Το γοργόν και χάρην έχει

Η ταχύτητα ήταν πάντα κάτι που με έλκυε. Όπως και τους περισσότερους άντρες. Για πολλούς από εμάς είναι απόδειξη τόλμης και σβελτάδας ενώ για άλλους είναι απλά ένδειξη βιασύνης είτε γιατί άργησαν να πάνε στη δουλειά, είτε γιατί τρέχουν να προλάβουν την (παραμελημένη από αυτούς) γυναίκα τους στο κρεβάτι με τον φίλο. Όπως και νά'ναι, υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος επιλέγει την ταχύτητα στον δρόμο. Στην Κύπρο, υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος.
Τις προάλλες οδηγούσα νύκτα στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Λευκωσίας με το σαραβαλάκι μου που όταν τρέξει με 130 χιλ/ώρα αρχίζει να τρίζει ολόκληρο. Ούτε βιαζόμουνα για τίποτε, ούτε κόντευα να χάσω την έναρξη σε αγώνα ποδοσφαίρου. Όπως πάντα, πήγαινα με 100χιλ μέχρι που μπροστά μου βρέθηκε ένα φορτηγό. Το προσπέρασα χωρίς ιδιαίτερη αύξηση ταχύτητας και κράτησα για λίγο την δεξιά λωρίδα του δρόμου. Σε ένα λεπτό, ίσως και πιο λίγο, βρέθηκε μια μερσεντές πίσω μου, κυριολεκτικά στον κώλο μου να μου αναμοσβήνει τα φώτα να φύγω που την μέση να περάσει. Εκτός του ότι με στράβωσε κυριολεκτικά με τα δυνατά και ψιλά φώτα του, με εκνεύρισε τόσο πολύ που κόντευα να χάσω την ψυχραιμία μου. Εγώ σαν τυπικός και συνεπέστατος τατσίζης όμως με αυτούς του τύπους, ελάττωσα σιγά σιγά μέχρι που έτρεχα με 90 για να του σπάσω τα νεύρα ενώ έβαλα και ένα σι-ντι στη δια πασόν για να μην ακούω το κορνάρισμα του. Ο τύπος μάλλον άφριζε και σίγουρα ολόκληρο μου το σόϊ θα άκουσε πολλά ωραία.
Θα τον πήρα έτσι για κανένα χιλιόμετρο πάνω-κάτω, μέχρι που στο τέλος αποφάσισα πως του πέρασα το μήνυμα μου και μπήκα στην αριστερή λωρίδα. Ο τύπος με προσπερνά, γυρίζει και με κοιτάζει και με καβλιάζει. Εγώ χαμογέλασα που του την έσπασα και έτσι εκτονωθήκαμε και οι δύο.
Θα μου πείτε, "καλά ρε μουσουπέττη και 'σύ, δεν μπορούσες να μπεις αριστερά και τίποτε από όλα αυτα να μην γινότανε;" Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα. Και είναι κωμικοτραγικό να μπορείς να εξάγεις συμπεράσματα για την κουλτούρα και το ταμπεραμέντο κάποιου λαού μέσα από ένα αυτοκινητόδρομο.
Διότι όπως φαίνεται, στην Κύπρο υπάρχουν ορισμένοι άγραφοι κώδικες κυκλοφορίας που λίγο πολύ όλοι τους ξέρουμε και κακώς τους έχουμε δεκτεί.
Κώδικας 1: έχω πιο γρήγορο και πιο ακριβό αυτοκίνητο από σενα. Άρα πρέπει να είμαι όπωσήποτε μπροστά σου. Αυτό σημαίνει πως όταν βρεθώ πίσω σου, εσύ πρέπει να κόψεις το κεφάλι σου να εξαφανιστείς από το δρόμο μου. Πρόβλημα σου αν μπορείς ή όχι. Αν δεν το κάνεις, έχω το δικαίωμα να ανάψω τα μεγάλα μου φώτα στο μάτια σου, να σε στραβώσω, να φοβηθείς ότι μπορεί να τρακάρεις για να εξαναγκαστείς να φύγεις από τη μέση.
Κώδικας 2: αν μου σπάσεις τα νεύρα, δικαιούμαι να σου βρίσω το σόϊ ολόκληρο και να σκάσεις διότι μου στερείς το δικαίωμα να αξιοποιήσω τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μου.
Κώδικας 3: αν τολμήσεις να πάρεις την τροχαία και να με καταγγείλεις, θα πω του κουμπάρου μου που δουλεύει στο σώμα να μου βρει το τηλέφωνο σου και θα σου βάλω πόμπα την επομένη στο σπίτι σου ή θα σου κάμω τα μούτρα σου σαν τζέλλι μον αμί από το ξύλο.
Κώδικας 4: Δεν με νοιάζει αν τρακάρεις όταν σου ανάψω τα φώτα στα μάτια. Έχω πιο ακριβό αυτοκίνητο από σένα, άρα αξίζω περισσότερο από σένα. Στο κάτω-κάτω, άτε και σκοτωθείς, ήξερα σε και χτες;
Κώδικας 5: Δικαιολόγα με και λίγο. Έχω μέσα στο πανάκριβο μου αυτοκίνητο την ξένη γκόμενα ή την κυπραία μου φιλενάδα και μου στερείς το δικαίωμα να της δείξω πόσο μάγκας είμαι και πως δεν φοβάμαι. Φαντάστηκες να την έπερνα με 90χιλ/ώρα; Θα με έπερνε για μαννό και σταματημένο. Άσε που μετά μπορεί και να μην μου καθότανε 3 φορές. Τι ιστορία υπέρμετρης μαγκιάς άλλωστε θα είχα να λέω μετά στους παρέες μου;

Σκέφτηκα να κάνω μια ψηφοφορία για την γνώμη του κόσμου για τους Κύπριους οδηγούς. Οι επιλογές θα ήταν:
α) είναι εγωκεντρικοί ή
β) είναι εγωκεντρικοί;

Δεν είναι ούτε εγωισμός, ούτε απλή αναιστησία. Είναι εγωκεντρισμός. Σκέφτομαι μόνο τι θέλω εγώ, πως να ικανοποιηθώ μόνο εγώ, και χέστηκα αν θέτω σε κίνδυνο εσένα ή τους άλλους. Ολόκληρο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από εμένα και μόνο εμένα. Αυτό είναι μόνο ένα-από τα πολλά- συμπεράσματα που μπορεί κάποιος να εξάξει για τους Κύπριους μέσα από ένα ταξίδι 45 λεπτών Λεμεσού-Λευκωσίας.

Πάντως η μόνη παρηγοριά εκείνη την ημέρα είναι πως μετά που με προσπέρασε, σε κανένα 5λεπτο τον είδα σταματημένο στην άκρη του δρόμου να τον γράφουν οι αστυνομικοί της τροχαίας. Κόρναρα κι εγώ πανυγηρικά όπως κάνουν οι Ομονοιάτες με τα διπλοκάμπινα τους όταν κερδίσει η ομάδα τους καμιά ασπίδα ή κύπελλο θέλωντας να εκφράσω την ευαρέσκεια μου προς τους μπάτσους, παρόλο που κι αυτοί είναι πολύ χαμηλά στην εκτίμηση μου.

Άντε όμως να πείσεις τα νευρόσπαστα Ευροκυπριόπουλα πως έχουν λάθος και πως πρέπει να αλλάξουν. Είναι αδύνατον. Διότι η πανέξυπνη αστυνομία μας, θεωρεί πως τα προστίματα θα αλλάξουν την κατάσταση, άσχετα αν τα θύματα της ασφάλτου πληθαίνουν όλο και πιο πολύ (και οι τσέπες της αστυνομίας χοντραίνουν). Αλλά δεν τολμούν να βάλουν καμιά αυστηρή ποινή, όπως στέρηση άδειας για 6 μήνες το πιο λίγο, ακόμη και για μικροπαραβάσεις. Σου βάζουν ένα πρόστιμο 15 λίρες όμως επειδή στα φώτα τροχαίας που σταμάτησες πάτησες την γραμμή. Λίγο παράπτωμα είναι αυτό; Θα την λερώσεις σου λένε! Ρε δε μας χεζ... λέω εγω!
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε από μόνοι μας πως έχουμε λάθος για να αλλάξουμε. Άλλωστε από μικρά μωρά στα σχολεία μας μάθαιναν πως όλος ο κόσμος ήταν λάθος, εκτός εμείς που μια ζωή είμασταν οι καλοί, οι σωστοί και τα θύματα των κακών. Κι ο νοών νοείτω.