Όταν δύο άνθρωποι γίνονται ένα, τότε καταλήγουν να είναι δύο μισοί άνθρωποι...

Μου αρέσει πολύ που δουλεύω σε μια εταιρία όπου η πλειοψηφία του προσωπικού είναι γυναίκες. Πρώτα απ’ όλα το γραφείο είναι πιο όμορφο και πιο περιποιημένο. Το κυριότερο και πιο σημαντικό όμως πλεονέκτημα είναι το ότι κάποτε σκυλλοτρώγονται μεταξύ τους [ξέρετε τι γίνεται συνήθως όπου υπάρχουν πολλές γυναίκες] ενώ μερικές κάνουν φιλίες με εμάς και μας λένε και τα άπλυτα τους μέσα μέσα.
Από όλες αυτές υπάρχουν και κάποιες όντως καλές, και στην εμφάνιση αλλά και στο χαρακτήρα. Καλοσυνάτες, ευγενικές και προσγειωμένες.
Η Κ. ήταν μια από αυτές. Αυτό νόμιζα δηλαδή μέχρι τις προάλλες που πήγαμε να φάμε μαζί μεσημεριανό. Την άφησα να έχει την επιλογή του τόπου μιας και εγώ ήξερα πως θα αποζημιωνόμουνα από τα …κοινωνικά σχόλια που θα μου έλεγε. Η Κ. είναι μια κοπέλα κοντά στα 30, ελεύθερη, ευαίσθητη, ζωόφιλη, από καλή οικογένεια και αρκετά ευπαρουσίαστη, κάτι που πάντα με έκανε να διερωτώμαι γιατί τόσα χρόνια που την γνωρίζω έμεινε ελεύθερη. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να μάθαινα το γιατί εκείνη την ημέρα, αλλά τα καλά έρχονται πάντοτε εκεί που δεν τα περιμένεις.
Μιλούσαμε περί ανεμών και υδάτων μέχρι που το έφερε η κουβέντα και μου έλεγε πόσο δυσκολεύεται να βρει έναν πραγματικό άντρα. «πως είναι ο πραγματικός άντρας για σένα;» την ρώτησα. Και άρχισε η κωμωδία. «Τον θέλω να είναι καλός μαζί μου, να εκτιμά τις ανάγκες μου, να με αγαπά και να νιώθω ότι έχω ένα στήριγμα στη ζωή». Ε, καλά κόρη μου, δεν είναι όλοι έναν τέτοιο άνθρωπο που θέλουμε; Τι διαφορετικό μας λες; Και συνεχίζει… «δηλαδή, το πρωί που ξυπνώ, θέλω να μου φέρνει πρόγευμα στο κρεβάτι, να μου λέει πως με αγαπά πριν φύγει για δουλειά, να θέλει να κάνει παρέα τις φίλες μου, να μην με απατά, να πηγαίνουμε μαζί καταστήματα, να με βάζει πάνω από τη μαμά του, να αγαπά αυτά που αγαπώ κι εγώ, να ζηλεύει και λίγο όταν φλερτάρω με άλλους, να έχει καλή δουλειά για να περνάμε και άνετα οικονομικά, να μην πηγαίνει κάθε σαββατοκύριακο στο ποδόσφαιρο και κάθε Κυριακή στο κυνήγι [διότι είναι και χωρκατικο άλλωστε], να μου αγοράζει δώρα, να με παίρνει ταξίδια, να ,να ,να ,να…". κ.ο.κ
Εγώ δεν ήθελα να της χαλάσω τα όνειρα θερινής νυκτός και την άφησα να λέει τα δικά της για αρκετή ώρα. Είχα μπει σε πολύ μεγάλο πειρασμό να της πω πως θα γεράσει και θα εξακολουθεί να είναι μόνη της με τέτοια μυαλά που κουβαλά. Σκέφτηκα να μην την πληγώσω, μιας και σίγουρα έχει άλλες φίλες πιο κολλητές να της τα πούνε αυτά. Εγώ απλά αρκέστηκα στο «σε καταλαβαίνω ρε εσύ, ελπίζω να τον βρεις μια μέρα».
Αργότερα κάθισα και σκέφτηκα αν θα μπορούσα εγώ να ήμουν ποτέ ο τέλειος άντρας για μια γυναίκα, σαν την Κ. Δεν χρειάστηκα πάνω από 5 λεπτά για να συνειδητοποιήσω πως όχι μόνο δεν μπορώ αλλά ούτε και θέλω. Για καμία γυναίκα δε θα ήθελα να ήμουν ένας τέτοιος άντρας. Και σίγουρα καμία γυναίκα, ούτε ακόμη και η Κ. θα ήθελε να ήταν αυτή έτσι για τον άντρα της. Στο κάτω κάτω οι καιροί που οι γυναίκες γίνονταν χαλί για τους άντρες του πέρασε ανεπιστρεπτί, ευτυχώς. Αλλά εξηγιέμαι:
Δηλαδή αν οι φίλες της είναι ξερόλες και χαζοβιόλες και το μόνο που έχουν να λένε είναι να θάβουν άλλες γυναίκες, πρέπει να το ανεχτώ και να το αποδεχτώ; Αν δηλαδή εγώ θέλω να πηγαίνω με τους δικούς μου φίλους ποδόσφαιρο, θα πρέπει να το στερηθώ; Ακόμα και κυνήγι να θέλω να πάω, έτσι για να κάνω και την κάβλα μου, θα πρέπει να μην έχω την επιλογή; Κι αν εγώ το πρωί που ξυπνώ δεν έχω όρεξη να μιλώ και πολύ, πόσο μάλλον να κάνω και πρόγευμα σαν τις χαζοαμερικανικες ταινίες, πρέπει να σηκώνομαι και μισή ώρα νωρίτερα για να προλαβαίνω να της ετοιμάζω τοστ και χυμό; Κι αν εσύ θες να αγοράσεις 10 φορέματα επειδή η κολλητή σου αγόρασε κι αυτή 10 μια μέρα πριν, είμαι εγώ υπόχρεος να χάνω την ξεκούραση μου για να τρέχω μαζί της στα καταστήματα; Κι αν η μάνα μου, που είναι και μεγάλη σε ηλικία, θέλει κάποτε λίγη περισσότερη προσοχή και φροντίδα απ’ ότι εκείνη, θα πρέπει να την αφήσω στο έλεος του Θεού; Κι αν δηλαδή αυτή είναι και λίγο ψωνάρα και της αρέσουν οι φαντασίες και διάφορα αλλά νεοκυπριακα χόμπι, θα πρέπει να τα αγαπώ και εγώ; Κι όταν φλερτάρεις εσύ με άλλους πάω κι εγώ και φλερτάρω με άλλες ή σου λέω ένα "ασσηχτίρ στη μάνα σου", θα φταίω και από πάνω;
Δε μας χέζεις ρε κούκλα λέω εγώ. Εσύ δεν θες άντρα. Θες μια κόπια σου που να έχει απλά πουλί να κρέμεται. Εσύ δηλαδή θα παρατήσουν από τη ζωή σου, τους φίλους σου, την υπόλοιπη οικογένεια σου για έναν άντρα; Θα ανεχόσουνα να έρθει κάποιος από το πουθενά και να σου ζητήσει να γίνεις άλλος άνθρωπος μόνο και μόνο επειδή γαμάει καλά; Σιγά να μην δεχόσουν! Και καλώς δε θα δεχόσουνα. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος μέσα σε μια σχέση είναι να χάσει την προσωπικότητα του. Δεν λέω, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί, αλλά άλλο είναι να πας κάπου επειδή ο/η σύντροφος θέλει να πάει έστω και αν εσύ είσαι κουρασμένος ή δεν σου αρέσει, άλλο να ανεχτείς τα νευράκια και την κακοκεφιά του άλλου, κι άλλο να χάσεις την προσωπικότητα σου επειδή ο/η σύντροφος σου δεν μπορεί να σε δεχτεί όπως είσαι!
Ακόμα και μέσα από την Κ., που εξακολουθώ να συμπαθώ, είδα το πιο μεγάλο χαρακτηριστικό των [περισσοτέρων] νεοκυπριων: τον εγωκεντρισμό, τον εγωισμό και την αχαπαροσυνη. Και αυτό μας πιάνει όλους μέσα... και άντρες και γυναίκες. Πως θα μπορέσετε να κάνετε ποτέ σας έναν ευτυχισμένο γάμο ρε κοπέλες μου; Με έτσι μυαλά; Δηλαδή όλες αυτές που είναι πραγματικά προσγειωμένες και δεν ανέχονται και πολλά πολλά από άντρες με μυαλά σαν και της Κ., είναι ηλίθιες; Εγώ πιστεύω πως είναι πιο ευτυχισμένες από τις περισσότερες δεσμευμένες που συνήθως παντρεύονται η κάνουν σχέσεις μόνο και μόνο για να μην είναι μόνες και να μην τις περιπαίζουν οι φιλενάδες τους. Και ύστερα, φταίνε οι Ρωσίδες που τρώνε τους άντρες, λέει και η Κ. …