Πόσο ευπρεπείς είμαστε;

Σε μια μικρή κοινωνία όπως είναι αυτή της Κύπρου, η συμπεριφορά μας πάντα περνά μέσα από το μικροσκόπιο του περίγυρου μας. Ανωνυμία δεν υπάρχει, όλοι ξέρουμε τον ίδιο κόσμο, ο γνωστός του γνωστού - ω γνωστέ μπορεί να μάθει όλα τα προσωπικά μας χωρίς καν να χρειάζεται να μας ξέρει. Με λίγα λόγια, είμαστε ο ένας μέσα στα μούτρα του άλλου και η κριτική για το τι κάνουμε και πως λειτουργούμε βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της ζωής μας. Λογικό είναι λοιπόν να θέλουμε να φερόμαστε όσο το δυνατόν πιο ... "κοινά" για να αποφεύγουμε την κριτική αυτή. "Κοινά" εννοώ να αναπτύσσουμε συμπεριφορές που είναι κοινές και κοινά αποδεκτές στην κοινωνία μας. Δηλαδή, πως θα ντυθούμε για να πάμε για ένα καφέ, για δείπνο σε ένα εστιατόριο, τι θεωρείται "χωριάτικο" και πως να το αποφεύγουμε και τόσα άλλα πράγματα. Με λίγα λόγια, ο κόσμος ζει μέσα στους άγραφους κανόνες της ευπρεπούς κοινωνίας μας. Υιοθετούμε τα "ναί" και τα "όχι" των άγραφων αυτών νόμων και πάμε με τα νερά, με το ρεύμα του υπόλοιπου κόσμου. Βασικά γινόμαστε όλοι μαμούχαλοι και κόπιες αγνοώντας αυτό που πραγματικά είμαστε και καταπιέζοντας τον εαυτό μας να συμπεριφέρεται διαφορετικά απ' ότι θα ήθελε.
Παράδειγμα... έχει κανέναν που δεν θα ήθελε να βγει έξω σε κλαμπ φορώντας μια βερμούδα, σάνταλα και μια παρδαλή φανελίτσα των 5 λιρών χωρίς να νιώθει πως θα τον χαρακτηρίσουν "χώρκατον" ή "κκιλίντζιρον"; Ή έχει κανέναν που δεν θα ήθελε να βγει έξω, μόνος του επειδή ας πούμε είτε δεν βρίσκει παρέα, είτε επειδή έτσι του ήρθε χωρίς να νιώθει πως όσοι τον δουν θα σκέφτονται "μάνα μου ρε, μα εν τέλια μόνος του τούτος, αλόπως εν έσιη φίλους"; Ή υπάρχει περίπτωση, έστω και 1 στο εκατομμύριο, να ρωτήσεις δημόσια κάποιον αν εγκρίνει το ρουσφέτι και να σου πει ΝΑΙ, άσχετα αν η μισή Κύπρος ζει από αυτό; Ή υπάρχει περίπτωση να κάνει κάποιος ένα γκάλοπ στους δρόμους και να τοποθετηθεί κάποιος υπερ του ρατσισμού (εκτός από τον Πιττοκοπίτη), εναντίων των φτωχών, εναντίων των δικαιωμάτων των γυναικών, εναντίων της ισότητας όλων των ανθρώπων (εκτός από τους παπάδες μας) κτλ; Καμία περίπτωση. Όλοι θα απαντήσουν αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, και όχι αυτό που νιώθουν.
Αφορμή για όλα αυτά που γράφω είναι μια εκπομπή στυλ Πρωινού Καφέ που τυχαία είδα στην πλούσια σε μαλακίες κυπριακή τηλεόραση καθώς έκανα ζάππινγκ. Μιλούσαν για τον κεραυνοβόλο έρωτα, το σεξ, την αγάπη κτλ. Βγήκαν λοιπόν τα παιδιά της εκπομπής στους δρόμους να ρωτήσουν τους κυπραίους για τα θέματα αυτά. Το τι άκουσα, δεν περιγράφεται. Ήταν σαν να τους είχαν εμφυτέψει όλους ένα μικροτσιπ στον εγκέφαλο, και όλοι σαν ποίημα, απάγγελλαν το ίδιο απαράλλακτο πράγμα: δεν έχει σημασία η εξωτερική ομορφιά, αλλά ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα." Από τα 10 άτομα που ρωτήθηκαν, οι 9 απάντησαν αυτό. Όχι με διαφορετικά λόγια, ούτε με διαφορετική σειρά. ΑΚΡΙΒΩΣ όπως σας το λέω. Και οι εννέα. Μαζί με τους εννέα αυτούς, είχαν την ίδια άποψη οι δύο παρουσιάστριες και οι καλεσμένοι τους εκεί στην εκπομπή.
Δεν θα σας πω τώρα τι διαφορετικό είπε ο ένας από τους δέκα. Θα το αφήσω για το τέλος. Θα μιλήσω όμως για τις παρουσιάστριες. Οι οποίες ήταν εννοείται κοκκετταρισμένες ως την τρίχα.Δηλαδή, όμορφες κι οι δύο, αυτό που λέμε ΤΑΚΚΑΡΕΣ. Του κομμωτηρίου, βαμμένες, ντυμένες σικάτα και μοδάτα. Θα ήθελα να γινότανε να έβγαινα στην εκπομπή εκείνη την στιγμή και να τις κάνω και τις δύο πόξιλικκι, που λέμε και στα Κυπριακά :) Γιατί να θέλω να το κάνω αυτό; Έτσι, γιατί είμαι νευρόσπαστο, τατσίζης, εκκεντρικός τζαι αθκιασερός. Ίσως και γιατί απλά μου έρχεται εμετίλα από όλη αυτή τη ψευτιά στην οποία ζούμε. Θα τις ρωτούσα λοιπόν... γιατί ξοδεύετε τόσα χρήματα και οι δύο σας για να είστε πάντα στην "εντέλεια" αφού δεν μετρά για σας η εξωτερική ομορφιά; Αν ερχότανε ένας κοντός, χοντρός και φαλακρός να σας την πέσει, θα του λέγατε "δεν μπορώ να σου κάτσω ακόμη επειδή θα ήθελα να δω αν ταιριάζουμε στον χαρακτήρα;" Ή αν αυτό που μετρά είναι η προσωπικότητα του άλλου και όχι η φάτσα του ή η τσέπη του, ή η δουλειά του ή το κοινωνικό του στάτους, θα δεχόσασταν να βγείτε έξω με έναν φτωχό, όχι σικάτο χτίστη ή καλουψιή που θα είχε όμως μια δυνατή, επιβλητική και σωστή ηθικά προσωπικότητα; Σόρυ κοράσες, αλλά δεν με πείθετε! Απλά λέτε αυτό που είναι κοινώς αποδεκτό, κοινώς σωστό, πολιτικά ορθό κι ας μην το πιστεύετε! Μαμούχαλες κι εσείς, όπως και μεγάλο ποσοστό του κόσμου μας. Λίγοι, πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα πούνε δημόσια αυτό που πραγματικά θέλουν ή θα συμπεριφερθούν όπως πραγματικά τους βγαίνει.
Και όπως σας είπα και πιο πριν, στο τέλος θα σας έλεγα για τον έναν ερωτηθέντα που απάντησε διαφορετικά από τους/τις άλλους/ες. Συγκεκριμένα ο άνθρωπος είπε τα εξής: "οι γεναίτζες εν έχουν εφκαρίστισην. Όσο κάμνεις ότι σου λαλούν, είσαι μια χαρά. Άμα τους πεις κανέναν όϊ, παν τζαι βρίσκουν άλλον. Εγιώ εν πιστέφκω ότι έσιη έρωτες τζαι αγάπες πραγματικές σήμερα, πολλά λλίες".
Ομολογώ πως ΧΑΡΗΚΑ πολύ ακούγοντας τον να μιλά. Και όχι φυσικά, πριν δώσετε πάνω μου να με φάτε, δεν μου άρεσε αυτό που είπε, αλλά μου άρεσε που το είπε. Εγώ του βγάζω το καπέλο του τύπου! Είπε μια βλακεία, κάτι υποτιμιτικό για τις γυναίκες, κάτι που θα έκανε όλους μας να τον κατακρίνουμε (δικαίως!), αλλά τουλάχιστον εκφράστηκε όπως ένιωθε και δεν ένιωσε την ανάγκη να πει κάτι πολιτικά ορθό μπροστά στην κάμερα για να τον αποδεκτούμε εμείς οι υπόλοιποι. Ο άνθρωπος ήταν ο εαυτός του! Οι άλλοι εννέα που ρωτήθηκαν ήταν ψεύτες, ήταν απλά ευγενικοί, ήταν σαν τα ρομποτ προγραμματισμένα να λένε τα ίδια πράγματα! Δεν ήταν ο εαυτός τους.
Μακάρι να είχαμε πολλούς σαν τον τύπο αυτόν. Και επαναλαμβάνω, όχι για αυτά που είπε, αλλά για το ότι ήταν αυθεντικός, αληθινός, δεν ήταν ψευτοευπρεπής! Γι αυτό και μόνο, εγώ του λέω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ! Και εύχομαι να βλέπω συχνότερα ανθρώπους που δεν το παίζουν σικ και κουλ αλλά είναι ο πραγματικός τους εαυτός και δεν φοβούνται να τον εκθέσουν δημόσια αδιαφορώντας για το τι λέμε εμείς... Όσο για την ορθότητα αυτών που είπε, δεν το συζητώ διότι δεν είναι αυτό που θέλω να θίξω. Αν επιμένετε να τοποθετηθώ, τότε λέω ήταν ΛΑΘΟΣ, με κεφαλαία. Αλλά μια άποψη, σαν κι αυτή του ανθρώπου αυτού μπορεί εύκολα να αλλάξει, ενώ μια νοοτροπία για να αλλάξει χρειάζεται να περάσει καιρός... πολύς καιρός. Και στην Κύπρο χρειαζόμαστε πολυφωνία, χρειαζόμαστε αλλαγή στην νοοτροπία μας.