Η ΜΕΣ... η πιο μεγάλη μου αγάπη

Αχ, και μου το 'λεγε η μάνα μου... "Γιέ μου, είσαι μιτσής ακόμα για να πάεις να μείνεις μόνος σου. Βιάζεσαι. Έννα καλομάθεις τζαι μετά εν θα θέλεις να παντρευτείς..." Τότε, στα 22 μου, γελούσα... γιατί πίστευα πως ήταν απλά λόγια της για να με κρατήσει σπίτι. Σήμερα γελώ, γιατί για πρώτη φορά, έστω και με καθυστέρηση 8 χρονών, επιτέλους συμφωνώ και σε ένα πράμα με την μάνα μου! Και γελώ γιατί πάντα ήμουν ο "αντιδραστικός" της οικογένειας... το "πνεύμα της αντιλογίας" όπως έλεγε η μάνα μου. Σπάνια συμφωνούσαμε τους γονείς μου... ακόμη και στα πιο ασήμαντα θέματα. Πόσο μάλλον σε σημαντικά, γι αυτούς θέματα. Όταν οι γονείς μου κατέκριναν τις πουτάνες, τους "πούστηδες", τους χασικλίδες, τις ξένες που κλέβουν τους άντρες και διαλύουν τα σπίτια μας και άλλα, εγώ τους υποστήριζα όλους. Μου έλεγαν πως είμαι ανώριμος και πως το κάνω επειδή είμαι αντιδραστικός. Είχαν σε όλα άδικο... εκτός σε ένα πράγμα.

Όντως καλόμαθα. Ανέπτυξα μια έντονη ΜΕΣ που μόνο με τον εαυτό μου την μοιράζομαι. Και δεν θέλω κανείς, μα κανείς, να παραβιάσει αυτή την σχέση που έχω με την ΜΕΣ μου. Μια πιθανή συμβίωση με μια σχέση, ένας πιθανός γάμος ή αρραβώνας, θα παραβίαζε σε τόσο μεγάλο βαθμό την σχέση μου με την ΜΕΣ μου που ούτε να το φανταστώ θέλω.

Ακόμη θυμάμαι τα λόγια της μάνας μου, την μέρα που τους ανακοίνωνα πως βρήκα διαμέρισμα να νοικιάσω και έγινε τελεσίδικο το γεγονός πως θα έφευγα από το σπίτι.
-"Εγώ ξέρω πως άντρες που πάνε να ζήσουν μόνοι τους, είτε χασικλήδες είναι, είτε πούστηδες", μου είπε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με μεταπείσει.
-"Ε, αποφάσισε τι από τα δύο είμαι για να λέμε το ίδιο πράγμα σε συγγενείς και φίλους όταν θα ρωτούν γιατί έφυγα από το σπίτι. Όχι τίποτε άλλο, να μεν λαλείς εσύ ένα πράμα κι εγώ άλλο", της είπα γελώντας προκαλώντας και το δικό της γέλιο. Ακόμη θυμάμαι αυτή τη συζήτηση. Σκάσαμε στα γέλια κι οι δύο και όλα κύλησαν μια χαρά στη συνέχεια.

Πριν όμως, είπα πως καλόμαθα και πως ανέπτυξα μια ιδιαίτερη σχέση με την... ΜΕΣ μου. Αυτή η ΜΕΣ δεν είναι ούτε η γκόμενα μου, ούτε η fuck-pussy μου, ούτε η Οξάνα του καπαρέ της γειτονιάς (τυχαίο το όνομα!) με την οποία συναλλάζομαι μια ανταλλαγή δυνάμεων (σεξ-χρήμα). Αυτή η ΜΕΣ δεν είναι άλλη από την Μυστική Εργένικη Συμπεριφορά μου.

Είναι αλήθεια πως έχω συνδεθεί τόσο πολύ με αυτήν, που δεν μπορώ να την αποχωριστώ. Με το τίποτα. Καταρχάς είναι η μόνη που με καταλαβαίνει. Με δέχεται όπως είμαι, ούτε μου μουρμουρά, ούτε διαμαρτύρεται, ούτε με πιέζει για τίποτα. Την αγαπώ! Και ξέρω πως πουθενά δεν μπορώ να βρω άλλη σαν κι αυτήν. 8 χρόνια σχέσης δεν είναι και λίγα... έχουμε γίνει ένα με την ΜΕΣ. Και σαν μονογαμικός καρκίνος άντρας που είμαι (ναί, είμαι!) δεν σκοπεύω ποτέ, μα ποτέ να την αφήσω για να παντρευτώ, δεν πρόκειται ποτέ να την κερατώσω.

Δεν θα σας την γνωρίσω γιατί τότε δεν θα ήταν μυστική. Μπορώ όμως να μιλήσω, όσο μπορώ, γι αυτήν. Δεν ξέρω αν θα την γουστάρουν οι γυναίκες αναγνώστριες, αλλά είμαι σίγουρος πως οι άντρες αναγνώστες θα την αναγνωρίσουν και θα την γουστάρουν. Εξάλλου, οι ΜΕΣ των αντρών δεν διαφέρει και πολύ από άντρα σε άντρα.

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της είναι η τρέλα, το τατσιζιλλίκι και η ιδιοτροπία. Το πρωί, μόλις ξυπνήσω και πριν πιω 2-3 καφέδες, δεν μου αρέσει να μιλώ σε κανέναν, ούτε και να βλέπω κανέναν. Το μόνο πράγμα που θέλω κάποτε να ακούω όταν ξυπνώ είναι τον Μπρέγκοβιτς (Bregović) ή τον Τσόλιτς (Zdravko Čolić). Ούτε καλημέρα θέλω να λέω σε κανέναν, ούτε να χαμογελώ. Γουστάρω να σκοντάψω πάνω στον τοίχο από την νύστα μου και να αρχίσω να τον βρίζω. Να του βρίζω τη μάνα του, την ράτσα του και μετά να γελώ μόνος μου που βρίζω έναν τοίχο...


Γουστάρω να πάω στο αποχωρητήριο και να χέσω, να κλάσω κι ας βρωμίσει. Να μην έχω την έγνοια μπας και μπεί μετά μέσα η γυναίκα μου και ντροπιαστώ από τις οσμές. Γουστάρω να πάω στην κουζίνα να κάμω το τόστ μου και να φάω τα δημητριακά μου και να αφήσω ζάχαρη, καφέ και ψίχουλα του ψωμιού στο πάγκο για να τα καθαρίσω το απόγευμα όταν επιστρέψω από την δουλειά. Γουστάρω να κάτσω να πιω τον καφέ μου, να ρεχτώ, να στρίψω το τσιγάρο μου και να καπνίσω προσπαθώντας (μάταια) να κάνω κύκλους από τον καπνό. Γουστάρω να σταθώ μπροστά από τον καθρέφτη και να βλέπω την φάτσα μου χωρίς λόγο και να σκέφτομαι διάφορα. Να βάλω το ζελέ στο μαλλί και να κάνω διάφορες γκριμάτσες με το πρόσωπο μου. Να φυσίξω τη μύτη μου όσο πιο δυνατά μπορώ για να την καθαρίσω. Να κάνω το δωμάτιο και το μπάνιο άνω-κάτω από την βιασύνη μου μην αργίσω για την δουλειά και να μην έχω να σκεφτώ πως δεν είναι σωστό να αφήνω δουλειές του σπιτιού για την γυναίκα μου όταν φύγω.




Γουστάρω να σχολάσω από την δουλειά και να μπω σπίτι και να βάλω μουσική να ακούσω στη δια πασόν. Να μην χρειάζεται να σεβαστώ κανέναν που δεν έχει όρεξη να ακούσει τα τραγούδια μου. Να τραγουδώ κι εγώ και να κάμνω τον τραγουδιστήν με ένα φανταστικό μικρόφωνο στο χέρι. Να κάτσω στον υπολογιστή μου να διαβάσω λίγο τα μπλογκς και να δω και λίγο τιτσιρκόν. Να μπω στο μπάνιο μετά και να τραγουδώ ότι μου κατεβεί. Να σπαταλήσω όλο το ζεστό νερό, να ρίξω και το πορτίν μου άμα μου έρτει και μετά να κυκλοφορώ τίτσιρος στο σπίτι. Γουστάρω να καθαρίσω το σπίτι με τον νανέν μου, ότι θεωρώ εγώ ότι πρέπει να καθαριστεί, να ξιμαρίσω ότι θεωρώ πως πρέπει να ξιμαριστεί και να ξαπλάρω στον καναπέ μου να δω ότι θέλω εγώ στην τηλεόραση, είτε είναι τσόντα, είτε 4-5 ώρες μάππα, είτε τα στρουμφάκια και τον Δρακουμέλ που όσο κι αν μεγαλώσω δεν τα αποχωρίζομαι! Γουστάρω εγώ να αποφασίζω πότε θα μιλήσω με κόσμο. Γουστάρω να δω καμιά ταινία ή κανένα πολεμικό ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση τζαι να ραντίζω το σπίτι που τα κλάματα αν συγκινηθώ, να νευριάσω και να βρίζω θεούς και δαίμονες άμα βλέπω μωρά στην Αφρική να τα τρών οι μούγιες...


Πέστε μου λοιπόν... όλα αυτά (και τόσα άλλα που δεν αναφέρω!) μπορώ να τα χάσω απλά και μόνο για να κάνω το χριστιανικό μου καθήκον στη ζωή, δηλαδή να παντρευτώ; ΌΧΙ. Την ΜΕΣ μου δεν μπορώ να την αποχωριστώ με το τίποτα πια... εγώ κι αυτή είμαστε ένα.

Χώρος στη ζωή μου υπάρχει μπόλικος για μια σχέση, αλλά χώρος στο σπίτι μου.... όχι, δεν υπάρχει. Εγώ κι η ΜΕΣ μου περνάμε ήδη μια χαρά κάτω από την ίδια στέγη!