Το σεξ και η κυπριακή κοινωνία

Ένας άντρας 40ρης και εργένης θεωρείται κουλ και άνετος, μια γυναίκα όμως 40αρα και εργένισσα θεωρείται απεγνωσμένη για γαμίσι και γάμο.
Είναι κουλ και must ένας άντρας να θέλει μια γυναίκα με μεγάλο στήθος, αλλά είναι πουτανιό μια γυναίκα να θέλει έναν άντρα με μεγάλο πουλί.
Είναι κουλ να δεχόμαστε έναν γκέϊ συνάδελφο και να του μιλάμε, αλλά είναι ντροπή να κυκλοφορήσουμε και έξω μαζί του! Τι θα πει ο κόσμος άλλωστε;!

Παρόλα αυτά, οι Κύπριοι είναι πάρα πολύ ανοιχτόμυαλοι στο σεξ.
"Τι κι αν κάνει σεξ με πολλούς άντρες μια γυναίκα; Δικαίωμα της" λέει ένας.
"Άντε και το κάνει από πίσω... άμα της αρέσει, τι με νοιάζει εμένα; Εξάλλου, γουστάρω να την παίρνω από πίσω", λέει ο διπλανός του.
"Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τους γκέϊ.. ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του", λέει κάποιος άλλος.
"Όχι, διαφωνώ. Δεν σημαίνει πως ένας άντρας παρθένος είναι και ηλίθιος ή μαμμόθρεφτος.. μπορεί να ψάχνει για κάτι ποιοτικό", λέει μια άλλη.
"Δεν έχει σημασία το μέγεθος. Σημασία έχει να με αγαπά", λέει η κολλητή της.

Από φιλοσοφίες και λογάκια, είμαστε πρώτοι. Όλοι ανοιχτόμυαλοι, όλοι δεκτικοί σε όλα, όλοι ακομπλεξάριστοι. Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Ή μήπως είναι κι αυτά ένα ακόμη καμουφλάζ που κάνουμε εμείς οι Κύπριοι εξ αιτίας της ανεπτυγμένης αίσθησης του πουριτανισμού και ευπρεπισμού που κουβαλάμε; Νιώθουμε μια μεγάλη ανάγκη να πούμε μια σπουδαία άποψη μπροστά σε κοινό για να εισπράξουμε ένα κολακευτικό σχόλιο ή βλέμμα από τους άλλους... άσχετα αν δεν κάνουμε πράξη τα λόγια μας, άσχετα αν η ιδεολογία και κουλτούρα μας είναι άλλη. Μια υπερσυντηρητική και ανατολίτικη κουλτούρα.

Παρόλο που οι περισσότεροι άντρες θα σου πούνε πως δεν τους νοιάζει αν μια κοπέλα έχει πάει με αρκετούς άντρες, είναι ένα ψέμα. Υπάρχουν πάντοτε και οι εξαιρέσεις, δεν λέω, αλλά οι περισσότεροι θα λένε ψέματα. Τους νοιάζει. Το αίσθημα "ιδιοκτησίας", αποκλειστικότητας και "κατοχής" είναι έντονα αναπτυγμένο στους άντρες και στον άνθρωπο γενικότερα. Για μια πολύ μεγάλη μερίδα, αυτού του είδους η κοπέλα, είναι πουτάνα. Είναι ξεσκισμένη. Είναι ... μεταχειρισμένη. Αυτό είναι και το αίσθημα που φέρνει και τα επόμενα ... κακά. Χωρίζει μια κοπέλα από τον τύπο. Αυτός, αμέσως λέει αριστερά και δεξιά πως την γάμησε, ακόμα κι αν δεν έγινε κάτι τέτοιο. Η ανάγκη να νιώσει ότι του ανήκει, ο πληγωμένος του εγωισμός, ακόμα κι όταν δεν είναι μαζί, εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα του. Παράλληλα, όταν η γυναίκα το κάνει από πίσω, δεν είναι καλή. Είναι ανώμαλη. Μαλακίες θα μου πουν οι περισσότεροι. Εμάς τους άντρες μας αρέσει! Κι όμως, άντε τώρα να γνωρίσεις μια κοπέλα και πριν ακόμη καλά καλά έρθεις κοντά της σαν άνθρωπος, να σου ζητήσει τέτοιο πράγμα επειδή της αρέσει. Οι περισσότεροι, τι θα πουν για αυτήν; Και θα την εκτιμούν το ίδιο; Δεν νομίζω.
Και τι να πω για το θέμα των γκέϊ; Που κανείς δεν έχει πρόβλημα μαζί τους, φτάνει να μην είναι δικός μας άνθρωπος. Όταν κάτι δεν μας ενοχλεί απλά και μόνο επειδή δεν είναι στη ζωή μας, τότε σημαίνει πως στην ουσία μας ενοχλεί. Όλοι λένε σήμερα πως ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του. Άντε τώρα να μου βρείτε έναν Κύπριο που έμαθε πως ο αδελφός ή η αδελφή του είναι γκέϊ και το δέχτηκαν εύκολα ή σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Ελάχιστοι. Άσε που οι περισσότεροι από εμάς αν μάθουν πως ένας φίλος ή γνωστός τους είναι γκέϊ θα νομίζουν ξαφνικά πως γίναμε ΟΙ γκόμενοι και μας την πέφτουνε οι πούστηδες.
Επίσης ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια, αυτή τη φορά που ακούγεται από στόμα γυναικών, είναι το θέμα του μεγέθους... "δεν έχει σημασία το μέγεθος, αλλά η τεχνική και να με αγαπά". Το ψέμα του αιώνα. Σίγουρα θέλουν κάποιον που να τις αγαπά (όπως κι οι άντρες βέβαια), αυτό δεν είναι ψέμα. Γιατί όμως οι κοπέλες δεν το λένε ευθαρσώς πως γουστάρουν ένα μεγάλο πουλί και μάλιστα πως είναι και από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο, πράγμα που κοιτάζουν σε ένα άντρα; Μήπως ακριβώς γιατί πρέπει να είναι ευπρεπείς; Γιατί μετά θα τις πουν πουτάνες; Μήπως η κατά τα άλλα ανεκτική, ανοιχτόμυαλη και δεκτική μας κοινωνία θα στήσει λαϊκό δικαστήριο και πουτάνα θα την ανεβάζει και πουτάνα θα την κατεβάζει; Εγώ λέω ΝΑΙ. Η κοινωνία μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από εμάς τους ίδιους, είναι πάντα έτοιμη να κρίνει, να κατακρίνει, να δικάσει, να απομονώσει όλα αυτά που αν ρωτηθούμε μπροστά σε κοινό θα πούμε πως δεχόμαστε για να περάσουμε μια εικόνα κουλ, ανοχής και δεκτικότητας προς τα έξω. Ευπρεπισμός, επιφανειακή εξέλιξη από την έξω μεριά και ρατσισμός, ανύπαρκτη ανοχή και παράλυτο πνεύμα από την μέσα. Αυτή είναι η κοινωνία της νέας Κύπρου των πολλών εκατομμυρίων και πανάκριβων αυτοκινήτων.

Κι εγώ, βλέποντας τα όλα αυτά, έχω μια απορία... Αν τελικά όλοι εμείς οι άντρες είμαστε τόοοοοσο γαμιάδες όσο λέμε και παινευόμαστε, σύμφωνα με τα δεδομένα της κοινωνίας μας, μήπως δε θα έπρεπε να είναι και όλες οι κύπριες γυναίκες πουτάνες για να ευσταθεί η ισχυρισμός μας; Αν όχι, τότε πως γίνεται να γαμάμε τόσο πολύ, ταυτόχρονα όμως οι κοπέλες και οι γυναίκες μας να είναι όλες "υπόδειγμα"; Μήπως τελικά είναι όλες τους πουτάνες ή μήπως εμείς οι άντρες είμαστε τόσο κομπλεξικοί που δημιουργούμε ιστορίες για να επιβεβαιώσουμε -στον εαυτό μας πρώτα και μετά στους άλλους- τον ανύπαρκτο αντρισμό μας; Διότι κάποιος που νιώθει αρκετά άντρας, δεν έχει ανάγκη καν να παινευτεί πως γάμησε. Το θεωρεί σαν κάτι το φυσιολογικό και όχι σαν κάτι που αξίζει ιδαίτερης αναφοράς.

Κι όσο αφορά τον συνδιασμό σεξ και έρωτα... μια είναι η συμβουλή μου. Μην περιμένετε τον τέλιο άνθρωπο διότι το καλύτερο που μπορείτε να βρείτε εκεί έξω είναι έναν άνθρωπο να σας κάνει να χαμογελάτε και όχι πρίγκιπες ή πριγκιποπούλες. Κι αν με αυτό τον άνθρωπο καταφέρετε να κάνετε και καλό σεξ, τότε απλά προσπαθήστε να μην τον χάσετε!