Είναι δύσκολο να δεκτούμε τον άλλον όπως είναι...

... ή απλά είναι δύσκολο να αρνηθούμε αυτό που είμαστε;

Σήμερα είχα μια ωραία συζήτηση με μια φίλη. Για τις σχέσεις συγκεκριμένα και πόσο δύσκολες είναι. Δύσκολες όχι να δημιουργηθούν αλλά να κρατήσουν, και να παραμείνουν και ποιοτικές. Μέσα στα πολλά πρέπει που είπαμε πως μια σχέση έχει, μιλήσαμε και για το θέμα της διατήρησης της ατομικότητας μας αλλά και της αποδοχής του άλλου όπως είναι. Φαύλος κύκλος αυτό το θέμα. Το ερώτημα όμως είναι, μπορούμε να δεκτούμε πραγματικά τον άλλον όπως είναι;

Προσωπικά θεωρώ πως και ναί και όχι! Και είναι ανθρώπινο, θα πρόσθετα. Και η ερμηνεία μου είναι απλή. Αν δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν την διαφορετικότητα τους και την δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα, πως μπορούν αλήθεια να δεκτούν τον άλλον ως είναι, χωρίς να παραβιάζουν και την ίδια τους την προσωπικότητα; Ίσως να μπορούν να το κάνουν αυτό αν οι διαφορές τους είναι λίγες, οπόταν μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού μπορούν να ανεκτούν κάποια πράγματα και μια μικρή απώλεια της προσωπικότητας τους. Τί γίνεται όμως αν οι διαφορές είναι περισσότερες από τα κοινά; Εγώ το βλέπω σαν θαύμα να μπορέσουν να δεκτούν τον άλλον ως είναι σε μια τέτοια περίπτωση, κι ας έχουν όλη τη θέληση του κόσμου να δουλέψουν για να κρατηθεί η σχέση τους.

Σκεφτείτε το... αν αυτός πρέπει να προσαρμόσει τις ανάγκες του και την προσωπικότητα του στα μέτρα αυτής, πάντα μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού, σημαίνει πως ως κάποιο βαθμό χάνει την προσωπικότητα του. Αν αυτή πρέπει να συμβιβαστεί με πράγματα που την ενοχλούν, πάλι στα πλαίσια του συμβιβασμού, κι αυτή τότε χάνει ως ένα βαθμό τον εαυτό της. Άρα έχουν κι οι δύο μια απώλεια της προσωπικότητας τους. Κι αν οι προσαρμογές που πρέπει να γίνουν και από τους δύο είναι πολλές, άρα α πολλοί θα είναι κι οι συμβιβασμοί. Κι αν αυτοί οι συμβιβασμοί είναι συχνοί και επηρεάζουν την καθημερινότητα τους, τότε μήπως δεν καταλήγουν να έχουν μια συμβιβαστική σχέση;

Και η αλυσίδα συνεχίζεται: πως μπορεί μια έντονα συμβιβαστική σχέση να κρατήσει έστω τον έναν από τους δύο ευτυχισμένο, από τη στιγμή που ο συμβιβασμός δεν είναι θετικό συναίσθημα; Και πως μπορεί κάποιος που δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος να δώσει το είναι του σε μια τέτοια σχέση, ειδικά μετά από τον πρώτο καιρό του ενθουσιασμού και της ... εξερεύνησης του άλλου ατόμου; Μήπως μια σχέση πρέπει μεν να χαρακτηρίζεται από διάθεση για συμβιβασμούς αλλά το πρώτο της γνώρισμα να είναι η ταύτιση προσωπικοτήτων και -κατ' επέκταση-, η διατήρηση σε μεγάλο βαθμό της προσωπικότητας και ατομικότητας των δύο; Εγώ λέω ΝΑΙ!

Και λογικό μου ακούγεται. Διότι έχοντας κοινά με τον άλλον, αποφεύγονται οι πολλοί συμβιβασμοί. Και να θέλει κάποιος λίγους συμβιβασμούς δεν είναι ούτε ευθηνοφοβία απέναντι στην σχέση, ούτε έλλειψη ωριμότητας, ούτε αδυναμία χαρακτήρα. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα να θέλει κάποιος τους λιγότερο δυνατούς συμβιβασμούς. Τι είναι συμβιβασμός άλλωστε; Δεν είναι ένα είδος συναισθήματος στέρησης αυτού που πραγματικά θα θέλαμε να έχουμε/κάνουμε/ήμασταν; Άρα είναι ένα συναίσθημα αρνητικό εκ φύσεως. Και άρα, λιγότεροι συμβιβασμοί ίσον λιγότερη στέρηση, ίσον περισσότερη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου! Και, πραγματικά, υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα σε μια σχέση οι δύο να διατηρούν την αυθεντικότητα του χαρακτήρα και της προσωπικότητας τους; Και αν οι δύο αλλάξουν τόσο πολύ για να μπορέσουν να γίνουν ένα, μήπως τότε δεν καταλήγουν να είναι δύο ...μισοί άνθρωποι;

Οπόταν, καταλήγουμε στο αρχικό ερώτημα: Είναι δύσκολο να δεκτούμε τον άλλον όπως είναι ή απλά είναι δύσκολο να αρνηθούμε αυτό που είμαστε;

Προσωπικά θεωρώ πως δύσκολα είναι και τα δύο... αλλά το δεύτερο είναι το δυσκολότερο...