Το προδοτικό φαγητό του Βορρά

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε μπει σε συζητήσεις για την ..."προδοτική" πράξη κάποιων που πάνε στα κατεχόμενα και τρώνε σε ταβέρνες και εστιατόρια. Εγώ, σαν προδότης που είμαι, το έχω κάνει αρκετές φορές και μάλιστα είμαι και ξεδιάντρωπος γιατί ποτέ δεν το μετάνιωσα ή ένιωσα άσχημα!

Σοβαρά τώρα... ειλικρινά δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην πηγαίνω στα κατεχόμενα. Ναί, μαλακία μεγάλη που πρέπει να δείξουμε ταυτότητα για να διακινηθούμε στην ίδια μας τη χώρα αλλά υπάρχουν κάποιες πραγματικότητες που ελπίζουμε σύντομα να αλλάξουν. Αυτό όμως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να γνωρίσω την χώρα μου. Διότι κι ο Βορράς χώρα μου είναι. Πως γίνεται να φωνάζω από μικρό παιδί πως εκείνοι οι τόποι μου ανήκουν άμα τώρα που μπορώ να τους γνωρίσω δεν το κάνω;

Όσο για το ...προδοτικό φαγητό του Βορρά, ακόμη αδυνατώ να κατανοήσω τη λογική όλων αυτών που διαμαρτύρονται. Δηλαδή τι διαφορά έχει για μένα αν πάω στον Κωστή και δώσω 20 λίρες για ένα πιάτο φαΐ από το να πάω στον Χασάν και να δώσω 10 λίρες; Καμία. Η μόνη ίσως διαφορά είναι στην τιμή και στην εκτίμηση. Εδώ στις ελεύθερες περιοχές, όπου πας σε κλέβουν. Για μια σαλάτα θες 7 λίρες, για ένα πιάτο κοτόπουλο στη σχάρα θες 10 και αν σου βάλουν και καμιά σάλτσα από πάνω θα σου ζητήσουν 15 λίρες! 'Ασε που στα κατεχόμενα παραγγέλνω τα φαγητό στα... ΕΛΛΗΝΙΚΑ ενώ στη Λευκωσία ή στη Λεμεσό πρέπει να παραγγείλω στα Αγγλικά διότι η σερβιτόρα δεν ξέρει 3 λέξεις ελληνικά. Και άστε που όταν φύγω από την ταβέρνα στα κατεχόμενα, με αποχαιρετούν με ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ, ενώ στις ελεύθερες περιοχές δεν παίρνω ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Και ειλικρινά... ποτέ δεν μου έτυχε να πάω σε εστιατόριο με παρέα και να νιώσω περισσότερο ευπρόσδεκτος από όσο ένιωσα σε εκείνο το εστιατόριο εκεί στην Αγιά Σοφιά όταν ο τουρκοκύριος σερβιτόρος έφτιαξε ένα τριαντάφυλλο από χαρτοπετσέτα και το χάρισε στην κοπέλα της παρέας μας. Πουθενά σχεδόν δεν πάω κάπου και να μην χρειαστεί να μιλήσω αγγλικά. Πάς στη Λευκωσία, πρέπει να μιλήσεις αγγλικά. Πας στη Λεμεσό, αγγλικά ή ρωσικά. Πας στο Καραβοστάσι, στη Κερύνεια, στη κατεχόμενη Λευκωσία, στο Μπογάζι και επιτέλους βρίσκεις σερβιτόρους να σου μιλάνε στα Κυπριακά, όχι με το γνωστό ψυχρό ύφος μιας ξένης σερβιτόρας αλλά με το πιο μεγάλο χαμόγελο.

Οπόταν, γιατί να μην πηγαίνω; Ή μάλλον, γιατί να πηγαίνω μόνο στην ελεύθερη κύπρο για φαγητό; Για να με κλέβουνε για ένα πιάτο φαγητό; Για να με αναγκάζουν να μιλώ στα αγγλικά; Ή για να έχω να λέω πως είμαι πατριώτης της φακής;

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Προτιμώ ένα νοστιμότατο εκμέκ κατεΐφ !!!