16 Φεβρουαρίου 2003 - Στάδιο Ελευθερία
«Στην κοινωνία που θα στήσουμε δεν υπάρχει θέση για πολίτες δεύτερης ποιότητας λόγω της κομματικής τους ταυτότητας ή της ιδεολογικής τους τοποθέτησης. Όσοι παραβαίνουν αυτόν τον κανόνα με νοοτροπίες του παρελθόντος, πρέπει να ξέρουν την επίσημη διαβεβαίωσή μου, όχι μόνο την ανοχή μου δεν έχουν αλλά θα έχουν την οργή μου και την εκδικητική τιμωρία»
Αυτά ήταν τα λόγια του κύριου Παπαδόπουλου το βράδυ εκείνο που άνοιγαν οι κερκόπορτες και έμπαινε ο τρίτος Αττίλας που θα μας έφερνε πιο κοντά από ποτέ στην οριστική διχοτόμιση. Υποσχέθηκε οργή και τιμωρία ο πρόεδρος. Μόνο που ξέχασε πως ήταν πρόεδρος ενός κράτους της ΕΕ. Νόμιζε πως ακόμη ζούσε στην προ 74 εποχή. Και τήρησε την υπόσχεση του. Μόνο που η γλώσσα του μπερδεύτηκε εκείνη τη στιγμή... ίσως και να ήταν μεθυσμένος από την ευτυχία της νίκης. Ίσως το πρώτο "δεν" στην πρόταση του να το σύγχυσε με το "θα". Θα υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό εννοούσε. Κι όσοι τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν, θα τους δείξει οργή και εκδικητική τιμωρία. Κι έτσι έγινε... οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, οι υποστηρικτές διαφορετικής άποψης από την δική του, είδαν και την οργή του, και την τιμωρία του. Προσβολές, κατινιές, απαξιώσεις, λάσπη, εμπαιγμοί, ανήθικοι χαρακτηρισμοί, περιρρέουσες ατμόσφαιρες, σπίλωση.
Δυστυχώς -και παρόλο που δεν είμαι περήφανος που θα το πω- ομολογώ πως τον είχα ψηφίσει κι εγώ τότε. Θυμάμαι που χειροκρότησα τότε την νίκη του... και την πανηγύρισα Ναι, δεν είχαν κερδίσει οι "φασίστες" δεξιοί. Κέρδισαν οι "δημοκράτες". Δεν πέρασε και πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω πως έχασαν μεν οι δεξιοί και η προβληματική ρουσφετοπολιτική τους, αλλά είχαν κερδίσει οι "φασίστες" ακροδεξιοί που θα κατέλυαν την δημοκρατία του τόπου μας. Και έβλεπα ένα κόμμα, που η ιστορία του ήταν βιβλίο μόρφωσης και δημοκρατίας μέχρι τότε, να σέρνεται σαν μωρό αβοήθητο πίσω από την ποδιά του προέδρου. Να κάνει το πιο μεγάλο λάθος της σύγχρονης ιστορίας του. Να παραπαίει. Να προσπαθεί να μαζέψει ότι γκρέμισε το 2003. Άργησε να φύγει... αλλά έφυγε, έστω και τώρα. Ψηφίζοντας τον Τάσσο τότε, δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως τώρα νιώθω σαν ένας πραξικοπηματίας που στράφηκε ενάντια στη δημοκρατία, αγνοώντας την σίγουρη επέμβαση του εχθρού. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό, αλλά έχω μετανιώσει τώρα που βλέπω τις συνέπειες. Πολύ. Ίσως έτσι να νιώθει και το κόμμα που στήριξε τον πρόεδρο αυτό τόσο πολύ, το ΑΚΕΛ. Ίσως, και όπως εγώ ζητάω συγχώρεση από την δική μου συνείδηση, ίσως και το ΑΚΕΛ να ζητάει το ίδιο από εμάς. Δεν με νοιάζει αν δεν το λέει, μου φτάνει που μου το έδειξε εγκαταλείποντας τον πρόεδρο. Από λόγια μπουχτίσαμε άλλωστε. Δεν ξέρω πόσοι πραξικοπηματίες του 1974 μετάνιωσαν γι αυτά που έκαναν, αλλά εγώ νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να προσπαθήσω, όσο μπορώ, να επανορθώσω και να ξαναβρώ γαλήνη με τον εαυτό μου. Τι μπορώ να κάνω; Όχι πολλά. Απλά να γράφω... και να μιλώ με κόσμο. Και αν κανένα μάτι ή αφτί πειστεί για την ανάγκη απαλλαγής από τον σημερινό πρόεδρο, απλά θα νιώσω κάπως καλύτερα. Θα εξακολουθώ όμως να μην νιώθω καλά. Ίσως να νιώσω καλά όταν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να κάνω λάθος και καταφέρω να κάνω το σωστό. Ίσως τότε. Γι αυτό, με όλη μου τη δύναμη θα κάνω ότι μπορώ για να πείσω για την ανάγκη απαλλαγής από φανατισμένους αντιδημοκράτες και για την ανάγκη επανόδου της δημοκρατίας. Για την ανάγκη να ακολουθούμε την φυσική μας πορεία σαν άνθρωποι: την εξέλιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου