Κυπροβαρόμετρο Λαϊκής - Κύπρος και Κυπριακό

(...συνέχεια)

Σημαντική η ερώτηση που τέθηκε στον κόσμο για το ποιά είναι η πιο απαραίτητη προϋπόθεση για να λυθεί το Κυπριακό. Το 40% απάντησε πως είναι η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα. Θα πρόσθετα όμως πως απαραίτητο είναι να φύγει κι ο ελληνικός στρατός! Και ο λόγος είναι πολύ απλός: αν θα λυθεί το πρόβλημα, θα πρέπει επιτέλους να αποκεντρωθούμε από τα έθνη και τις μητέρες πατρίδες (μήδειες). Αν η λύση, η όποιαδήποτε λύση, θα δουλέψει για να μην έχουμε ξανά τράβαλα, θα πρέπει να είναι οι Κύπριοι όλοι επικεντρωμένοι στο κράτος τους και όχι στα κράτη των μητέρων πατρίδων. Μόνο έτσι θα μπορέσουν ΕΚ και ΤΚ να συνεργαστούν και όχι να αναταγωνιστούν. Οτιδήποτε άλλο από αυτό, θα φέρει ξανά νέες καταστροφές και φασαρίες και αυτοί που θα πληρώσουν πάλι θα είναι τα παιδιά μας...

Σαν δεύτερη απαραίτητη προϋπόθεση απαντήθηκε από το 20% του κόσμου η αποχώρηση των εποίκων. Αυτό το 2006. Το 2004 το ποσοστό είναι ήταν στο 25%, το 2005 στο 21%. Φαίνεται μια μικρή πτώση στο θέμα αυτό, που ίσως να μην είναι και τόσο τυχαία. Κακά τα ψέματα, από την μέρα που άνοιξαν το οδοφράγματα και ο κόσμος ήρθε σε επαφή με ΤΚ αλλά και έποικους, οι εντυπώσεις άλλαξαν. Κατάλαβαν κι αυτοί πως είμαστε (τόσο) τέρατα όπως καταλάβαμε κι εμείς γι αυτούς ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επίσης φαίνεται σιγά σιγά να αναγνωρίζει ο κόσμος πως είναι αδύνατον να φύγουνε όλοι, ειδικά αυτοί που είναι παιδιά μικτών γάμων (ΤΚ με Τούρεκους). Σαν τρίτη απαραίτητη προϋπόθεση αναφέρεται η επιστροφή των προσφύγων. Αυτό όμως κι αν είναι αδύνατον να γίνει. Για ένα πάρα πολύ απλό λόγο. Για παράδειγμα, αν εγώ έχω πρόσφυγες γονείς, και έχω φύγει μαζί με τα 3 ας πούμε αδέλφια μου από το χωριό μου τότε, πως είναι δυνατόν να επιστρέψουμε όλοι πίσω; Θα πάμε να ζήσουμε 3 οικογένειες μέσα σε ένα σπίτι; Ή μήπως έχουν κάποιοι την ψευδαίσθηση πως όλοι οι πρόσφυγες θέλουν να πάνε πίσω; Να πάνε πίσω σε τι; Σε ένα σπίτι που απλά το έζησαν για λίγα χρόνια; Και να κάνουν τι; Να αφήσουν τις δουλειές τους εδώ και να πάνε να ξαναρχίσουν πάλι από το μηδέν; Το μόνο που -κακά τα ψέματα- μπορούν να κάνουν, είναι να έχουν ένα σπίτι για εξοχικό... κι αυτό, αν δεν έχουν ήδη. Μακάρτι να γινότανε να πάνε όλοι πίσω, αλλά είναι αδύνατον. Και ειδικά αυτοί που θα πρέπει να ζήσουν υπό ΤΚ διοίκηση. Τουλάχιστον στα πρώτα 10-15 χρόνια, κανείς δεν θα πάει.

Αρκετά θετική είναι η κάρτα για την ειρινική συμβίωση με τους ΤΚ συμπατριώτες μας. Συγκεκριμένα: Το 2002 ένα ποσοστό 45% πίστευε πως μπορούμε να ζήσουμε ειρινικά μαζί τους ενώ ένα 54% πίστευε το αντίθετο. Το 2003 τα ποσοστά αυτά ήταν 52% με 42% αντίστοιχα, το 2004 58% με 40%, το 2005 53% με 44% και το 2006 54% με 43%.
Είναι απόλυτα κατανοητό το 58% του 2004, αφού ήταν η χρονιά του δημοψηφίσματος όπου οι ΤΚ συγκίνησαν με τις εκδηλώσεις τους εναντίων του Ντενκτάς και υπέρ της επανένωσης.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η κάρτα για το πόσοι επισκέφτηκαν τα κατεχόμενα από το 2003 που άνοιξαν τα οδοφράγματα. Από το 2003, που ο "πατριώτης" Τάσσος μας είπε πως δεν μπορεί να μας απαγορέψει να πάμε αλλά ας κάνει καλά ο καθένας που πάει με την συνείδηση του, ο κόσμος έδωσε τις δικές του απαντήσεις:
Το 2003 το 47% πήγε ενώ το 53% δεν πήγε.
Το 2004 το ποσοστό αυτών που πήγαν ανήλθε στο 52%, το 2005 στο 60% και το 2006 στο 63%. Αν είχαμε στοιχεία και για το 2007, ειδικά όμως και για την φετινή χρονιά όπου πάρα πολλοί πήγαν για πρώτη φορά, τα ποσοστό θα ήταν σαφώς πιο ψηλά.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η ερώτηση προς αυτούς που δεν πήγαν στα κατεχόμενα που αφορά τον λόγο για τον οποίο δεν πήγαν. Αποτελεί ίσως έκπληξη το γεγονός πως μόνο το 8% απάντησε πως δεν νιώθει εμπιστοσύνη ενώ ένα άλλο 8% απάντησε πως δεν θέλει να ενισχύσει οικονομικά τους ΤΚς. Περίμενα ειδικά σε αυτές τις δύο επιλογές πολύ υψηλότερα ποσοστά. Κυριότερος λόγος που δεν θέλουν να πάνε στα κατεχόμενα είναι, με πολύ μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους λόγους, το γεγονός πως αναγκάζονται να δείχνουν διαβατήρια. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Παρόλο που είναι όλα απλά θέμα τυπικής διαδικασίας και καμίας πολιτικής σημασίας (απλά για να χαίρεται ο κάθε υπάλληλος της Άγκυρας πως έχει δικό του κράτος), ο έλεγχος ταυτοτήτων και διαβατηρίων δεν παύει να είναι απλά μια υπενθύμιση πως ακόμη ζούμε σε μια μοιρασμένη πατρίδα, κάτι που λογικά πληγώνει όλο το κόσμο. Κανείς, μα κανείς δεν γουστάρει να θέλει άδεια να διακινηθεί στην ίδια του την χώρα...


Είναι πεποίθηση μου πως όλες αυτές οι ερωτήσεις που αφορούν το Κυπριακό και τους ΤΚς έχουν σήμερα αρκετά διαφορετικά ποσοστά. Προς το θετικό. Ειδικά η ήττα του εθνάρχη-μίνι-αδυδάτωσης-του-30% στις προεδρικές από τον πρώτο γύρο και η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων (και δεν εννοώ μόνο το Ακέλ...!) του τόπου οι οποίες δουλεύουν για την κοινωνική επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων, σίγουρα έχουν επηρεάσει θετικά κι άλλο κόσμο προς αυτή την κατεύθηνση, της επαναπροσέγγισης. Διότι αλλιώς περίμενε να εξελικτούν τα πράγματα ο Ντενκτάς (κι η συνοπαρτσιά του Τάσσου!) όταν το 2003 αποφάσιζε να ανοίξουν τα οδοφράγματα ("αυτός ο μήνας του μέλιτος που περνάνε οι ΤΚ με τους ΕΚ θα είναι μικρής διάρκειας. Σύντομα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά") κι αλλιώς τους ήρθαν. 'Ενα χρόνο αργότερα ο κόσμος τον έστελλε σπίτι του... και σε συνδιασμό με το μύνημα που βγήκε από τις δικές μας εκλογές είναι πως όποιος προσπαθεί να παρεμποδίσει την ειρήνη και την λύση σε αυτό τον τόπο, τον υποβιβάζει ο ίδιος ο λαός...