Για τα αππωμένα μωρά μας, ξαναέγραψα Για τους αναίσθητους γονείς, ξαναέγραψα Όχι πως θα άλλαζε τίποτε ακόμη κι αν όλοι οι γονείς διάβαζαν τι γράφω εδώ, αλλά ψες κυριολεκτικά ήθελα να σκοτώσω και γονείς και μωρά.
Έγινε ανυπόφορη η κατάσταση πλέον. Μωρά απ' εδώ, μωρά απ' εκεί, μωρά παντού. Είτε μας κοροϊδεύουν πως μας λένε πως έχουμε υπογεννητικότητα είτε ο Κύπριος δεν ξέρει να βάζει προφυλακτικό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πας να πιεις ένα καφέ, έχει 10 μωρά να τρέχουν γύρω σου και να φωνάζουν, να σου χτυπάνε τη καρέκλα και οι γονείς τους να ζουν στην κοσμάρα τους σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Πας σε εστιατόριο να φας, 10 μωρά να τρέχουν γύρω σου και να χτυπάνε την καρέκλα σου και οι γονείς στην κοσμάρα τους. Πας σε μια εκδήλωση, σε μια ομιλία και 10 μωρά να κάνουν το ίδιο. Να φωνάζουν, να κλαίνε, να παίζουν και οι γονείς ατάραχοι, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Θες να πάρεις μια άδεια από τη δουλειά, σου λένε πως "εμείς έχουμε και κοπελλούθκια, και θέλω να πάρω άδεια τις μέρες που θα κάθεται κι ο άντρας μου για να περάσουμε διακοπές με τα μωρά μας. Πάρε άλλες μέρες εσύ άδεια". Θες να πας στη τράπεζα να κάνεις τη δουλειά σου, πρέπει να ανέχεσαι τα κλάματα και τις τσιριλιές των μωρών. Θες να κοιμηθείς λίγο πιο αργά την Κυριακή, έχεις τα μωρά είτε της γειτόνισσας είτε άλλων ένοικων της πολυκατοικίας να παίζουν και να φωνάζουν έξω ή κάτω από το παράθυρο σου.
Τελικά στην Κύπρο άμα δεν έχεις μωρό, είσαι καταδικασμένος να κλειστείς σπίτι σου. Έτσι κατάλαβα. Δεν έχεις πλέον πουθενά την πολυτέλεια να πας κάπου να κάτσεις για αναψυχή και να μην χρειάζεται να ανεχτείς τα σπορούθκια του καθενός. Έλεος.
Ψες πήγα σινεμά... ανάθεμα την ώρα που είπα να πάω. Η πισινή μου, προφανώς δεν είχε που να αφήσει την 4-5χρονη κόρη της, την έφερε στο σινεμά. Κλάμα και κλάμα και γκρίνια το μωρό... αυτή ΤΙΠΟΤΕ. Είπε στο μωρό μια φορά "σουτ", δύο φορές... μετά δεν ξανασχολήθηκε. Γυρίζω και της λέω "μα καλά μάνα μου, γιατί δεν ήρθες στην παράσταση των 5μμ; Σε παρακαλώ είτε σιώπησε το μωρό σου, είτε βγες έξω". Συγγνώμη!, μου λέει, αλλά είναι μωρό, τι να κάμω; Να καμωθείς τζαι να σπάσεις σαν τον μάππουρο ήθελα να της πω... αλλά δεν... Να σηκωθείς να φύγεις κυρία μου της λέω. Εγώ δεν πληρώνω για να ακούω τα κλάματα της κόρης σου. "Να πας να κάτσεις πιο κάτω αν γίνεται κύριε", μου λέει. Τελοσπάντων, έρχεται το διάλειμμα και γυρίζω πίσω και την βλέπω να μιλά στο κινητό... ούτε ένα συγγνώμη, ούτε να συγκινηθεί που το μωρό της κοιμότανε πάνω της κατακουρασμένο προφανώς από το πολύ το κλάμα. Καταλάβατε; Δηλαδή, επειδή "εν μωρά" θα πρέπει να τα ανεχόμαστε όλα πλέον. Σαμπως κι ο λόγος που τα μωρά είναι έτσι δεν έχει να κάνει σχέση με τους γονείς. Γιατί άμα βλέπεις μωρά άγγλων, γερμανών, γάλλων είναι στρατιωτάκια την ώρα που θα βρίσκονται σε δημόσιο χώρο με άλλο κόσμο; Μήπως αυτά δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι; Μήπως αυτά δεν θα ήθελαν να τρέχουν πάνω-κάτω; Δεν το κάνουν όμως, διότι τους μαθαίνουν από μικρά μωρά πως πρέπει να σέβονται τον άλλο κόσμο.
Αν δεν μπορείς ας πούμε κόρη μου να βρεις κάποιον να σου προσέχει το μωρό σου, κάτσε σπίτι σου. Αν μπορείς να το αφήσεις κάπου το μωρό σου, να το αφήσεις και να μην το φέρεις έξω μαζί σου. Αν εσύ θέλεις ας πούμε να είσαι κουνέλλα και να κάμνεις αβέρτα κοπελλούθκια, να ξέρεις πως ο ελεύθερος ή άτεκνος συνάδελφος σου δεν έχει υποχρέωση να σου δώσει καμία προτεραιότητα αν θες άδεια. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και κανείς, μα κανείς δεν είναι υπόχρεος να τραβά ζόρια με τις επιλογές κάποιου άλλου.
Προσωπικά αν είχα μωρό ουδέποτε θα υπέβαλλα σε κανέναν να ανεχτεί τα κλάματα του κτλ. Αν θέλω μωρό, να τραβώ εγώ τα ζόρια κι όχι ο υπόλοιπος ο κόσμος. Ούτε και σε ένα κωλοσινεμά δεν μπορούμε να πάμε πλέον... για καφέ ή εστιατόρια καλύτερα να μην μιλήσω παραπάνω. Θα τα κόψω κι αυτά εντελώς, θέλω δεν θέλω. Εκτός κι αν κάμω κι εγώ κανένα μπασταρτούδι για να γίνω κι εγώ ισότιμο μέλος αυτής της μαλακισμένης κοινωνίας που ζούμε. Α ρε Ηρώδη... γεννήθηκες σε λάθος εποχές!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου