ΚΥΠΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

Άρθρο από την φίλη Μαργαρίτα Ζερβίδου
-------------------------------------------

ΚΥΠΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
Ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου


Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας ατελείωτης παρωδίας του πολιτικού σκηνικού αυτού του ταλαίπωρου τόπου και μετά και τα αποτελέσματα και της πρώτης Κυριακής των προεδρικών εκλογών, το να επιχειρήσει κανείς να μιλήσει για…ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής στην Κύπρο δεν θα ήταν και τόσο παράτολμο. Ίσως βέβαια ο παραλληλισμός αυτός να μην είναι και τόσο παρακινδυνευμένος, λαμβάνοντας υπόψη πως το ποδόσφαιρο – όχι ως άθλημα καθ’ αυτό αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο – έχει περισσότερες ομοιότητες με την πολιτική παρά διαφορές! Το δυστύχημα βέβαια είναι πως οι ομοιότητες αυτές σχετίζονται με τις αρνητικές όψεις των δύο: δίψα για εξουσία, ατέρμονες κούρσες για επικράτηση πάσει θυσία – ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – σκοτεινά παρασκήνια, εκμετάλλευση της «ψυχολογίας του όχλου», αλληλοκατηγορίες αλλά και αλληλοασπασμοί μεταξύ «άσπονδων εχθρών» εάν οι συνθήκες το επιβάλλουν και αυτές είναι μόνο μερικές από τις ομοιότητες.

Η «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής» στην Κύπρο δεν θα πρέπει επομένως να μας ξενίζει, εάν προσεγγίσουμε το φαινόμενο από κοινωνιολογική σκοπιά. Εξ’ άλλου, κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ο λαός εκχωρεί τόση εξουσία σε πολιτικά κόμματα θεωρούνται υποανάπτυκτες και όχι…Ευρωπαϊκές όπως μας αρέσει να αυτοχαρακτηριζόμαστε – χωρίς να είμαι εξ αυτών που θεωρούν την Ευρωπαϊκή ταυτότητα ως πανάκεια.

Από την άλλη, το φαινόμενο της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου – και των όσων αυτό έχει ως συνέπεια – στην Κύπρο δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι μια καραμέλα που αρέσκονται στο να πιπιλούν οι ..ειδήμονες κάθε φορά που καλούνται να σχολιάσουν τα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα στα γήπεδα. Οι δε παράγοντες των ποδοσφαιρικών σωματείων σύσσωμα καταδικάζουν το φαινόμενο, αποστασιοποιημένοι από τις γενεσιουργές του αιτίες: το αποδίδουν στην οικογένεια, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ακόμα και στα ναρκωτικά, αλλά ποτέ στα ίδια τα σωματεία! Όπως και σε άλλους τομείς, έτσι και εδώ παρατηρείται μια παντελής έλλειψη διάθεσης αυτοκριτικής.

Τις τελευταίες μέρες όμως, τις τόσο κρίσιμες για το μέλλον αυτού του τόπου, με τις προεδρικές εκλογές και τον αναβρασμό στο πολιτικό σκηνικό, οι μάσκες πέφτουν η μια πίσω από την άλλη, σε ρυθμούς που εμείς οι απλοί πολίτες δυσκολευόμαστε – ή αρνούμαστε – να ακολουθήσουμε. Και τα ποδοσφαιρικά σωματεία δυστυχώς, επέλεξαν – αν και όχι όλα – να μπλεχτούν στον κυκεώνα αυτό, θεωρώντας φυσιολογικό το να βγουν δημόσια και να στηρίξουν ένα εκ των υποψηφίων προέδρων! Τι υποκρισία… Μεγάλα και ιστορικά σωματεία όπως ο Απόλλωνας, το ΑΠΟΕΛ, η Ανόρθωση. Τώρα θα μου πείτε ότι άλλα σωματεία που πρόσκεινται σε κόμματα δεν είχαν ίσως την ανάγκη να το κάνουν. Ίσως, όμως άλλο είναι το «ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι» κι’ άλλο το να βγαίνω με επίσημη ανακοίνωση να στηρίζω δημόσια συγκεκριμένο υποψήφιο.

Την επόμενη φορά που θα έχουμε έκτροπα σε ποδοσφαιρικό αγώνα στα πλαίσια του Παγκυπρίου πρωταθλήματος – γιατί ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ και μάλιστα σύντομα – ας μη τολμήσουν οι παράγοντες των όποιων σωματείων οι οπαδοί θα έχουν ανάμειξη στα επεισόδια να αναθεματίσουν μεταξύ άλλων και την πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Γιατί θα έχουν ήδη βάλει και το δικό τους χεράκι προς αυτή την κατάληξη και μάλιστα με τον πιο επίσημο ή αν θέλετε ξεδιάντροπο τρόπο. Ντροπή!

Υ.Γ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θα ήθελα να αναφέρω ότι η συγγραφέας αυτής της επιστολής δεν πρόσκειται σε κανένα κόμμα. Ως ποδοσφαιρόφιλη όμως, είναι οπαδός της Ανόρθωσης μια και κατάγεται από την Αμμόχωστο και έχει πατέρα πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας.


Μαργαρίτα Ζερβίδου
Λευκωσία