Αντικατοχικός "εμφύλιος" - οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας!

Προχθές είχαμε την επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους από τον Ντενκτάς. Πιο μαζικά από ποτέ, με παρουσία 20 και πλέον αντιπροσώπων από τρίτες χώρες το κατοχικό καθεστώς γιόρτασε την διχοτομική πολιτική της Τουρκίας. Για ακόμη ένα χρόνο, το μαχαίρι που μας μοίρασε στα δύο μπήκε πιο βαθιά και οι πληγές ακόμη παραμένουν ανοικτές.
Χθες όμως, δεχτήκαμε και ένα δεύτερο κτύπημα. Μια δεύτερη μαχαιριά. Όχι από Τούρκους, ούτε από τους "εχθρούς" ξένους... αλλά από τα ίδια τα παιδιά μας, τους μαθητές μας.
Στη Λεμεσό, στην αντικατοχική εκδήλωση των μαθητών και φοιτητών, είχαμε συμπλοκές, γρονθοκοπήματα και διάφορα εξευτελιστικά. Ούτε να καταδικάσουμε την εισβολή δεν μπορούμε μαζί. Ούτε να ενώσουμε τις φωνές μας εναντίων της κατοχής δεν μπορούμε μαζί.

ΓΙΑΤΙ;
ΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΥΣΗ ΑΜΑ ΜΑΖΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ;
ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ Τουρκοκύπριους ΑΜΑ ΜΑΖΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ;

Στα νιάτα μας ίσως τελικά αναβιώνει ο παλαιότερος διχασμός και αντιπαλότητα που για τόσα χρόνια καταφέραμε τουλάχιστον να κρατήσουμε σε χαμηλούς τόνους. Τώρα, όλα αυτά τα καταπιεσμένα αισθήματα φαίνεται πως βγαίνουν στην επιφάνεια. Από μαθητές των 18 και 2ο και 22 ετών. Αλήθεια, τι ξέρουν τα παιδιά αυτά από ιστορία της Κύπρου; Πόσοι από αυτούς έχουν ανοίξει κανένα βιβλίο να μάθουν τι πραγματικά έγινε; Απλά όλοι τους ξέρουν ότι τους έχουν μάθει από το σπίτι. Αν ο μπαμπάς είναι αριστερός, θα τους έχει μάθει πως οι δεξιοί είναι όλοι πραξικοπηματίες, ΕΟΚΑΒτζήδες, δολοφόνοι, αυτοί που φταίνε για την καταστροφή της Κύπρου, πως σκότωναν αριστερούς τον καιρό την ΕΟΚΑ κτλ. Αν είναι δεξιός ο μπαμπάς θα τους έχει μάθει πως όλοι οι Ακελικοί είναι τουρκόφιλοι, μόνο αυτοί πρόδωσαν την ΕΟΚΑ, συνεργάζονταν με τους Άγγλους, μισούν την Ελλάδα και την Ελληνική σημαία, θέλουν να φέρουν πίσω τον κομμουνισμό κτλ. Από μικρά μωρά μαθαίνουν να μισούν και όχι να σέβονται την αντίθετη άποψη. Μαθαίνουν να αλληλοκατηγορούνται για το ποιος φταίει. Δεν μαθαίνουν πως οι πρόσφυγες, οι νεκροί και οι πληγωμένοι του πολέμου δεν έχουν κόμματα, δεν έχουν εθνικότητα, δεν έχουν ιδεολογίες. Το μόνο που έχουν είναι την ίδια καταγωγή και πατρίδα! Τον ίδιο πόνο, τα ίδια αισθήματα αδικίας και τα ίδια ΓΙΑΤΙ. Μαθαίνουν μόνο να αντιπαλεύονται ακόμη και σε εκδηλώσεις σαν την χθεσινή που θα έπρεπε με μια δυνατή, ενωμένη φωνή να φωνάξουν και να σμίξουν την αδικία που τους πνίγει ενάντια στην τουρκική πολιτική. ΑΣΥΚΩΤΗ ευθύνη φέρουν για όλα αυτά οι εν ενεργεία μέχρι σήμερα πολιτικοί του '60, οι ακολουθείς τους, οι προηγούμενες κυβερνήσεις και πρόεδροι αλλά και τα δύο μεγάλα κόμματα, που για να μαντρώνουν οπαδούς τους γέμιζαν με μίσος για το αντίπαλο δέος. Δαιμονοποιούσαν το "αντίπαλο" κόμμα για τόσα χρόνια, με τόση συνέπεια και φανατισμό που λογικά δεν θα έπρεπε να ξενίζει κανέναν μας τα όσα έγιναν χτες. (δεν αναφέρομαι στο ΔΗΚΟ και στην ΕΔΕΚ που ανάλογα με την καρέκλα γίνονται μπλε ή κόκκινοι)
Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς γιατί τα σημερινά παιδιά εξωτερικεύουν αυτό το αίσθημα μίσους που έχουν οι δύο αυτές παρατάξεις, η μια για την άλλη (δεξιά και αριστερά, όχι μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα). Μετά από πολλά χρόνια, μπροστά σε ακόμη μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας, φανήκαμε ΑΝΙΚΑΝΟΙ. Πάλι. Ο κόσμος μοιράστηκε σε προδότες και πατριώτες, ακόμη μια φορά. Όπως και το 1955. Όπως και το 1974. Έτσι και το 2004. Αυτή τη φορά για να εξυπηρετηθούν οι προεδρικές βλέψεις και οράματα του 75χρονου προέδρου μας. Ενός προέδρου που τον καιρό των σκληρών θέσεων και σκληρών πολιτικών δολοφονιών υπήρξε υπέρμαχος της διχόνοιας, ζητούσε να μην γίνονται μνημόσυνα για τους δολοφονηθέντες πολίτες (δεξιούς και αριστερούς) και διαλαλούσε πως τους άξιζε. Ενός προέδρου που με την περιρρέουσα του ατμόσφαιρα το 2004 πλήγωσε τόσο πολύ τον κόσμο μας, που δύσκολα θα μπορέσει να ξεχαστεί. Δίδαξε στη νεολαία μας πως η διαφορετική άποψη είναι καταδικαστέα, είναι προδοτική, είναι ξενόφερτη. Καθημερινά αναφέρονται στους ξένους ονομάζοντας τους εχθρούς, εξισώνουν την διαλλακτικότητα με την ολίσθηση, ο ρατσισμός πως οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο έγινε τρόπος ζωής, η λέξη επανένωση έγινε συνώνυμο της προδοσίας, η λέξη ΟΧΙ έγινε συνώνυμο του πατριωτισμού και η λέξη ΝΑΙ της τουρκολαγνίας.

Μέσα σε όλο αυτό λοιπόν το αλαλούμ που καθιερώνει για κομματικούς σκοπούς η παρούσα κυβέρνηση με πρωτοστάτη τον πρόεδρο της δημοκρατίας, το ΔΗΚΟ και τον πρόεδρο του, το ακροδεξιό Ευρωκό και την παραπαίουσα ΕΔΕΚ, τα νιάτα μας δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα. Άλλωστε είναι και η πιο ευάλωτη ομάδα πληθυσμού που μπορεί να παρασυρθεί και να αφομοιώσει τις οποιεσδήποτε θέσεις πιο εύκολα από κανέναν άλλον. Εδώ είναι που υπάρχει και η μεγάλη ευκαιρία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να ξεπλύνουν, όσο γίνεται, τις παλιές τους αμαρτίες και την συντήρηση της διχόνοιας που ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ τους, είτε λίγο είτε πολύ, έσπειραν. Με μια πραγματική και αδιαμφισβήτητη πατριωτική κίνηση μπορούν να αφήσουν τις ταμπέλες μακριά για λίγο και να ενεργήσουν με γνώμονα το καλό της πατρίδας. Οφείλουν να προσπαθήσουν να έρθουν κοντά και να ξαποστείλουν τον οποιοδήποτε διχαστικό πρόεδρο, διχαστικά κόμματα και διχαστικές ιδεολογίες. Τα νιάτα μας τους φωνάζουν, πιο δυνατά από ποτέ: "Τσακωνόμαστε επειδή είμαστε οπαδοί σας, επειδή έτσι μας μάθατε". Ας τους ακούσουν επιτέλους... είναι πατριωτικό καθήκον και των δύο!