Καρπασία – ο επίγειος παράδεισος της Κύπρου – Μέρος 2ο

Από το Ριζοκάρπασο λοιπόν πήραμε το αυτοκίνητο και σε 5 λεπτά περίπου βρεθήκαμε στις βόρειες ακτές της Καρπασίας, εκεί που βρίσκεται η αρχαία εκκλησία του Αγίου Φύλονα. Η εκκλησία είναι κατεστραμμένη φυσικά, αλλά δένει απόλυτα με το όλο τοπίο που πραγματικά μοιάζει σεληνιακό.


Το μόνο που υπάρχει εκεί τώρα είναι ένα καφεστιατόριο και 4-5 δωμάτια, κτισμένα πάνω στους βράχους για τουρίστες. Περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας… το τοπίο μαγευτικό. Την εικόνα χαλούσαν τα σκουπίδια που βλέπαμε πως υπήρχαν ανάμεσα στους βράχους, προφανώς από ασυνείδητο κόσμο. Μου θύμισε λίγο τις παραλίες μας που ρίχναμε τα σκουπίδια όπου βρίσκαμε, μέχρι και πριν λίγα χρόνια πριν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμαστε. Μετά από 1 ώρα περίπου περπάτημα, καθίσαμε στο καφέ εκεί να πιούμε τον καφέ μας και να απολαύσουμε την ησυχία, το περιβάλλον και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. (φωτογραφίες κάτω)

Αργά λοιπόν το απόγευμα, πήγαμε πίσω στο Ριζοκάρπασο… Το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο χωριό, να δούμε τι κάνει ο κόσμος, να κάτσουμε κάπου κτλ. Παρκάραμε ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Συνέσιου και μπροστά από το λεγόμενο δημαρχείο τους και με μεγάλη έκπληξη είδαμε πως στην πλατεία του χωριού είχε γάμο και γλέντι!

Πάμε λοιπόν κι εμείς εκεί και σταθήκαμε δίπλα από τον κόσμο βλέποντας τις γυναίκες να χορεύουν τα ανατολίτικα παραδοσιακά τους τραγούδια. Ένας άνθρωπος που στέκεται δίπλα μου, προφανώς Κούρδος, γυρίζει και μου λέει χαμογελόντας «Rum, Kurd , kardashi» (Έλληνες, Κούρδοι, αδέλφια). Μετά μου εξήγησε πως ο γάμος είναι μικτός. Ο γαμπρός ήτανε Τούρκος από Τραπεζούντα, και η νύφη Κούρδισα. Μπήκαμε λοιπόν μέσα στο πλήθος και προχωρήσαμε μπροστά από την εξέδρα που είχανε στήσει για να παίζει μουσική η ορχήστρα και κάτσαμε στην απέναντι πλευρά του χώρου εκεί. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, σαν να είχε πέσει σήμα πως ήμασταν ΕΚ, άρχισε ο κόσμος να μας κοντεύει και να μας μιλά και να κάνει χειραψία μαζί μας. Μιλήσαμε με Τούρκους, Κούρδους, Τουρκοκύρπιους… όλοι τους πάρα πολύ ευγενικοί, αγνοί και φιλόξενοι. Και όλοι, ήξεραν ελληνικά. Τουλάχιστον 10-20 λέξεις ξέρανε οι έποικοι, ενώ οι ΤΚ μιλούσαν άπταιστα ελληνικά. Προς μεγάλη μας έκπληξη, είδαμε κι άλλους ΕΚ εκεί που πήγαν να δουν τον γάμο. Την ίδια ώρα, ο κόσμος χόρευε. Δεν ξέρω αν ήτανε τούρκικοι ή κουρδικοί χοροί, αλλά κρατούσε ο ένας τον άλλον από το μικρό δάκτυλο του χεριού και ανεβοκατέβαζαν τα χέρια τους ενώ τα πόδια τους έκαναν παρόμοιες κινήσεις του καλαματιανού. Μετά λοιπόν από πολλή και δυνατή μουσική και μερικά παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια στα τούρκικα («Τα ριάλια ριάλια τζαι πούντα..» κτλ) είπαμε να φύγουμε. Τότε κατεβαίνει από την εξέδρα ο πατέρας του γαμπρού και έρχεται προς εμάς: «Εφκαριστώ σας πολλά που ήρτετε. Εφκαριστώ πολλά. Νάσαστεν καλά»

Ο άνθρωπος ήρθε να μας ευχαριστήσει που βρεθήκαμε εκεί, ακάλεστοι! Τόση αγνότητα και καλοσύνη δεν ξαναείδα! Σε μια παρόμοια περίπτωση στις ελεύθερες περιοχές θα μας έδιωχναν με τις κλοτσιές έξω από το γάμο τους… Τελικά φύγαμε και πήγαμε πίσω στα δωμάτια μας για ύπνο, με σκοπό να ξεκινήσουμε πρωΐ την επόμενη να πάμε στον Απόστολο Αντρέα…

Το ηλιοβασίλεμα στον Άγιο Φίλονα








Περιοχή Άγιου Φίλωνα























(Η συνέχεια στο τρίτο μέρος)