Μια λογική απάντηση στο ερώτημα είναι πως η απιστία σε μια σχέση ή γάμο δεν μπορεί να είναι έντιμη και πως ναι, υπάρχει ειλικρινής συγχώρεση. Προσωπικά πιστεύω πάρα πολύ έντονα πως τα πράγματα δεν μπορούν να είναι τόσο απλά, άρα και μια μονολεκτική απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ανακριβής. Σαν άνθρωποι είμαστε τόσο πολυσύνθετοι, γι' αυτό και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε. Ίσως ως ένα βαθμό αλλά όχι ολοκληρωτικά. Ας δούμε όμως λίγο το θέμα, μακρυά από "πρέπει" και ηθικολογίες.
Σήμερα, περίπου 7 ή 8 άντρες στους 10 απατούν την σύντροφο τους. Σε μικρότερο βαθμό, ίσως 1 στις 2 οι γυναίκες απατούν τον σύζυγο τους ή θέλουν να το κάνουν ή το σκέφτονται. Αυτό το γεγονός, μαζί με την εντύπωση πως η απιστία είναι άτιμη, μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως μόνο το 1/5 του συνολικού ανδρικού πληθυσμού και μόνο οι μισές γυναίκες είναι έντιμα άτομα. Απογοητευτικό δεν σας φαίνεται; Εγώ θα διαφωνήσω με αυτό τον κανόνα διότι δεν πιστεύω στην μονοδιάστατη κριτική είτε της απιστίας είτε της συγχώρεσης. Αν χωρίζαμε την απιστία σε κατηγορίες, θα υπήρχαν 3 κύριες μορφές απιστίας:
α. Η απιστία του ενός εν αγνοία του άλλου
β. Η απιστία και των δύο εν γνώση τους
β. Η απιστία και των δύο εν γνώση τους
γ. Η απιστία του ενός εν γνώση του άλλου ή και με την έγκριση του
Ας δούμε την πρώτη μορφή απιστίας. Ο ένας εκ των δύο απατά τον/την σύντροφο του κρυφά, εν αγνοία του άλλου. Το θύμα στερείται του δικαιώματος να ξέρει για την απιστία και να αποφασίσει αν θα την δεχτεί ή όχι. Επίσης, αν ο απατών σύντροφος δεν είναι προσεκτικός, μπορεί να μεταφέρει στο θύμα και διάφορα νοσήματα. Αυτή είναι η μόνη, κατ' εμένα, μορφή απιστίας που είναι κατακριτέα. Ίσως και εγκληματική.
Η δεύτερη μορφή απιστίας είναι η λεγόμενη απιστία από κοινού. Δηλαδή, και οι δύο γνωρίζουν πως το ταίρι τους ξενογαμιέται, το συζητάνε, το δέχονται και καταλήγουν πως η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον είναι πιο σημαντική από το σεξ. Δεν μοιράζονται με άλλους την ζωή τους, μοιράζονται μόνο το σεξ. Είτε μαζί με τρίτο (ή 4ο ή 5ο) άτομο, είτε χωριστά. Αυτό για μένα δεν είναι καθόλου μεμπτό. Είναι ένας ειλικρινέστατος διακανονισμός του ζευγαριού και κανείς δεν μπορεί να πει τίποτε. Το πως δουλεύουν 2 άνθρωποι στο κρεβάτι τους αφορά αυτούς και μόνο αυτούς. Εδώ όμως υπάρχει ένας κίνδυνος να καταλήξουν στην πρώτη μορφή απιστίας. Αν για παράδειγμα το ζευγάρι προσκαλέσει τρίτο άτομο στο κρεβάτι τους και αργότερα ο ένας εκ των δύο κρυφά από τον άλλον βλέπει αυτό το τρίτο άτομο, τότε μπαίνουν στην μορφή απιστίας που εξήγησα πιο πάνω.
Η τρίτη απιστία είναι η πιο έντιμη από όλες :) Υπάρχει πάντα ειλικρίνεια και ξεκαθάρισμα θέσεων κι αφού ο ένας εκ των δύο το αποδέχεται και δεν αντιδρά τότε αμέσως γίνεται θέμα διακανονισμού του πως λειτουργεί η σχέση. Λίγο δύσκολο να το δούμε αυτό στη Κύπρο και αν συμβαίνει, συμβαίνει πολύ αραιά. Αυτό που συμβαίνει πολύ στην Κύπρο είναι το ένα άτομο να γνωρίζει για τα... τσαλαβουττήματα του άλλου αλλά τα ανέχεται λόγο διαφόρων ταμπού της κοινωνίας μας και όχι επειδή πραγματικά δείχνει ανοχή.
Λέγοντας το αυτό το τελευταίο, μπαίνουμε στο θέμα συγχώρεση. Υπάρχει πραγματική συγχώρεση; Δηλαδή μπορεί ένας άνθρωπος να συγχωρέσει πραγματικά τον άλλον που του φόρεσε το κέρατο, τον πρόδωσε, τον πλήγωσε και τον μείωσε; Μπορεί ένας άντρας να ανεχτεί το κέρατο και το ρεζίλεμα και να συγχωρέσει πραγματικά την σύντροφο του; Ή μπορεί ποτέ η γυναίκα να συγχωρέσει τον άπιστο σύντροφο της που την πρόσβαλε σαν γυναίκα, την μείωσε και την πρόδωσε; Εγώ λέω ΟΧΙ. Ποτέ, μα ποτέ, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική συγχώρεση. Αντίθετα, υπάρχουν πάρα πολλές παραλλαγές "συγχώρεσης" που κάθε άλλο παρά πραγματικές είναι. Θα έλεγε κανείς πως είναι συγχώρεση ανάγκης, συγχώρεση συμφέροντος κτλ.
Ο Ν. είναι παντρεμένος εδώ και χρόνια, έχει 2 παιδιά με την γυναίκα του που προέρχεται από πλούσια οικογένεια. Πριν λίγα χρόνια την πήρε τσακωτή με τον καλύτερο του φίλο. Η πρώτη του αντίδραση ήταν πως θα χωρίσει. Όμως τελικά την "συγχώρεσε". Ανέχτηκε το κέρατο διότι αν χώριζε θα έχανε την μεγάλη κληρονομιά του πεθερού και θα τον κορόιδευαν κι όλοι οι γνωστοί του. Τουλάχιστον τώρα, αφού παρέμεινε παντρεμένος, μπορεί να λέει πως είναι όλα βλακείες και κουτσομπολιά. Εδώ λοιπόν τίθεται το θέμα συγχώρεσης συμφέροντος.Η Π. είναι κι αυτή παντρεμένη εδώ και χρόνια. Εδώ και λίγο καιρό ξέρει πως ο άντρας της την απατά. Δεν του το έχει πει και δεν έχει σκοπό να τον αφήσει. Πιστεύει πως είναι απλά μια περιπέτεια και πως στο τέλος σε αυτήν θα καταλήξει ο άντρας της. Τον αγαπά πολύ και δεν θέλει να αφήσει την απιστία του να χαλάσει τόσα χρόνια γάμου. Κι ας πληγώνεται κάθε φορά που της λέει ψέματα και πάει με την άλλη. Και ακριβώς επειδή την ενοχλεί, κάθε φορά που βγαίνει έξω από το σπίτι ο άντρας της αναρωτιέται αν θα πάει να βρει την άλλη. Τι κι αν πάει δουλειά ο άντρας της, τι κι αν θα πάει απλά να δει φίλους ή στο γήπεδο ή κυνήγι. Η υποψία στο μυαλό της είναι πάντα εκεί και την βασανίζει.
Η Γ. είναι κι αυτή εδώ και λίγα χρόνια με τον Κ. Ζουν σε ένα σχετικά μεγάλο χωριό της επαρχίας Λεμεσού. Όλοι οι φίλοι τους έχουν να λένε πόσο αγαπημένο ζευγάρι είναι. Οι γονείς της τον αγαπούν πολύ. Όλοι οι συνάδελφοι της ξέρουν πόσο αγαπημένο ζευγάρι είναι. Η Γ. όμως έμαθε πως ο Κ. την απατά. Η ίδια νιώθει ντροπιασμένη, μειωμένη, πληγωμένη... στο σημείο που άρχισε να νιώθει άσχημα με τον εαυτό της. Συχνά πυκνά τα βάζει με τον εαυτό της... πως αυτή φταίει, πως δεν είναι καλή, ικανή και όλα αυτά. Μίλησε στον άντρα της και της παραδέχτηκε πως την κεράτωσε αλλά της υποσχέθηκε πως δεν θα ξαναγίνει και την εκλιπαρούσε να μην τον διώξει. Η Γ. ήθελε όμως να τον διώξει... δεν μπορούσε όμως να αντέξει τους ψιθύρους στο χωριό, τα κουτσομπολιά και ειδικά τον πουριτανισμό των χωριανών της. Χρησιμοποιημένη θα την ανεβάζαν, χρησιμοποιημένη θα την κατεβάζαν. Ένιωθε και άσχημα διότι πάντα έλεγε πως είναι πανευτυχής με τον άντρα της και πάντα κορόιδευε αυτές που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον άντρα τους. Τελικά αποφάσισε να τον "συγχωρέσει"¨κι αυτή και να κάνει τον μεγαλύτερο συμβιβασμό της ζωής της, με την ελπίδα πως μια μέρα θα μπορέσει ξανά να τον εμπιστευτεί και να τον δει όπως πριν...
Τέλος, η Δ. είναι μια γυναίκα γύρω στα 55 που πρόσφατα έδιωξε τον άντρα της από το σπίτι μετά που η οικιακή βοηθός τους της είπε πως την παρενοχλούσε σεξουαλικά ο άντρας της. Αφού λοιπόν τον παρακολούθησε πιο στενά, το διαπίστωσε κι η ίδια και τον έδιωξε. Αυτή δουλεύει σε νοσοκομείο και πολλές νύχτες λείπει από το σπίτι ενώ τις ώρες που δεν κάθεται νιώθει μεγάλη μοναξιά. Το μοναχοπαίδι της ζει και εργάζεται μόνιμα στο εξωτερικό. Σαν ζευγάρι, είχαν όμως μεγάλο χρέος. Και η Δ. ήταν εγγυήτρια του άντρα της. Αφού λοιπόν τον έδιωξε από το σπίτι, επικοινώνησε με τον σύνδεσμο διαζευγμένων γυναικών για να μάθει ποια θα ήταν τα δικαιώματα της αν προωθούσε διαδικασίες διαζυγίου. Εκεί δυστυχώς της είπαν πως αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και της ανέφεραν και περιστατικά που κάποιες γυναίκες έχασαν το σπίτι τους, την στέγη τους επειδή είχε χρέος ο πρώην άντρας τους και αυτές ήταν εγγυήτριες. Δεν πέρασαν πολλές βδομάδες που η Δ. δέχτηκε πίσω τον άντρα της και .... "τον συγχώρεσε". Κι αν την ρωτήσετε αν θα έπαιρνε ξανά οικιακή βοηθό, μπορεί και να σας χτυπήσει... ούτε που θέλει να ακούσει κάτι τέτοιο.Δεν πιστεύω λοιπόν πως μπορεί να υπάρξει όμως ποτέ πραγματική συγχώρεση. Από κανέναν άνθρωπο. Διότι η πραγματική συγχώρεση απαιτεί να μην έχεις αμφιβολίες για τον/την σύντροφο σου, να μην περιμένεις ανταλλάγματα επειδή τον συγχώρεσες, να δείχνεις την ίδια εμπιστοσύνη που έδειχνες και πριν μάθεις για την απιστία του/της και όταν τον βλέπεις να μην βλέπεις στο πρόσωπο του τον άνθρωπο που σε πλήγωσε, μείωσε και πρόδωσε Ναι, μπορείς να εξακολουθείς να τον αγαπάς... αλλά δεν πιστεύω πως μπορεί ποτέ κανείς να συγχωρέσει πραγματικά την απιστία.
10 σχόλια:
Γενικά στη ζωή, ποτέ μην λες ποτέ, διότι δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον! Με όσα γράφεις και συμφωνώ και διαφωνώ.
Συμφωνώ στο ότι η απιστία δεν είναι εύκολη υπόθεση να την συγχωρέσεις, και άπαξ και γίνει μια φορά απο τον σύντροφο σου, θα είσαι καχύποπτος και επιφυλακτικός για καιρό.
Οχι αναγκαστικά για πάντα. Κάποτε ίσως το ξεπεράσεις -όχι εσύ προσωπικά, γενικά μιλάμε :). Εξαρτάται και από το πόσο ανθρώπινη τη θεωρείς. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο καταδικαστέα. Και το λέω αυτό όχι μόνο βασισμένη σε προσωπικές εμπειρίες αλλά και των ατόμων γύρω μου.
Εγώ θα σου μεταθέσω το ερώτημα: είναι ο άνθρωπος ζώο μονογαμικό? Η έχει πεισθεί ότι είναι λόγω κοινωνικών ταμπού? Κάποιοι θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι έγινε μονογαμικός για είναι σίγουρος ο άντρας για το ποιοι είναι οι κληρονόμοι του (δηλ. για το ότι τα παιδιά του δεν είναι του γαλατά :)
Εν ολίγοις πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κανόνες στην αγάπη και άρα στις σχέσεις. Ο καθένας από εμάς προσπαθεί όπως μπορεί να βρει τις ισορροπίες του. Αλλοι όντας μονογαμικοί (είτε γιατί το θέλουν, είτε γιατί συμβιβάζονται, διότι ναι και αυτός είναι ένας συμβιβασμός) άλλοι όντας πολυγαμικοί (εν γνώσει ή όχι του συντρόφου τους). Για μένα είναι μεν ιδανικό να το ξέρει και να το αποδέχεται ο σύντροφος, και ακόμη περισσότερο αν πράττει κι αυτός ανάλογα, αλλά, γύρω μου, ο κόσμος απατά τον άλλον κυρίως εν αγνοία του. Και αυτό ανθρώπινο (όχι όμως να του μεταφέρεις ασθένειες όταν είναι αχάπαρος!)
Για να γυρίσω στις στατιστικές σου. Οταν μου δείξεις και αποδείξεις ότι 9 στις 10 μακροχρόνιες σχέσεις (δηλ. 5, 10, 20 χρόνων) ικανοποιούνται σεξουαλικά με τον σύντροφο τους και δεν έχουν πέσει σε ερωτικό τέλμα τότε θα συμφωνήσω μαζί σου εφ'όλης της ύλης.
Μέχρι τότε ας μην κρίνουμε τους άλλους βάσει του εαυτού μας (και αυτό το κάνουμε όλοι!) και ας είμαστε πιο ανεκτικοί με το καημένο ανθρώπινο είδος!
Είναι ένα θέμα Νεγρίτα μου που δεν έχει μονοδιάστατη μορφή. Ο καθένας το βλέπει με τον δικό του φακό. Οπόταν το να συμφωνήσουμε δεν είναι αυτοσκοπός. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις σου, αλλά κρατώ τις δικές μου. Δεν κρίνεται κανείς πάντως. Το να εκφέρεις άποψη δεν σημαίνει και κατ' ανάγκη επίκριση. Ο καθένας μας έχει τις δικές του "κόκκινες γραμμές", τα όρια του δηλαδή και εκτιμώ πως κανείς μας δεν πρέπει να συμβιβάζεται με πράγματα που ξεπερνούν τα όρια του. Άλλο πράγμα να συμβιβαστείς με κάτι που δεν σου αρέσει, κι άλλο πράγμα να ανέχεσαι τα πάντα για χάρην συμβιβασμού. Εγώ κατακρίνω την απιστία όταν γίνεται εν αγνοία των άλλων. Τα άλλα, δεν το θεωρώ καν απιστία... γιατί αν ξενοπηδάς και δίνεις το δικαίωμα στο ταίρι σου να το δεκτεί ή να το απορρίψει, τότε μόνο εντιμότητα είναι. Και τότε το θέμα πολυγαμικότητας δεν φαντάζει και τόσο άσχημο.
Συγχωριανέ, πάλε διαφωνώ μαζί σου.
Είμαι πολλά κοντά στο να πάρω τη μεγάλη απόφαση τζε σκέφτομαι πολλά τούτο το θέμα τελυταίος. Τζείνω που με τρώει είναι αν θα με "σηκώνει" η γυναίκα μου σε 5-10 χρόνια. Τζε αν δεν, τι θα κάμω, θα πάω στη γειτώνισσα? Κατ'αρχήν δεν θα μπορούσα να πω ποτέ μου ένα τόσο σοβαρό ψέμα. Ούτε και αν μου έδινε το οκ η συζηγος νομίζω θα το έκαμνα. Πως θα γίνει δηλαδή, θα της πω "ξέρεις δεν με καυλ...εις πια, θα κάμω φιλενάδα" τζε θα μου πει εντάξει(τζε δεν θα νιώθει χάλια)? Τζε αν μου πει η γυναίκα μου "ο γείτωνας εσηει τον πιο μεγάλον εν να πάω ποτζεί πόψε" εν θα θέλω να παιχτώ?
Θεωρώ τζε το εν γνώση κέρατο ανειλικρινές, ή είσαι με κάποιον 100%, ή δεν είσαι.
Επιφυλάσσουμε όμως να το ξανασυζητίσουμε σε 5-10 χρόνια :)
Μπανανιστάνε μου, μακάρι να μην χρειαστεί σε 5-10 χρόνια να το ξανασυζητήσουμε :)
Ατε και με το καλό, θέλουμε κεραστικό ΟΛΟΙ οι μπλόγκερς. Κανόνισε να μας ξεχάσεις την μεγάλη ημέρα! :)
Δηλαδή όταν σε κερατώνει κάποιος και στο λέει είναι τίμιο και ηθικό?
Και όταν δεν το ξέρεις είναι άτιμο και ανήθικο? Τι θα αλλάξει όταν το μάθει κάποιος αργά ή γρήγορα ? Όσο πιο γρήγορα το μάθει τόσο το καλύτερο.Να το λένε πριν πάνε με άλλον ή άλλη αυτό είναι τίμιο και ότι προκύψη από τον/την υποψήφιο/η κερατά/ού.
stalamatia εν νομίζω να έχω πει κάτι τέτοιο :)
Χμ ναι δεν σου καταλογίζω αυτά που έγραψα ,αλλά πες μου κάτι αν δεν υπάρξει πραγματική συγχώρεση πως θα προχωρήσει η σχέση ?΄Τελικά το θέμα είναι να μη τύχει στον καθένα.Μα είναι δυνατόν στους 10 άνδρες οι7-8 να απατούν ? τι στο καλό πάθανε οι άνδρες??????
όπως λέει κι η Νεγρίτα, είμαστε πολυγαμικά ζώα. Μπορείς να συγχωρέσεις και να μην κρατάς κακία, αλλα ουδέποτε θα είναι τα πράγματα όπως πριν. Είτε συμβιβάζεσαι αν μπορείς, είτε πας για άλλα... γι αυτό λέω πως άμα η απιστία είναι και από τους δύο ή με την έγκριση και των δύο (υπάρχουν τέτοια ζευγάρια σε διαβεβαιώ) είναι ανώδυνη... ή τουλάχιστον λιγότερο επώδυνη. (ελπίζω να μην μας διαβάζουν μικρά παιδιά!)
Αγαπητή μου Stalamatia,
Έχει μέρες που σκεφτόμουν (με αφορμή αυτά που έγραψες “…Μα είναι δυνατόν στους 10 άνδρες οι 7-8 να απατούν ? τι στο καλό πάθανε οι άνδρες?????? …”) να γράψω κάτι απαντητικό (για να σώσω και την αντρική τιμή από τα ιταμά υπονοούμενα σου), αλλά οι πολλές υποχρεώσεις μου δεν με άφηναν. Σήμερα όμως ένεκα του ότι οικουρώ (όρος που χρησιμοποιείται συνήθως για τις περιπτώσεις που σημαίνοντες πολιτικοί παραμένουν σπίτι λόγω κάποιας ασθένειας – κι εμένα μ’ έπιασε η μέση μου!) είπα να το κάνω έστω και τώρα!
Κατ’ αρχήν θα στο πω ορθά κοφτά (τζιαι τρικωμιτικά που λαλούν τζιαι οι Τρικωμίτες – εγώ πάντως δεν είμαι): Μ’ έχεις στεναχωρήσει τα μάλα. Με τα λεγόμενα σου (που έκανα copy-paste πιο πάνω) είναι προφανές ότι δεν παρακολουθείς σοβαρά και ούτε μελετάς τα γραφόμενα μου. Απεναντίας μετά λύπης παρατηρώ (από τα λεγόμενα σου) ότι δεν έχεις εμπεδώσει απολύτως τίποτα από τα τόσα όσα με περισσή επιστημονικότητα και τεκμηρίωμενα είχα αναλύσει σε κείμενο μου (για το καυτό θέμα της ούτω καλούμενη αντρικής “απιστίας”) κάπου σ’ ένα post στο blog “Προεδρικές”.
Εκεί είχα επεξηγήσει (εμβριθώς και εμπεριστατωμένα) γιατί σήμερα “άντρες δεν υπάρχουν (τόσοι πολλοί) πια” (που λέει και ένα γνωστό άσμα) και είχα πολύ τεκμηριωμένα αναλύσει γιατί ο αριθμός των γυναικών που αναλογούν σε κάθε (κύπριο) άντρα έχει ιδιαίτερα αυξηθεί (σήμερα το νούμερο αυτό ανέρχεται στις 1,55 γυναίκες!).
Δεν θα επαναλάβω εδώ ότι γράψει τότε (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα ψάξει στο link http://proedrikes.blogspot.com/2008/01/katebevw-yia-proedros.html και να τα μελετήσει.
Με την ευκαιρία αυτή (που πήρα το λόγο) θέλω ν’ αναφερθώ και σ’ ένα άλλο παρεμφερές ζήτημα (ένα πρόσφατα συμβάν από τη show biz) με παράπλευρες παρενέργειες.
Πιο συγκεκριμένα θέλω να επαινέσω τη ριζοσπαστική και πρωτοποριακά τολμηρότατη στάση μιας γυναίκας (σπανίως το συναντάμε αυτό), της συζύγου του τραγουδιστή Πασχάλη, η οποία πραγματικά με συγκίνησε. Όλες οι γυναίκες (ερωμένες, σύζυγοι, γκόμενες), πρέπει αν την έχουν ως παράδειγμα, ενώ εμείς οι άντρες πρέπει να την ανακηρύξουμε ως ηρωίδα και προστάτιδα μας (κάτι σαν την Μητέρα Τερέζα για τον αντρικό πληθυσμό).
Ως γνωστόν η κύρια Πασχάλη (Σοφία τ’ όνομα της αν δεν κάνω λάθος) είπε όταν ο σύζυγος τη παραδέχτηκε στο τέλος (όλα μαθαίνονται κι όλα εδώ πληρώνονται), την κουτσουκέλα του (για το παιδί που έκανε μ’ άλλη γυναίκα), ότι ΕΦΤΑΙΓΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΙΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ!!! (Κάτι θα ξέρει η γυναίκα για να το λέει).
Τι μεγαλείο ψυχής! Οποία ταπεινότητα, αυτογνωσία και ανωτερότητα από μέρους της!
(Η Σοφία γιορτάζει στις 17 του Σεπτέμβρη μαζί με τη Αγάπη, την Πίστη και την Ελπίδα. Λέτε η συγκεκριμένη κύρια Σοφία να έχει και τις άλλες αρετές, (δηλ. εκτός από το να είναι Σοφή, να τρέφει και πολλή Αγάπη για το σύζυγο της και παράλληλα να έχει την Πίστη και την Ελπίδα ότι τα πράματα θα φτιάξουν) ή απλά σιώπησε για να περάσει;
Αυτές τις αρετές (της εν λόγω κυρίας) τις επισήμανα και στη δικιά μου σύζυγο. Η γλυκύτατη κατά τα άλλα σύντροφος μου, ακούγοντας με, μου φάνηκε προς στιγμή ότι με “ζαοείδε” (με στραβοκοίταξε) και υψώνοντας και λίγο τον τόνο της φωνής της (δηλ. κάπως θυμοθκιάρικα) με ρώτησε: «Μήπως, με προετοιμάζεις για να μου αποκαλύψεις κάτι;» (Το γυναικείο μυαλό κινείται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, γι’ αυτό πάντα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αναδίπλωση).
«Μα αγάπη μου …» της απαντώ «… Εγώ σου μιλάω για την ανωτερότητα και τη μεγαλοφροσύνη της κυρά-Σοφίας, της γυναίκας του Πασκάλη, για την κατανόηση τζιαι τη συμπαράσταση που δείχνει προς τον άντρα της σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά κι εσύ με ρωτά αλλ’ άντ’ άλλων, τζιαι εν κάνει τούτο, γυρίζεις το τζιαι σε μένα»; (Χάθηκε ο κόσμος – έλεγα από μέσα μου - που είπε κι αυτός ο έρμος ο Πασκαλης να κάνει λίγο “ιιιιιιιιιιιιιιι” και λίγο “ώχου ώχου” εκτός συζυγικής κλίνης;).
Ενώ μιλούσα η λατρευτή μου συμβία (όλως παραδόξως και ακατανοήτως ) έδισεν το βρυν της (το φρύδι της), με αγριοκοίταξε και ήταν έτοιμη κάτι να πει, οπόταν κτύπησε το κινητό μου. Με ήθελαν για δουλειά, έτσι κι εγώ την έκανα με ελαφριά πηδηματάκια. (Και να σου λένε κάποιοι ότι τα κινητά μόνο προβλήματα δημιουργούν και ότι δεν είναι σωστό να τα κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας. Φυσικά δεν μιλάμε για διάφορες “χωρκατέ” καταστάσεις όπως, λόγου χάριν να πούμεν, που πολλοί άντρες κρεμάνε τα κινητά τους στη μέση τους κοντά στα … ακίνητα τους!).
Μετά που επέστρεψα σπίτι, εγώ δεν είχα το κουράγιο να ξανανοίξω το θέμα (μετά που είχα αδίκως παρεξηγηθεί), ενώ το έτερο μου ήμισυ επηρεασμένο προφανώς από την μεθυστική μυρωδιά των “ματσικόριδων” που της έφερα, μάλλον το είχε ξεχάσει!
Κοιτά να δεις όμως που εκ του μη όντως κινδυνεύσαμε να δημιουργούσαμε από μόνοι μας θέμα σε βάρος μας. Καλά λένε ότι “όποιος ανακατώνεται με τα πίτουρα τον τρων οι όρνιθες”!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 06/02/2008 – 3:05 μ.μ.
Ανεφ
Μήπως λέω μήπως όταν αυτή η τέλεια γυναίκα η Σοφία η σύζυξ του Πασκάλ έλεγε ότι έφταιξε και αυτή, μήπως λέω ενοούσε ότι αν του είχε ρίξει μερικές παντόφλες κατακέφαλα από νωρίς ,να μη γινόταν ούτε [ιιιιιιι] ούτε [΄ώχου ΄ώχου].?
Τα ματσικόριδα !! ύποπτα!!!
Περαστικά σου.
Υ.Γ. Μην φανταστείς ότι ρίχνω παντόφλες στο σύζυγο!!!Τέτοια αφορμή δεν έπεσε στην αντίληψη μου λες να υσχύει αυτό που λένε ότι το μαθαίνεις τελευταίος?
Δημοσίευση σχολίου