Γιατί τόσος θυμός;

Όχι πως θέλω να εκθειάσω τον εαυτό μου (κατά βάθος θέλω δηλαδή...), αλλά σπάνια κάνω λάθη στο οδήγημα. Πάντα δείχνω πριν στρίψω, πάντα σταματώ στο κόκκινο, δεν υπερβαίνω τα όρια ταχύτητας, πάντα φορώ την ζώνη ασφαλείας, δεν παρκάρω όπου βρω δυσκολεύοντας άλλους, δεν παρκάρω σε τόπους στάθμευσης για ανάπηρους, δεν πίνω ποτέ αν οδηγήσω και ουδέποτε ανάβω το δυνατά μου φώτα όταν έχει άλλο αυτοκίνητο στην αντίθετη κατεύθυνση. Το πολύ πολύ να πιάσω κανένα μονόδρομο σαν πάο σπίτι αν κατουρηθώ και δεν μπορώ να κρατηθώ! Κι αυτό σπάνια πάλι...

Σήμερα όμως, έκανα λάθος. Άθελα μου. Προσπαθούσα να βγω από ένα καντούνι και στην άκρη του πεζοδρομίου είχε άλλο αυτοκίνητο, παράνομα παρκαρισμένο, και με εμπόδιζε να δω τον δρόμο, αν έρχεται ή όχι άλλο αυτοκίνητο. Αναγκαστικά έπρεπε να βγω σιγά σιγά προς τα έξω για να δω αν μπορούσα να μπω στον δρόμο. Παρολίγον να κόψω τον δρόμο σε μια μαλακισμένη που ερχότανε. Σταματά λοιπόν η "κυρία", κατεβαίνει κάτω από το αυτοκίνητο και άρχισε να φωνάζει και να ορίεται μέσα στον κόσμο. Αν και καταλαβαίνω γιατί εκνευρίστηκε, μου ήρθε να της αντινάξω μια να μην πει κιχ. Δεν περιγράφονταν οι φωνές της... μα τι ασυνείδητο με είπε, τι μεθυσμένο, τι ανέστητο, τι χειρονιμίες έκανε... την έπιασε το τραλαλα την παλαβή... Της είπα απλά "φκάλε τον σκασμό, τσούρα" και έφυγα γιατί εγώ ρεζιλίκια μέσα στους δρόμους δεν τα θέλω και ειδικά από νευρωτικές σκύλες, που πάντα έχουν ένα τρόπο να με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου (δυστυχώς όχι κυριολεκτικά)

Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι διάφορα... γιατί έχουμε τόση επιθετικότητα; Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βλέπω καθημερινά μια επιθετικότητα στον κόσμο μας, ειδικά όσο αφορά το οδήγημα. Μια τάση να φωνάξουμε στον άλλον, να παίξουμε ξύλο, να βρίσουμε, να κορνάρουμε με όλο μας τον θυμό.... Και δεν ξέρω γιατί. Γενικά έχουμε γίνει πολύ βίαιοι άνθρωποι. Γεμάτοι θυμό και νεύρα. Για παράδειγμα... ένας οδηγά αργά, που είναι μέσα στα όρια ταχύτητας, άρα είναι μαλακισμένος. Άλλος μπορεί να κάνει μια απροσεξία σαν οδηγά, δεν μένουν λόγια που δεν θα ακούσει για τη μάνα του. Άλλος θέλει να βγει από ενα καντούνι και κανείς, μα κανείς, δεν τον αφήνει να περάσει. Άλλος μπορεί να θέλει να κοιτάξει αριστερά, δεξιά και ξανά αριστερά πριν μπει σε κύριο δρόμο, ο πισινός θα αρχίσει να κορνάρει σαν του γαμούν τον πισινό. Και το χειρότερο; Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, 2 οδηγοί κτύπησαν άνθρωπο και τον εγκατέλειψαν. Σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Η μια οδηγός ήταν μεθυσμένη και σκότωσε ένα παιδί σε διασταύρωση, ένας άλλος οδηγός κτύπησε τουρίστα και εγκατέλειψε την σκηνή αφήνοντας τον να ξεψυχήσει στο δρόμο.

Γιατί λοιπόν τόσος θυμός, επιθετικότητα και αμπαλατοσύνη; Μήπως το οδήγημα είναι απλά μια μικρή πλευρά του γενικού χαρακτήρα μας, σαν Κύπριοι; Πως γίναμε τόσο επιθετικοί με τους άλλους; Μήπως η πρόσφατη έρευνα - έκθεση της ΕΕ για τους Κύπριους κτύπησε διάνα όταν συμπέρανε (ανάμεσα σε άλλα άκρως μη κολακευτικά συμπεράσματα) πως κατέχουμε το χαμηλότερο ποσοστό κοινωνικής αλληλεγγύης, ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής κοινότητας;

Έρχονται εκλογές. Όποιος κι αν βγει, θα πρέπει να προωθήσει την κοινωνική αλληλεγγύη των Κυπραίων με κάποιο τρόπο. Δεν μπορούν να φτιάξουν όλα και να διορθωθεί δια μαγείας η σαβούρα που παρατηρείται στην κοινωνία μας, αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει. Δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερόμαστε σαν να θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια ο ένας του άλλου. Ας χαμηλώσουμε λοιπόν λίγο ταχύτητα, να μην βιαζόμαστε να γίνουμε ρομποτ και να ψάξουμε να βρούμε τον άνθρωπο μέσα μας, που φαίνεται πως τον ξεχάσαμε...