά της έχασαν την ζωή τους από τα βόλια των εθνικιστών της Τουρκίας και των εδώ εγκάθετων της Γκρίζων Λύκων. Οι τρεις αυτοί αδικοχαμένοι ήταν οι Τάσος Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού και Κουτλού Ανταλί.

Ο Κουτλού Ανταλί, ΤΚ δημοσιογράφος και έντονα πολέμιος του καθεστώτος Ντενκτάς, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του από άντρα των Γκρίζων Λύκων. Ο δολοφόνος, που "ποτέ δεν βρέθηκε", είναι όμως γνωστός στα κατεχόμενα. Πρόκειται για τον Αμπντουλλάχ Τσατλί, ο οποίος πιστεύεται πως σκότωσε τον Κουτλού. Ο Αμπντουλλάχ καταζητήτουν από την τουρκική αστυνομία για δολοφονίες τούρκων προοδευτικών φοιτητών στην Τουρκία. Για κακή τύχη του βαθέως κράτους της Τουρκίας, ο Αμπντουλλάχ πέθανε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, όπου συνοδηγός του ήταν ο .... αρχηγός αστυνομίας της τουρκίας, από την οποία τάχα καταζητήτουν. Το σκάνδαλο αυτό εξέθεσε έντονα την τουρκία σε ολόκληρο το κόσμο και ακολούθησαν πολλές καταδίκες για την κυβέρνηση της προστάτριας των γκρίζων λύκων Τανσού Τσιλέρ. Ο Κουτλού Ανταλί, όπως και οι Ισαάκ και Σολωμού ήταν απλά 3 από τα πολλά θύματα που είχε στο ενεργητικό της η Τσιλέρ... Η εμπλοκή φορέων του κράτους της τουρκίας σε δολοφονίες αποδείκτηκε πέραν πάσης αμφιβολίας... Η δολοφονία του Κουτλού Ανταλί είχε όμως ξεχωριστή σημασία για τους ΤΚ αλλά και για μας, τους ΕΚ.

Ο Ανταλί από μικρός έγραφε ποιήματα και είχε κλίση στο γράψιμο. Καταγόταν από την Λευκωσία αλλά από μικρό παιδί είχε μετακομίσει με τους γονείς του στην Αντάλια της Τουρκίας, όπου πήγε και σχολίο. Ήταν συμμαθητής με τον Ντενίζ Μπαϊκάλ, τον γνωστό τούρκο πολιτικό. Παρέμειναν φίλοι για όλη του την ζωή και όταν επέστρεψε στην Κύπρο με την ανεξαρτησία, ο Μπαϊκάλ του βρήκε δουλειά σε πόστο κοντά στον Ντενκτάς. Ήταν τα μαύρα χρόνια της Κύπρου μέχρι και το 1974, όπου η ΕΟΚΑ Β, η ΤΜΤ και άνθρωποι του Μακάριου σκότωναν αδιακρίτως ΕΚ και ΤΚ. Ο Ανταλί όπως και πολλοί ΤΚ τότε, φοβούμενοι την δράση των παραστρατιωτικών ΕΚ στράφηκαν στα χέρια της ΤΜΤ για να προστατευτούν. Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως η ΤΜΤ δεν διέφερε σε τίποτε από την ΕΟΚΑ Β και άρχισε να γράφει άρθρα που δεν τιμούσαν την οργάνωση του Ντενκτάς. Στο βιβλίο του "Κοινότητα που πονεί" αμφισβητούσε φανερά τους τρόπους που χρησιμοποιούσε η ΤΜΤ για να ελέγχει τους ΤΚ.

Φυσιολογικά δεν άργησε να γίνει στόχος του καθεστώτος του Ντενκτάς. Η ΤΜΤ τον φυλάκισε και τον κρατούσε σε στρατιωτικές φυλακές. Το 1974, με την εισβολή της Τουρκίας ο Ντενίζ Μπαϊκάλ έρχεται στην Κύπρο και βοηθά τον Ανταλί να βρει δουλειά στο γραφείο ταυτοτήτων του "κράτους" του Ντενκτάς. Δεν μπορούσε να αρνηθεί την δουλειά αλλά ούτε και μπορούσε να σιωπήσει για τα όσα έβλεπε... Συνέχισε λοιπόν να γράφει άρθρα εναντίων του Ντενκτάς με ψευδόνυμο. Το καθεστός τον υποψιαζότανε και συχνά-πυκνά έκανε επιδρομές στο σπίτι του για να ψάξει να βρει τα άρθρα του, που έκαιγαν τον Ντενκτάς. Τα πράγματα σοβάρευαν όσο περνούσε ο καιρός και μια νύχτα ένοπλοι ήρθαν έξω από το σπίτι του και άρχισαν να ρίχνουν πυροβολισμούς μέσα από τα παράθυρα για να τον τρομοκρατήσουν ενώ τον έπαυσαν και από την δουλειά του. Το 1982 μαζί με άλλους ΤΚ δημιούργησαν την "οργάνωση ειρήνης" που είχε στόχο την επαναπροσέγγιση με τους ΕΚ. Το καθεστώς Ντενκτάς τους πολέμησε πάρα πολύ διότι ήταν "διχαστική οργάνωση" που δίχαζε τον ΤΚ λαό σε αυτούς που θέλουν ειρήνη με τους ΕΚ και σε αυτούς που δεν θέλουν.

Τα παιδιά του Κουτ, Ιλ και Ερ άρχισαν να πληρώνουν το τίμημα των "προδοτικών" πράξεων του Κουτλού. Δεν τους έδινε κανείς δουλειά και ήταν όλοι σημαδεμένοι από τους εθνικιστές σαν παιδιά προδοτών. 2 από τα παιδιά του αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό μη μπορώντας άλλο να ζήσουν, κάτι που του στοίχησε αφάνταστα. Ο Κουτλού όμως συνέχισε να γράφει στην Γιενίντουζεν, όπου κριτίκαρε το καθεστός. Μέχρι που μια μέρα ξεσκέπασε τα γεγονότα του κοιμητηρίου του Αγίου Βαρνάβα όπου άντρες του Ντενκτάς άνοιξαν και έκλεψαν τους τάφους των νεκρών ΕΚ. Αυτό εξόργισε τόσο πολύ τον Ντενκτάς που έφερε ανώτατα στελέχη των Γκρίζων Λύκων από την Τουρκία για να τον "αναλάβουν". Ένας από αυτούς ήταν ο Ερχάν Αρικλί όπου απειλούσε τον Κουτλού και τους ομοϊδεάτες του μέσω εφημερίδας πως "100 από εσάς δεν θα ζήσετε για να δείτε την Κύπρο επανενωμένη. Θα σας κάνουμε να φάτε ένα ένα τα ίδια σας τα άρθρα. Θα σας βασανίσουμε, θα σβήνουμε τα τισγάρα μας πάνω στα κορμιά σας, θα σας βγάλουμε τα νύχια και μετά θα σας παραδώσουμε στον τουρκικό στρατό να σας κάνει ότι θέλει". (Αυτός ο Ερχάν είναι ο ίδιος άνθρωπος που η Κυπριακή Δημοκρατία κατήγγειλε στην Ιντερπόλ για την δολοφονία του Τάσου Ισάακ.)

Ο Κουτλού αντέδρασε στις απειλές και έγραψε γι αυτές στα άρθρα του στην εφημερίδα. Ακολούθησαν επιθέσεις των εθνικιστών στην εφημερίδα Γιενίντουζεν ενώ έβαλαν βόμβα και στην εφημερίδα Αφρίκα, που την στήριζε. Του δώθηκε "τελευταία προειδηποίηση" αλλά ο Κουτλού δεν υποχώρησε. Στις 6 του Ιούλη λοιπόν του 1996, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του από εθνικιστή των γκρίζων λύκων, που όπως δείχνουν μαρτυρίες ήταν ο Αμπντουλλάχ Τσατλί. Η γυναίκα του Κουτλού ήταν στην Κων/πολη εκείνη την μέρα. Είχε πάει να δει την κόρη τους για τα γενέθλια της, που ήταν στις 9 του Ιούλη. Η κηδεία του Κουτλού έγινε στις... 9 του Ιούλη. Από τότε η κόρη του Κουτλού δεν μπόρεσε να γιορτάσει ποτέ ξανά τα γενέθλια της....

Η Ιλκάϊ, η γυναίκα του, μέχρι και την χρονιά που ο Ταλάτ κέρδισε τις εκλογές στα κατεχόμενα, ήταν υπο συνεχή παρακολούθηση. Πήρε την τουρκία στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τελικά δικαιώθηκε, τουλάχιστον ηθικά. Στην κηδεία του Κουτλού παρέστηκαν 8000 (!) ΤΚ που φώναζαν στον δρόμο συνθήματα υπερ της ειρήνης και άλλα αντιεθνικιστικά όπως "δεν θα γίνουμε προτεκτοράτο της τουρκίας", "άνθρωποι σαν τον Κουτλού δεν πεθαίνουν" και "σταματήστε την κρατική τρομοκρατία". Στο Λονδίνο, 2000 ΤΚ υπέγραψαν ψήφισμα καταδικάζοντας την δολοφονία του ενώ συνδέσμοι δημοσιογράφων από την Κύπρο, την Κων/πολη και άλλες χώρες αντέδρασαν σε διεθνείς φορείς για την λογοκρισία στα κατεχόμενα από το καθεστός Ντενκτάς...

*Ο Κουτλού Ανταλί ήταν παντρεμένος με την Ιλκάϊ, αδελφή της Σεβγκιούλ Ουλουντά.

Απίστευτη κτηνωδία θεωρείται τώρα... τέχνη!

Το 2007, ένας "καλλιτέχνης" με το όνομα Γκιλέρμο Βάργκας Άμπακουκ (Guillermo Vargas Habacuc) μάζεψε από τον δρόμο ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε από τον λαιμό με ένα κοντό σκοινί στον τοίχο μιας γκαλερί τέχνης και το άφησε εκεί να πεθάνει αργά και βασανιστικά από την πείνα και την δίψα.

Τις μέρες εκείνες, κατά και μετά την κτηνωδία του εν λόγω "καλλιτέχνη", κόσμος ερχότανε στην γκαλερί και έβλεπε απαθέστατος το αποκρουστικό θέαμα.

Φέτος η έγκυρη κατά τα άλλα Bienale-Art Κεντρικής Αμερικής αποφάσισε πως η απάνθρωπη πράξη του "καλλιτέχνη" είναι... τέχνη(!) και τον κάλεσε να επαναλάβει το "έργο" του στην φετινή Bienale-Art 2008!

Φωτογραφίες δεν θα βάλω, αλλά μπορείτε να δείτε, αν αντέχετε, την κτηνωδία του "καλλιτέχνη" αυτού κάνωντας μια απλή αναζήτηση στο Google.

Παρακαλώ υπογράψτε το petition http://www.petitiononline.com/13031953/ καταδίκης του "καλλιτέχνη" αυτού αλλά και της Bienale-Art Κεντρικής Αμερικής. Το petition είναι στα Ισπανικά, όμως εκεί που θα υπογράψετε ζητά 4 πράγματα: Όνομα, email, πόλη και χώρα, κατά σειρά.

Υπογράψτε και προωθήστε!

"Ου περί χρημάτων..."

Γεννήθηκε το 1926 στο Παλαιχώρι. Σχολείο πήγε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου από όπου τελείωσε το 1945. Μετέπειτα σπούδασε στη Γεωπονική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ήταν μορφωμένος νέος και του άρεσε να γράφει. Είχε έντονα αναπτυγμένα τα δημοκρατικά αισθήματα μέσα του και έτρεφε μια ατόφια αγάπη για τον συνάνθρωπο του. Δεν διαχώριζε ποτέ τους ανθρώπους της χώρας του… Σε ένα από τα συγγράμματα του είχε γράψει «Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι… Δεν με ενδιαφέρει από ποιους κατοικείται αυτή η γή… αρκεί να κατοικείται από αυτούς που χύνουν τον ιδρώτα τους σε αυτήν». Απόδειξη ότι ο ήρωας αυτός πολέμησε μόνο για το υπέρτατο αγαθό, την ελευθερία και όχι για τα οποιαδήποτε πολιτικά κίνητρα που άλλοι είχαν, τότε.

Η αγάπη του για την Ελλάδα και την ιδέα της Ένωσης ήταν τεράστια. Και αληθινή όμως, εν αντιθέση με πολλούς άνθρωπους της τότε εποχής, όπου η αγάπη για την Ελλάδα ξεκινούσε από... το μίσος για τους ΤΚ. Ήταν εποχές που σύσσωμη η Εκ κοινότητα αξίωνε την ένωση με την Ελλάδα και την τήρηση των υποσχέσεων της αποικιοκρατικής κυβέρνησης για αυτοδιάθεση στον λαό της Κύπρου, αν αυτοί βοηθούσαν την Αγγλία στον 2ο ΠΠ. Με την άρνηση της Αγγλικής δικτατορίας να τιμήσει τις υποσχέσεις της, και με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, αυτός εντάσσεται στους κόλπους της οργάνωσης. Δεν είχε όμως κρυφές ατζέντες. Πολέμησε ενάντια στον κατακτητή και τον καταπατητή των ανθρώπινων δικαιωμάτων του λαού του. Και ενάντια σε κανέναν άλλον. Δεν τον ένοιαζε ποιος θα κυβερνήσει την χώρα αν ελευθερωνότανε τελικά. Ούτε και γύρισε ποτέ το όπλο του ενάντια σε αριστερό, δεξιό ή τουρκοκύπριο συνάνθρωπο του. Αγαπούσε την Ελλάδα αλλά πάνω από όλα αγαπούσε τον συνάνθρωπο του, τον συμπατριώτη του και πρόσφερε απλόχερα την ίδια του την ζωή για να τον δει μια μέρα ελεύθερο και αδούλωτο.

Συνελήφθηκε από τους Άγγλους και υπέστη σκληρά βασανιστήρια. Δεν μαρτύρησε όμως τίποτε. Δεν δίστασε να πει κατάμουτρα στον κυβερνήτη πως η μόνη επιλογή για τους Κύπριους είναι η ελευθερία. «Τι θα κάνατε εσείς στην θέση μου;», ρωτά τον κυβερνήτη. Κι όταν όλα τα βασανιστήρια απέτυχαν, οι Άγγλοι έσπευσαν να τον χρηματοδοτήσουν. «Ου περί χρημάτων τον αγών ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι εξοχότατε, διότι με έχετε προσβάλει με την πρόταση σας».

Απόδρασε από τις φυλακές, και συνέχισε την αντιαποικιοκρατική του δράση στα βουνά. Τελικά οι Άγγλοι τον εντόπισαν στο Δίκωμο, στο κρυσφήγετο του και εκεί σκοτώθηκε, αρνούμενος να παραδοθεί. Υπάρχει η εκδοχή πως προδόθηκε, όμως μέχρι και σήμερα κανείς δεν μπόρεσε να το στοιχειοθετήσει ή να το αποδείξει. Ίσως απλά αυτή η εκδοχή να δημιουργήθηκε (όπως και τόσες άλλες) για να εκμεταλλευτούν μετέπειτα κάποιοι άλλοι πολιτικά πλεονεκτήματα. Όπως και να έχει όμως, το όνομα του πέρασε στην ιστορία με χρυσά γράμματα και η ανθρωπιά του αποτελεί παράδειγμα προς όλους μας.

Δυστυχώς, λόγω της φύσης που πήρε ο αγώνας προς το τέλος του, όπου αρκετοί Εκ, αριστεροί και δεξιοί, είχαν σκοτωθεί από αδελφά βόλια της ΕΟΚΑ αλλά και του γεγονότος πως αρκετά μέλη της οργάνωσης αμαύρωσαν τον αγώνα με τις πράξεις τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, για μεγάλη μερίδα του λαού μας το όνομα του ταυτίστηκε με αυτούς τους καιροσκόπους, έστω και έμμεσα.

Λανθασμένα όμως, καθώς ουδέποτε αυτός ο άνθρωπος πρόδωσε τα ιδανικά του. Ιδανικά που κουβαλούσε από μικρό παιδί και αφιέρωσε τα 32 του χρόνια ζώντας την ιδεολογία του, όπως την κατέγραψε στο ημερολόγιο του στις 13 Ιανουαρίου το 1944:

«Ιδού τα δικαιώματα του ανθρώπου:

1. Το δικαίωμα της ζωής. Οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους μα μπροστά στο νόμο είναι ίσοι.

2. Η προστασία των ανηλίκων.

3. Το καθήκον και η ελευθερία.

4. Το δικαίωμα του να κερδίζεις χρήματα.

5. Το δικαίωμα της περιουσίας.

6. Η ελευθερία της κυκλοφορίας.

7. Το δικαίωμα της εκπαίδευσης.

8. Ελευθερία σκέψεως και λόγου.

9. Ατομική ελευθερία.

10. Προστασία κατά της βίας».

Κυριάκο, η ελευθερία και η επανένωση της χώρας που τόσο αγάπησες αποτελεί μέχρι σήμερα τον στόχο όλων μας. Η αγάπη σου για τον συνάνθρωπο σου πάντα θα είναι φάρος για όλους τους σωστούς ανθρώπους αυτού του τόπου…για όλους όσους δεν καπηλεύονται την θυσία σου για να εκφράζουν μίσος, διχόνοια και εθνικισμό. Πέθανες για την ελευθερία και αγαπούσες όλους τους Κύπριους. Και σαν τέτοιο άντρα πάντα θα σε τιμούμε.

'Αρχισαν οι πόρτοι...

Όπως αναμενόταν, μετά την μεγάλη, τερααααάστια ήττα του Τάσσου στις εκλογές (χαχαχα), όλοι αυτοί οι πατριώτες και εθνάρχες "χωστήκαν στο πετσί" τους και παρακολουθούσαν ένα-ένα τους μύθους του Τάσσου να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, μέσα σε διάστημα μόλις ενός μηνός μάλιστα. Η πολιτική του Χριστόφια ξεσκέπασε την ανικανότητα του τάσσου να μας οδηγήσει έστω και σε ένα άνοιγμα κάποιου δρόμου, πόσο μάλλον σε ολική λύση. Λογικό λοιπόν τα τασσούθκια και οι εις αεί βολεμένοι της Κυπριακής Μπανανίας δεν άντεξαν να βλέπουν αυτό το θέαμα:

-να γελοιοποιούνται μέρα-νύχτα και να ξεσκεπάζονται για όλα εκείνα τα ψέματα που μας έλεγαν προεκλογικά.

-Οι ηγέτες βρέθηκαν με μια μόνο διαμεσολάβηση των ΗΕ. 2 χρόνια προσπαθούσε ο Τάσσος να αποφεύγει τον Ταλάτ.

-Η Λήδρας άνοιξε μετά από συνομιλίες 3 ωρών.

-Η διεθνής κοινότητα επιτέλους αναγνώρισε σε εμάς (άκουσον-άκουσον) θέληση για επίλυση του Κυπριακού! Με τον Τάσσο είχαμε καταντήσει να κατηγορούμαστε πως δεν θέλαμε λύση. Εμείς που καιγόμαστε γι'αυτήν...

Άρχισαν λοιπόν τα αέρια (=πόρτοι) να δονούν την ατμόσφαιρα, προσπαθώντας να χαλάσουν την ωραία ατμόσφαιρια που δημιούργησε η διάνοιξη της Λήδρας. Πρώτος και καλύτερος ο ηττημένος μέλλον-πρόεδρος Νικόλας Παπαδόπουλος που χρησιμοποίησε λέξη προς λέξη τα γραφόμενα της φυλλάδας "το Ποντίκι" λέγοντας μας πως ο Χριστόφιας έδωσε γη και ύδωρ στους Τούρκους για να ανοίξει η Λήδρας. Κοιτάξτε τώρα... ο γιος του τέως, διαβάζει Ποντίκι και χρησιμοποιεί και το λεξιλόγιο τους! Ε ρε γέλια... Μα καλά, αυτός όταν γινότανε η συνάντηση Χριστόφια-Ταλάτ δεν ήτανε στο Ντουμπάι για διακοπές και μπίζνες; Τώρα ξαφνικά νοιάστηκε; Και τι μας λέει; Πως εκφράζει το ΔΗΚΟ αυτό που είπε. Μα καλά, πρόεδρος του ΔΗΚΟ εν ο Νικόλας ή ο Μάριος; Διότι ο Μάριος ούτε που ακούστηκε αυτές τις μέρες... δώστε τους λίγες βδομάδες εκεί στο ΔΗΚΟ και θα καθαρίσουν τον Κάρογιαν... είναι πολλοί οι τασσομαγεμένοι που δεν τον θέλουν εκεί....

Ο δε Κολοκασίδης, μας είπε πως θα πρέπει να κλείσουν όλα τα οδοφράγματα! Και γιατί; Επειδή λέει δύο τούρκοι αστυνομικοί προχώρησαν 10 μέτρα και πήγαν ως την οδό Κύκκου. Δηλαδή, επειδή αυτοί αθέτησαν την συμφωνία θα έπρεπε να τα κλείσουμε όλα! Με λίγα λόγια, το γεγονός πως αντέδρασαν οι δικοί μας και κλείσανε την διόδο μέχρι να αποχωρήσουν οι αστυνομικοί του Ταλάτ δεν ήταν αρκετό! Είναι να τρελένεται κανείς.... μα καλά, αυτοί ήθελαν να μας οδηγήσουν σε λύση; Σε συνομιλίες; Αυτοί που θα έκλειναν ΟΛΑ τα οδοφράγματα για 10 μέτρα τόπο;;; Και τα αισθήματα του κόσμου; Τα λογάριασαν; Εκεί είχε κόσμο που έκλαιγε από συγκίνηση, από χαρά, από μια ακόμη απόδειξη πως όταν έχουμε θέληση μπορούμε για πολλά! Ο Θεός μας λυπήθηκε και δεν εκλέγηκαν πάλι αυτοί οι βολεμένοι... Τον Αλλάχ θα καταριέται κι ο Ντενκτάς που έχασε ο Τάσσος του... θυμόμαστε ακόμη εκείνο το περίφημο του Ντενκτάς για τον Τάσσο... "ευχαριστώ τον Αλλάχ που υπάρχει κι ο Τάσσος".

Πάντως έχω και μια απορία... όταν εγώ δοκίμασα να περάσω από την Λήδρας, την πρώτη φορά επέστρεψα πίσω γιατί είχε πολύ κόσμο. Κανένας αστυνομικός δεν με ρώτησε τίποτε... ούτε αν είμαι ΕΚ, ούτε αν είμαι ΤΚ. Δοκίμασα μετά να μπώ και τα κατάφερα. Στην επιστροφή, πάλι κανείς δεν με ρώτησε τίποτε. Ούτε και εκείνα τα 10 περίπου άτομα που ήταν μαζί μου εκείνη τη στιγμή. Ρώτησα δεκάδες γνωστούς και φίλους αν τους ρώτησαν αν είναι ΕΚ ή ΤΚ στην επιστροφή. Μου είπαν όλοι ΟΧΙ. Πώς στο διάολο τότε όλα τα κανάλια πήραν πληροφορίες από την αστυνομία πως τόσες πχ χιλιάδες ΕΚ πέρασαν απέναντι και τόσες πχ χιλιάδες ΤΚ ήρθαν από εδώ; Μα μας θεωρούν βλάκες; Ούτε λίγο ούτε πολύ όλα τα κανάλια έκαναν το θέμα να φαίνεται πως εμείς πάμε εκεί κατά μυριάδες και αυτοί έρχονται από εδό κατά δεκάδες. Αει χέστε μας τσογλάνια του κερατά. Όταν μάθετε να κάνετε σωστή δημοσιογραφία στην Κύπρο σφυράτε μου κλέφτικα.

Μιας και για κανάλια ο λόγος... έχει πλάκα το ΡΙΚ. Από εθνικιστικό κέντρο (παρα)πληροφόρησης μετετράπηκε τώρα σε ένα επαναπροσεγγιστικό κανάλι! Ε ρε τι σου κάνει η αλλαγή της προεδρίας. Πριν έτρεμαν τον Τάσσο μπας και μπήξει τους τες φωνές αν έλεγαν τίποτε εναντίων της κυβέρνησης του, τωρά τρέμουν τον Χριστόφια μπας και κόψει τους κανένα κονδύλιο... Τζίνη η Κενεβέζου εν ούλλα τα λεφτά. Δώστου χαμόγελα μπροστά στην κάμερα άμα μιλά για τους ΤΚ... σιγά κόρη μου τζαι έννα κάμεις και ρυτίδες ακόμα λλίον. Πάντως το Κούβα ΤΒ, αλλιώς ΡΙΚ, είναι το πλέον αναξιόπιστο κανάλι... δημοσιογράφοι άβουλοι, δημοσιογράφοι της φακής. Ελεγχόμενη δημοσιογραφία και η μπανανία δόξα να έχει... δεν φταίνε και εξολοκλήρου αυτοί φυσικά... να ζήσουν θέλουν οι άνθρωποι.

Να ζήσουν θέλουν και αυτοί του ΑΝΤ1. Μόνο που αυτοί το κάνουν με όλη τους τη χαρά και με το αζημίωτο. Έβλεπα το μεσημέρι την εκπομπή τους... μα τί να σας λέω. Τύφλα να έχει ο Κουνναφής και ο Τάσσος κι ο τραουλλοπαπάς. Καταρχάς εμφανίστηκε το κοπέλλιν που εχάθηκεν που προσώπου γης για τόσο διάστημα... ο αγαπημένος μου, ο Κουλίας. Που μιλά στην τηλεόραση και νομίζεις ότι εμπήκαν μέσα στα χωράφκια του και εκλέψαν του τες κότες. Μα να τον ακούγατε... θα νομίζατε πως βλέπατε εφιάλτη. Ο άνθρωπος δεν είχε ΤΙΠΟΤΕ θετικό να πει για την διάνοιξη της Λήδρας. ΜΟΝΟ, μα ΜΟΝΟ, αρνητικά. Και φυσικά ούτε ο ίδιος τα πιστεύει, απλά είναι οι προφάσεις του για να μεταφέρει ΠΑΛΙ ένα κλίμα ηττοπάθειας στον κόσμο μας. Πρώτον μας είπε πως δώσαμεν την εντύπωση πως λύθηκε το Κυπριακό. Δηλαδή, έπρεπε να είμαστεν ντάουν που άνοιξε η Λήδρας για να μεν νομίσει κανένας ότι τωρά εν έχουμε πρόβλημα; Ακόμα λλίον είπε θα ρίχναμε και κανονιές που την χαρά μας. Ενοχλήσαν τον τα πυροτεχνήματα αλόπως... ζάβαλλε μου. Μόνο που ο Κουλίας μας, αλόπως εν θωρεί την τούρκικη σημαία πάνω στο βουνό του Πενταδάκτυλου για να καταλαβαίνει πως έχουμε κατοχή και πως δεν αλλάζει τίποτε με την διάνοιξη ενός απλώς δρόμου. Όσο είναι εκεί η σημαία φωτισμένη, θα είναι μια συνεχής υπνθύμιση πως το Κυπριακό δεν λύθηκε κύριε Κουλία... δεν είναι με την χαρά που νιώσαμε που θα δείξουμε πως λύθηκε το πρόβλημα! Ευτυχώς, μα τον Θεό ευτυχώς, που ο κόσμος της Κύπρου τους ξαπόστειλε στα σπίτια τους... αλοίμονο μας αν έμεναν εκεί ακόμη μια 5ετία. Για το μόνο που συμφώνησα μαζί του ήταν για τον Λιμνίτη... συμφώνησα πως πρέπει να ανοίξει όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Διότι διαφώνησα που είπε πως εφόσον ο Λιμνίτης εν άνοιξε, ούτε η Λήδρας έπρεπε να ανοίξει... σας λέω, ο άνθρωπος θα πιαστεί από οποιαδήποτε αφορμή για να παρουσιάσει το άνοιγμα της Λήδρας σαν μια κατάρα που μας βρήκε.

Το άλλο όμως; Άρχισε ο Κουλίας μας και έριχνε χολή εναντίων του ΡΙΚ (ποιος να το πίστευε, στα αλήεθια πως θα το βλέπαμε κι αυτό! Στο κανάλι που τους βοήθησε όσο κανένα άλλο στην προεκλογική!) και των δημοσιογράφων του σταθμού πως τάχα για 18 λεπτά εδείχναν μας την χαρά του κόσμου, τον γύρο του Πασιή, του λουκουμάδες κτλ. Επειράξαν τον και τούτα! Μα τι γελοίος ο άνθρωπος... για 10 λεπτά κατηγορούσε το ΡΙΚ από... το στούντιο του ΑΝΤ1 και ο δημοσιοράφος της φακής του ΑΝΤ1 ούτε καν τον διέκοψε για λόγους ευθυξίας! Ρε μακάκα, ο άλλος κατηγορεί τους συναδέλφους σου, την δημοσιογραφία, το επάγγελμα που υποτίθεται πως κι εσύ λειτουργείς και τον αφήνεις για 10 λεπτά να μιλά χωρίς να τον σταματήσεις;;; Ούτε καν στοιχειώδη επαγγελματική αλληλεγγύη δεν μπορείς να δείξεις; Μα τι ρωτώ... εδώ κατηγορούσαν συναδέλφους τους το 2004 πως πληρώνονταν για το σχέδιο Αναν... αυτό θα σκέφτουνταν εκεί στον ΑΝΤ1; Πάντως όπου να'ναι ο εν λόγω δημοσιογράφος θα αρχίσει να αρθρογραφεί και στην εθνικιστική φυλλάδα του Ραούφ "Βολκάν"... έτσι κι αλλιώς οι μόνοι που λυπήθηκαν για τις εξελίξεις αυτές είναι οι εθνικιστές και από τις δύο κοινότητες, ο ΑΝΤ1, το Ποντίκι, ο Τάσσος και η συνοπαρτσιά του, ο Ντενκτάς κι ο τουρκικός στρατός. Α ναί, κι οι Χρυσαυγίτες φαντάζομαι. Όλοι όσοι δηλαδή τσιαττίζει ο νους τους. Ο Ντενκτάς που την σύγχιση του πήγε και Τουρκία για να θάψει κι άλλο τον Ερντογάν, στην κρίση που ξέσπασε εκεί. Πήγε να τον κατηγορήσει γιατί δέχεται λύση ΔΔΟ και γιατί άνοιξε η Λήδρας χωρίς παρουσία του στρατού. Αυτά οι πατριώτες μας δεν τα βλέπουν όμως... δεν θέλουν να τα δουν.

Και δεν μας έφτανε ο Κουλίας... μας ετοίμασε και ένα ρεπορτάζ ο ΑΝΤ1 από την Αγιά Σοφιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας την παρουσίαζαν σαν "δική μας" εκκλησία που μας την πήραν οι Τούρκοι και την έκαναν τζαμί!!! Μα είναι σοβαροί οι άνθρωποι; Οι φράγκοι την έκτισαν (μήπως είναι Φράγκοι εκεί στον Αντ1;), και οι Τούρκοι την μετέτρεψαν σε τζαμί αιώνες πριν! Όχι το 74! Και το γελοίο είναι που μας έλεγε το ρεπορτάζ πόσο θλιμένος είναι ο κόσμος που βλέπει μια εκκλησία χριστιανών να είναι πλέον τζαμί, σαμπώς και έπρεπε να ανοίξει η Λήδρας για να το δουν τα μάτια του!!! Πριν το 1963 ας πούμε, δεν ήταν τζαμί! Ήταν ορθόδοξη εκκλησία, περιουσία της Αρχιεπισκοπής! Η γελοιότητα σε ολόκληρο της το μεγαλείο. Και ξέρετε, όταν πρόκειται για προπαγάνδα και τέτοιες μαλακίες όλοι μας γινόμαστε θρησκόληπτοι, καλοί χριστιανοί και νοιαζόμαστε για τις εκκλησίες μας, την πίστη μας και όλα. Άμα δεν τίθεται θέμα προπαγάνδας, μια χαρά κλέβουμε, σκοτώνουμε, βρίζουμε, είμαστε ρατσιστές, λέμε ψέματα, κάνουμε τα βρώμικα μας μπίζνες ... μέχρι να θυμηθούμε πάλι πως είναι ώρα προπαγάνδας και να βάλουμε τα ράσα για να το παίξουμε Άγιοι και να ξεγελάσουμε όσους αφελείς μπορούμε...

Πάντως έχουν πολλά να δουν τα μάτια μας ακόμη... προσωπικά δίνω 4 μήνες διορία στο ΔΗΚΟ και άκου τους που θα αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Οι άνθρωποι δεν χώνεψαν ακόμη πως έχασε τις εκλογές ο Τάσσω τους και συνεχίζουν με την ίδια ένταση την καταστροφική τους πολιτική. Ομολογώ πως μια τέτοια εξέλιξη θα με χαροποιούσε πάρα πολύ... πολύ θα ήθελα να έβλεπα άνθρωπους τους ΔΗΣΥ, όχι όποιους κι όποιους όμως, να λαμβάνουν την θέση των ανθρώπων του ΔΗΚΟ στην κυβέρνηση. Και για να μην είμαι κι άδικος, να θυμίσω στα τασσόπληκτα ανθρωπάκια του ΔΗΚΟ πως ο Μάρκος Κυπριανού, με μια δήλωση του και μόνο άδειασε κυριολεκτικά την πολιτική του Τάσσου... απολαύστε δήλωση του Μάρκου Κυπριανού χθες: "Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να διαπιστώνει τη θετική προσέγγιση του Προέδρου Χριστόφια κι ο εκνευρισμός της τώρα στρέφεται προς την τουρκική πλευρά". Μάρκος αδειάζει Τάσσο στο ΦΟΥΛ!!!

Τα εμβόλια, τα αντισηλληπτικά και η οθόνη

Νομίζω πως πολλές φορές μας έτυχε όλους να παλαβώσουμε, να πούμε μια μεγάλη μαλακία ή να κάνουμε κάτι τόσο χαζό και ηλίθιο... με λίγα λόγια να σβήσουμε. Δεν ξέρω γιατί μας συμβαίνει αυτό... ίσως απλά, όπως και οι μηχανές, να θέλει ο εγκέφαλος 2-3 δευτερόλεπτα ξεκούρασης ή ίσως απλά ανήκουμε στην κατηγορία των παλαβών.
Πάντως αν οδηγούμε και μας συμβεί, μπορεί να αποβεί και μοιραίο. Αν είναι απλά στη δουλειά που το πάθουμε, το πολύ πολύ να περάσει απαρατήρητο. Τι γίνεται όμως όταν ο νους σβήσει και ρεζιλευτούμε κυριολεκτικά;

----------------------------------------------------------------------------------
Η Σ. τηλεφωνεί στον κτηνίατρο για να κλείσει ραντεβού για τον σκύλο της...

Σ: Γειά σας. Θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για εμβόλιο και για κούρεμα.
Υπάλληλος: Γεια σας. τι ακριβώς εμβόλιο θέλετε; Είναι κάποιο συγκεκριμένο;
Σ: Εμ... όχι, δεν ξέρω. Αυτό που κάνουμε κάθε χρόνο.
Υ: Είστε σίγουρη πως κάνετε εμβόλιο κάθε χρόνο; Δεν έχω υπ'όψην μου τέτοιο εμβόλιο.
Σ: (από μέσα της: που την ήβραν τούτην την παλαβή τωρά;). Εμ, όχι, όχι, έχει τέτοιο εμβόλιο. Έχει τόσα χρόνια που έρχομαι εκεί γι αυτό το εμβόλιο... α, και μην ξεχάσετε, σημειώστε και το κούρεμα.
Υ: Συγγνώμη, ειλικρηνά, αλλά δεν ξέρω για ποιό πράγμα μιλάτε. Πρώτη φορά το ακούω. Μισό λεπτό να ρωτήσω τον γιατρό...
Σ: (από μέσα της: πεεεε, μα που πόθθεν την εσινάξαν τούτην; Πιάνουν μου τες πιο μαννές για έτσι δουλειές)
Υ: Ναί; Ε, ρώτησα την γιατρό και μου είπε πως ούτε αυτός έχει υπόψην του τέτοιο εμβόλιο... δεν έχει καμιά πελάτισσα που έρχεται χρονιαία για συγκεκριμένο εμβόλιο...
Σ: Μα τωρά σοβαρομιλάς; Δεν είμαι εγώ που θέλω το εμβόλιο, είναι το σκυλί μου!!! Κάθε χρόνο ερχόμαστε εκεί για το εμβόλιο αυτό! Και επίσης, θέλω και κούρεμα!!!!
Υ: Συγγνώμη, αλλά έχετε πάρει σε γυναικολογική κλινική... έχετε κάνει λάθος... ΧΑΧΑΧΑ
Σ:(από μέσα της: τωρά ποια εν η παλαβή τελικά; Ρεζίλι!!) Ου, ου, συγγνώμη... λάθος χεχε γειάααααα
----------------------------------------------------------------------------------

Η Π. αποφάσισε πως είναι καιρός να παίρνει αντισήλληψη πλέον... μην πάθει κανέναν χαττάν και μετά να τρέχει και να μην προλαβαίνει. Οπόταν, η λύση είναι το χάπι, σκέφτηκε. Αφού λοιπόν προμηθεύτηκε την αντισήλληψη, παίρνει την πρώτη της... δόση. Κάτι αναπάντεχο όμως συνέβηκε που δεν το περίμενε... οπόταν τηλεφωνεί στον γιατρό.

-Γιατρέ, γιατρέ... εκόλλησεν η αντισήλληψη πάνω στα δόντια μου!!!
- Μα Π. μου, δεν είναι αντισήλληψη για το στόμα αυτή, δεν είναι χάπι. Σου είπα πως είναι κολπική αντισήλληψη, κάτι σαν υπόθετο που σκοτώνει τα σπερματοζωάρια... Δεν παίρνεται από το στόμα!!!
-Αααα, εντάξει, γειααααααά ... (αμαν, τι ρεζίλι εν τούτο Θεέ μου... τι μαννή που είμαι!!!!), λέει από μέσα της

----------------------------------------------------------------------------------

Η Ε. ζήτησε απαιτητικά καινούργια μεγάλη οθόνη, φλατ, ΤΦΤ, από τους παροχείς υποστήριξης των υλεκτρονικών υπολογιστών της εταιρίας στην οποία δουλεύει. Όχι πως την χρειαζότανε... απλά να, είχε έρθει μια καινούργια υπάλληλος δίπλα της και αυτηνής της έβαλαν! Ε, ήθελε κι αυτή. Για μέρες όμως την έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια. Ίσως να είχαν και πιο σημαντικά δουλειά να κάνουν... Όπως και να'χει όμως το πράμα, τελικά ήρθαν τα παιδιά να την εξυπηρετήσουν αφού τους τα... έπρηξε. 'Αλλαξαν λοιπόν την οθόνη της... και η Ε. έμεινε απόλυτα ευχαριστημένη. Την επομένη, βλέπει ένα από τους Τεχνικούς υπστήριξης στον διάδρομο και σπεύδει να τον ευχαριστήσει ξανά.

"Να'σαι καλά ρε Γ. μου, ειλικρινά δουλεύω πολύ καλύτερα τώρα με την καινούργια οθόνη. Μα ξέρεις τι γρήγορος που έγινε ο υπολογιστής μου; Πριν ήταν όπως το γαούρι!"

----------------------------------------------------------------------------------
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ...σβήσετε προσέξτε τουλάχιστον να μην γίνετε ρεζίλι των σκυλιών. Όχι τίποτε άλλο, μην σας βγάλουν και κανένα τραγούδι ή αρχίσουν να γράφουν για σας και την βλακεία σας στα διάφορα μπλογκ...!

Μια ηρωίδα ανάμεσα μας...

Ο Νιγιαζί (Niyazi) καταγόταν από την Ακανθού αλλά από μικρός είχε μετακομίσει στο Λευκόνοικο. Εκεί δεν υπήρχε ΤΚ γυμνάσιο γι'αυτό και φοίτησε στο ΕΚ. Μιλούσε άπταιστα Ελληνικά και ήταν από τους καλύτερους μαθητές της τάξης του. Είχε πολλούς φίλους Εκ και μεγάλωσε μαθαίνοντας την Εκ κουλτούρα, τους τρόπους και έθιμα των Εκ. Αργότερα, έφυγε από το χωριό και πήγε στη Λευκωσία. Εκεί παντρεύτηκε την σύζυγο του και μαζί έκαναν τρία παιδία... δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Τα δύο πρώτα παιδιά τους μεγάλωσαν μαζί με ΕΚ και μιλούσαν επίσης Ελληνικά. Η μικρότερη σε ηλικία, γεννήθηκε στις 15 του Οκτώβρη το 1958, στην ήδη μοιρασμένη Λευκωσία... η μόνη της επαφή με ΕΚ ήταν τα καλοκαίρια όταν πήγαινε εκδρομή με την οικογένεια της στο Τρόοδος.

Ο πατέρας της μικρής είχε πολλούς ΕΚ φίλους, και η μάνα της την μεγάλωσε λέγοντας τις ιστορίες για το πόσο καλοί είναι οι ΕΚ φίλοι τους. Με την σύσταση και ενεργοποίηση της ΤΜΤ, ο πατέρας της μικρής καλείται να ενταχθεί στους κόλπους της οργάνωσης. Αυτός αρνείται. "Αύριο μπορεί να μου ζητήσετε να σκοτώσω έναν Εκ αδελφό μου, φίλο μου... δεν μπορώ να ενταχθώ σε τέτοια οργάνωση...". Η ζωή της οικογένειας ποτέ πια δεν θα ήταν η ίδια... Αυτός φυλακίζεται και τα παιδικά χρόνια της μικρής δεν θα ήταν εύκολα. Οι πρώτες αναμνήσεις της μικρής από τον πατέρα της ήταν όταν αυτή ήταν 3 χρόνων, όταν τον επισκεφτότανε στις φυλακές. Ο πατέρας της δεν ήταν αριστερός, ήταν όμως ανθρωπιστής και αυτό στο τέλος του στοίχισε την ίδια του την ζωή. Στις φυλακές βασανίστηκε πάρα πολύ λόγω των πεποιθήσεων του και των καλών του σχέσεων που είχε με ΕΚ. Αρνήθηκε πεισματικά να δώσει πληροφορίες στην ΤΜΤ για όσους ΕΚ ήξερε... 4 χρόνια μετά αποφυλακίστηκε λόγω καρδιακού επισοδίου στην φυλακή, μετά από έντονη κακοποίηση. Ήταν πάντα άρρωστος από τότε και δεν είχε λεφτά για να πηγαίνει στον γιατρό. Η ΤΜΤ απειλούσε όποιον του πρόσφερε δουλειά, έτσι είχε μείνει άνεργος και ζούσε ολόκληρη η οικογένεια του μέσα στην φτώχεια. Χαρακτηριστικό το περιστατικό όταν ένας συγγενής του, του πρόσφερε δουλειά να κόβει εισητήρια σε λεωφορεία. Το βράδυ της πρώτης μέρας της δουλειάς του, άντρες της ΤΜΤ πήγαν στο σπίτι του συγγενή του και τον απείλησαν πως θα κάψουν όλα του τα λεωφορεία αν πήγαινε ο Νιγιαζί δουλειά και την επομένη. Το ίδιο βράδυ, ήρθε στο σπίτι του Νιγιαζί ο συγγενής αυτός και του είπε "Νιγιαζί, θα κάψουν τα λεωφορεία μου. Σε παρακαλώ, μην ξανάρθεις δουλειά". Όταν η μικρή ήταν τότε 7 χρονών ο Νιγιαζί δεν άντεξε και τελικά πέθανε σε ηλικία 50 χρόνων...

Η μάνα της, γεννημένη στην Άλωνα, είχε κι αυτή πολύ καλές σχέσεις με Εκ. Στην Άλωνα είχε πολλές φίλες και γετιτόνισσες με τις οποίες αντάλλαζαν συνταγές, μαγείρευαν μαζί και έπιναν μαζί τον καφέ τους. Με τον θάνατο του Νιγιαζί, ανέλαβε ρόλο και μάνας και πατέρα. Δούλευε στην βιβλιοθήκη Λευκωσίας. Θυμάται η μικρή που πήγαιναν με τα πόδια στην βιβλιοθήκη και άντρες της ΤΜΤ τις παρακολουθούσαν με τα ποδήλατα. Η μητέρα της δούλευε εκεί στην βιβλιοθήκη για 14 χρόνια, με μισθό 20 λίρες, χωρίς ποτέ να πάρει καμία αύξηση και πάντα με τον τίτλο της "προσωρινής" υπάλληλου. Η μικρή ήταν ταλαντούχα στο πιάνο, πολύ καλή στο μπαλέτο αλλά δεν μπορούσε να μάθει να παίζει ή να χορεύει λόγω φτώχειας. Η μητέρα της έπαιρνε τα παλιά παλτά της και με αυτά δημιουργούσε παλτά για την μικρή... Γενικά η ζωή της μικρής ήταν πολύ δύσκολη, και όλα αυτά επειδή οι γονείς της αρνήθηκαν να υποταχτούν στην εξουσία της ΤΜΤ του Ντενκτάς. Η μητέρα της μέχρι και την τελευταία της πνοή μιλούσε εναντίων του Ντενκτάς.

Η μικρή όταν πια μεγάλωσε κατάλαβε πως είχε κλίση στο γράψιμο. Άρχισε να γράφει ποιήματα και έψαχνε εκδότες για να τα δημοσιεύσουν. Αυτός που την εκτίμησε ήταν ο μακαρίτης, ο υιος του Ντενκτάς, Ραΐφ, ο οποίος εξέδιδε την αγγλική εφημερίδα "Northern Weekly Mail". Η μικρή διάβαζε την εφημερίδα του Ραΐφ, και γελούσε με τα λάθη του. Αυτός τότε την προσέλαβε σαν επιμελητήτρια της ύλης με καλό μισθό. Έτσι σιγά σιγά αναμείχθηκε στην δημοσιογραφία και έγινε μετά κι αυτή δημοσιογράφος. Σιγά σιγά η εφημερίδα του Ραΐφ έκλεισε και αυτή ξεκίνησε να γράφει μια σελίδα πολιτισμού για την εφημερίδα Χαλκίν Σεσί. Μια μέρα έγραψε ένα πολύ "πρωτοποριακό" κείμενο για τον πολιτισμό της Κύπρου και δεν δημοσιεύτηκε. Είχε θυμώσει πολύ ... Έφυγε και πήγε στην εφημερίδα "Γιενίντουζέν" (Yeniduzen) όπου υπεύθυνος ήταν ο Ζεκί Ερκούτ, σημερινός σύζυγος της... Γνωρίζοντας τον Ζεκί, άρχισε κι η σχέση της με την αριστερά. Εκεί γνώρισε και τον Σενέρ Λεβέντ (Şener Levend), διευθυντή της "Κίπρις Πόστασι" (Kiıbris Postası) και άρχισε να κάνει ρεπορτάζ για τους νέους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πό το καθεστώς Ντενκτάς... κάτι που εξόργισε πολλούς αξιωματικούς και αξιωματούχους στα κατεχόμενα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως από το 1980 άρχισε το επάγγελμα της δημοσιογράφου και μόλις 3 χρόνια αργότερα βρέθηκε στο στόχαστρο του Ντενκτάς.

Το 1983 την απέλεισαν από την εφημερίδα, την παρακολουθούσαν, και κάθε μέρα είχε ένα αυτοκίνητο του στρατού παρκαρισμένο έξω από το σπίτι της που παρακολουθούσε όλες της τις κινήσεις. Κανείς δεν ερχόταν σπίτο τους. Ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς. Κανείς δεν τους χαιρετούσε, κανείς δεν τους μιλούσε. Αυτή όμως δεν τα έβαλε κάτω. Οι μνήμες προφανώς του πατέρα της όπως και της άγριας δολοφονίας του συζύγου της αδελφής της, Κουτλού Ανταλί (Kutlu Adali) για αντι-ντενκτασική δημοσιογραφία το 1996, της έδωσαν δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της. Ούτε ο στρατός, ούτε και τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες γι αυτήν δεν την πτόησαν. Τα πλοκάμια του στρατού έφτασαν μέχρι και στις φίλες της. Απειλούσαν όποιον έκανε παρέα μαζί της ή με τον άντρα της. Κανείς δεν τολμούσε να τους προσφέρει εργασία και έμειναν κι οι δύο άνεργοι. Γέννησαν τον γιο τους και δεν είχαν δουλειά για να τους φέρει λεφτά στο σπίτι...

Τα χρόνια 1999-2000 δύο εφημερίδες του καθεστώτος Ντενκτάς, καθημερινά την είχαν πρωτοσέλιδο και την έβριζαν, κατηγορούσαν και αποκαλούσαν προδότρια. Τον Αύγουστο του 2001 η εφημερίδα Κιπρισλί ξεκίνησε ανέντιμες και ρατσιστικές επιθέσεις εναντίων της, σχεδόν καθημερινά. Τον Απρίλιο η εθνικιστική εφημερίδα Βολκάν χρησιμοποίησε μια συνέντευξη που πήρε από τον Αρχιεπίσκοπο Μόρφου και αφού διαστρεύλωσε σχεδόν τα πάντα, έκανε ανοικτή έκληση προς τον κόσμο "να κόψει την γλώσσα" αυτής της δημοσιογράφου.

Σήμερα αυτή η μικρή, κυρία πλέον, είναι ένα σύμβολο ειρήνης για ολόκληρη την Κύπρο. Με αμέτρητα διεθνές βραβεία δημοσιογραφίας και χαίροντας μεγάλης εκτίμησης και στην ΤΚ κοινότητα αλλά και στην ΕΚ, συνεχίζει τον αγώνα της. Αυτή τη φορά για τους αγνοούμενους των σκληρών διενέξεων μεταξύ ΕΚ και ΤΚ. Και όπως είναι φυσικό, δεν ξεχωρίζει θρησκεία, έθνη και πολιτισμούς. Αγωνίζεται για να βοηθήσει τις οικογένειες των Κύπριων αγνοουμένων... έχει πάρει αμέτρητες συνεντεύξεις και μαρτυρίες από κόσμο που δεν τολμούσε, φοβότανε, να τις πει δημόσια τόσα χρόνια. Οι πληροφορίες που έπαιρνε από τέτοιες μαρτυρίες, έχουν βοηθήσει την επτροπή αγνοουμένων να βρει πρόσφατα ομαδικούς τάφους στους οπίους θάφτηκαν Εκ άμαχοι, το 1974. Ξέσπασε σε λιγμούς όταν είδε με τα ίδια της τα μάτια τον ομαδικό τάφο στο Παλίκυθρο με 21 Εκ άμαχους. Έχει γράψει αμέτρητα άρθρα γι'αυτούς και έχει οργανώσει πολλές εκδηλώσεις παρουσιάζοντας τέτοια εγκλήματα που έγιναν και από τις δύο πλευρές, εις βάρος άμαχου πληθυσμού της Κύπρου. Τα βιβλία της "τα στρείδια που έχασαν τα μαργαριτάρια τους" και "Κύπρος: ανείπωτες ιστορίες" ξεπερνούν κάθε προκατάληψη και ταμπού των εποχών και ρίχνουν άπλετο φως στις υποθέσεις πάρα πολλών αγνοουμένων μας.

Αυτή η "μικρή" λοιπόν κοπέλα, σήμερα πλέον γυναίκα, μάνα, σύμβολο για όλους μας δεν είναι άλλη από την μεγαλύτερη ίσως Κύπρια που έβγαλε αυτός ο τόπος, την Σεβγκιούλ Ουλουντάα (Sevgül Uludağ).

Η Σεβγκιούλ - επίσκεψη στον ομαδικό τάφο Τκ άμαχων στον Παρισσινό

Η Σεβγκιούλ στο σημείο που βρέθηκε ο ομαδικός τάφος 21 Εκ άμαχων, στο Παλαίκυθρο

Οι άγνωστοι ήρωες της Κύπρου...

Το blog θα αρχίσει μια σειρά από αφιερώματα για γνωστούς και άγνωστους Κύπριους, Εκ και Τκ, οι οποίοι με τον βίο και πολιτεία τους μπορούν να γίνουν παραδείγματα για όλους εμάς. Πρόκειται για άνθρωπους, τους οποίους το έργο κι η ζωή δεν προβλήθηκαν όσο έπρεπε (ή δεν προβλήθηκαν καθόλου ή αν προβλήθηκαν έγινε για σκοπούς εκμετάλλευσης) από την προπαγανδίστικη πολιτική που ακολουθούν τα πλείστα μέσα ενημέρωσης, τόσο στην ελεύθερη Κύπρο όσο και στην κατεχόμενη.

Ελπίζω να μπορέσουμε να πάρουμε όλοι τουλάχιστον 1-2 μυνήματα από την ζωή αυτών των Κύπριων και να καταλάβουμε πως ο πόνος, ο εθνικισμός, ο πόλεμος και ο θάνατος δεν καταλαβαίνουν από έθνη, θρησκείες και πολιτισμούς. Δεν κάνουν διακρίσεις.

Σκοπός επίσης δεν είναι να μισήσουμε εκείνους που έκαναν λάθη, είτε αυτοί είναι Εκ είτε Τκ, είτε αυτοί πλήρωσαν ή μετάνιωσαν είτε όχι, αλλά να κατανοήσουμε πως κάνοντας παρόμοια λάθη μπορούμε να προκαλέσουμε πολύ μεγάλο κακό στον συνάνθρωπο μας αλλά και στην ίδια μας την πατρίδα.