Νίκος + ΡΙΚ = L.F.E.

Ομολογώ είχε καιρό να απολαύσουμε τον Νίκο Αναστασιάδη. Την μέρα που ο σύντροφος Τζίμμης αποφάσισε να κατέλθει σαν υποψήφιος στις προεδρικές και ακολούθησε το κύστημα του ΔΗΚΟ και των λοιπών, ο Νίκος είχε μιλήσει για αφρικάνικη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Από τότε δεν τον είχαμε απολαύσει ξανά. Έχουν περάσει και 2 μήνες από τότε και δεν έχουμε γελάσει ξανά... ούτε ο Τόμμυ Βου μιλά πλέον, ούτε ο Κουλίας, ούτε ο Πιττοκοπίτης. Ο Κουλίας είπε μόνο κάτι πριν λίγες μέρες που μιλούσαν για την ακρίβεια και την συνέδεσε με ένα μαγικό τρόπο με το σχέδιο Ανάν. Αλλά αυτό το ανέκδοτο είναι παλιό και δεν πολυγελάσαμε. Πήγαμε να γελάσουμε λίγο με τα λεγόμενα του Τάσσου στην "διακαναλική" αλλά στο τέλος κλαίγαμε αντί να γελάμε όταν συνειδητοποιήσαμε ποιον έχουμε για πρόεδρο.
Όπως και να' χει, μάλλον περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία ο Νίκος για να μιλήσει. Και όχι μόνο μίλησε, αλλά άστραψε και βρόντηξε! Παρόλο που ο ίδιος δεν διακρίνεται και τόσο για την ευγένεια του και τον πολιτισμένο του λόγο, εγώ γουστάρω πολύ να ακούω τις ατάκες του, ακόμα κι όταν διαφωνώ. Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ποιος τον αδικεί; Ο άνθρωπος πήγε στο ΡΙΚ για να διαπιστώσει και από πρώτο χέρι την ισότιμη και ακριβοδίκαιη μεταχείριση των καλεσμένων του ιδρύματος. Αφού λοιπόν στην αρχή ανέχτηκε να τον διακόπτει συνέχεια ο δημοσιογράφος Νικολάου, προς το τέλος δεν άντεξε και ξέσπασε. Και τι ξέσπασμα!!! Βασικά τους τα έχωσε κανονικότατα. Και καλά έκανε! Και μπράβο του που τα είπε έξω από τα δόντια! Και λογικό ήταν να γίνει αυτό. Πόσο θα πήγαινε αυτή η κατάσταση με το ΡΙΚ; Το ξαναείπα και το ξαναλέω: όταν παρακολουθώ πολιτικές εκπομπές του ΡΙΚ είναι σαν να παρακολουθώ τηλεόραση της Κούβας!
Θυμίζω λοιπόν, πως πρώτα ο Κατσουρίδης τους έβαλε στη θέση τους. Με το γνωστό ήρεμο ύφος του, χωρίς φωνές, χωρίς υψηλούς τόνους αλλά με μια επιλογή λέξεων που τσακίζει κόκαλα. Χθες ήταν η σειρά του Νίκου, με τον δικό του μοναδικό χαρακτηριστικό τρόπο. Ευτυχώς που απαγορεύτηκε το κάπνισμα μπροστά στις κάμερες (θυμάστε τον Σαμψών;) και δεν είχαν τασάκια εκεί στο Ίδρυμα, αλλιώς ο Νικολάου και ο Καρεκλάς θα ήταν σε καμιά ιδιωτική κλινική τώρα.

Πάντως κράτησα λίγες από τις κουβέντες του Νίκου χθες και σας τις παραθέτω:

α. Εκτιμώ και αγαπώ τον κύριο Καρεκλά, αλλά τον ταυτίζω με όσους στο ΡΙΚ ακολουθούν πολιτικές που υπαγορεύονται από άλλα κέντρα αποφάσεων.
β. Μπορεί οι δημοσιογράφοι να αντιστέκονται και να θέλουν να κάνουν την δουλειά τους αλλά δεν έχουν επιλογή (αναφερόμενος στον Καρεκλά)
γ. Ένα είναι να έχεις μια πρωτοβουλία και να επιδιώκεις να την υλοποιήσεις με επιθετικές πρωτοβουλίες και άλλο είναι να παραμένεις αδρανής για 14 μήνες και να θυμάσαι λίγους μήνες πριν τις εκλογές ότι επείγεσαι για λύση.
δ. ...αν αυτό είναι αποδεκτό από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και τους οπαδούς του που ακόμη δεν βρήκαν τι είναι η διζωνική δικοινοτική, αυτό είναι άλλο καπέλο...
ε. αυτό που θέλω να υπερτονίσω είναι αυτά που συμβαίνουν τελευταία και δεν μπορώ να τα παραγνωρίζω καλύπτοντας τα με ρεπορτάζ από την Νέα Υόρκη με φανταστικές ωραιοποιήσεις τον όσων δυσάρεστων συμβαίνουν.
ζ. Να σου πω ένα παράδειγμα "αντικειμενικότητας": διάρκεσε η συζήτηση του προέδρου Παπαδόπουλου με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ 20 λεπτά και το ρεπορτάζ σας από την Νέα Υόρκη κάλυψε 30 λεπτά! Ε μπράβο σας!!! Για την αντικειμενικότητα σας και τα όσα καλύψατε!!!
η. Προσπαθεί ο Παναγόπουλος να κάνει λίφτινγκ στον Παπαδόπουλο και να τον παρουσιάζει σαν διεκδικητικό και συνενωτικό. Δεν θέλω να μιλήσω για την συνενωτικότητα του, γι αυτούς που μεταφέρουν τουρκικές θέσεις στα ελληνικά αλλά παράλληλα όταν ο Ματσάκης μίλησε για 2 κράτη είπαν πως είναι απλά η προσωπική του άποψη.
θ. Τι να πω για την Ισλαμική διάσκεψη και τα στηρίγματα μας; Τι να πω για την Ευρώπη που ο κύριος Λιλλήκας είπε πως μόνοι μας εμείς θα προστατέψουμε την αξιοπρέπεια της Ευρώπης; Τι να πω που είμαστε απομονωμένοι από τους υπόλοιπους, ακόμη και από την Ελλάδα; Τι να πω που στην Ισλαμική αναγνωρίζεται το ψευδοκράτος σαν μέλος της διάσκεψης με πλήρη δικαίωμα λόγου; Τι να πω για την απόφαση να ανοιχτούν γραφεία για εμπορικές συναλλαγές (που στην ουσία θα είναι πρεσβεία); Τι να πω για την επόμενη διάσκεψη που θα γίνει στα κατεχόμενα το ερχόμενο Φθινόπωρο; Τι να πω για τους δικαστές του ΕΔΑΔ; Εμείς που είμαστε νόμιμο κράτος έχουμε 1 δικαστή, οι ΤΚ, το ανύπαρκτο κράτος τώρα έχουν 2! Και που απέκτησαν τα προσόντα τους οι 2 ΤΚ δικαστές αφού ασκούσαν το λειτούργημα τους σε ένα ανύπαρκτο καθεστώς; Μήπως στο ψευδοκράτος αποκτούν προνόμια τώρα; Πως φτάσαμε στο σημείο από τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ για την κυρία Τιτίνα Λοϊζίδου να φτάσουμε τώρα σε αυτό το αποτέλεσμα; (εννοεί τον φιλικό διακανονισμό). Τι θα πούμε για την Συρία που ουσιαστικά δέχεται τα έγγραφα (διαβατήρια) ενός ψευδοκράτους; Για την πρωτοβουλία της Σουηδίας που αποσκοπεί στην άρση της λεγόμενης απομόνωσης; Για την απόφαση της ΕΕ ότι τα σύνορα πρέπει να είναι πιο αυστηρά για έλεγχο των λαθρομεταναστών, συμπεριλαμβάνοντας και την πράσινη γραμμή; Για την Ιταλία; Τι να πω για το Γερμανικό κοινοβούλιο; Τι να πω για την απενοχοποίηση της Τουρκίας που σήμερα κανείς δεν μιλά για τις 43000 στρατεύματα στο νησί; Τι να πω για την αναβάθμιση των υπουργών του ψευδοκράτους που γίνονται δεκτοί από υπουργούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών και ΟΧΙ σε εστιατόρια;
ι. Ο κύριος Συλλούρης έχει την συμπάθεια μου διότι βρίσκεται σε μια πλήρη σύγχυση
κ. Μα υπάρχει ίση εκπροσώπηση; (για την εκπομπή του ΡΙΚ για την πρώτη δημοσκόπηση) Είναι δυνατόν επειδή έχει 2μισι κόμματα που υποστηρίζουν τον πρόεδρο να εμφανίζονται 3 εκ μέρους του κυρίου ΠΑπαδόπουλου, 1 εκ μέρους του Χριστόφια και 1 εκ μέρους του Κασουλίδη;
λ. Δεν πρόκειται να συμμετέχουμε για να παίξουμε το παιχνίδι του κύριου Παναγόπουλου. Το λέω ευθέως και πρέπει να το πάρετε χαμπάρι. Το κρατικό ίδρυμα δεν είναι κρατικό ίδρυμα Κώστα Παναγόπουλου!!! Δεν με ενοχλεί τι σας ενοχλεί από αυτά που λέω!!!
μ. Δεν γνωρίζω για τι αναφέρεται ο κύριος Συλλούρης ή (αλλιώς) ο κύριος Αναν 5μισι. Είναι η αξιοπιστία του προσώπου που έχει σημασία. Δεν μπορεί να επικαλείται φαντασιώσεις για να εκφράσει τις απόψεις του. Είναι το ίδιο πράγμα που έκανε και παλια όταν ο ίδιος ήθελε την επαναφορά του σχεδίου Αναν 5μισι για να σώσουμε την Κύπρο, ενώ τώρα κατηγορεί άλλους ότι επιθυμούν επαναφορά του σχεδίου Αναν. Αυτές είναι γραπτές δηλώσεις του κυρίου Συλλούρη.

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να κάνω και δημοσκόπηση για το ποια δήλωση του ήταν πιο εύστοχη, αλλά αν έκανα, εγώ θα ψήφιζα καρφωτό αυτό το .... 2,5 κόμματα! Το καλύτερο που άκουσα ποτέ για το Ευρωκοκό!!!

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Γ: ο εθνικισμός ανάμεσα στην ΕΚ κοινότητα

Μετά την ανεξαρτησία ή την "παραξενιά της φύσης" όπως την ονόμαζαν τότε οι πολέμιοι της, κάθε προσπάθεια από την ΕΚ πλευρά αποσκοπούσε στην διόρθωση του "λάθους" αυτού. Στην νέα κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν πάρα πολλά στελέχη της ΕΟΚΑ οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούσουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Ένωση. Χαρακτηριστικές ήταν οι ομιλίες του Μακάριου προς το πλήθος, προσπαθώντας να τους εμψυχώσει αλλά κυρίως να περιορίσει τις διαμαρτυρίες του κόσμου για την τροπή των εξελίξεων. Ο Μακάριος με κάθε ευκαιρία έλεγε πως η ανεξαρτησία δεν ήτανε το τέλος του δρόμου, αλλά ένας σταθμός προς την εκπλήρωση του εθνικού πόθου, δηλαδή την ένωση. Παράλληλα, οι ΤΚ ηγέτες έβλεπαν με τον ίδιο φακό την ανεξαρτησία: σαν ένα μέσο προς την τελική διχοτόμηση
Η επιδίωξη να καταστεί η Κύπρος απόλυτα Ελληνική συνεχίστηκε αμείωτα από την πολιτική ηγεσία και την εκκλησία. Η ΕΟΚΑ παρόλο που είχε διαλυθεί με την ανεξαρτησία, στη ουσία συνέχιζε να ζει μέσα στην ΕΚ ηγεσία. Η προσέγγιση τους προς τους ΤΚ ήταν απλά να μην ανακατεύονται οι ΤΚ στις προσπάθειες για ένωση και θα τους άφηναν να ζουν ειρηνικά στο νησί, σαν κύπριοι κι αυτοί.
Σύμφωνα με την προκήρυξη της ΕΟΚΑ όσο αφορά τους ΤΚ "οι υποστηρικτές της ΕΟΚΑ θα έπρεπε να θεωρούν τους ΤΚ σαν Κύπριους όπως τους εαυτούς τους και να τους διαβεβαιώσουν για τις ειρηνικές συνθήκες που θα επικρατούσαν όταν ερχότανε η Ελευθερία, φτάνει οι ΤΚ να μην έκαναν τίποτε που να εμπόδιζε την Ένωση", σύμφωνα με έγγραφο της Κυπριακής Επιτροπής Πληροφοριών. Με λίγα λόγια, οι ΤΚ αντιμετωπίζονταν σαν διακοσμητικό στοιχείο που θα έπρεπε να έχει ένα παθητικό ρόλο στην κοινωνία. Κάτι που φυσιολογικά δεν δέχτηκαν οι ΤΚ αλλά κυρίως η Τουρκία.
Ο Μακάριος προσπάθησε να πείσει τον ΤΚ ηγέτη Κουτσιούκ μέσα από πολλές συναντήσεις να τροποποιήσουν το σύνταγμα ούτως ώστε να επιτραπεί μέσω του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης η ένωση, και όχι απλά για να λειτουργεί καλύτερα το σύνταγμα, που ήταν προβληματικό. Η ΤΚ ηγεσία δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο οπόταν ο Μακάριος τροποποίησε μονομερώς το σύνταγμα κάτι που έκανε τους ΤΚ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στην κυβέρνηση του κράτους.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, στην "Κατάθεση μου"¨, στη σελίδα 130 γράφει πολύ χαρακτηριστικά: "ο κυριότερος λόγος για τον οποίο επιχειρήθηκε η αναθεώρηση του συντάγματος ήταν η ψυχολογική αντίδραση των ΕΚ προς τα συνταγματικά δικαιώματα των ΤΚ. Μια ειλικρινής εκτίμηση της κατάστασης της περιόδου 1960-1963 θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι, με εξαίρεση την πρόνοια για ξεχωριστές πλειοψηφίες στην ψήφιση της φορολογικής νομοθεσίας,
δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη για συνταγματικές αλλαγές".
Αυτή η ψυχολογική αντίδραση των ΕΚ προς τα δικαιώματα των ΤΚ που λέει ο Κληρίδης, δεν είναι τίποτε άλλο βασικά από το αίσθημα εθνικισμού που επικρατούσε. Οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση του εθνικού θέματος αποτελούσε προδοσία. Δυστυχώς η ΕΚ ελίτ, παρασυρόμενη από μια μονολιθική ιδεολογία αγνόησε την εθνολογική, δημογραφική και πολιτική πραγματικότητα του νησιού. Για να απαλλαγεί από την συγκυβέρνηση με τους ΤΚ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά μέσα, παίρνοντας ΟΛΑ τα ρίσκα. Ρίσκα που τελικά πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά το 1974 με το προδοτικό πραξικόπημα και την βάρβαρη εισβολή.
Είναι άξιο απορίας και κλασσικό παράδειγμα παραλογισμού το γεγονός πως η ΕΚ πλευρά αγνόησε πλήρως τον ρόλο της Τουρκίας και ειδικά την δύναμη της. Με τις πρώτες δικοινοτικές φασαρίες του 63, η Τουρκία βομβάρδισε την Κύπρο θέλοντας να δείξει την αποφασιστικότητα της πως δε θα δεχόταν οτιδήποτε λιγότερο από την ανεξαρτησία. Ο δυτικός κόσμος υπενθύμισε πως δεν θα δεχτεί οτιδήποτε που θα παραγνωρίζει τα δικαιώματα των ΤΚ και κατ' επέκταση της πιστής τους φίλης Τουρκίας. Μετά από τους βομβαρδισμούς στην Μανσούρα το 63, η ΕΚ ελίτ κρύφτηκε πίσω από την ντε φάκτο κατάσταση που δημιουργήθηκε, αφού έστω για προσωρινά, έτσι βόλευε. Τότε ήταν η πρώτη φορά που η θεωρία της "μη λύσης ως λύση" εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Για 10 χρόνια, μέχρι και το 1974, η κατάσταση και η πρώτη διχοτόμηση έγινε αποδεκτή από όλους. Στην ΕΚ κοινότητα όμως, τα πράγματα ήταν απλά επιφανειακά. Η Ένωση δεν είχε πάψει να βρίσκεται στις καρδιές του κόσμου.
Ακόμη μια μαρτυρία της εποχής εκείνης, του Γλαύκου Κληρίδη, που μαρτυρεί το βόλεμα των ΕΚ μετά τις φασαρίες του 1963, σύμφωνα με άρθρο του "Φ" στις 20.09.1992 λέει: "Εμείς οι Έλληνες Κύπριοι ελέγχουμε σήμερα πλήρως την κυβέρνηση. Δεν έχουμε σε αυτή ούτε τον αντιπρόεδρο με τα βέτο του, ούτε τους τρεις Τούρκους υπουργούς. Όλοι οι υπουργοί είναι Έλληνες. Η κυβέρνηση μας είναι η μόνη που αναγνωρίζεται διεθνώς. Γιατί να ξαναφέρουμε μέσα τους Τούρκους; Αυτοί ελέγχουν σήμερα μόνο το 3% του εδάφους - όση έκταση κατέχουν οι θύλακες τους. Δεν έχουν πλούσιους πόρους και περνούν δύσκολα οικονομικά. Τελικά θα αναγκαστούν να δεχτούν τις απόψεις μας ή να φύγουν".
Αυτή η αφελέστατη και πολιτικά ανώριμη προσέγγιση του Γλαυκου Κληρίδη τότε, που είχε βρει μεγάλη απήχηση και υιοθετήθηκε από την ΕΚ ηγεσία, αναιρείται μετά από χρόνια από τον ίδιο τον Κληρίδη ο οποίος ονομάζει ούτε λίγο ούτε πολύ ΛΑΘΟΣ την όλη πολιτική τότε. Στο βιβλίο του Ευστάθιου Λαγάκη, το 1996, με τίτλο "ο λαϊκισμός στα εθνικά μας θέματα", παραθέτει την εξής δήλωση του Κληρίδη: "Ένα από τα βασικότερα σφάλματα που διεπράχθησαν είναι ότι η πολιτική μας πάνω στο Κυπριακό χαράχθηκε με βάση το τι εμείς θεωρούσαμε πως είναι δίκαιο, πως μας ανήκει και πως πρέπει να μας αναγνωρισθεί.
Ουδέποτε σταθμίσαμε σωστά τις δυνατότητες επιτυχίας μας και τις διεθνείς αντιδράσεις... ενώ βλέπαμε πως δεν είχαμε τις δυνατότητες να επιτύχουμε εκείνο που επιδιώκαμε επιμέναμε να μην διαπραγματευτούμε ή αν διαπραγματευόμασταν, δεν συμβιβαζόμασταν."
Επίσης θα ήταν σωστό να μην παραβλέπαμε και τον ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία της Κύπρου σε όλα αυτά. Από το 1947, η Εκκλησία ανακοίνωσε πως οτιδήποτε εκτός από Ένωση αποτελεί προδοσία. Ο κομμουνισμός, σύμφωνα με την Εκκλησία, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό και κανένας αληθινός Έλληνας χριστιανός δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κομμουνιστής!! Παρόλο που η πολιτική της Ελλάδας δεν ήταν φιλική προς την κατεύθυνση της ένωσης και καλούσε τον Μακάριο να σεβαστεί τις συμφωνίες ανεξαρτησίας, καμία από αυτές τις παρατάξεις που έβγαζαν πολιτικούς λόγους περί προδοσίας, δεν αντιδρούσε. Δεν ήθελαν να ακούσουν και να καταλάβουν τι έλεγε η επίσημη Ελλάδα. Αντίθετα αυτοί που έφταιγαν για όλα ήταν πάντα οι διαφωνούντες, δηλαδή αυτοί που είχαν πρόθεση να εργαστούν για να δουλέψει το κράτος. (στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αριστεροί ΕΚ). Θα έλεγε κανείς πως τόσο είχαν τυφλωθεί οι ΕΚ τότε που τίποτε, μα τίποτε, δεν μπορούσε να τους εμποδίσει ή να τους σταματήσει. Το γεγονός πως και η ίδια η Ελλάδα δεν μας ήθελε ΠΟΤΕ να ενωθούμε μαζί της και διεμήνυε στον Μακάριο πως η θέση της Ελλάδας είναι δύσκολη διότι αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικό και έναν αμερικάνικο, δεν στάθηκε εμπόδιο στην αύξηση του εθνικισμού και του φανατισμού... Αντίθετα, ο πόθος της Ένωσης μεγάλωνε και μεγάλωνε...

*Στο τέταρτο μέρος: ο εθνικισμός ανάμεσα στην ΤΚ κοινότητα, την Τρίτη 2 Οκτωβρίου

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Β: εθνικισμός Vs πολιτικές πραγματικότητες

Στην Κύπρο υπήρχαν δύο συγκρουόμενες αντιλήψεις. Η μια ήταν η εθνική θέληση των κατοίκων και η άλλη ήταν η πολιτική πραγματικότητα. Αυτές οι δύο αντιλήψεις συγκρούστηκαν σε μεγάλο βαθμό και τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης ήταν τραγικά και για τις δύο κοινότητες, ειδικά για την ΕΚ κοινότητα που αποτελούσε την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Κρίνοντας δίκαια και χωρίς συναισθηματισμούς βλέπουμε πως οι πολιτικές των δύο κοινοτήτων στο νησί απέτυχαν παταγωδώς, ακριβώς γιατί παράβλεψαν τις πολιτικές πραγματικότητες. Παρασυρόμενες από το συναίσθημα και την ακραία εθνική μαξιμαλιστική πολιτική τους, οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή.
Ακόμα και μετά τις δικοινοτικές φασαρίες του 63-64 μέχρι και το 1974, όπου οι ΤΚ ζούσαν απομονωμένοι σε θύλακες και η κυβέρνηση της χώρας ήταν καθαρά ΕΚ, η ένωση φάνταζε στόχος ανέφικτος αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στο μυαλό των ΕΚ. 50 και πλέον χρόνια μετά τον αγώνα, η Ένωση είναι ακόμη ριζωμένη βαθιά στο μυαλό κάποιων παρόλο που όλοι γνωρίζουμε πως δεν αποτελεί καν εθνικό στόχο. Από την άλλη πλευρά, η τουρκική εισβολή έπεισε τους ΤΚ πως ήταν η απαρχή της διχοτόμησης και της εκπλήρωσης των εθνικών τους στόχων. 30 χρόνια μετά, όταν ακόμη ηγέτης τους ήταν ο Ντενκτάς, περίμεναν να εκπληρωθεί ο στόχος τους αγνοώντας τις πολιτικές πραγματικότητες.
Συμπέρασμα αυτών των δύο σημείων είναι πως το ιδεολογικό επίπεδο της εθνικής θέλησης των δύο κοινοτήτων ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί και να εφαρμοστεί στις περίπλοκες πολιτικές πραγματικότητες, τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.
Η ΕΚ πολιτική, που είχε σαν στόχο την Ένωση με την Ελλάδα εκφράστηκε για πρώτη φορά μαζικά μέσω του αγώνα της ΕΟΚΑ. Το ενωτικό κίνημα είχε την υποστήριξη όλων των ΕΚ. Με την πάροδο του χρόνου όμως, και με την προσθήκη επιπλέον στόχων που δεν είχαν να κάνουν με την αποικιοκρατία, το κίνημα εξασθένησε και έχασε την υποστήριξη μεγάλης μάζας του πληθυσμού. (Οι επιπλέον στόχοι ήταν οι κομμουνιστές και οι ΤΚ με απώτερο σκοπό την μετέπειτα ηγεμονία του τόπου). Ενώ ο αγώνας θα μπορούσε να συμπεριλάβει ολόκληρο τον λαό της Κύπρου, ΕΚ και ΤΚ, περιορίστηκε μόνο σε εθνικιστικές βάσεις αποκλείοντας έτσι μια σημαντική μερίδα ΕΚ αλλά και ολόκληρη την ΤΚ κοινότητα που έπεφτε σιγά σιγά στα χέρια της εθνικιστικής οργάνωσης ΤΜΤ που προωθούσε την διχοτόμηση. Οι ΤΚ που αρνούνταν αρχικά να ενταχθούν στην ΤΜΤ, σιγά σιγά άλλαζαν γνώμη καθώς η πολιτική που ακολουθούσε η ΕΚ κοινότητα τους απέκλειε και τους αντιμετώπιζε σαν πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας σπρώχνοντας τους ουσιαστικά στις αγκάλες της ΤΜΤ. Η ΕΟΚΑ λόγω του ηρωισμού κάποιων αγωνιστών της και λόγω της μαζικότατης απήχησης που είχε ανάμεσα στον ΕΚ πληθυσμό, παρόλο που απέτυχε σαν αγώνας, έμεινε στις μνήμες του κόσμου σαν ένας θρυλικός αγώνας. Λέω πως απέτυχε διότι κανείς από τους 2 στόχους του αγώνα δεν εκπληρώθηκε στο τέλος. Οι Αγγλοι παρέμειναν στο νησί, ενώ η Ένωση απομακρύνθηκε αισθητά μέσω της ανεξαρτησίας. Ακόμη και μετά τον αγώνα όμως, όταν Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος, η εθνική θέληση των δύο κοινοτήτων δεν εξασθένησε και ουδέποτε μπόρεσαν να χωνέψουν πως θα μπορούσαν να απαλλαγούν από αυτή. Δεν είναι καθόλου λάθος αν πούμε πως ο ΕΚ εθνικισμός έδινε ζωή στον ΤΚ και αντίστροφα.
Με λίγα λόγια, ρίχνοντας μια πρώτη πολύ γενική ματιά στην σύγχρονη ιστορία του τόπου, εύκολα μπορεί κάποιος να εξάγει τα ακόλουθα συμπεράσματα:
α. Ποτέ στην Κύπρο δεν υπήρξε μια πολιτική ή ιδεολογία αρκετά αποφασιστική που προσπάθησε για την συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων.
β. Οι όποιες προσπάθειες έγιναν για τέτοιου είδους ιδεολογίες - μόνο από το ΑΚΕΛ - κέρδισαν μόνο την περιφρόνηση από την μάζα και πολεμήθηκαν σαν προδοτικές ιδεολογίες.
γ. οι δύο κοινότητες είδαν την Κύπρο σαν μόνο Ελληνική ή Τουρκική και για να εμποδίσουν να δημιουργηθεί η έννοια της κοινής πατρίδας πήραν όλα τα "εθνικά" μέτρα.
δ. οι πολιτικές των δύο κοινοτήτων είχαν σαν στόχο και σκοπό την απαλλαγή από την αλληλεξάρτηση και όχι την συνύπαρξη. Κύριο μέλημα τους ήταν να επιβληθούν της άλλης πλευράς με σκοπό την υποταγή της ή την άβουλη παρουσία της στα του κράτους.
Ο Κυπριακός εθνικισμός είναι απομεινάρι του ελληνικού και τουρκικού εθνικισμού. Γι' αυτό και η Κύπρος ουδέποτε θεωρήθηκε σαν πατρίδα ή χώρα, αλλά σαν παιδί της μητέρας πατρίδας. Φυσιολογική λοιπόν εξέλιξη θεωρείτο η επανένωση του παιδιού με τη μάνα και οτιδήποτε άλλο ήταν προδοσία και οι διαφωνούντες ήταν νόθα παιδιά.
Προσπαθώντας να κρίνουμε δίκαια, με λογική και χωρίς συναίσθημα, ο ΕΚ εθνικισμός και το πάθος του για την Ενωση ήταν τυφλός και αγνόησε παντελώς την ύπαρξη της ΤΚ κοινότητας, αλλά και της μητέρας πατρίδας Τουρκίας. Ο Πασχάλης Κιτρομιλίδης λέει χαρακτηριστικά "Η έντονη εθνικιστική παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην Κύπρο και η συνακόλουθη διευκόλυνση της επέκτασης του ελληνικού εθνικισμού είχαν ως αποτέλεσμα να παραβλέπεται, ακόμη και να λησμονείται, η ύπαρξη μουσουλμανικής κοινότητας στο νησί και ταυτόχρονα να μην γίνεται αντιληπτή η σημασία της γειτονίας με την Τουρκία". Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής και πολιτικής από τους ΕΚ ήταν η δημιουργία και του ΤΚ εθνικισμού με τις ευλογίες (και βοήθεια) των Άγγλων που εφάρμοζαν την γνωστή τους πολιτική "διαίρει και βασίλευε".
Ο εθνικισμός στην Κύπρο, ΕΚ και ΤΚ, δεν κατανόησε ποτέ την διαφορά του έθνους και κράτους. Το εθνικιστικό πάθος και η κρατική πολιτική δεν μπορούν να συμβαδίσουν καθώς τα κράτη δημιουργούνται και βασίζονται στο πλαίσιο μιας συμβατικής σχέσης. Αυτό προσπάθησαν, για τα δικά τους συμφέροντα, να επιβάλουν στους κύπριους οι Άγγλοι, Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και την ανεξαρτησία. Παρόλο που το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας απαγόρευσε ουσιαστικά στις δύο κοινότητες τις πολιτικές της ένωσης και διχοτόμησης, οι ΕΚ και οι ΤΚ δεν άλλαξαν ιδεολογική στάση. Έμειναν προσκολλημένοι στα πιστεύω τους, αγνοώντας ΠΑΛΙ τις νέες πολιτικές πραγματικότητες στο νησί. Με ιδιαίτερο πάθος, μέχρι και σε σημείο να γίνονται και εγκλήματα, κήρυξαν ουσιαστικά πόλεμο στην Κυπριακή Δημοκρατία στο όνομα του έθνους.


*Στο τρίτο μέρος: ο εθνικισμός ανάμεσα στην ΕΚ κοινότητα. Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου.

Η Κυπριακή λέξη του Poll: μακκώνω

Η λέξη "μακκώνω" που σημαίνει τσαλακώνω προέρχεται από

Λατινική λέξη(maquare) - 4 ψήφοι
Αραβική λέξη (makhar'e) - 7 ψήφοι
Ελληνική λέξη (μακκοάω) - 4 ψήφοι
Τουρκική λέξη (ammakhar) - 5 ψήφοι

Η λέξη μακκώνω είναι καθόλα ελληνική λέξη. Προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα μακκοάω! Ούτε αραβική, ούτε τουρκική λέξη είναι.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Μέρος Α: τι είναι ο εθνικισμός; - Πρόλογος

Kulturnation - Staatnation: Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Friedrig Meineke υπάρχουν δύο είδη εθνικισμού ή διαφορετικά δύο θεωρήματα εθνικισμού. Ο πολιτιστικός και ο πολιτικός εθνικισμός. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών θεωρημάτων είναι πως στον πολιτιστικό εθνικισμό η έμφαση δίνεται στην κοινή καταγωγή που είναι το στοιχείο που συνθέτει ένα έθνος ενώ στον πολιτικό εθνικισμό η έμφαση δίνεται στον γεωγραφικό χώρο και στο κράτος.
Όπως εξηγεί ο τουρκοκύπριος επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, στον πολιτιστικό εθνικισμό το έθνος είναι πιο σημαντικό από το κράτος. Η κοινή γλώσσα, θρησκεία και κουλτούρα είναι τα στοιχεία που καθορίζουν την ύπαρξη ενός έθνους. Το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση του υπάρχοντος έθνους.
Στον πολιτικό εθνικισμό είναι αντίθετα τα πράγματα. Είναι το κράτος που καθορίζει το έθνος. Η κοινή καταγωγή και κουλτούρα δεν δημιουργούν έθνος. Έθνος δημιουργούν οι πολίτες που κατοικούν σε μια επικράτεια και ασχέτως διαφορών στην καταγωγή, ταυτίζονται μεταξύ τους και με το κράτος, ζώντας κάτω από την ομπρέλα του κοινού κράτους και εργάζονται για το καλό αυτού του κράτους.
Στην Κύπρο βρήκε έδαφος για να μεγαλουργήσει ο πολιτιστικός εθνικισμός. Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος που τελείωσε το 1922, μεταφέρθηκε κατά ένα τρόπο και στην Κύπρο. Οι ΕΚ βγήκαν στους δρόμους να γιορτάσουν τις νίκες των Ελλήνων στην Μ. Ασία ενώ οι γιόρτασαν με τον ίδιο τρόπο την επιτυχία των Τούρκων στην Σμύρνη. Η εχθρότητα και ο εθνικισμός που διακατείχε Έλληνες και Τούρκους δεν μπορούσε να μην επηρεάσει τον κόσμο και στην Κύπρο. Είναι χαρακτηριστικό το πως βίωσαν οι Κύπριοι τον εθνικισμό: ο Ντενκτάς στα απομνημονεύματα του γράφει πως όταν ήρθε στην Κύπρο το 1964 για να συμμετάσχει στις δικοινοτικές φασαρίες ένιωθε σαν να πήγαινε στην Μικρά Ασία να πολεμήσει ενάντια στην Ελληνική κατοχή. Την ίδια περίοδο, κάποιοι ΕΚ εθνικιστές ένιωθαν πως έπαιρναν εκδίκηση για την μικρασιατική καταστροφή
Η Αμερική, θέλοντας να επικρατεί αρμονία στις σχέσεις των χωρών του ΝΑΤΟ και μη θέλοντας να κακοφανήσει καμία από τις δύο χώρες, και σε μια περίοδο όπου ο Ψυχρός Πόλεμος έφτανε στα ύψη, δημιούργησαν την Κυπριακή Δημοκρατία. Στόχος και μέλημα των Αμερικάνων δεν ήταν η ευημερία και η συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων αλλά να τερματίσουν την ένταση ανάμεσα στους συμμάχους τους. Έχοντας δικαιώματα οι δύο μητέρες πατρίδες στην Κύπρο, ικανοποιώντας έτσι και τους δύο, και δημιουργώντας ένα αντικομουνιστικό οχυρό στην ανατολική μεσόγειο, ιδρύθηκε το κυπριακό κράτος που εξαρτιόταν αποκλειστικά στις καλές σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Το κοινό αίσθημα ανάμεσα στις δύο κοινότητες, δεν ικανοποιήθηκε όμως. Οι ΕΚ είδαν την ανεξαρτησία σαν ένα μέσο για Ένωση, ενώ οι ΤΚ σαν ένα σταθμό πριν την διχοτόμηση και την διπλή ένωση. Καμία από τις δύο κοινότητες δεν είδε την ανεξαρτησία σαν νίκη και παρασύρθηκαν στην δίνη του πολιτιστικού εθνικισμού. Ένας εθνικισμός που ανάμεσα στα χιλιάδες κακά που μας έφερε, περιόρισε σημαντικά την συνείδηση των Κύπριων εντός των ορίων της εθνικής τους ομάδας και σπάνια είδαν την Κύπρο σαν το κοινό τους σπίτι, σαν το κοινό τους κράτος. Τα τραγικά επακόλουθα του πολιτιστικού εθνικισμού δυστυχώς τα βιώνουμε ακόμη και σήμερα.
Για να μπορέσουμε μια μέρα να καταπολεμήσουμε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο κοινότητες, πρέπει να μπορέσουμε να δεχτούμε την διαφορετικότητα και μέσω αυτής της αποδοχής να επιτευχθεί ενότητα. Κάτι τέτοιο ουδέποτε έγινε στην Κύπρο. Αντίθετα διατηρήθηκε ο εθνικισμός. Ένας εθνικισμός που οφείλει την ύπαρξη του στον εθνικισμό της άλλης κοινότητας. Μια πιθανή αρμονική κοινωνία θα πρέπει να αγκαλιάζει όλες τις ομάδες πληθυσμού χωρίς προσπάθειες για κυριαρχία της μιας, αφομοίωση ή απόσχιση της άλλης. Το καυτό ερώτημα όμως είναι: είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια κοινωνία;

*Το μέρος Β: εθνικισμός Vs πολιτικές πραγματικότητες την Τρίτη 25 Σεπτ.

Σύντομα...

... μια προσωπική "έρευνα" για τον εθνικισμό, τα αδιέξοδα του, την εφαρμογή του στην Κύπρο, για τις θέσεις των δύο κοινοτήτων, για τις προοπτικές απεξάρτησης και τους τρόπους καταπολέμισης του φαινομένου του εθνικισμού.
Χωρισμένο σε ενότητες, βασισμένο σε απόψεις και δηλώσεις ιστορικών, πολιτικών, κοινωνιολόγων, Κυπρίων και μη. Ελπίζω να μπορέσω να μεταφέρω σωστά κάποια μυνήματα, αντικειμενικά, μιας και πρώτη φορά επιχειρώ να κάνω μια τέτοια "έρευνα". Περιμένω κατανόηση, αλλά και αντιδράσεις, για ενδιαφέρον διάλογο.

Πως λειτουργούν κάποιοι αστυνομικοί - Αφορά όλους μας

Λένε πως όταν γενικοποιούμε καταστάσεις και ανθρώπους είναι άδικο διότι πάντα κάποιοι που διαφέρουν θα υπάρχουν. Υπάρχει όμως μια, ίσως μοναδική παγκόσμια, περίπτωση που μπορούμε να το κάνουμε αυτό: με την Κυπριακή αστυνομία! Η ιστορία που θα γράψω είναι καθ’ όλα αληθινή και πολύ πολύ πρόσφατη.

Σας έτυχε ποτέ να σας χτυπήσουν το αυτοκίνητο ασυνείδητοι οδηγοί και να εγκαταλείψουν την σκηνή επειδή εσείς δεν ήσασταν εκεί να τους δείτε; Παρκάρατε ποτέ κάπου και όταν επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο σας, να το δείτε χωρίς προφυλακτήρα ή τα φανάρια του κρεμασμένα σαν βυζιά γριάς; Αν όχι, τότε είναι γι’ αυτό που ακόμη δεν το καταλάβατε πως εκτός από δικηγόροι, οικονομολόγοι, λογιστές, ελεγκτές, κυβερνητικοί κτλ είστε και οι μαλάκες της κοινωνίας. Ένας φίλος που είχε την ευτυχία να περάσει ΚΑΙ αυτήν την τρομακτική εμπειρία εδώ στην Κύπρο, μπορεί να το καταλάβει πλέον.

Πάρκαρε που λέτε το αυτοκίνητο του, ευτυχώς ένα σχετικά παλιό αυτοκίνητο, σε χώρο στάθμευσης μιας υπηρεσίας του (παρα)κράτους μας. Νόμιμος κι άνετος. Όταν επέστρεψε πίσω βλέπει τον προφυλακτήρα να έχει πέσει ο μισός κάτω και τα φανάρια του κρεμασμένα. Τα έχασε λίγο εγώ διότι έψαχνε να δει αν κάποιος τον περίμενε εκεί για να του πει πως τον τράκαρε. Αφέλεια που την έχει ο κόσμος ώρες ώρες!!!

Εννοείται πως του είχαν χτυπήσει το αυτοκίνητο και έφυγαν. Από τον δρόμο απέναντι, βλέπει μια κυρία να βγαίνει από το φαρμακείο της και να του φωνάζει. Πάει απέναντι και για «καλή» του τύχη, είχε γράψει τον αριθμό εγγραφής του αυτοκινήτου που του χτύπησε. Ειλικρινά δεν το περίμενα όταν μου έλεγε την ιστορία… σιγά τώρα που θα νοιαζότανε μια άγνωστη γυναίκα για το αυτοκίνητο κάποιου ξένου.

Παίρνει λοιπόν την αστυνομία και αντί να έρθουνε εκεί που ήταν και η μάρτυρας, του ζήτησαν να πάει στην τροχαία να δώσει κατάθεση. Στην υποδοχή ήτανε μια ξένη κοπέλα… που κουτσά στραβά μιλούσε Ελληνικά… και τον έστειλε να μιλήσει με το όργανο (της τάξης εννοώ!). Του τα είπε τα πράγματα ως είχαν, κι αφού τον είχαν στο περίμενε για περίπου 5-6 ώρες, βρήκαν την ηλίθια οδηγό του αυτοκινήτου που του χτύπησε και την έφεραν μέσα. Παραδέχτηκε πως ήταν στον χώρο του εγκλήματος εκείνη την ώρα, πως έφευγε την ώρα εκείνη από εκεί αλλά δεν παραδέχτηκε πως του χτύπησε διότι δεν είχε καταλάβει κάτι τέτοιο. «Δεν το πήρα χαμπάρι» όπως χαρακτηριστικά είπε. Επενέβη λοιπόν ο φίλος μου και είπε στο όργανο (ναι, της τάξης εννοώ) πως δεν είναι δυνατόν να μην το είχε αντιληφθεί καθώς η κοπέλα απέναντι από το φαρμακείο άκουσε, μέσα στην κίνηση και βαβούρα του δρόμου, το χτύπημα και βγήκε έξω για να δει τι έγινε. Πως είναι δυνατόν να το άκουσαν οι απέναντι το χτύπημα και η «κυρία» να μην το είχε πάρει χαμπάρι; Πρόκειται για ψευδομαρτυρία είπε αυτός!!! Δυστυχώς, εκεί που νόμιζε πως είχε το δίκιο με το μέρος του, το όργανο (ναι,ναι) του είπε πως δεν έχει υπόθεση εναντίων της «κυρίας»!!!

Μα καλά, βλέπεις το αυτοκίνητο του πως είναι χτυπημένο, σου κάνει καταγγελία, υπάρχει μάρτυρας που ενοχοποιεί την «κυρία», παραδέχεται πως ήταν εκεί, την ώρα που σας είπε, και του λέτε πως δεν έχει υπόθεση επειδή εκείνη δεν το πήρε χαμπάρι;;; Ζήτω η αστυνομία και το κράτος μας! Ζήτω η προστασία του απλού, νομοταγή πολίτη που παρκάρει νόμιμα και πρέπει να πάθει έλκος στο στομάχι από το άγχος μπας και έρθει κάποιο μαλακισμένο και του χτυπήσει το αυτοκίνητο και φύγει και μετά θα πρέπει να πληρώσει αυτός τα σπασμένα από την τσέπη του!

Μετά που επέμεινε για ΠΟΛΛΗ ΩΡΑ, το όργανο (ε ναι είπαμε, της τάξης!) του είπε να πάει να βρει την μάρτυρα και να έρθει αυτή να δώσει κατάθεση για να δουν αν μπορούν να πιέσουν την ασφαλιστική εταιρία της «κυρίας» να πληρώσει τη ζημιά!

Οπόταν λοιπόν, όπως καταλάβατε, ανέλαβε και καθήκοντα ντέντεκτιβ. Αναγκάζεται αυτός να τρέχει στους δρόμους για να βρει την φαρμακοποιό και δεν πάει να το κάνει η ίδια η αστυνομία!!! Την βρίσκει κι η γυναίκα δέχεται να μαρτυρήσει καθώς είχε βρεθεί κι η ίδια της σε παρόμοια θέση πριν λίγους μήνες. Πάει λοιπόν ο φίλος μου στο τμήμα, τους παίρνει το όνομα της γυναίκας και εκεί παθαίνει νευρικό κλονισμό. Ο αστυνομικός του λέει πως δεν κάνει καμία διαφορά αν έχει μάρτυρα ή όχι επειδή η μαλακισμένη οδηγός δεν παραδέχεται. Και η μόνη περίπτωση για να βρει το δίκιο του είναι μέσω δικαστηρίου, αλλά κι εκεί θα δυσκολευτεί καθώς από τη στιγμή που δεν παραδέχεται η άλλη ότι χτύπησε το αυτοκίνητο του, δεν έχει υπόθεση!!! Ε, τότε τι του είπαν να πάει να φέρει μάρτυρα;;; Μήπως επειδή πίστευαν πως δεν θα έβρισκε; Τι προσπαθούν να καλύψουν τελικά; Έτσι προστατεύει η αστυνομία μας τον απλό νομοταγή πολίτη; Και για να καταλάβω… σε χτυπώ με το αυτοκίνητο, σε τραυματίζω, σε σκοτώνω και επειδή ισχυρίζομαι πως «δεν τα πήρα χαμπάρι», την βγάζω καθαρή; Έξαλλος ο φίλος μου, φεύγει από εκεί μετά από άγριο τσακωμό με τον αστυνομικό, αφού πήρε το τηλέφωνο της «κυρίας» αυτής. Της τηλεφωνά και αρχίζει τις φωνές… η τύπισσα τα χάνει προς στιγμήν και σε κάποια στιγμή του λέει «μα σε ξέρω. Είσαι ο Π…». Τελικά η «κυρία» αυτή ήταν θεία του φίλου μου, μακρινή ξαδέλφη της μητέρας του!!! Αφού τέλος πάντων συμφωνεί πως θα του καλύψει την ζημιά, του κάνει και την μεγάλη αποκάλυψη: η αστυνομία της είπε να μην παραδεχτεί τίποτε διότι από τη στιγμή που δεν το κατάλαβε πως είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο του, αυτός – ο φίλος μου- δεν έχει υπόθεση!!! Άκουσον - άκουσον!!!! Η ίδια η αστυνομία να προσπαθεί να καλύψει τον παρανομούντα και να θάψει τον νομοταγή πολίτη που το μόνο λάθος που έκανε ήταν να πάει να παρκάρει νόμιμα, να πληρώσει για το πάρκινγκ και να έρθει πίσω να βρει το αυτοκίνητο του σαν ακορντεόν!

Κι αν αναρωτιέστε γιατί η αστυνομία να κάνει κάτι τέτοιο… απλά να σας πω πως ο σύζυγος της εν λόγω «κυρίας» είναι… αστυνομικός!!! Θέλετε κι άλλες εξηγήσεις; Έλεος πλέον με αυτή τη χώρα. ΣΚΕΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ. Πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι να αντέξει από όλα; Τους ασυνείδητους οδηγούς; Τις αστειότητες της αστυνομίας μας; Τους γελοίους μας νόμους; Την αναίδεια του κάθε αστυνομικού; Την διαφθορά που παρατηρείται ανάμεσα στους αστυνομικούς; Τον τρόπο που οδηγούν ατιμώρητοι κάποιοι στους δρόμους; Τον Τάσσο; (ε, να μην το πω;) Τον υπουργό δημοσίας τάξης που βγαίνει στα κανάλια και λίγο πολύ μας λέει πως σαν κόσμος είμαστε υπερβολικοί και άδικοι με την αστυνομία;;; Το ότι οι προαγωγές στην αστυνομία είναι με βάση τις ξένες γλώσσες που μιλάει κάποιος και όχι το ήθος του;;;ΠΟΣΑ;

Και ποιος είναι επιτέλους ο ρόλος της αστυνομίας μας; Να παίζει κρυφτούλι πίσω από δέντρα και να μας στήνει κάμερες στον αυτοκινητόδρομο για να μας παίρνει τα λεφτά από πρόστιμα; Να μας γράφει για ψύλλου πήδημα και να μας λέει πως αν δεν πάρει μέσα αρκετά πρόστιμα θα τους πουν οι ανώτεροι τους πως δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους; Να προσπαθούν ΠΑΡΑΝΟΜΑ να καλύψουν τους συναδέλφους τους εις βάρος ανυποψίαστων απλών νομοταγών πολιτών; Αυτός είναι ο ρόλος τους;

Αν στο τέλος καταλήξουμε με Πρόζακ και αντικαταθλιπτικά ορμονικά εγκεφάλου, θα μας καλύψει τουλάχιστον η ασφάλεια υγείας μας ή θα μας πούνε κι αυτοί πως είναι προυπάρχων πρόβλημα που έχουμε και να θέλουν μάρτυρα να τους πει πως μέχρι χτες ήμασταν καλά; Ή μήπως θα έχουνε κι αυτοί διασυνδέσεις στον σύνδεσμο ψυχιάτρων και θα τα κανονίσουν μεταξύ τους για να μας βρουν θεραπεία στην Αθαλάσσα και να κλίσει η υπόθεση;

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ!!! ΕΛΕΟΣ, ΛΥΠΗΘΕΊΤΕ ΜΑΣ. ΜΑΣ ΦΕΡΑΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ!!!

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Ο κούσπος = μυτερή σκαπάνη για εκσκαφές ή μτφρ. ο βλάκας

Η λέξη κούσπος είναι μεσαιωνικής λατινικής προέλευσης (cuspus)

Παράδειγμα:
Έσιει κούσπον στον Μιτσερόν!!!

Ο οίκος Luis Vuitton σε Κυπριακό γάμο!!!

Αυτό κι αν είναι αναγνώριση για την Κυπριακή δημοκρατία! Τι πετρέλαια και αγήματα για παρελάσεις και πελλάρες... η μεγαλύτερη αναγνώριση για την "δημοκρατία" μας ήρθε από τον διάσημο οίκο Λουί Βιτόν. Ο οίκος αυτός αποφάσισε να κατέβει στην Κύπρο και να παραστεί με τον πλέον αποστομωτικό τρόπο σε Κυπριακό γάμο πολυτελείας... ή αλλιώς σε γάμο πλουσίων που μετατρέπονται σε καραγκιόζηδες στην προσπάθεια τους να πρωτοτυπήσουν. Στην σημερινή κοινωνία της "μικρής και καημένης" Κύπρου όπου ο πληθυσμός είναι "κρίμα" επειδή είμαστε λίγοι, δεν μας λαμβάνει κανείς υπόψιν, περάσαμε ότι περάσαμε αλλά ταυτόχρονα έχουμε υπηρέτριες, αλλιώς δούλες, αλλιώς μαυρούες, έχουμε όλοι από 2 Μερτσέντες και από ένα Παρθενώνα για σπίτι με κολώνες δωρικού ρυθμού, είδαμε κάθε λογής γάμο. Ειδικά οι γάμοι των πλουσίων είναι το κάτι άλλο... κιτσαρία και ψευτοκλασάτα πανηγύρια, αρχοντοχωριατισμοί και κάθε λογής ΜΑΛΑΚΙΑ για να ξεχωρίσουν. Κάτι σαν Γιουροβίζιον. Αυτό που έμεινε να δούμε είναι ανταλλαγή ρόλων... ο άντρας να ντύνεται νύφη και η γυναίκα γαμπρός. Είμαι σίγουρος πως σύντομα θα το δούμε κι αυτό. Τελευταία έγιναν της μόδας οι γάμοι που διαρκούν και 2 και 3 μέρες! Μάλιστα... στην πρώτη μέρα πάνε οι "παρακατιανοί" καλεσμένοι για κοκτέιλ και χαιρετισμούς, στην δεύτερη μέρα πάνε οι πιο σικάτοι για χαιρετισμούς και κοκτέιλ με κανένα σνακ για συνοδευτικό και την τρίτη πάνε οι "του κύκλου". Οι κάθε λογής πλούσιοι που θα ήταν ανύκουστο και υποτιμητικό να παρευρεθούν στον γάμο μαζί με τους παρακατιανούς και τους απλά σικάτους. Οπόταν, στην τρίτη μέρα πάνε αυτοί οι λελέδες και πίνουν τα ποτά τους και τρώνε το σικάτο φαγητό του Χίλτον ή του Μεριντιέν.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε... έγινε όμως αυτό που κανείς πλούσιος δεν είχε σκεφτεί ποτέ να κάνει για να πρωτοτυπήσει Αφού πλέον οι άμαξες έγιναν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, αφού είδαμε και κάθε λογής νυφικό, χτένισμα και μπομπονιέρες, έφτασε η ώρα που έπρεπε να δούμε και χαζό προσκλητήριο. (άσχημα προσκλητήρια είδαμε πολλά, χαζά όμως λίγα!) Ο Λ. λοιπόν που παντρεύτηκε την Β. τύπωσαν ένα προσκλητήριο 20χ20 αλλά αντί να βάλουν τα αρχικά των ονομάτων τους, έβαλαν το λόγκο του οίκου Λουί Βιττόν!!! Περιττό να σας περιγράψω πόσο γέλιο έκανα όταν είδα το προσκλητήριο... μιλάμε για μεγάλη μαλακίαση. Σκεφτείτε να πήραν και άδεια από τον διάσημο οίκο!!! Θα γίναμε διεθνώς ρεντίκολο σαν ψυχοπαθείς! Την Παρασκευή λοιπόν ήταν η πρώτη δόση του γάμου και το Σάββατο η τελική. Κάτι σαν ημιτελικός και τελικός! Αφού έγινε η διάκριση των καλεσμένων ανάλογα με το πόσο βαρετή ήταν η τσέπη τους, προχώρησαν στα σκαλιά της εκκλησίας για να ενώσουν τις ζωές τους αλά Λουί Βιτόν.
Εμείς, οι παρακατιανοί, δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε καλό γάμο (στη ζωή) κι ας είχαν έναν πανηλίθιο γάμο (σαν τελετή). Θα περιμένουμε πάντως και ευχαριστήρια κάρτα ή κανένα αξεσουάρ Λουί Βιτόν για να μας ευχαριστήσουν που παρευρεθήκαμε σε αυτό το ιερό και άγιο μυστήριο... αμήν!

Η Κυπριακή λέξη του poll: μουσουπέττης

Ιδιότροπος - 8 ψήφοι
Το πνεύμα της αντιλογίας - 1 ψήφος
Αυτός που δεν φέρνει γούρι - 9 ψήφοι

Επιτέλους κατάφερα να σας μπερδέψω! Με μια μόνο ψήφο διαφορά "κέρδισε" η σωστή απάντηση. Η λέξη αυτή προέρχεται από την τουρκική λέξη musibet και μπορεί να σημαίνει και κακός.

Το σεξ και η κυπριακή κοινωνία

Ένας άντρας 40ρης και εργένης θεωρείται κουλ και άνετος, μια γυναίκα όμως 40αρα και εργένισσα θεωρείται απεγνωσμένη για γαμίσι και γάμο.
Είναι κουλ και must ένας άντρας να θέλει μια γυναίκα με μεγάλο στήθος, αλλά είναι πουτανιό μια γυναίκα να θέλει έναν άντρα με μεγάλο πουλί.
Είναι κουλ να δεχόμαστε έναν γκέϊ συνάδελφο και να του μιλάμε, αλλά είναι ντροπή να κυκλοφορήσουμε και έξω μαζί του! Τι θα πει ο κόσμος άλλωστε;!

Παρόλα αυτά, οι Κύπριοι είναι πάρα πολύ ανοιχτόμυαλοι στο σεξ.
"Τι κι αν κάνει σεξ με πολλούς άντρες μια γυναίκα; Δικαίωμα της" λέει ένας.
"Άντε και το κάνει από πίσω... άμα της αρέσει, τι με νοιάζει εμένα; Εξάλλου, γουστάρω να την παίρνω από πίσω", λέει ο διπλανός του.
"Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τους γκέϊ.. ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του", λέει κάποιος άλλος.
"Όχι, διαφωνώ. Δεν σημαίνει πως ένας άντρας παρθένος είναι και ηλίθιος ή μαμμόθρεφτος.. μπορεί να ψάχνει για κάτι ποιοτικό", λέει μια άλλη.
"Δεν έχει σημασία το μέγεθος. Σημασία έχει να με αγαπά", λέει η κολλητή της.

Από φιλοσοφίες και λογάκια, είμαστε πρώτοι. Όλοι ανοιχτόμυαλοι, όλοι δεκτικοί σε όλα, όλοι ακομπλεξάριστοι. Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Ή μήπως είναι κι αυτά ένα ακόμη καμουφλάζ που κάνουμε εμείς οι Κύπριοι εξ αιτίας της ανεπτυγμένης αίσθησης του πουριτανισμού και ευπρεπισμού που κουβαλάμε; Νιώθουμε μια μεγάλη ανάγκη να πούμε μια σπουδαία άποψη μπροστά σε κοινό για να εισπράξουμε ένα κολακευτικό σχόλιο ή βλέμμα από τους άλλους... άσχετα αν δεν κάνουμε πράξη τα λόγια μας, άσχετα αν η ιδεολογία και κουλτούρα μας είναι άλλη. Μια υπερσυντηρητική και ανατολίτικη κουλτούρα.

Παρόλο που οι περισσότεροι άντρες θα σου πούνε πως δεν τους νοιάζει αν μια κοπέλα έχει πάει με αρκετούς άντρες, είναι ένα ψέμα. Υπάρχουν πάντοτε και οι εξαιρέσεις, δεν λέω, αλλά οι περισσότεροι θα λένε ψέματα. Τους νοιάζει. Το αίσθημα "ιδιοκτησίας", αποκλειστικότητας και "κατοχής" είναι έντονα αναπτυγμένο στους άντρες και στον άνθρωπο γενικότερα. Για μια πολύ μεγάλη μερίδα, αυτού του είδους η κοπέλα, είναι πουτάνα. Είναι ξεσκισμένη. Είναι ... μεταχειρισμένη. Αυτό είναι και το αίσθημα που φέρνει και τα επόμενα ... κακά. Χωρίζει μια κοπέλα από τον τύπο. Αυτός, αμέσως λέει αριστερά και δεξιά πως την γάμησε, ακόμα κι αν δεν έγινε κάτι τέτοιο. Η ανάγκη να νιώσει ότι του ανήκει, ο πληγωμένος του εγωισμός, ακόμα κι όταν δεν είναι μαζί, εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα του. Παράλληλα, όταν η γυναίκα το κάνει από πίσω, δεν είναι καλή. Είναι ανώμαλη. Μαλακίες θα μου πουν οι περισσότεροι. Εμάς τους άντρες μας αρέσει! Κι όμως, άντε τώρα να γνωρίσεις μια κοπέλα και πριν ακόμη καλά καλά έρθεις κοντά της σαν άνθρωπος, να σου ζητήσει τέτοιο πράγμα επειδή της αρέσει. Οι περισσότεροι, τι θα πουν για αυτήν; Και θα την εκτιμούν το ίδιο; Δεν νομίζω.
Και τι να πω για το θέμα των γκέϊ; Που κανείς δεν έχει πρόβλημα μαζί τους, φτάνει να μην είναι δικός μας άνθρωπος. Όταν κάτι δεν μας ενοχλεί απλά και μόνο επειδή δεν είναι στη ζωή μας, τότε σημαίνει πως στην ουσία μας ενοχλεί. Όλοι λένε σήμερα πως ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του. Άντε τώρα να μου βρείτε έναν Κύπριο που έμαθε πως ο αδελφός ή η αδελφή του είναι γκέϊ και το δέχτηκαν εύκολα ή σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Ελάχιστοι. Άσε που οι περισσότεροι από εμάς αν μάθουν πως ένας φίλος ή γνωστός τους είναι γκέϊ θα νομίζουν ξαφνικά πως γίναμε ΟΙ γκόμενοι και μας την πέφτουνε οι πούστηδες.
Επίσης ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια, αυτή τη φορά που ακούγεται από στόμα γυναικών, είναι το θέμα του μεγέθους... "δεν έχει σημασία το μέγεθος, αλλά η τεχνική και να με αγαπά". Το ψέμα του αιώνα. Σίγουρα θέλουν κάποιον που να τις αγαπά (όπως κι οι άντρες βέβαια), αυτό δεν είναι ψέμα. Γιατί όμως οι κοπέλες δεν το λένε ευθαρσώς πως γουστάρουν ένα μεγάλο πουλί και μάλιστα πως είναι και από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο, πράγμα που κοιτάζουν σε ένα άντρα; Μήπως ακριβώς γιατί πρέπει να είναι ευπρεπείς; Γιατί μετά θα τις πουν πουτάνες; Μήπως η κατά τα άλλα ανεκτική, ανοιχτόμυαλη και δεκτική μας κοινωνία θα στήσει λαϊκό δικαστήριο και πουτάνα θα την ανεβάζει και πουτάνα θα την κατεβάζει; Εγώ λέω ΝΑΙ. Η κοινωνία μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από εμάς τους ίδιους, είναι πάντα έτοιμη να κρίνει, να κατακρίνει, να δικάσει, να απομονώσει όλα αυτά που αν ρωτηθούμε μπροστά σε κοινό θα πούμε πως δεχόμαστε για να περάσουμε μια εικόνα κουλ, ανοχής και δεκτικότητας προς τα έξω. Ευπρεπισμός, επιφανειακή εξέλιξη από την έξω μεριά και ρατσισμός, ανύπαρκτη ανοχή και παράλυτο πνεύμα από την μέσα. Αυτή είναι η κοινωνία της νέας Κύπρου των πολλών εκατομμυρίων και πανάκριβων αυτοκινήτων.

Κι εγώ, βλέποντας τα όλα αυτά, έχω μια απορία... Αν τελικά όλοι εμείς οι άντρες είμαστε τόοοοοσο γαμιάδες όσο λέμε και παινευόμαστε, σύμφωνα με τα δεδομένα της κοινωνίας μας, μήπως δε θα έπρεπε να είναι και όλες οι κύπριες γυναίκες πουτάνες για να ευσταθεί η ισχυρισμός μας; Αν όχι, τότε πως γίνεται να γαμάμε τόσο πολύ, ταυτόχρονα όμως οι κοπέλες και οι γυναίκες μας να είναι όλες "υπόδειγμα"; Μήπως τελικά είναι όλες τους πουτάνες ή μήπως εμείς οι άντρες είμαστε τόσο κομπλεξικοί που δημιουργούμε ιστορίες για να επιβεβαιώσουμε -στον εαυτό μας πρώτα και μετά στους άλλους- τον ανύπαρκτο αντρισμό μας; Διότι κάποιος που νιώθει αρκετά άντρας, δεν έχει ανάγκη καν να παινευτεί πως γάμησε. Το θεωρεί σαν κάτι το φυσιολογικό και όχι σαν κάτι που αξίζει ιδαίτερης αναφοράς.

Κι όσο αφορά τον συνδιασμό σεξ και έρωτα... μια είναι η συμβουλή μου. Μην περιμένετε τον τέλιο άνθρωπο διότι το καλύτερο που μπορείτε να βρείτε εκεί έξω είναι έναν άνθρωπο να σας κάνει να χαμογελάτε και όχι πρίγκιπες ή πριγκιποπούλες. Κι αν με αυτό τον άνθρωπο καταφέρετε να κάνετε και καλό σεξ, τότε απλά προσπαθήστε να μην τον χάσετε!

Για γέλια...

Η κυβέρνηση μας προσκάλεσε τους εταίρους της στην ΕΕ, που μας λατρεύουν και υπολογίζουν τόσο πολύ, να στείλουν στρατό από τις χώρες τους για να λάβουν μέρος στο πιο αξιοσημείωτο συμβάν της υφηλίου κατά τον 20ο αιώνα, την παρέλαση για την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια λοιπόν να δείξει στον κόσμο πως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αγαπάνε και μας λαμβάνουν υπόψη, έστειλε την πρόσκληση. Γραπτώς, δεν απάντησε κανείς ενώ υπήρξαν και αρνητικές αντιδράσεις. Σύμφωνα με πρέσβεις των χωρών της ευρωπαϊκής οικογένειας, οι κυβερνήσεις τους θέλουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις με την Τουρκία(!) και αυτό δε θα είναι κατορθωτό να γίνει. Η κυβέρνηση μας, αποσιωποίησε το γεγονός για να μην εκτεθεί ακόμη μια φορά στα μάτια των πολιτών. 'Ελα όμως που το κακό και άδικο δεν ευλογούνται... μαθεύτηκε η είδηση και έγιναν ρεντίκολο, ακόμη μια φορά. Σύμφωνα με τον Βασίλη Πάλμα, ακυρώθηκε η προσπάθεια αυτή λόγω έλλειψης χρόνου για να προετοιμαστούν.... ξέρετε, να στήσουν λουλουδάκια, κορδέλες, να ράψουν Κυπριακές σημαίες επειδή μόνο Ελληνικές έχουν απόθεμα κτλ κτλ κτλ... Δεν μας επιβεβαίωσαν πάντως πως οι ξένοι αρνήθηκαν την πρόσκληση. Δηλαδή, σύμφωνα με την κυβέρνηση μας, οι ηγέτες των χωρών δέχτηκαν, επέλεξαν και ποιους να στείλουν, έκανα τα πάντα, αλλά ήρθαμε εμείς και τους είπαμε "σόρρυ, ανάδωξεν μας. Εν προλαβαίνουμε να ετοιμαστούμε". Μάλιστα... μας έγραψαν κανονικά... σκασίλα τους για εμάς Κι εδώ που τα λέμε... για ποια ανεξαρτησία δηλαδή να θέλουν να στείλουν στρατεύματα; Γι αυτή που οι μισοί κύπριοι ουδέποτε δέχτηκαν και θεωρούσαν σαν ένα βήμα προς την Ένωση, ή γι αυτή που οι άλλοι "μισοί" θεώρησαν σαν ένα βήμα προς την οριστική διχοτόμηση;



Μας είπε που λέτε ο Τασούλης στην διακαναλική πως το ψευδοκράτος δεν μπορεί να αναγνωριστεί γι αυτό και οι επίσημες επαφές που κάνει ο Ταλάτ με άλλους ηγέτες άλλων χωρών γίνονται ανεπίσημα σε διάφορα ρεστοράν. Έβλεπα σήμερα στον "Πολίτη" δημοσιευμένες φωτογραφίες με τον Ταλατ προσκαλεσμένος: α. στο Στέιτ Ντιπαρτμεντ, καλεσμένος της κυρίας Κοντολίζα Ράις, β. στο προεδρικό μέγαρο του Πακιστάν καλεσμένος του Μουράσαφ, γ. καλεσμένος στα κτήρια της ΕΕ καλεσμένος του ΟΗΕ, δ. στο υπουργείο εξωτερικών της Σουηδίας πρόσφατα καλεσμένος του ΥΠΕΞ της χώρας. Ο Τάσσος όμως επιμένει... "Όϊ σιόρ, εν σε κάτι ταβερνούες που βρέθουνται τζαι τρώουν το φις εντ τσιπς τους... πελλάρες".



"Να ξέρετε ότι οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου δεν εξαρτώνται από 2 δικαστές... εμείς δεν ανησυχούμε". Τάδε έφη ο προεδράρας μας.... και ολόκληρος ο λαός που τον άκουγε, φώναζε ρυθμικά μέσα σε ένα πρωτόγνωρο ρίγος συγκίνησης "πάρε μας απόψε καμπαρέ, πρόεδρεεε, πρόεδρεεεε". Η Τουρκία πρότεινε 2 Τκύπριους δικαστές για 2 θέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και έγιναν δεκτοί. Οι κυβερνησάρα μας όμως, έκανε ένσταση και ... πάλι οι εταίροι μας που μας αγαπούν και που έχουν αποκαταστήσει την σχέση τους με τον Τάσσο, είπαν ΟΧΙ. Πίστευαν οι άνθρωποι ότι εν η αγαπημένη λέξη του Τάσσου και αρνήθηκαν την ένσταση. Και τι πείρα ή δικαίωμα άσκησης καθηκόντων είχαν αυτοί οι δύο δικαστές; Ήταν δικαστές στα κατεχόμενα. Η πείρα τους και οι επαγγελματικές του άδειες είναι των κατεχομένων. Κι έγιναν δεκτές. Κι ο Τάσσος μας, δεν ανησυχεί Ο ύπνος του δικαίου καλά κρατεί. Και η Κύπρος μας, συνεχίζει την κατηφόρα...


Το ζωάκι που βλέπετε είναι ο Χαμαιλέοντας Στο θέμα μας όμως.. ο Γιαννάκης Ομήρου, σε συνέντευξη του το 2002 στην Σημερινή, με ημερομηνία 20 Οκτωβρίου, έλεγε πως ο Τάσσος είναι μι επιλογή που θα μας έφερνε στο παρελθόν.... συγκεκριμένα, είπε: "Η υποψηφιότητα Τάσσου μιλά από μόνη της. Είναι μια υποψηφιότητα από το παρελθόν και δεν έχει να δώσει προτάσεις για την σημερινή πολιτική και εθνική συγκυρία. Επιτέλους χρειάζονται νέες πολιτικές δυνάμεις στο προσκήνιο, στον νέο αιώνα που έχουμε εισέλθει." Μάλισταααα... παλαμάκια παίξετε να περάσει η ώρα. Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του Τάσσου σήμερα τον θεωρούσε λίγο πριν σμίξει ο νους τους σαν μια υποψηφιότητα από το παρελθόν. Διαβάστε και τι έλεγε για την συνεργασία του με τον ΔΗΣΥ και τον κύριο Αναστασιάδη, στην ίδια συνέντευξη: "Θα ήθελα να χαιρετήσω την απόφαση του ΔΗΣΥ να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για συστράτευση και συμπόρευση... Ευχαριστώ επίσης τον κύριο Αναστασιάδη ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό και καταλυτικό ρόλο στο να αποκτήσει δυναμική η υποψηφιότητα μου" !!!!!! Λίγα χρόνια αργότερα ο Αναστασιάδης θα ήταν προδότης κι ο Τάσσος το άξιον τέκνον για να μας καθοδηγήσει στο μέλλον!!!

Πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας - 2η αγωνιστική

Άρης-Αλκή 2-5: τον σκόρπισε στους 5 ανέμους τον γέριμον τον Αρη. Πάντως οι φασούλες στα αποδητήρια είχαν χάζι. Ενόμισαν στον Αρη ότι αστιεύεται φέτος η Αλκή... Σειρά πιάνει η Ομονοιάκκα...
Αελ-Ολυμπιακός 3-1: έδερεν κι ο Λέοντας... τα μαυροπούλια. Φαίνεται ότι έμαθαν από την πρεμιέρα. Πολύ καλή ομάδα η Αέλ, ο Ολυμπιακός θέλει πολλά σάσματα.
Δόξα-Απόλλων 1-0: Σε αντίθεση με τους απολλλωνίστες που αντί να μάθουν κι αυτοί από την πρεμιέρα, πήγαν Λευκωσία και εκάμαν τα ... μπιππ! Δεν θα πω πως είναι ρεζίλι... απλά θα πω πως την γλίτωσε το Αποέλ, σιγά μην την γλίτωνε κι ο Απόλλωνας.
Ανόρθωση-Αποέλ 1-0: Παίζει το Αποέλ μάππα, κερδίζει η Ανόρθωση. Έτσι είναι. Είτε σου περνάς να βάζεις γκολ, είτε δεν σου περνά! Δεν εξηγείται αλλιώς. Το Αποέλ σε κάποιες περιπτώσεις έπαιζε στο μιδό γήπεδο την Κυρία, αλλά η Κυρία όταν άνοιξε τα πόδια της αντί να δείξει αυτά... που έχει η κάθε κυρία, έδειξε αυτά που έχει ο κάθε άντρας.
Ομόνοια-ΑΕΚ 3-2: έκαμεν τα μπιπππ πάλε, ο καπιτανής. Σε κάποια φάση είδετε τον που γρύλωσε τα μάτια του και έκαμνεν όπως τον ψυχοπαθή; Ότι ήθελε έκαμνε. Κρίμα... ήταν ένα παιχνίδι που οι πρωταγωνιστές ήταν οι παίχτες και τους έκλεψε το ρόλο ο Κωστάκης. Πάντως κέρδισε η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Γκολάρα το τέρμα του Καϊάφα, αλλά από ανύπαρκτο φάουλ. Όπως ανύπαρκτο και το πέναλτι που κέρδισε η ΑΕΚ.
Σαλαμίνα-Άχνα 2-0: Ένα αποτέλεσμα μέσα στα λογικά πλαίσια. Πάντως η καλή Σαλαμίνα κέρδισε πολύ πιο εύκολα από ότι περίμεναν τον Εθνικό.
Αποπ Κινύρας-ΕΝΠ 1-1: δίκαιη μοιρασιά. Η ΕΝΠ ήταν πιο επιθετική αλλά η παρέα του Μανόλη κατάφερε να πάρει τον 4ο βαθμό της στο πρωτάθλημα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
Αποέλ-Απόπ Κινύρας
ΕΝΠ-Σαλαμίνα
Απόλλων-Ανόρθωση
Αλκή-Ομόνοια
Αχνα - Αρης
Ολυμπιακός-Δόξα
ΑΕΚ-ΑΕΛ

Η Κυπριακή λέξη του poll: "πολλοπάητος"

α. Πολυταξιδεμένος - 1 ψήφος
β. Καιροσκόπος - 3 ψήφοι
γ. Πανούργος - 12 ψήφοι
δ. Άτακτος - 0 ψήφοι

Η σωστή απάντηση είναι ο Πανούργος.

Παράδειγμα:
Γεναίκα πολλοπάητη, τον άδρωπον ξηβκάλλει

Στιγμές αυτοκριτικής και ειλικρήνιας...

16 Φεβρουαρίου 2003 - Στάδιο Ελευθερία

«Στην κοινωνία που θα στήσουμε δεν υπάρχει θέση για πολίτες δεύτερης ποιότητας λόγω της κομματικής τους ταυτότητας ή της ιδεολογικής τους τοποθέτησης. Όσοι παραβαίνουν αυτόν τον κανόνα με νοοτροπίες του παρελθόντος, πρέπει να ξέρουν την επίσημη διαβεβαίωσή μου, όχι μόνο την ανοχή μου δεν έχουν αλλά θα έχουν την οργή μου και την εκδικητική τιμωρία»

Αυτά ήταν τα λόγια του κύριου Παπαδόπουλου το βράδυ εκείνο που άνοιγαν οι κερκόπορτες και έμπαινε ο τρίτος Αττίλας που θα μας έφερνε πιο κοντά από ποτέ στην οριστική διχοτόμιση. Υποσχέθηκε οργή και τιμωρία ο πρόεδρος. Μόνο που ξέχασε πως ήταν πρόεδρος ενός κράτους της ΕΕ. Νόμιζε πως ακόμη ζούσε στην προ 74 εποχή. Και τήρησε την υπόσχεση του. Μόνο που η γλώσσα του μπερδεύτηκε εκείνη τη στιγμή... ίσως και να ήταν μεθυσμένος από την ευτυχία της νίκης. Ίσως το πρώτο "δεν" στην πρόταση του να το σύγχυσε με το "θα". Θα υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό εννοούσε. Κι όσοι τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν, θα τους δείξει οργή και εκδικητική τιμωρία. Κι έτσι έγινε... οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, οι υποστηρικτές διαφορετικής άποψης από την δική του, είδαν και την οργή του, και την τιμωρία του. Προσβολές, κατινιές, απαξιώσεις, λάσπη, εμπαιγμοί, ανήθικοι χαρακτηρισμοί, περιρρέουσες ατμόσφαιρες, σπίλωση.

Δυστυχώς -και παρόλο που δεν είμαι περήφανος που θα το πω- ομολογώ πως τον είχα ψηφίσει κι εγώ τότε. Θυμάμαι που χειροκρότησα τότε την νίκη του... και την πανηγύρισα Ναι, δεν είχαν κερδίσει οι "φασίστες" δεξιοί. Κέρδισαν οι "δημοκράτες". Δεν πέρασε και πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω πως έχασαν μεν οι δεξιοί και η προβληματική ρουσφετοπολιτική τους, αλλά είχαν κερδίσει οι "φασίστες" ακροδεξιοί που θα κατέλυαν την δημοκρατία του τόπου μας. Και έβλεπα ένα κόμμα, που η ιστορία του ήταν βιβλίο μόρφωσης και δημοκρατίας μέχρι τότε, να σέρνεται σαν μωρό αβοήθητο πίσω από την ποδιά του προέδρου. Να κάνει το πιο μεγάλο λάθος της σύγχρονης ιστορίας του. Να παραπαίει. Να προσπαθεί να μαζέψει ότι γκρέμισε το 2003. Άργησε να φύγει... αλλά έφυγε, έστω και τώρα. Ψηφίζοντας τον Τάσσο τότε, δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως τώρα νιώθω σαν ένας πραξικοπηματίας που στράφηκε ενάντια στη δημοκρατία, αγνοώντας την σίγουρη επέμβαση του εχθρού. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό, αλλά έχω μετανιώσει τώρα που βλέπω τις συνέπειες. Πολύ. Ίσως έτσι να νιώθει και το κόμμα που στήριξε τον πρόεδρο αυτό τόσο πολύ, το ΑΚΕΛ. Ίσως, και όπως εγώ ζητάω συγχώρεση από την δική μου συνείδηση, ίσως και το ΑΚΕΛ να ζητάει το ίδιο από εμάς. Δεν με νοιάζει αν δεν το λέει, μου φτάνει που μου το έδειξε εγκαταλείποντας τον πρόεδρο. Από λόγια μπουχτίσαμε άλλωστε. Δεν ξέρω πόσοι πραξικοπηματίες του 1974 μετάνιωσαν γι αυτά που έκαναν, αλλά εγώ νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να προσπαθήσω, όσο μπορώ, να επανορθώσω και να ξαναβρώ γαλήνη με τον εαυτό μου. Τι μπορώ να κάνω; Όχι πολλά. Απλά να γράφω... και να μιλώ με κόσμο. Και αν κανένα μάτι ή αφτί πειστεί για την ανάγκη απαλλαγής από τον σημερινό πρόεδρο, απλά θα νιώσω κάπως καλύτερα. Θα εξακολουθώ όμως να μην νιώθω καλά. Ίσως να νιώσω καλά όταν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να κάνω λάθος και καταφέρω να κάνω το σωστό. Ίσως τότε. Γι αυτό, με όλη μου τη δύναμη θα κάνω ότι μπορώ για να πείσω για την ανάγκη απαλλαγής από φανατισμένους αντιδημοκράτες και για την ανάγκη επανόδου της δημοκρατίας. Για την ανάγκη να ακολουθούμε την φυσική μας πορεία σαν άνθρωποι: την εξέλιξη.

Αρχιεπίσκοπος - Τάσσος: δύο φιγούρες, μια φωνή

Δεν περίμενε να ακούσει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από τον "Πολίτη" που είναι μια ελληνόφωνη Τουρκική εφημερίδα, είπε ο Χρυστόστομος ο Βου και ο κόσμος τον έκραξε κυριολεκτικά. Μα τι στα ράδια βγήκε ο κόσμος, τι επιστολές σε εφημερίδες, τι δημοσιεύματα στο ιντερνετ... και τι δεν είπε ο κόσμος για το κατάντημα του Αρχιεπισκόπου του 5%.
Γιατί δεν έγινε και το ίδιο όταν λίγα χρόνια πριν ο Τάσσος έλεγε τα ίδια; Γιατί δεν είχε ανοικτά αυτιά ο κόσμος και τότε; Του άξιζε το ίδιο κράξιμο με αυτό του Τόμμυ Βου ή όχι; Θα τον αφήσουμε να την βγάλει "κούππα άπαννη"; Δέστε, ακούστε, κρίνετε, συγκρίνετε με αυτά τα αίσχη του Τόμμυ του Βου και αποφασίστε αν αυτός ο κύριος συμπεριφέρθηκε σαν πρόεδρος όλων των Κυπρίων, αν αυτός ο κύριος ανέχεται κριτική, αν ανέχεται το θεμελιώδες στοιχείο μιας δημοκρατίας: την διαφορετική άποψη.



Κατά τα άλλα, θέλει μια ήπια, ήρεμη και πολιτισμένη προεκλογική περίοδο... σικ!

Η Κυπριακή λέξη του Poll:

Τι σημαίνει η Κυπριακή λέξη "κουρούπεττος".

α. Κακομοίρης - 4 ψήφοι
β. Κουτοπόνηρος - 2 ψήφοι
γ. Αγράμματος - 7 ψήφοι
δ. Ατημέλητος - 15 ψήφοι

Η σωστή απάντηση είναι ατημέλητος. Προέρχεται από την Τουρκική λέξη gurbet.

ΑΤΗΚ: Ο νούρος του σιήλλου εν ισιώνει!

Έχω ξαναγράψει για την επαγγελματικότητα που διακρίνει την ΑΤΗΚ. Προσωπικό που πικκαρίσκεται με τους πελάτες τους όταν αποφασίσουν να πάνε στους ανταγωνιστές τους, υπεύθυνοι καταστημάτων που γελούν όταν τους κάνεις παρατήρηση για κάτι που δεν σου άρεσε, οι υπάλληλοι στα ταμεία να μιλούν με τες φίλες τους αν θα ψήσουν φασολάκι την επόμενη μέρα ή αν θα πάρουν κάτι έτοιμο από την Ψησταριά κτλ κτλ κτλ.
Συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους μου τους γνωστούς να μην πηγαίνουν στην ΑΤΗΚ πλέον. Προχθές είπα σε ένα φίλο μου να πάει σε άλλη εταιρία παροχής ιντερνέτ και τηλεόρασης μέσω τηλεφωνικής γραμμής. Ο φίλος μου θεώρησε καλό να πάρει και ένα τηλέφωνο στην ΑΤΗΚ να ρωτήσει για τιμές και προσφορές για να κάνει την καλύτερη επιλογή. Γελάστηκε και τους είπε πως σκέφτεται να πάει με άλλη εταιρία... κι εκεί άρχισε η φαρσοκωμωδία Του άρχισαν ένα ανελέητο κατηγορητήριο για τους ανταγωνιστές τους! Αντί να τον πείσουν γιατί οι υπηρεσίες τους είναι άξιες εμπιστοσύνης, επικεντρώθηκαν να τον πείσουν γιατί οι υπηρεσίες του ανταγωνιστή τους είναι ανάξιες εμπιστοσύνης! Αντί διαφήμιση του προϊόν τους, προχώρησαν σε δυσφήμιση του ανταγωνιστή τους! Πολύ επαγγελματικό, δεν λέτε; Πάντως, για το αρχείο, ο φίλος μου αποφάσισε να πάει με τους ανταγωνιστές ακριβώς διότι θεώρησε πως όταν κάποιος λασπώνει και κατηγορεί τον άλλον, είναι λόγω έλλειψης επιχειρημάτων... κάτι σαν Τάσσος και ΣΙΑ ένα πράμα.
Τελικά φαίνεται πως δεν είναι αρκετό από μόνο του να έχεις ανταγωνιστές για να γίνεις καλύτερος... θέλεις και ήθος και σωστή επαγγελματική νοοτροπία!

Επιάσαν μας στην ξιούρα!

Έχω ξαναγράψει για την προκλητική στάση του κρατικού ιδρύματος (ΡΙΚ) που χωρίς ίχνος τσίπας κάνει τον δικηγόρο του Τάσσου μέσω των δημοσιογράφων του. Να δούμε πόσες φορές ο Κατσουρίδης θα τους υποδίξει ότι ο ρόλος τους εκεί δεν είναι ρόλος συνομιλητή, αλλά συντονιστή. Έγινε που λέτε η περίφημη διακαναλική παράσταση, όπου ο Τάσσος χωρίς διάλογο και πρόκληση από ανθυποψηφίους του μπόρεσε να πει τα δικά του. Και -εντελώς συμπτωματικά- το ΡΙΚ θα κάνει τώρα και την μεγάλη του δημοσκόπιση... ακριβώς μετά που ακούστηκαν μόνο οι απόψεις του "δημοκράτη" Τάσσου. Ε πάω πάσο! Γίναμε Κούβα; Λιβύη; Καθεστώς Μιλόσεβιτς; Εφκήκεν ο Αναστασιάδης και είπε ότι σε κρίσιμες στιγμές πρέπει να είμαστε όλοι ένα κόμμα, και το ΡΙΚ έβαλε τίτλο ότι ο ΔΗΣΥ δεν αποκλύει συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΥΣΗ. Είπεν ο Χριστόφιας ότι εν καλύτερα να γίνει καλύτερη προετοιμασία ως την επόμενη συνάντηση και εν καλά να μεν βιαστούμε, και το ΡΙΚ έβαλε τίτλο ότι το ΑΚΕΛ θέλει πάγωμα των προσπαθειών. Τα ελέγχει όλα πλέον ο αθεόφοβος... όλα εκτός τα ελληνόφωνα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τζαι μάσιεται μόνος του τζίνος ο γέριμος ο Πολίτης να πει καμιάν αλήθεια! Α, μιας και περί τουρκικών φωνών στην Κύπρο... τί κοτσάνα μας είπε ο Κάρογιαν; Τόσο δυνατή ήταν η βαρελιά που εζαλίστηκα. Είπεν μας ότι όσοι κάνουν αντιπολίτευση στην ουσία ταυτίζονται με τον Ταλάτ; Χα! Να τα που έρχονται πάλι... όλα μαζί. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα τουρκικά χείλη που μιλούν ελληνικά, τα λεφτά των αμερικανών που τελικά τα ενέκρινε κι ο ίδιος ο Τάσσος, οι λάσπες, η σπίλωση, η παραπληροφόρηση κτλ... Ο μίστερ Κακκά-ρογιαν λαλεί μας εν ολίγης να μεν μιλούμε διότι έτσι ταυτιζόμαστε με τους τούρκους. Να μεν κάμνουμε αντιπολίτευση, να μην διαμαρυρόμαστε... να σκύψουμε και να πάμε όλοι στο πλευρό του Τάσσου, που θέλει λύση, ιμίσι μου! Ε τζαι πίου ρε πελλέ! Λύση 2 κρατών είναι που θέλει διότι φκάλλει σπυρκά άμα ακούει για λύση που θα συζούμε με τους Τκύπριους. Έχω τζαι μιαν απορίας ρε Μάριε Κακκά-ρογιαν... που εφκήκεν μάνα μου ο Ευρωβουλευτής σου τζαι είπεν για λύση 2 κρατών... γιατί απλά είπες ότι διαφωνείς τζαι εν του είπες τζαι τούτου ότι ταυτίζεται με τον Ταλάτ και την τουρκία; Επειδή τούτος εν δικός σου; Όξα μόνο άμα μιλούν οι άλλοι ταυτίζουνται με τους τούρκους; Σήμερα εφκήκεν και το μικρό Τασσούδιν... και μας είπε να συγκρίνουμε τα βήματα προόδου που κάμνει η ΚΡΟΑΤΙΑ για την ένταξη της στην ΕΕ με αυτά που κάμνει η Τουρκία για να δούμε ότι έκοψεν πίσω η τουρκία και αυτό οφείλεται σε εμάς!!! Χα! Δηλαδή η έννοια μας εν αν θα μπει η τουρκία στην Ευρώπη; Και εκτός τούτου... ίντα λαλείς ψέματα γιε μου του κόσμου; Ή ψεύτης είσαι, ή ανίδεος!!! Η Κροατία προχώρησε παραπάνω που την τουρκία επειδή υποσχεθήκαν της το οι Ευρωπαίοι αν εκατάφερναν να τους παραδώσουν στην Χάγη έναν εγκληματία πολέμου. Η Κροατία επαράδωσεν τον στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης και άρχισε γρήγορες διαπραγματεύσεις για ένταξη και του χρόνου θα μπεί μέσα. τούτη ήταν η συμφωνία της με την Ευρώπη, και μάθε κύριε Τασσούδιν ότι έσιει στες ράσιες της την Γερμανία που την θέλει μέσα στην ΕΕ άρων άρων. Έτο γιατί η Κροατία επροχώρησε στην Ευρώπη και όχι η τουρκία. Ίντα φκένεις ρε Τασσούδιν τζαι λαλείς ψευτιές; Φωνάζουν οι δικοί του Τάσσου ενάντια στην διζωνική και ταυτόχρονα στηρίζουν τις προσπάθειες του για την 8η Ιουλίου που είναι βασισμένη στην διζωνική! Ψηφίζουν τον μετά που ο ίδιος είπεν μιαν φάουσα φορές ότι σχέδια σαν το Αναν εν εξαφανίζουνται. Μετά που ο ίδιος ο Τάσσος είπε μιας φάουσαν φορές ότι δεσμέυεται για λύση με βάση το σχέδιο Αναν, που ήταν βασισμένο στην διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Λαλεί μας ο Κακκά-ρογιαν ότι ταυτιζούμαστεν με τους τούρκους. Μα έννεν γιε μου ο Πρόεδρος σου που επίεν στον ΟΗΕ, ενάμισι μήνα μετά το δημοψήφισμα, 30 Αυγούστου 2004 και υπέγραψε δήλωση που έλεγε ότι αναγνωρίζουμε στην τουρκία τις καλές τις υπηρεσίες για λύση του κυπριακού; Ε, άτζαπις σου είμαστεν ούλλοι πελλοί εμείς που τα ακούμε τούτα και αμφισβητούμεν τους τζαι επηραμεν χαμπάρι ότι ξιουρίζουν μας; Όξα πρέπει να παίρνουμε σοβαρά και τα Ευρωκοκόρια που φκαίνει το Συλλουρούδιν και μας λέει ότι εν τον κοφτουν τα υπουργεία αλλά ταυτόχρονα λέει οτι εννοείται πως από τη στιγμή που θα στηρίζει Τάσσο και θα παραθέτει ενώπιον του τις επικοδομιτικές του θέσεις (ανέκδοτο της χρονιας) θα πρέπει να πάρει 2-3, έτσι για προσγέλιο; Και μιας και ανάφερα το Ευρωκοκό... μα δεν είναι τούτοι που είναι καθαρά εναντίων της ομοσπονδίας; Οι ήρωες πατριώτες που προσκηνούν τους πραξικοπηματίες και εξυμνούν την χούντα, ακομά; Αναρωθκιούμαι διότι σάννα άκουσα τον Κουτσού, ναί τούτον που την ... Περιστερονοπηγή (έχει πόϊντ τούτο!), να λέει ότι στηρίζει τον πρόεδρο και τις προσπάθειες του στην διαδικασία της 8ης Ιουλίου... που είναι βασισμένη πάνω στην διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία!!! Ε, νομίζω ότι επονήσαν μας ουλλους τα αφκιά μας τελικά και εν καταλάβουμε Ελληνικά πιον... μόνο τούρτσικα καταλάβουμε! Κάτι σαν "μπες ταμπούρα ντορτ οκκά"!

Το μεγαλύτερο ανέκδοτο μετά που τούτα ούλλα που θωρούμε τελευταία, είναι αν τον ξαναβγάλουμεν και πρόεδρο μας. Καλλυτερα να συκωστούμε να φύγουμε που δαμέ διότι εν άξιοι μέχρι και εμάς να μας διαπραγματευτούν με την τουρκία για να μεν βρεθεί λύση!

Η Κυπριακή λέξη της ημέρας:

Ο ολοπούρπουλλος = ο πολύ ακάθαρτος, λερωμένος

Η λέξη αυτή προέρχεται από την γαλλική λέξη bourbe που σημαίνει λάσπη, λερωμένος και το επίθετο όλος που μπαίνει μπροστά.

Παράδειγμα:
Έπεζεν μες τες λάσπες, ήρτεν έσσο ολοπούρπουλλος τζι' έχρισεν μου τα ούλλα!

Η ανοχή στην κριτική: πόσο έτοιμοι είμαστε να μάθουμε;

Ο περισσότερος κόσμος αρέσκεται στο να μαθαίνει. Κανείς όμως δεν γουστάρει να διδακτεί. Γιατί όμως; Η απάντηση είναι απλή: επειδή το να μάθεις κάποια πράγματα από κάποιον άλλον συμπεριλαμβάνει κριτική και ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να την αντέξει. Θεωρώ πως ειδικά στην Κύπρο υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ανοχής στην κριτική, παρόλο που είναι και λίγο εξωπραγματικό να αφήνουμε να νοηθεί πως μόνο στην Κύπρο υπάρχει αυτό το φαινόμενο. Κι όμως, είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του λαού μας.
Ας δεχτούμε για λίγο πως η κριτική είναι σαν ένα ραδιόφωνο... που κάποτε θα χαρούμε ακούγοντας ένα ωραίο τραγούδι και κάποτε θα μας ρίξει σε μελαγχολία ακούγοντας μια μπαλάντα. Εμένα δεν μου ακούγεται και τόσο τραγικό, αν το δω το θέμα με αυτό το φακό. Εξάλλου, ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από ανασφάλειες, γνωρίζει πως ουδείς τέλειος, άρα χρίζει κριτικής σε κάποια πράγματα. Λέγοντας πως κανείς δεν είναι τέλειος, εννοείται πως αντιλαμβανόμαστε πως πάντοτε υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης όσο αφορά τους διάφορους τομείς της προσωπικότητας μας.
Πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι όμως; Ή για να το θέσω καλύτερα, είμαστε πάντα σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας ούτως ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε αυτοκριτική; Μπορούμε πάντα να διαγνώσουμε τα λάθη μας και να είμαστε αντικειμενικοί; Ασφαλώς και όχι. Υπάρχουν και οι φορές που θα χρειαστούμε να μας τα πει κάποιος άλλος. Να μας βοηθήσει να μάθουμε κάποιος άλλος. Στο κάτω κάτω, η κριτική δεν είναι πάντα σωστή και κανείς δεν λέει πως πρέπει πάντα να την δεχόμαστε ή να την υιοθετούμε. Ακόμη κι εκεί που πιστεύουμε πως δεν μας γίνεται δίκαιη ή σωστή κριτική, θα μπορούσαμε να ακούσουμε τον άλλον και να αναλογιστούμε αυτά που μας λέει. Αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη. Μπορούμε μετά από αυτή τη διαδικασία να κρίνουμε αν δεχόμαστε την κριτική ή αν την απορρίπτουμε. Με αυτό τον τρόπο, δεν απορρίπτουμε κατ' ανάγκην την ιδέα κάποιος να μας κάνει κριτική, αλλά την κριτική την ίδια. Αν απορρίπτουμε την κριτική που μας γίνεται χωρίς πρώτα να ακούσουμε και να αναλογιστούμε αυτά που μας λένε, τότε να, απορρίπτουμε την ιδέα της κριτικής. Κι εδώ είναι που έγκειται το θέμα μη ανοχής στην κριτική. Δεν θα ήταν καθόλου παράλογο άλλωστε να πούμε πως χρειαζόμαστε την κριτική. Την έχουμε ανάγκη, κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Χρειαζόμαστε κριτική, χρειαζόμαστε επιπρόσθετες απόψεις, χρειαζόμαστε επιπρόσθετες γνώσεις. Η γνώση και η πολυφωνία απόψεων είναι δύναμη. Και για να πάρεις αυτή τη δύναμη, χρειάζεσαι ανάδραση, δηλαδή το λεγόμενο feedback. Το feedback είναι κριτική.

Ας το δούμε και από άλλη σκοπιά. Διάβασα κάπου πως όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, παίρνουμε feedback από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποτε θα τον κρίνουμε αυστηρά επειδή έβαλε 1-2 κιλάκια, κάποτε θετικά επειδή η επιδερμίδα μας είναι .... πούππενη κ.ο.κ Άλλο παράδειγμα είναι όταν ανεβαίνουμε στην ζυγαριά και βλέπουμε πως βάλαμε παραπανίσια κιλά. Τι κάνουμε; Τρέχουμε μεν στο διαιτολόγο, αλλά φροντίζουμε ταυτόχρονα τι θα φάμε στο επόμενο μας γεύμα. Άρα, αναλαμβάνουμε δράση. Άρα όχι απλά δεχόμαστε την κριτική, αλλά αλλάζουμε, αναπτυσσόμαστε, εξελισσόμαστε. Και τι σημαίνει αυτό με τη σειρά του; ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΑΣ, που είναι η συνεχής εξέλιξη. Δεν το βρίσκω όλο αυτό και τόσο τραγικό... αντίθετα, το βρίσκω πολύ καλό.

Το πρόβλημα μας εστιάζεται όταν αυτήν την κριτική την δεχόμαστε από τρίτους. Μας είναι σχεδόν αδύνατον να την δεχτούμε Προβάλουμε τις άμυνες μας, αρνούμαστε να ακούσουμε, να αναλογιστούμε και απορρίπτουμε την ιδέα της κριτικής βγαίνοντας και στην επίθεση! Γιατί; Αν εμείς, που μπορούμε να γίνουμε ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μας, μπορούμε να κριτικάρουμε τον εαυτό μας, γιατί να είναι τόσο τραγικό όταν κάποιος μας κρίνει; Στο κάτω κάτω μπορεί να έχει και δίκιο. Δε θα θέλαμε να αναγνωρίσουμε ένα τομέα στον οποίον θα μπορούσαμε να ήμασταν καλύτεροι και να μπορούσαμε να τον εκμεταλλευτούμε καλύτερα; Σίγουρα θα θέλαμε... όμως κουβαλάμε πολλά μέσα μας σε αυτό τον τόπο. Δυστυχώς το περιβάλλον που ζούμε δεν μας βοηθά να γίνουμε δεκτικοί στην κριτική. Έχουμε πάντα την αγωνία αν είμαστε τέλειοι, να δικαιολογηθούμε, να γίνουμε αμυντικοί, να αποδείξουμε πως είμαστε ενδιαφέρων και δεν αφιερώνουμε εκείνη την ελάχιστη προσοχή και ενέργεια που χρειάζεται για να ακούσουμε τον άλλον τι έχει να μας πει.

Όλοι γνωρίζουμε πως μεγαλώσαμε σε μια χώρα που πέρασε διαταραχές και πόλεμο. Μάθαμε από μικρά μωρά πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως είμαστε πάντα οι σωστοί, οι αδικημένοι και συνηθίσαμε να ακούμε και τους πολιτικούς μας να τα ρίχνουν ο ένας στον άλλον χωρίς να δέχονται ποτέ και τα δικά τους λάθη. Αλήθεια, ποιος πολιτικός βγήκε ποτέ δημόσια και να πει "ναι, τα σκάτωσα, έκανα λάθος. Έχετε δίκαιο που με κρίνετε" ; ΚΑΝΕΙΣ. Ο ένας ψάχνει την επιβεβαίωση του μέσα από την διαδικασία να τονίζει τα λάθη του άλλου ή με το να τον σπιλώνει, να τον δυσφημεί και να τον κατατροπώνει. Και ούτε πρόκειται να δούμε αυτό το φαινόμενο... τον/την πολιτικό να παραδέχεται το λάθος του. Δυστυχώς βλέπουμε τα ακριβώς αντίθετα... όλα προϊόντα της νοοτροπίας μας σαν λαός να είμαστε ευθυνόφοβοι και τόσο αδύναμοι μπροστά στην ώρα της κρίσης, δηλαδή την κριτική.

Δεν είναι και τόσο τρομερό ή αδιανόητο να συνειδητοποιήσουμε πως η κριτική και η ανάδραση των άλλων είναι αναγκαίο συστατικό της εξέλιξης μας. Διότι μόνο μέσα από την αυτοκριτική ή/και την κριτική των άλλων μπορούμε πραγματικά να μάθουμε, να εξελικτούμε και να επιτύχουμε στην ζωή μας!