Γιατί έχασε ο Γιαννάκης Κασουλίδης - τα λάθη που πρέπει να γίνουν μάθημα

Αναμφίβολα ο Κασουλίδης ήταν το μεγάλο αουτσάϊντερ των εκλογών. Εξήγγειλε την υποψηφιότητα του όταν ακόμη η περίφημη τριμερής ήταν σε ισχύη, με μηδαμινές ελπίδες εκλογής. Στην πορεία, ανοίκτηκε διάπλατα ο δρόμος με την έξοδο του ΑΚΕΛ από την κυβερνητική συμμαχία. Η μετριοπάθεια και η ευγένεια που τον χαρακτηρίζει του έδωσε μια απρόβλεπτη και απότομη δυναμική, την οποία κατάφερε να εκμεταλλευτεί και να περάσει πανυγηρικά σαν πρώτος στον 1ο γύρο των εκλογών.
Μέσα στο διάστημα 7-8 μηνών που μεσολάβησαν από την εξαγγελία του μέχρι τις εκλογές κατάφερε να περάσει στον κόσμο κάποια μυνήματα, τα οποία εκτιμήθηκαν. Παρουσιάστηκε σαν ο πλέον Ευρωπαϊκός πολιτικός, υποστήριξε τα πιστεύω του με σθένος, μαζί με την βοήθεια του Αναστασιάδη έκανε μια σκληρότατη αντιπολίτευση στον Παπαδόπουλο αφήνοντας όμως τον ρόλο του "κακού" στον Αναστασιάδη, παίρνοντας αυτός τον ρόλο αυτού που απλά ακολουθά... Πολλοί το θεώρησαν αυτό σαν το μεγαλύτερο του μειονέκτημα, αλλά ήταν και αυτό που του κράτησε την εικόνα του μετριοπαθή πολιτικού. Μάλιστα, μέχρι την πρώτη Κυριακή των εκλογών, ο Κασουλίδης είχε κερδίσει την συμπάθεια μέχρι και πολλών Ακελικών αλλά και ακόμη περισσότερων ΔΗΚΟικών, καθώς παρότι ήταν υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ήτανε χαμηλών τόνων άνθρωπος και έβγαζε προς τα έξω την εικόνα του καλού παιδιού. Μέχρι λοιπόν την πρώτη Κυριακή είχε όλα τα εχέγγεια για να υπερνικήσει τον όποιονδήποτε αντίπαλο.
Δυστυχώς όμως γι αυτόν, φάνηκε άτυχος. Με την αποτυχία του Τάσσου Παπαδόπουλου, κάποιοι υποστηρικτές του, ερήμην του ιδίου, μετέτρεψαν την προεκλογική μάχη με το "μισητό" ΑΚΕΛ σε ένα φανατισμένο αγώνα εντυπώσεων και λάσπης. Ο ίδιος, όσο κι ο πρόεδρος του κόμματος του ο Αναστασιάδης, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το κλίμα. Οι ακροδεξιοί υποστηρικτές του Παπαδόπουλου χωρίς 2η σκέψη συντάχθηκαν στο πλευρό του και άρχισαν ένα όργιο προπαγάνδας εναντίων του ανθυποψηφίου του. Επιστρατεύτηκε η εκκλησία (Ο προκαθήμενος της για να είμαι πιο ακριβής), ποδοσφαιρικά σωματεία, συντεχνείες, προσωπικότητες με βεβαρυμένο παρελθόν και συνδέσμοι αγωνιστών που με τις τοποθετήσεις τους έβαλαν μπουρλότο στα όσα είχε κτήσει με κόπο τόσους μήνες ο Κασουλίδης. Είναι αλήθεια πως δεν μπορούσε να αντιδράσει ο Κασουλίδης σε όλα αυτά. Τι θα τους έλεγε; "μην με στηρίζετε, δεν θας θέλω;"
Όμως, όλοι αυτοί χάλασαν την εικόνα που είχε κτίσει ο ίδιος τόσους μήνες. Ο ίδιος παρουσιαζότανε σαν ο άνθρωπος που θα ενώνει, που δεν θα αποκλείει μερίδα του λαού επειδή σκέφτονται διαφορετικά, που δεν θα φανατίζει, που βλέπει μπροστά. Ότι είχε κτίσει όμως σε τόσους μήνες, το χάλασε μέσα σε 3 μόλις μέρες.
Δεχόμενος να συνεργαστεί (πριν ακόμη τις εκλογές) με τον Αρχιεπίσκοπο ο οποίος είναι γνωστός για τον διχαστικό λόγο του, άρχισε να αυτοαναιρείται. Κι όταν ο τραουλλοπαπάς ακόμη τον στήριξε δημόσια με εκείνο τον αντιχριστιανικό τρόπο, ο Κασουλίδης δεν μπόρεσε να διαχωρίσει εαυτόν. Έπαιξε το παιχνίδι που άρχισαν άλλοι να στήνουν γι αυτόν. Ακολούθησαν τα αθλητικά σωματεία που σόσσωμα εξέδωσαν ανακοινώσεις υποστήριξης του και τα υπερστήριξε όταν δέχθηκαν την κριτική του αντιπάλου. Αυτό βοήθησε σημαντικά στο να χάσει το Ευρωπαϊκό, σύγχρονο προφίλ που έκτισε. Ακολούθησαν οι συνδέσμοι αγωνιστών, η ΣΕΚ και άλλοι που αντί να τον στηρίξουν γιατί πιστεύουν σε ότι μέχρι τότε έλεγε, τον στήριξαν γιατί πάνω από όλα ήταν αντι-ακελικοί ή κομμουνιστοφάγοι. Δυστυχώς γι αυτόν, ούτε αυτούς μπόρεσε να τους συγκρατήσει, όπως είχε κάνει πριν τον πρώτο γύρο ο Αναστασιάδης. Ο αφορισμός και ο απορρηπτισμός για τους αντιπάλους του πήρε σάρκα και οστά. Ήταν πλέον αναπόφευκτο ο Κασουλίδης, έστω και χωρίς να είναι ή να το θέλει, παρουσιαζότανε μέσω των υποστηρικτών του σαν ο ακροδεξιός, απορρηπτικός, παρελθοντολόγος, διχαστικός εκπρόσωπος της ακροδεξιάς. Ξαφνικά το σύγχρονο του προφίλ μετατράπηκε σε προφίλ φανατισμένου πολιτικού της δεκαετίας του 50. Η αντιπολίτευση, εκμεταλλεύτηκε το γεγονός αυτό στο έπακρο και τον κτύπησε εκεί που θα πονούσε: στο ευρωπαϊκό πρόσωπο που ο ίδιος εξέπεμπε και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τους υποστηρικτές του. Επίσης, η κόρη του, μέλος της ιστιοσελίδας του επιτελείου του, ενεπλάκη με τα υβριστικά της πόστερς και μηνύματα στο όλο παιχνίδι εθνικιστικής έξαρσης, κάτι που του στοίχισε, καθώς -σαν πατέρας πάνω από όλα αλλα όχι σαν πολιτικός- υπεραμύνθηκε των επιλογών της κόρης του και του περίγυρου του.
Εκεί ακριβώς είχε χάσει το στοίχημα ο Κασουλίδης. Και θα πρέπει εκεί στην Πινδάρου να κάνουν μια αυτοκριτική. Τώρα έχουν όλα τα εχέγγεια να διδάξουν την μετριοπάθεια στους οπαδούς τους, καθώς ο ΔΗΣΥ είναι πλέον ενωμένος μετά από πολλά χρόνια. Το πάθημα που πρέπει να τους γίνει μάθημα είναι πως ο φανατισμός απορρήπτεται πλέον από την κοινωνία μας. Αυτό το μάθημα θα πρέπει να το πάρουν τόσο οι Τασσικοί αλλά και οι συναγερμικοί πλέον. Σίγουρα ο Χριστόφιας δεν υπερτερούσε σε όλα τα σημεία ή τα ποιοτικά χαρακτηριστικά από τον Κασουλίδη. Αλλά κέρδισε γιατί κατάφερε να διατηρήσει την εικόνα που θα έφερνε τον κόσμο κοντά του: την εικόνα του μετριοπαθή ηγέτη, άνθρωπου που θα ενώνει πραγματικά.
Ας αναλογιστούν λοιπόν καλά εκεί στον ΔΗΣΥ όλα αυτά. Με κάποια ακροδεξιά στοιχεία που ακόμη κουβαλούν κατάλοιπα άλλων εποχών και παλαιότερων ηγεσιών του κόμματος, ο ΔΗΣΥ χάνει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Και όταν ένα "χωριατόπαιδο" σαν τον Χριστόφια καταφέρνει να κερδίζει τις εντυπώσεις από τον "ευγενή" Κασουλίδη, τότε μιλάμε για κατόρθωμα. Θεωρώ πως ο Κασουλίδης την πιο κρίσιμη στιγμή φάνηκε άτυχος. Περικυκλώθηκε από ακροδεξιά, διχαστικά στοιχεία που δεν μπορούσε να απομακρύνει από κοντά του. Και όλοι αυτοί μαζί, του χάλασαν την εικόνα που με τόσο κόπο έχτισε... Ας γίνουν λοιπόν τα παθήματα μαθήματα. Έχουν 5 χρόνια μπροστά τους να καλλιεργήσουν πολιτισμό και όχι φανατισμό σε κάποιους οπαδούς τους...