Τι πρέπει να σημαίνει η επέτειος του πραξικοπήματος

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ξυπνάνε οι μνήμες των μαύρων σελίδων της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Μέρες γεμάτες σκοταδισμό, φανατισμό, μισαλλοδοξία και -κυρίως- πολιτικής ανωριμότητας. Ανωριμότητας κάποιων πολιτικών που ακόμη και σήμερα σχετίζονται με τα πολιτικά δρώμενα του τόπου.

Πολλοί τέτοιες μέρες θυμούνται τους αδικοσκοτωμένους συγγενείς και φίλους τους. Άλλοι απλά θυμούνται τι επέφερε την Τουρκική εισβολή. Άλλοι απλά βρίσκουν μια ευκαιρία να ρίξουν την χολή τους για τους υποστηρικτές του αντίπαλου δέους. Τόσα χρόνια οι ίδιες ιστορίες και τίποτα απολύτως δεν αλλάζει. Μίσος, διχόνοια...

Παρόλο που χρεώνω στον Μακάριο αμέτρητα λάθη και που τον θεωρώ σαν την αρχή της ανάμιξης των παπάδων στα πολιτικά του τόπου αλλά και "πατέρα" του ρουσφετιού, είμαι εξ'αυτών που κατακρίνει έντονα τους αμετανόητους πραξικοπηματίες. Αλλά ως εκεί. Δεν τους μισώ. Τους κατακρίνω διότι έκαναν μια εγκληματική πράξη που στίχισε την ζωή σε χιλιάδες συνανθρώπους μας και στέρησε από τους μισούς από εμάς τον τόπο τους. Ήταν μια πράξη που έδωσε το τέλειο άλλοθι στην τουρκία να μας διαλύσει. Όχι μόνο στρατιωτικά και οικονομικά. Αλλά και κοινωνικά. "Οι προδότες πραξικοπηματίες" από την μια, και οι "προδότες ανθέλληνες" από την άλλην. Διχασμός, φανατισμός... και απέναντι ο τούρκος εισβολέας να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση.

Κι εδώ είναι που πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως πρέπει επιτέλους να μάθουμε κάτι από όλα αυτά. Να καταλάβουμε πως η δημοκρατία είναι το μόνο μας όπλο απέναντι στην καταστροφή. Να καταλάβουμε πως ΠΡΕΠΕΙ να ξεπεράσουμε τα λάθη του παρελθόντος και η νέα γενιά να μπορέσει να αναλάβει τις τύχες του τόπου τούτου. Χωρίς πάθη και μίση. Χρειάζεται ταυτόχρονα μια δημόσια απολογία των ανθρώπων που έλαβαν μέρος σε αυτή τη εγκληματική πράξη. Να προσέλθουν στην δικαιοσύνη όλοι εκείνοι οι ελληναράδες, είτε Ελλαδίτες, είτε Κύπριοι, για να μπορέσει να επέλθει και η κάθαρση. Μόνο έτσι ο λαός θα μπορέσει να αφήσει πίσω του το μίσος. Όσο νιώθει ο συγγενής ενός σκοτωμένου από τους πραξικοπηματίες πως η πολιτεία δεν τον δικαιώνει, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το μίσος μέσα του.

Μια ώριμη κοινωνία, μια ώριμη πολιτεία, μια σύγχρονη χώρα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα λάθη της. Το έκαναν οι Γερμανοί και κέρδισαν πίσω την εκτίμηση όλου του κόσμου. Το έκαναν οι Γάλλοι. Το έκαναν οι Αυστραλοί. Οι Αυστριακοί. Οι Ιταλοί. Οι Πορτογάλοι. Οι Βέλγοι. Αναγνώρισαν την απανθρωπιά με την οποία οι προγόνοι τους αντιμετώπιζαν τους ντόπιους στις αποικίες τους στην Αφρική. Σήμερα αυτοί οι λαοί μπορούν να προχωρούν και να εξελίσσονται. Εμείς, που κανείς δεν μας ξέρει στον κόσμο, γιατί να μην μπορούμε να το κάνουμε; Η πολιτεία, το κράτος, η κυβέρνηση... ΟΦΕΙΛΕΙ να καθοδηγήσει τον λαό σε ολική συμφιλίωση και να λειτουργήσει σωστά την δημοκρατία. Δεν είναι θέμα να δικαστεί κάποιος. Ούτε είναι θέμα απλά να αποζημιωθεί ο συγγενής ενός πεσόντα. Είναι απλά η ανάγκη για κάθαρση.

Σήμερα, 34 χρόνια μετά, είμαστε μπροστά σε ένα σοβαρό ενδεχόμενο λύσης. Απαιτείται η συμφιλίωση μεταξύ μας για να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε και τους υπόλοιπους Κύπριους, τους ΤΚύπριους. Προσωπικά χαιρετίζω την στάση των δύο αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων του τόπου που από το 2005 έκαναν το πρώτο σοβαρό βήμα επαναπροσέγγισης μεταξύ τους, δημιουργώντας και ανάμεσα στον κόσμο τους μια πρωτοφανή αλληλοκατανόηση των διαφορών τους. Χαιρετίζεται η στάση του Νίκου Αναστασιάδη, που κατάλαβε μετά από χρόνια πως μόνο με μια στροφή 180 μοιρών θα μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα μας. Θυμάμαι ακόμη τον Νίκο που χλεύαζε τον Χριστόφια όταν ο δεύτερος αποκαλούσε τους ΤΚ αδελφούς μας. Σήμερα, και μπράβο του, τα λέει αυτά ο ίδιος ο Αναστασιάδης. Χαιρετίζεται η στάση του Νίκου Αναστασιάδη γιατί αυτή η στροφή χρειαζότανε δύναμη, θάρρος, υπευθυνότητα και συνέπεια και πήρε ΑΡΙΣΤΑ σε όλα. Χαιρετίζεται η στάση του πρόεδρου Χριστόφια που αντιμετωπίζει την αντίθετη παράταξη με σεβασμό και δεν επιδίδεται σε ανούσιες αντιπαραθέσεις απλά για να μαντρώνει οπαδούς. Χαιρετίζω ακόμη και την στάση του τέως, του Τάσσου Παπαδόπουλου, που με την ηλίθια και εγκληματική τακτική του να μοιράσει τον λαό σε προδότες, τουρκοπροσκυνημένους και πατριώτες έφερε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: τα δύο αντίπαλα δέη πιο κοντά και την δική του υποψηφιότητα στον λάκκο.

Τέτοιο πνεύμα είναι που χρειαζόμαστε. Να αναγνωρίζουμε τις διαφορές μας και να τις σεβόμαστε. Και κυρίως να καταλαβαίνουμε πως μόνο με μια κοινή προσπάθεια θα μπορέσουμε να φέρουμε την επανένωση του τόπου μας. Όσο είμαστε διχασμένοι, τίποτε, μα τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό ακριβώς πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι αυτές τις μέρες των μαύρων επετείων. Πως ο διχασμός μας φέρνει όλο και περισσότερες καταστροφές.