Δημήτρη, ξεσκέπασε τον!

Διαβάζω εδώ και λίγες μέρες σε όλες τις εφημερίδες (όχι μόνο στην "Βολκάν" του νότου "Σημερινή" ή στην "Γιενίντουζεν" του νότου "Πολίτης") πως το καθεστώς Ταλατ προβαίνει πλέον σε έλεγχο στο οδόφραγμα προς τους ΤΚύπριους. Ο έλεγχος γίνεται με την πρόφαση τάχα να προστατευτεί η τκ οικονομία, απαγορεύοντας ουσιαστικά την αγορά προϊόντων από "τον νότο". Εμένα αυτό μου θυμίζει την πολιτική Ντενκτάς του 60, που προσπαθούσε να δημιουργήσει μια τκ οικονομία, ανάμεσα στην κυπριακή, με την πολιτική του "από Τούρκο σε Τούρκο".
Η εφημερίδα "ΑΦΡΙΚΑ", σε πρωτοσέλιδο της, φιλοξενεί μια φωτογραφία ενός παιδιού 2-3 χρονών που τρώει σοκολάτα που αγόρασε από την εκ πλευρά και έναν αστυνομικό του καθεστώτος να την παίρνει από το μωρό. Ο τίτλος της εφημερίδας είναι "Πύλη Αίσχους", ενώ ο Ιζέτ Ιζτζάν σημειώνει πως "το μόνο που έμεινε να γίνει είναι να ξυλοφορτώνονται οι ΤΚύπριοι στο οδόφραγμα".
Στις αντιδράσεις της "Αφρίκα" και του Ιζτζάν, το καθεστώς απάντησε μέσω του Χασάν Ερτσακιτζά: "τα μέτρα δεν είναι παράλογα, και δε θα έπρεπε να θεωρούνται ως μια πρακτική από-Τούρκο-σε-Τούρκο". Επίσης ανάφερε πως τόσο ο εκ τύπος όσο κι η εκκλησία πιέζουν τους Εκύπριους να μην αγοράζουν προϊόντα από τα κατεχόμενα.
Για το τελευταίο που μόλις έγραψα, δεν έχουν κι άδικο. Πόσες φορές μπήκαμε σε συζήτηση με κάτι πατριώτες του κώλου που μόλις με ακούσουν να λέω πως πήγα στη Λεύκα, Καραβοστάσι και έκατσα και έφαγα, ξεχνάνε τους "αππάρους" και το κουμάρι και θυμούνται τα ηρωικά και ηθικά τους συμπλέγματα και μου το παίζουν Κολωκοτρόνηδες και Ανδρούτσοι... Παρόλα αυτά, θεωρώ πως είναι απαράδεκτο το καθεστώς Ταλάτ να κάνει έλεγχο στους Τκύπριους πολίτες αν αγόρασαν πράγματα από την πλευρά μας. Φαίνεται ο "κύριος" Ταλάτ, με το ΝΑΙ του στο δημοψήφισμα, πίστεψε πως ξόφλησε από τα πατριωτικά του καθήκοντα. Γελιέται όμως. Η στάση του από τότε, ούτε επικοδομιτική ήτανε, ούτε θετική, ούτε επαναπροσεγγιστική. Μπορεί να τρώει βρισιές από την κυβέρνηση "εθνικής αντίστασης" που έχουμε (εγώ την ονομάζω "εθνικού τουμπώματος και βολέματος"), αλλά δεν δικαιολογείται να ζητά όπου πάει "άρση της απομόνωσης", αναγνώριση, αναβάθμιση των κατεχομένων, να γιορτάζει με τον Γκιούλ την επέτειο της εισβολής και της ανακήρυξης των κατεχομένων και να μην διαμαρτύρεται στα όσα απαράδεκτα είπε ο Γκιούλ περί δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιτρέπει τον σφετερισμό της εκ γης, επιτρέπει σε ξένους ντιβέλοπερς να κτίζουν πάνω στη γη μας δημιουργώντας τετελεσμένα και περισσότερη πίκρα. Προφανώς ούτε αυτά στάθηκαν ικανά να κάνουν τον λαό της Κύπρου να σταματήσει να πηγαινοέρχεται από και προς τα κατεχόμενα, και τώρα σκέφτηκε να δημιουργήσει και μπλόκα, στυλ Ες-Ες για να ελέγχει τον κόσμο της "δημοκρατίας" του.
Έχοντας πει όλα αυτά, θέλω να ρωτήσω ένα πράγμα: γιατί ο Ταλάτ τα κάνει αυτά;;; Γιατί, σύμφωνα και με τον Ιζέτ Ιζτζάν, έχει γίνει πιόνι της Άγκυρας;
Η απάντηση ΟΥΣΙΑΣ δεν είναι ούτε γιατί θέλει διχοτόμηση, ούτε γιατί του κάνει ράχες η Τουρκία. Αυτά είναι απαντήσεις λογικής αλλά άνευ ουσίας. Η ουσιώδης αλήθεια και η απάντηση που αγγίζει την πραγματικότητα είναι η εξής: τα κάνει επειδή μπορεί!
Η άκρως απορριπτική - και πολλές φορές απαξιωτική- στάση του Παπαδόπουλου έναντι του Ταλάτ και κυρίως των αισθημάτων των Τκυπρίων, δίνει την καλύτερη και πειστικότερη δικαιολογία στον Ταλάτ να συμπεριφέρεται αυθαίρετα παραγνωρίζοντας την πολιτική συμβιβασμού που ακολουθούσε μέχρι το 2004, υπό την επίβλεψη της διεθνούς κοινότητας. Είναι αλήθεια πως η ανάξια και αδιέξοδη διαχείριση του δικού μας ΟΧΙ από τον Παπαδόπουλο, καθώς και η πάροδος του χρόνου χωρίς καμία ουσιαστική ένδειξη θέλησης για επανένωση, έχουν αναγκάσει την διεθνή κοινότητα να μένει με δεμένα τα χέρια (και πολλές φορές να προωθεί) μπροστά στην αλλαγή πολιτικής από τον Ταλάτ. Όσο σκληρό κι αν είναι να το λέμε, η καθημερινή απαξίωση που λαμβάνει ο Ταλάτ από τον Τάσσο και τα ΜΜΕ μας, του έχει δώσει το δικαίωμα να προωθεί τις θέσεις του όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και ανάμεσα στους Τκύπριους. Ευτυχώς που ακόμη υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι που δεν ξέχασαν το όνειρο επανένωσης, όπως ο Ιζτζάν και το κόμμα του, καθώς και οι προοδευτικοί Τκύπριοι.
Θα ήταν παρακινδυνευμένο να πει όμως κανείς πως αν η δική μας στάση ήταν διαφορετική και πιο θετική, ο Ταλατ θα ήταν πιο διαλλακτικός ή λιγότερο σκληρός. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα. Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι πως αν η δική μας πλευρά, δεν ξεγελούσε τον διεθνή παράγοντα και ευθαρσώς ζητούσαμε καλύτερο σχέδιο μετά το ΟΧΙ ή πριν φέρουμε το δημοψήφισμα στον κόσμο, αν δεν υπονομεύαμε όλες τις διαδικασίες και κόπο τόσων ανθρώπων που ασχολήθηκαν μαζί μας, αν δεν βρίζαμε καθημερινά τους ξένους, αν δεν παρουσιαζόμασταν τόσο αλάζονες και ψευτοπερήφανοι και κυρίως αν πείθαμε πως θέλουμε επανένωση βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας θα είχαμε σίγουρα τα ερείσματα στο εξωτερικό να ασκήσει πιέσεις στον Ταλάτ και την Άγκυρα για να επιστρέψει στο γραφείο διαπραγματεύσεων.
Είναι γι΄αυτό που επείγει αλλαγή της πολιτικής μας ηγεσίας. Η σημερινή συσσώρευση τόσων πολλών κομμάτων, διαφορετικών αντιλήψεων και ιδεολογιών, στο πλευρό του Τάσσου, προασφαλίζει μια αλλοπρόσαλλη πολιτική, εξίσου αναξιόπιστη και μη σταθερή με αυτήν που έχουμε τώρα. Επίσης, θα ήμασταν αφελείς αν νομίζαμε πως ο Τάσσος, 75 χρονών πλέον και από τα 25 του στα πολιτικά του τόπου, θα αλλάξει μυαλά εδώ και πέρα και θα μπορέσει να δει τα πράγματα λιγότερο συναισθηματικά και περισσότερο ρεαλιστικά.
Χρειαζόμαστε έναν πρόεδρο που θα μπορέσει να επιδείξει πραγματική θέληση για λύση του Κυπριακού και ανατροπή της πορείας διχοτόμησης στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Έναν πρόεδρο που θα έχει απήχηση και ανάμεσα στους Τκύπριους για να μην τον βλέπουν ως αντίπαλο ή εχθρό. Έναν πρόεδρο που νιώθει τις ανησυχίες όλων των Κυπρίων (εκ και τκ) και θα λειτουργήσει συναινετικά, απαλλαγμένος από αισθήματα εθνικιστικά, διχαστικά και μεροληπτικά υπέρ της μιας από τις δύο πλευρές. Αυτός ο πρόεδρος δεν μπορεί να είναι ο Τάσσος. Ο Τάσσος - κακά τα ψέματα- ούτε λύση θέλει, ούτε επανένωση θέλει, ούτε τίποτε. Εμείς δεν είμαστε πολιτικοί που οφείλουμε να κρατάμε και μια πισινή... εμείς, οι μπλογκερς μπορούμε να πούμε την αλήθεια. Ο Τάσσος δεν θέλει λύση. Ο Τάσσος θέλει την διατήρηση του στάκους-κβό. Απλό.
Γι’ αυτό, ο κόσμος μας, αυτοί που αρνούνται να δώσουν την μισή τους χώρα στην Τουρκία και να χαράξουν σύνορα μαζί της μέσα στη Λευκωσία, οφείλουν να αναδείξουν στην προεδρία προοδευτικές δυνάμεις και όχι έναν εθνικιστή πρόεδρο, που στα 75 του δεν μπορεί παρά να μένει προσκολλημένος στις παλιές, αναχρονιστικές του ιδέες. Είναι αυτό που ο κόσμος οφείλει να στηρίξει έναν άλλον υποψήφιο, εκτός τον Τάσσο. Και στον πρώτο, και στον δεύτερο γύρο. Οι Ακελικοί και οι Συναγερμικοί οφείλουν επιτέλους να καταλάβουν πως οι θέσεις τους στο Κυπριακό είναι ταυτόσημες. Οφείλουν να αντιληφθούν πως αν θέλουμε λύση και όχι διχοτόμηση, ο Τάσσος πρέπει πάση θυσία να απομακρυνθεί από την προεδρία.
Προσωπικά, θεωρώ πως ο πιο άξιος για να ηγηθεί του Κυπριακού θέματος είναι ο Χριστόφιας. Όχι γιατί ο Κασουλίδης είναι ανάξιος. Απλά ο Κασουλίδης δεν τυγχάνει εμπιστοσύνης (ακόμη) μεγάλης μερίδας του λαού λόγω του δημοψηφίσματος ενώ δεν έχει διαχρονικές σχέσεις με τους Τκύπριους. Ο Χριστόφιας όμως, με τα ερείσματα του μέσα στην ΤΚ κοινότητα, και σε συνεργασία με τους εκεί προοδευτικούς τκύπριους και κόμματα, και με δεδομένη τη θέληση του για εξεύρεση λύσης, θα αναγκάσει την διεθνή κοινότητα να κινητοποιηθεί για επανέναρξη συνομιλιών για το Κυπριακό, ενώ θα ξεσκεπάσει κάθε εθνικιστική, διχοτομική, διχαστική πολιτική κίνηση του Ταλάτ, που τώρα κρύβεται πίσω από την αδιάλλακτη στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου, έχοντας σαν στήριγμα τον Γκιούλ.
Με τον Χριστόφια πρόεδρο, ίσως έχουμε μια ελπίδα για να επαναφέρουμε το κυπριακό στη σωστή του διάσταση (πρόβλημα κατοχής και όχι απομόνωσης των τκ) και να το λύσουμε. Κι αν δεν είναι ο Χριστόφιας, τότε να στηρίξουμε τον Κασουλίδη, που αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος έχει θέληση για λύση, πάνω στη σωστή βάση!